Veel mensen vinden ons streng als wij onze kinderen corrigeren. Ik noem dat zoals velen hier gewoon duidelijk zijn. Onze meiden weten precies waaraan en waaraf al hebben ze natuurlijk ook wel wat vrijheid. Die kun je ook geven als zij zich daarna gedragen. Niet anders dus als veel van jullie hier. Ik denk dat kinderen grenzen nodig hebben. Vooral het concequent zijn hiermee. Mijn kids zijn echt geen gedrilde uniformpjes, verre van. Maar wij kunnen ze overal mee naartoe nemen. Ik vindt het niet meer dan normaal dat een kind zich fatsoenlijk kan gedragen. Doodnormale regels waar wij ook mee opgevoed zijn. Daar horen tafelmanieren, respect voor een ander en de spullen van een ander ook zeker bij! Ik ken de situatie van TS maar al te goed. Hetzelfsde hier, waarschijnlijk nog wat tandjes erger. Zover zelfs dat ik mijn kinderen corrigeer en zij die van hun niet. Waardoor mijn kind mij dus ook raar aankijkt. Top. Ik heb het idee ze altijd weer even te moeten heropvoeden als we weer thuis zijn..
Hier zijn echt wel regels en als dingen niet mogen dan spreek ik daar echt wel op aan. Maar ik heb geen strafhoek/stoel en ik geef ook geen straf. Misschien als ze ouder zijn wel maar voor nu vind ik dat nog niet nodig. Ik heb gemerkt als ik dingen met geduld aanpak ik veel meer bereik dan als ik boos word. Soms lukt dat niet en is er niks te willen (als hij niet in de autostoel wil of als hij weigert trap te lopen in de portiek) dus dan help ik een handje. En soms werkt geduld niet dus dan verhef ik weleens mijn stem. Zo vind hij het grappig om expres zijn drinken om te gooien, nou dan wordt ik wel boos dan mag hij best weten dat dat niet kan. Ik kan er ook niet goed tegen hoor als ouders hun kind gewoon maar hun gang laten gaan, maar ik vind ook dat er nogal snel geoordeeld word over anderen. Iedereen heeft zijn eigen manier en iedereen ziet zijn eigen kinderen door een roze bril. Voor ik zelf kinderen had dacht ik ook dat pak ik zo of zo aan maar zo simpel is het toch niet.
In mijn idee zijn wij redelijk streng, maar pas speelde hier een vriendje dat zei: Van u mag er echt veel, u bent veel minder streng dan mijn moeder. En dat kan op bepaalde gebieden kloppen. Ze mogen de speelkamer helemaal op zijn kop zetten en zodra de jongste wakker is van zijn middagdut ook hun eigen slaapkamer, maar verder niet, de woonkamer, onze slaapkamer en kamer van de jongste mogen,ze niet als speelplek gebruiken. En ze moeten aan het eind van de middag opruimen. Dat gaat prima. Verder vragen wij ons voor we een regel stellen af waarom we iets wel of niet willen, en als we zelf al geen goede argumenten kunnen bedenken, stellen we de regel niet in. Daardoor hebben we maar een paar regels die we consequent hanteren, waar ze zich ook prima aan houden. Gelukkig zijn het beleefde kinderen. Maar de school en wij vermoeden sterk dat onze oudste van 7 ADHD heeft, waardoor drie kwartier aan tafel blijven zitten een te grote opgave voor hem is. Daarom zullen er vast mensen denken in een restaurant: Wat een onopgevoed kind. Terwijl zij niet weten dat het al heel knap van hem is dat het hem lukt om die drie kwartier dicht bij zijn stoel te blijven, al hangt hij er soms onder, bij wijze van. Niet dat dat mij uitmaakt wat men vindt, maar ik vind het wel eens sneu voor hem dat hij niet begrepen wordt soms door anderen om hem heen.
Laten weten wat wel en niet mag lijkt me slim om vroeg mee te beginnen, anders word het van kwaad naar erger. Mensen, Dieren, en spullen hoor je met respect te behandelen. Tuurlijk snappen ze nog niet alles maar zodra je ze bij bepaalde dingen blijft corrigeren hebben ze heus snel door dat dat niet mag. Heb ook medelijden met die dieren dan zeg...als dat kind ze echt pijn doet.
Hier haak ik even op in inderdaad. Mijn jongste is prikkelgevoelig, wat er precies is, weten we nog niet, maar dat hij anders in elkaar steekt dsn de oudste 2 dat is duidelijk. Durf ik met de oudste 2 gerust naar een sterrenrestaurant te gaan, is de macdonalds soms al teveel voor de jongste en ik baal dus wel van die mensen (ook hier weer) die meteen denken dat het een kwestie is van opvoeden dat mijn jongste schreeuwt of door een restaurant rent. Wij vermijden daarom meestal al dat soort situaties, want het levert vervelende situaties op. Omstanders zien een jongetje dat zich na een half uur, 3 kwartier echt niet meer weet te gedragen en zien meteen het slechte in hem en in ons. Zij zien niet mijn lieve jongetje die ook zo lief is en graag lief gevonden wil worden, maar die het gewoon echt niet meer volhoudt en dat is voor hem nog het meest vervelende hoor. En het doet pijn, mijn oudste wordt per jaar door 30 kindjes uitgenodigd voor feestjes, hij is "zo netjes, rustig en beleefd", die kun je er wel bij hebben. Dochtertje hetzelfde. Maar dan de jongste, kreeg laatst al te horen dat als ze wilden afspreken dat het maar bij ons moest, hij was wel erg druk. Iets meer begrip voor dat lopende kindje in het vliegtuig of het iets teveel geluid producerende jongetje in het restaurant. Vervelend, ja, geloof ik direct, maar helaas niet altijd ee kwestie van opvoeding, was het maar waar.
Precies... Wij zaten eens achter een stel met een "vervelend/druk" kind in het vliegtuig, letterlijk vanaf het begin tot eind was hij maar bezig met bewegen en geluiden maken en slaan op onze stoelen (wel lastig als je zelf dan ook met twee kinderen bent). Maar je zag duidelijk dat ze het zelf ook heel vervelend vonden, er zat ook een ander kind naast dat heel rustig was dus het lag duidelijk niet aan de opvoeding. Wij zeiden niks, maar ik hoorde wel wat andere mensen zeggen hoe vervelend het wel niet was. Nou ja gelukkig duurde de vlucht maar 3 uur.
Hier zijn we te makkelijk geweest voor onze dochter. Ze is nu 3 jaar en luistert nu heel slecht. Ze bepaalt nu sommigen dingen zelf. Wil niet opruimen etc. Nu ik zwanger ben wordt ik wel sneller boos. We hebbenw el beetje spijt nu dat we te makkelijk zijn geweest. We proberen nu wel streng te zijn en regels te geven nu ze ook ouder wordt. Hoop dat alles goedkomt voordat de kleine komt. We gaan weer opnieuw beginnen hopelijk.
Ik ben heel makkelijk. Ben ook niet streng. Wel geef ik grenzen aan. Maar wat jij hier beschrijft gebeurt bij ons altijd als we visite hebben. Dan gaan ze even extra uitproberen. Dan gaan ze juist de dingen doen die ze niet mogen. En ze weten dat ik dan minder streng durf te zijn omdat er visite is. Maar dieren slaan en tv slaan of aan de spullen van de visite zitten is echt uit den boze hier hoor!
Maar daar heb ik ook alle begrip voor en heeft idd niks met (streng) opvoeden of niet te maken. Ik heb zelf ook zo'n ventje dus ik weet hoe het is en daarom vermijden wij ook bepaalde plekken en situaties. Vliegen doen we met hem alleen als het strict noodzakelijk is (hij heeft er ook een hekel aan, wil het liefste thuis blijven) maar anders moet de kinderarts medicatie voorschrijven om hem rustig te houden en het dragelijk te maken voor hem en de mede passagiers. Maar goed, dit zijn dus kinderen met een aandoening of (neurologische) stoornis. Ik heb het over ouders zoals TO beschrijft, die gewoon doodleuk zitten te lachen als hun kinderen zich misdragen. En dat zie ik dus regelmatig in o.a. restaurants en in het vliegtuig, ouders die het gewoon niet boeit wat hun kinderen uitspoken.
Ik was van plan om onze zoon te drillen zodat ik daar later profijt van zou hebben... Helaas is dat niet gelukt. Ik ben niet zo streng, geduldig en consequent als ik dacht en ons zoontje is een volhouder. Als hij iets wil en ik zeg nee, kan hij daar rustig 1,5 uur over doorgaan. Eerst zeuren, dan gillen en dan heeeeel verdrietig huilen met tranen! Soms zeg ik dus al ja om die 1,5 uur drama gewoon maar voor te zijn. Mijn man is een stuk strenger en kiest wat mij betreft nog vaak alle ruzie en discussiepunten uit ipv te kijken naar de punten die echt belangrijk zijn.
Ik ben trouwens wel altijd bang dat hij anderen tot last is als we ergens heen gaan, dus dan zit ik de hele tijd bovenop hem! Het wordt al minder doordat vrienden en familie me erop wijzen, maar lastig is het wel!
Wij zijn denk ii relatief streng. Althans, ik ontmoet maar zelden mensen waarvan ik denk dat ze strenger zijn dan wij en wel vaak mensen die minder streng zijn. Voorbeelden van regels die wij hebben en waarvan ik in mijn omgeving zie dat wij daar strenger in zijn dan gemiddeld: - niet met schoenen op de bank - aan tafel blijven tot iedereen klaar is met eten - geen speelgoed aan tafel - schoenen en jas zelf opruimen (jongste help ik daar wel een beetje bij) Verder zijn wij ook behoorlijk consequent. Dus als het niet mag, mag het ook echt niet.
Hij is nog jong en ik heb het idee dat de regels daardoor nog wel verlegd gaan worden omdat het gewoon niet te doen is. Een kind moet ook kunnen spelen, niet de heledag 'uhuh! niet doen!' horen...
Wij zijn helemaal niet streng maar van alles wat ts opnoemt mag zoontje niks doen Hier wordt niks op de tv kast gelegd,bij anderen ook niet, tv mag niet aangeraakt worden. Hier wordt niks kapot gemaakt! Van sierstukken blijf je af. Kijken mag,voelen ook, opheffen niet. De enige die hiet iets kapot maakt ben ik. Wie maakt nu speelgoed auto's waarvan de deur richting boven open gaat? Neer ik dat door had was de auto krom Dieren hebben we niet maar eerst toestemming aan het baasje vragen of je de hond mag aaien.
Ik ben minder consequent dan ik zou willen helaas... Soms zeg ik nee en dan denk ik ach waarom ook niet. Maarja dan hebben ze dus met zeuren hun zin gekregen.. Verder mag hier alles, zolang er niks kapot gaat en ze elkaar geen pijn doen. Lawaai kan ik niet altijd zo goed tegen dus als het te gek gaat zeg ik er wel wat van. Als we visite hebben met kinderen dan gelden voor hun dezelfde regels, ik zeg dan ook geust tegen andere kinderen dat iets niet mag omdat onze kinderen dat ook niet mogen. Ik vind het zelf ook belangrijk dat onze kinderen zich ergens anders gedragen en zich houden aan de regels die daar gelden. Mbt dieren ben ik heel fel. Plagen en zeker pijn doen vind ik echt niet kunnen. Ik las iemand waarvan het kind de hond wel eens schopte en hem dan na 3x waarschuwen een time out geeft. Dan denk ik waaaat? Dan heeft die hond dus al drie keer een schop gehad?! Ik begrijp heel goed dat sommige kinderen dingen doen om reactie uit te lokken of om frustraties te uiten, maar no way dat ze dat op dieren botvieren. Mijn vriend is wel wat strenger met eten, hij vindt dat de oudste sowieso van alles moet proeven maar dan hebben we elke keer strijd. Ik weet bijv dat ze wortel echt niet lust dan denk ik laat maar, ooit wil ze het vast wel weer eens proberen. Ben al lang blij dat ze weer iets wil eten aan tafel (ze heeft heel lang avondeten geweigerd, at gelukkig wel veel brood en fruit). Aan de andere kant heeft hij weer meer geduld als ze lopen te klieren of als de oudste aan het piepen en zeuren is, hij blijft dan echt poeslief terwijl mij het stoom soms uit de oren komt.
Die eerste 2 vind ik heel normaal gelden bij ons ook en ook als we bij andere mensen zijn. Punt 3 niet tijdens het eten en punt 4 schoenen wel maar we hebben nog geen lage kapstok dus daarbij moeten we wel helpen. Verder altijd rustig doen bij dieren, dingen bewust stuk maken is not done. Verder tja heb ik weleens ergens zin in maar dat is voor mij geen reden dat mn dochter het niet mag. Ik denk wel eens zucht als we het 4e knustel activiteit beginnen in een uur, maar ja. Verder zoveel mogelijk zelf laten doen, ze moet t toch leren.
Hier mag ook best veel maar dingen kapot maken en gevaarlijke dingen zijn hier uit den boze. Zo zat ik vorige week in de speeltuin en waren twee jongetjes van 4 jaar een zwaardgevecht aan het houden met hele scherpe stokken en die ouders zeiden er helemaal niets over. Echt met die stokken vlak bij het gezicht en ogen. Ik zat echt met open mond te kijken dat dat maar gewoon werd geaccepteerd en niets over werd gezegd. Ik heb wel even hard naar mijn dochter geroepen dat ze niet bij die jongetjes in de buurt moest komen omdat ze gevaarlijke spelletjes aan het doen waren