Solliciteren na overlijden kleine.

Eerlijkheid duurt het langst, natuurlijk moet je niet worden neergezet als "die sollicitante waarvan het kind is overleden", maar ik zou het wel benoemen. Hoeft niet per sé in het eerste gesprek, kan ook in een vervolggesprek.

Sterkte in deze zware periode.

 

Vreselijk. Sterkte

Ik zou niks zeggen
Stel dat er aanleiding voor is dan kan het. Maar niet uit jezelf..kan toch nog als je aangenomen wordt.

 

Wat verschrikkelijk voor je!

Ik raad je aan niks te zeggen tijdens je sollicitatieprocedure. De kans is zo groot dat je als risico gezien gaat worden, of dat er beeldvorming ontstaat die jou onrecht aandoet.
Je bent kwetsbaar ja, maar door die kwetsbaarheid moet je juist jezelf beschermen. Natuurlijk kan je het zodra je aan werk bent, het juist wel vertellen. En je bent niets verplicht.
Mocht het je toch te confronterend zijn, dan is er voor jou zo een ander hoor.
Succes!

 

Ik zou het niet aangeven tijdens een sollicitatieprocedure. In principe doet het niet ter zake, en ik verwacht niet dat het in je voordeel werkt. Het zal geen verschil opleveren, of mogelijk zelfs in je nadeel omdat mensen allerlei aannames hebben.

Dit soort vreselijk ingrijpende gebeurtenissen zijn aan jou om wel of niet te delen met iemand. Het is helemaal niet vreemd als je het pas ter sprake brengt bij collega's als je er al langer werkt en je je collega's beter kent.


Ik begrijp dat het erg spannend is om deze stap te zetten, en vind het dapper van je dat je het wilt proberen. Stel dat je emoties tijdens het werk toch te hoog worden, dan moet je jezelf maar voorhouden dat je altijd nog kan stoppen. Misschien biedt dat wat rust voor jezelf.

 

Het verbaast me dat de meesten zeggen dat je beter nog niets kan zeggen. Je hebt iets super heftigs meegemaakt en daar zal je neem ik aan nog regelmatig aan terugdenken. Als je in het begin al aangeeft hoe het komt dat je nu werk zoekt (waarom heb je anders een gat in je cv?) en je wordt aangenomen mag je er op rekenen dat er begrip is voor je situatie. Mocht het je een keer te veel worden, dan hoef je niets meer uit te leggen. Als je niet wordt aangenomen is het maar de vraag of dat aan jouw situatie ligt, of aan een andere net wat betere kandidaat. Als een werkgever je niet aanneemt omdat je net door een moeilijke tijd bent gegaan is dat ook geen werkgever waar je op dit punt van je leven moet werken. Stel je voor dat je niets had gezegd en dat je dan een keer emotioneel wordt. Dan moet je op dat moment gaan uitleggen wat er is gebeurd, wat al niet fijn is, en die werkgever zal dan niet veel begrip tonen, want als hij het had geweten had hij je niet eens aangenomen.

Als je eerlijk bent zijn de verwachtingen helder. Je geeft wat je kan en je krijgt wat je nodig hebt.

Edit: als je naar werk zoekt, omdat je anders financieel in de problemen komt is het een ander verhaal, dan had ik misschien ook een toneelstukje opgevoerd, maar dat lees ik niet in je verhaal.

 

Natuurlijk is het heftig, en dat zou voor mij precies de reden zijn om het niet direct tijdens de sollicitatierondes -uit mezelf- te noemen. Solliciteren is een eerste kennismaking en daarbij is een eerste indruk vaak doorslaggevend voor het resultaat. Een gesprek duurt vaak maar 20 minuten, veel meer informatie dan een eerste indruk hebben de mensen aan de andere kant van de tafel nu eenmaal niet. Als er meerdere kandidaten zijn met een vergelijkbaar profiel, is het vaak de indruk die iemand achter laat die de doorslag geeft.

Het niet uit jezelf noemen van een heftige persoonlijke situatie is geen "toneelstukje". Het is om te voorkomen dat je inderdaad blijft hangen als "zij die net haar kind is verloren". Ik snap heel goed dat de topicopener daar niet op zit te wachten.

Mocht er expliciet gevraagd worden waarom er een gat op het cv is, dan zou ik daar niet om liegen en het kort benoemen. Maar ik zou het dan daar bij laten, en er niet de nadruk op leggen. Mogelijk wordt er helemaal niet naar gevraagd, meer mensen hebben een gat op het cv, en dan is er geen reden om het zelf aan te dragen.

 

Ik denk juist dat je oprecht overkomt als je eerlijk bent. Wie weet wordt het haar juist meer gegund als ze aangeeft een moeilijke tijd te hebben gehad en nu extra graag haar energie in haar werk wil steken. Je hoeft het niet per se negatief te benaderen. Ondanks dat het een negatieve gebeurtenis is, heeft het voor de potentiële werkgever natuurlijk het voordeel dat TS nu beschikbaar is voor de arbeidsmarkt en er echt voor wil gaan.

Het hangt er maar net van af hoe veel TS er mee bezig is. Ik kan me voorstellen dat ik in haar situatie het verlies nog echt zou zien als een onderdeel van mijn leven op dit moment. Dan is het verstandig om te benoemen, zeker als je vermoed dat je het nog wel eens lastig gaat krijgen op je werk. Dan wil je juist een bepaald type werkgever. TS wil niet alleen een baan lijkt mij, maar ook een baan waar zij zichzelf kan zijn. Liever afgewezen bij een sollicitatie dan na een paar maanden niet verlengd worden, omdat je naar het oordeel van je werkgever te veel aandacht nodig hebt.

Als TS het achter zich heeft gelaten en zo een paar dagen kan werken zonder dat zij eraan denkt, dan zou ik het ook niet per se benoemen, maar dat lijkt mij niet aan de orde. En natuurlijk wat ik al aangaf, als TS voor het geld zou moeten werken dan zorg je natuurlijk dat je alleen je positieve kanten laat zien.

 

Wat een verschrikkelijke situatie, vreselijk Allereerst heel veel sterkte gewenst.

Ik zou het persoonlijk niet tijdens de sollicitatieprocedure vertellen. Ik ben het met de dames hierboven eens dat eerlijkheid het langst duurt, maar je bent tijdens een sollicitatie niet verplicht om alles te vertellen.

Als je het vertelt, dan zou de werkgever (misschien onterecht) het gevoel kunnen krijgen dat je weer wil stoppen met werken als er nog een volgend kindje komt. En dat werkt niet in je voordeel, denk ik.

Als het echter om een tijdelijke baan gaat waarop je wil solliciteren, dan is bovenstaande minder van toepassing natuurlijk.

 

Allereerst: wat verdrietig dat jullie zoontje maar zo kort bij jullie is geweest.
Ook onze eerste is overleden (na de geboorte). Mijn man was toen al een paar maanden werkzoekend, maar naar een functie die niets met kinderen te maken had. Heel vaak werd uit interesse gevraagd of hij kinderen had. Het is goed om te bedenken wat je daarop wil en kan zeggen. Bij mijn man veranderde dat na een paar maanden. In het begin had hij het gevoel het uit te moeten leggen, ook al was het de eerste vraag, maar dan is het wel wat mensen van je onthouden en dan heeft het veel impact (iedereen vind het heftig om te horen). Later kon hij ook het gesprek aanvoelen en bijv als het als 1 vd eerste vragen kwam zeggen: we zijn met zn 2en. En pas als het aan het einde van het gesprek komt als mensen al een indruk van je hebben kort zeggen hoe het zit.
Ik werk ook met baby's en mijn contract loopt af dus ook ik ga solliciteren. Ik zal het zeker benoemen voor ik een contract getekend heb en als de vraag opkomt kort zeggen dat we (inmiddels sinds 2 maanden) 2 kinderen hebben waarvan de eerste helaas is overleden. Ik kan er inmiddels rustig over praten. Er niet uit mezelf teveel over vertellen is daarom voor mij ook een teken dat ik met de situatie om kan gaan. Als er dan uit interesse verder wordt gevraagd kan ik altijd meer vertellen. Ik probeer daarin onderscheid te maken tussen mijn rol als werknemer en rol als moeder. Ik kan mijn werk doen dus voor mijn eventuele collega's heeft het geen directe consequenties behalve dat het handig is om te weten omdat ik na sommige situaties even een paar minuten rust zal opzoeken. Het uitgebreide verhaal zal ik dus ook nog niet in een eerste gesprek willen delen. Als het echt collega's worden en je dus dichterbij elkaar zal komen te staan mogen zij er meer van weten.
Hoop dat je er wat aan hebt en als je nog andere vragen hebt mag je me ook pben

 

Helemaal mee eens, ik heb meerdere mensen aangenomen die een tijdje gestopt waren met werken, ivm overleden kinderen en een overleden ouder. Soms waren er tranen op het gesprek bij de andere niet, maar bij dan nog moesten we rekening houden met de thuissituatie.

Je hoeft het niet te vertellen, maar ik zou het niet verborgen houden, ik heb mijn 2 collega's aangenomen vanwege hun capaciteit en daar geen moment spijt van gehad, iedereen heeft bagage!

 

Hier ben ik het volledig mee eens.

Mijn man was 4 maanden overleden toen ik ging solliciteren.
Ik maakte me wat zorgen over het 'gat' in mijn cv en op aanraden van de psychologe destijds had ik op mijn cv vermeld dat ik weduwe ben sinds mei 2015. Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatie bij mijn huidige werkgever en ja, ze begonnen over mijn situatie. Natuurlijk kreeg ik het zwaar, maar ik gaf aan dat het voor mij enorm goed zou zijn om weer aan de slag te gaan. Uiteraard omdat ik nu alleen voor mijn kindjes moet zorgen maar dat het ook afleiding is. Ze bewonderden mijn eerlijkheid en vonden het moedig. Nadat ik aangenomen was gaven ze ook direct aan dat ze begrip hebben voor mijn situatie en dat ze me zouden steunen waar ze konden. Dus als ik eerder weg moet, of niet kan werken omdat 1 van de meiden ziek is, of bij iets aanwezig moet zijn van school, dit altijd kan.


Wat ik probeer te zeggen is, dat je dit echt aan kunt geven. Het hoeft zeker niet te betekenen dat je de baan hierdoor niet krijgt. Ik vond het erg fijn dat ze van tevoren wisten wat mijn situatie was, ook omdat ik geen idee had of en hoe ik zou functioneren.

Persoonlijk zou ik het niet out of the blue vermelden. Vaak vraagt men iets over jezelf te vertellen, dat zou een moment kunnen zijn.

Ik vind het super stoer van je dat je dit wil proberen! Je kunt het!

Knuffel.

 

Hoi,

Je hebt wel een 'gat' op je CV...daar zullen ze vast naar vragen?

Oh, was al genoemd lees ik nu....

Dan wil ik je in elk geval succes wensen!

 

Ik sluit mij volledig aan bij Nacho, feilo, overtherainbow en butterfly, en ik ben ook verbaasd over de hoeveelheid reacties dat je het niet moet benoemen. inderdaad de vraag: 'heb je kinderen' is een zeer gebruikelijke vraag die ik niet ontkennend kon beantwoorden na het overlijden van mijn jongens. Nu kan ik op de vraag 'hoeveel kinderen heb je?' Niet 1 antwoorden, maar ik zeg altijd dat dat voor mij een moeilijke vraag is en leg de situatie uur of ik omzeil het als het ze niets aan gaat, maar dat is bij solliciteren niet het geval.
Mijn gevoel om ze niet te benoemen is zo naar, het ontneemt op de een of andere manier hun bestaan af, terwijl ik nog altijd zo trots op ze ben. Ze horen bij mij en als een potentiële werkgever daar problemen mee heeft, zoekt hij of zij het maar uit. Mijn man heeft het ook benoemd tijdens solliciteren, juist om zijn reden tot omscholing toe te lichten en hij heeft nu een aanbod binnen. De aanhouder wint en je moet wel dicht bij jezelf blijven, vooral als het gaat om zoiets dierbaars als je kinderen.

Overigens, potentiële werkgevers kunnen het ook juist vertalen naar een sterk persoon die enorm veel levenservaring heeft...

Veel sterkte!