Ik had nooit gedacht dit te moeten schrijven. Ik dacht altijd: een kindje, die krijgen wij zo... Nu, een jaar later staan we nog steeds met lege handen en is de wanhoop nabij... Ik weet dat er meiden zijn die véél langer bezig zijn, respect voor jullie. Respect dat jullie nog kunnen lachen en verder leven. Bij mij gaat dit steeds moeilijker. Van nature ben ik echt wel een vrolijke meid. Iemand die maar doorgaat. Heb er nu de kracht niet meer voor. Ik heb dit niet geschreven om medelijden te krijgen of handige tips. Ook is het niet de bedoeling om te zeuren.. Alleen maar om het even kwijt te zijn. Sorry dat ik jullie hiermee lastig val.
Volgens mij is dit forum juist bedoeld om elkaar een hart onder de riem te steken en je frustratie te uiten. Wij zijn ook 2,5 jaar bezig geweest. Vriendinnetje van mij gaat nu het 5e jaar in. Trekt een enorme wissel op je humeur en emotionele gesteldheid. Bij mijn vriendin uit het zich zelfs in een maagzweer. Het is zeker niet makkelijk. Maar je bent nu een jaar bezig. Laten jullie al onderzoeken of er wellicht iets bij één van jullie aan de hand is waardoor het niet lukt?
Meid, je gevoelens zijn niet gek! Je hebt zo'n grote droom en als je daar dan al zo'n tijd mee bezig bent, is dat heel moeilijk. Van te voren ga je er niet vanuit dat het zo lang zal duren, dus als je dan maand na maand weer een teleurstelling moet verwerken, dan is dat zwaar. Zelf heb ik ook op dat punt gestaan, en heb ik na een jaar de stap richting huisarts gezet. Voor mij gaf dat toen rust, want nu zou er gezocht gaan worden naar een oorzaak van het uitblijven van een zwangerschap (en die was bij ons snel gevonden). Sterkte!
Heel herkenbaar hoor! Hier na 10 rondes eindelijk zwanger. Helaas een ma met 10,5 wk.. Nu alweer in ronde 5. Pff. Elke keer weer die teleurstelling en dan maar weer moet vinden om op zoek te gaan naar je ei, het verplichte klussen (want zo voelt het inmiddels wel voor mij), pfff. Maar goed, stoppen is geen optie..
Bedankt voor jullie lieve woorden. Doet me echt goed) Roos32: wat fijn dat het jullie uiteindelijk gelukt is. verschrikkelijk voor je vriendin, 5 jaar.... Dreumes 29: ik zie aan je handtekening dat je een medisch traject in bent gegaan. Hopelijk snel met succes en jullie eigen mooi klein wondertje. Kyra77: Wat dapper om er zo in te staan. Succes en hopelijk snel een mooie positieve test met een nog mooiere afloop. Ik heb, samen met m'n man, vandaag besloten om eerst rust te krijgen. Het gaat zo mijn leven beheersen en ik wil mezelf terug vinden en weer die vrolijke dodo worden die ik was.
Misschien ben je minder vrolijk, heb je minder energie, maar ook dit is een onderdeel van jou. Je toekomst loopt voor nu anders dan verwacht en dat is niet leuk. Doet zeer. Ik ben vorig jaar zwanger geworden en 23 weken zwanger geweest met het idee een paar maanden later een gezinnetje te worden met een kindje in mijn armen, in onze babykamer, in de kinderwagen en noem maar op. Uiteindelijk is die droom uit elkaar gespat en heb ik mijn meisje maar heel even in mijn armen mogen hebben voordat we haar moesten laten gaan. Ik ben blij dat ik moeder ben geworden, maar het doet verschrikkelijk veel pijn nu met lege armen te staan en dat alles zo gaat zoals ik het niet verwacht had. Wie weet op een dag... Ik probeer hoop en vertrouwen te hebben op korte momentjes, maar ik verlang niet van mezelf om constant de energie ervoor op te brengen om hoop te hebben. Sommige dingen die je mee maakt breken je hoop en vertrouwen op, dat gebeurt nu eenmaal. Hoop wanneer je kunt hopen, maar als je energie op is, ga daar dan ook maar in mee. Je weet niet hoe de toekomst eruit zal zien voor jezelf, ik duim met je mee dat je kinderwens vervuld zal worden. En ik wens je vele momentjes toe dat je het even wel weer ziet zitten en een kleine kriebel voelt om eventjes die hoop vast te houden. Sterkte!
Helemaal niet gek dat je helemaal wanhopig wordt. Ik zou precies hetzelfde hebben. Maar wat je zelf al schrijft is dat je eerst rust gaat nemen. Stressloos zijn is belangrijk. Vaak hoor je dat vrouwen ineens zwanger worden als ze het losgelaten hebben. Wie weet gaat dat lukken. Ik neem aan dat je al wel ovulatietesten geprobeerd hebt om je ovulatie op te sporen? Je zou ook een bezoek aan de gynaecoloog kunnen brengen. Vaak lieve mensen die je goed kunnen helpen. Zij kunnen ook onderzoeken of er misschien iets mis is wat ze kunnen verhelpen. (wie weet is er wel iets mis met het zaad en blijf je tevergeefs proberen, ook als er wat mis zou zijn met zaad kunnen ze veel doen) Ik hoop dat het jullie snel gaat lukken. Probeer rust te vinden en heel belangrijk: hoop vasthouden! Sterkte!
Ik denk dat je er heel goed aan doet om even rust te nemen voordat je eventueel verder gaat kijken. Wij hebben ook even een adempauze genomen na mijn kijkoperatie om het allemaal even te laten bezinken. Na 2 maanden zijn we toen verder het IUI traject in gegaan. Heel veel succes en ik hoop dat het ook jullie lukt om binnenkort zwanger te worden! x
Alsof ik mezelf hoor! Ik vind het ook iedere maand zo'n teleurstelling als ik weer ongesteld ben geworden en zit dan echt even een paar dagen in en dip. Ik gebruik zelf geen ovulatietesten, omdat ik er dan voor m'n gevoel helemaal zo mee bezig ben.. Maar het is zo moeilijk niet bezig te zijn met iets dat je zo graag wilt! Ik ben zelf al een keer zwanger geweest (na bijna 2 jaar), maar bij de 20 weken echo bleek ons kindje niet levensvatbaar. Dus is de bevalling ingeleid. Na de bevalling kwamen we in een achtbaan van emoties en hadden we wat zwanger worden betreft zoiets van: we zien wel. Inmiddels is er weer een grote wens zwanger te worden, maar ben ook wel bang dat het weer lang gaat duren.. Voor ik zwanger van ons dochtertje werd, hadden wij net de eerste onderzoeken gehad en daar bleek niets afwijkends uit. Toen we weer een afspraak hadden was ik spontaan zwanger geworden! Super blij natuurlijk, misschien toch ook doordat we er minder mee bezig waren, omdat we het gevoel hadden dat er iets gedaan werd door de onderzoeken? Nu maakt het me ook vaak onzeker: was toen gewoon geluk en was er misschien toch wat, maar dat destijds uit vervolgonderzoeken zou blijken? Moet ik nu weer naar de dokter om de onderzoeken verder te doen of misschien toch evaluatietesten gaan gebruiken? Wat is jullie ervaring met testen: wordt het een nog groter ding en komt er nog meer nadruk op het moeten klussen of valt dat mee??