Hallo, Ik heb een miskraam gehad afgelopen week met 9 weken en 3 dagen. Hier heb ik erg veel verdriet om. In het begin van de zwangerschap heb ik flinke griep en 40 graden koorts gehad.. En ze zeggen dat daardoor de aanleg niet goed is gegaan.. En hier voel ik me heel schuldig om.. Terwijl ik weet dat ik er ook niks aan kan doen als k de griep krijg maar toch.. Het gevoel dat het mijn schuld is dat het kindje dood is blijft.. Mensen om mij heen willen mij graag steunen maar ik wil het liefst alleen zijn. Mijn vriend is ook weer aan het werk. Ik heb het heel moeilijk en sluit me het liefst af voor iedereen.. Het gevoel van verdriet.. Onbegrip.. Woede.. En schuldgevoel.. Het knaagt allemaal aan me.. Maar ik wil het graag alleen en zelf oplossen/ verwerken.. Maar mensen om me heen hebben veel moeite dit te accepteren/ begrijpen.. Ik snap heel goed dat mijn ouders en schoonouders mij willen steunen, maar mijn moeder is iedere dag het vragen of ze langs moet komen, of dat ik zin heb om ergens naartoe te gaan. Hier heb ik dus helemaal geen zin in op dit moment.. En dat heb ik haar ook gezegt.. En toen zei ze dat ze toch wel graag af wou spreken zodat ik haar ook kon troosten.. En ik snap dat zij het ook moeilijk heeft maar ik heb het nu al moeilijk genoeg met mezelf.. En als ik er met haar over praat.. Dan krijg k toch zon antwoorden van "ach je bent nog jong", "ach je was pas 9 weken", "ach het was nog nie echt een kindje", ik snap dat ze het goed bedoelt.. Maar voor ons was het wel ons eerste kindje. En zon reacties doen dan op dit moment meer pijn dan goed.. En dit geeft een ongelooflijk gevoel van onbegrip.. Nu is mijn vraag of er meerdere vrouwen zijn die in zon soort gelijke situatie of met schuldgevoel zitten of hebben gezeten.. Dat er vrouwen zijn die zich hier in kunnen vinden..
Wat vreselijk naar dat je (ook) een miskraam heb moeten meemaken, ik herken gedeeltes van wat je omschrijft: het onbegrip van anderen, een beste vriendin (die dat overgins nu niet meer is) zei tegen mij als troost: ach kinderen kosten ook zoveeeel geld of door anderen waarom neem je geen hond? dat wil je echt niet horen op dat moment, al zou het me al me geld hebben gekost zou ik dat kleine mensje in spe weer terug willen!! en heb al een hond!! mensen proberen op hun manier mee te leven en advies of steun te geven, maar als iemand het niet meegemaakt heeft weet diegene niet waarover hij het heeft: onwetendheid. Trek dat niet zoveel aan en rouw op de manier jij dat wil, maak een dagboekje, bewaar een rompertje speciaal voor dit baby'tje etc want ook is is het er niet meer, het was wel jou kindje hoe klein ook, zeg tegen je moeder dat je tijd nodig heb, voor haar is het ook erg moeilijk zei is haar eerste kleinkind in spe verloren, mijn moeder was er ook kapot van, maar ook ik wou alleen zijn. Wel wil ik zeggen dat je absoluut geen schuld gevoel moet hebben dat je door de griep je kleintje bent verloren, want het is nooit de moeder haar fout, je lichaam heeft herkend dat je baby'tje helaas niet levensvatbaar is en heeft het afgestaan, dit voelt nu vreselijk oneerlijk (mijn hemel wat was ik kwaad op alles!!!) het verdriet is nu heel rouw en vers maar uiteindelijk krijgt het een plekje, geef het de tijd maar het zal altijd een litteken blijven, want ook al ben ik nu weer in verwachting, die miskraam vergeet ik nooit meer en heeft me extra angst gegeven in deze zwangerschap zo van gaat het nu wel goed? dat verpest het ''genieten'' Ik wens je heel veel sterkte.
Allereerst, het is zeker niet jou schuld!!! Echt niet, ik heb het bij de eerste keer ook afgevraagd, en de tweede keer nog perfecter proberen te leven, en ging toch weer mis. Ook je griepje hoeft niet de oorzaak te zijn.. ik kreeg mijn tweede miskraam op met ruim 9 weken, en kwamen we achter met 10 weken, en ik was niet ziek geweest. Ze kunnen niks zeggen over het waarom een miskraam.. het is "gewoon" domme pech. Ik herken je schuldgevoel wel hoor, heb ook vaak gedacht, wat als.. maar de 2de keer had ik geen wat als.. had perfect volgens de regels geleefd, dus dat gevoel is nu ook wel echt weg. En wat betreft verwerken.. als niet wilt dat mensen je steunen/troosten/meeleven, moet je denk ik heel duidelijk aangeven dat je geen behoefte hebt aan steun en begrip en dat je niet met hen er over wilt praten. Andere kant denk ik, als je zoveel lieve mensen om je heen.. laat ze toch toe. Het is echt heel prettig om steun te hebben in je omgeving in deze tijden.. Ik had beidde keren ook af en toe een dag voor mezelf nodig, maar ook mijn ouders en schoonouders hadden verdriet, die hebben we dus ook opgezocht. Samen verdriet delen maakt dingen vaak dragelijker. En wat betreft de reactie, mijn ervaring is dat mensen waarvoor je je afsluit snel zoiets zeggen, terwijl als je aangeeft wat er in jou omgaat, mensen daar begrip voor hebben. Sterkte met de verwerking en hopelijk snel een goede zwangerschap!
Dat is echt niet jouw schuld! Ik voelde me ook altijd schuldig en falend als vrouw. Dat dat onterechte gedachten zijn weet ik nu, maar op zo'n moment voel je je zo leeg. Die opmerkingen zijn zeer kwetsend, dom en onnadenkend. Wat mij hielp was eerst uitleggen wat ik voelde als ze zoiets zeiden. Hielp dat niet? Dan probeerde ik me af te sluiten van zulke mensen. Begrijp je me niet? Oke prima, heb ik voorlopig even geen behoefte aan je.
Toen het hartje bij mijn ma definitief niet meer klopte heb ik me ook heel schuldig gevoeld. Hier geen griep, maar had ik misschien te hard gewerkt, teveel gesport? Wat had ik gedaan waardoor het mis ging? Nu ik weer zwanger mag zijn en de eerste dertien weken voorbij zijn komt pas het besef, het was domme pech. Er was iets mis met het kindje en dat is vreselijk en moeilijk, maar het was echt pech. Hoe moeilijk ook, maar ook bij jou is het domme pech. Je vraagt niet om de griep en je had niets liever gewild dan dat kindje krijgen. Het verdriet is nu heel groot en moet slijten. Hopelijk slijt met dat verdriet ook je schuldgevoel, want je kunt er echt niets aan doen. Heel veel sterkte en veel geluk voor de toekomst, met hopelijk een goede zwangerschap.
Herkenbaar! Ook ik wil het 'alleen' doen. Ben s'avonds gelijk weer aan het werk gegaan en de dagen erna ook gewoon . Ik kreeg/krijg erg veel onbegrip waaeom ik op werk was en niet verdrietig was. Ik ben verdrietig! Maar ik wil aan het werk ik wil niet zielig thuis zitten mijzelf gek maken met wat als.. Sterkte! Geef het tijd ruimte en een eigen plekje, probeer er toch een beetje over te praten met je partner en geef je grenzen aan. Hoe moeilijk het ook te accepteren is het is niet jou schuld! Je had het op geen enkele manier kunnen voorkomen..
Gummybeer1, ik herken heel erg wat je schrijft. Het schuldgevoel (had ik dat of dat anders gedaan, was het dan anders gelopen?) Het alleen willen zijn om alles op je eigen tempo te verwerken. Ik wou ook liever niemand rond mij, ze zeggen toch enkel zaken die je niet wil horen, en dat helpt absoluut niet. Iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken en er is er geen verkeerde! Sommige willen veel mensen rondom zich, sommige (zoals wij eerder) willen liever alleen zijn. Hier ook een moeder die graag veel wilde praten, en bellen en langskomen. Maar dat ging voor mij gewoon niet, wou dat ook niet. Heb het haar ook gezegd en eerst komen natuurlijk de 'cliche's': Je moet het toch wat loslaten hoor, je bent nog jong, ja dat is de natuur hé, er komen nog wel kansen hoor, ...' Allemaal goed bedoeld om me op te beuren, maar nee, dat had ik echt absoluut niet nodig en heb me ook bewust wat afgezonderd. Gewoon doen waar je jou goed bij voelt!
Ik snap je gevoel, en ik kan ook alleen maar zeggen dat het echt niet jouw schuld is. Ik snap ook heel goed het gevoel van je omgeving. Die willen je het liefst afleiden, troosten en er voor je zijn terwijl jij het liefst onder een deken wilt weg kruipen. En dat begrijp ik helemaal. Mijn 2de miskraam is afgelopen week begonnen en ik ben nu bijna gestopt met vloeien. De eerste dagen had ik er veel verdriet van maar ik zag ook een klein lichtpuntje in mijn miskraam. Mijn lichaam kan dus zwanger worden, dat is bewezen. Alles doet het dus nog, helaas alleen nog niet perfect. Dat ik zo denk komt door het feit dat het lang geduurt heeft voordat ik zwanger was, dat het toen mis ging was heel verdrietig maar het geeft me ook vertrouwen dat het wel kan. En dat is wat veel mensen ook bedoelen met " je bent nog jong" " en er zijn nog meer kansen". Ik denk nu ook vaak zo als ik me verdrietig voel over mijn miskramen. Neemt niet weg dat een miskraam veel pijn doet en heel erg verdrietig is. Ik wens je veel sterkte.
Snap je gevoel ook.. Ik heb mezelf ook heel lang schuldig gevoeld over de 'doodgeboorte' van mijn zoontje met 26 weken.. MIJN placenta had geen goede doorbloeding, mijn kind kreeg door MIJN placenta niet genoeg voeding om te groeien... Nu ben ik vooral boos op de vrouw van de 20 weken echo en de Vk, bij de vrouw van de echo had zij moeten zien dat gewicht al aan de lage kant was, maar mevrouw gaapte en vertelde dat ze uit was geweest... De Vk gaf toe dat het gewicht laag was maar op het randje.. Wij hadden vertrouwen in hun en gingen er vanuit dat het goed was.. Nu denk ik 'had ik niet moeten inspringen op meerdere onderzoeken?' Was het mijn schuld dat ik niet ge-eist heb dat ik meerdere controles wilde??? Maar je zo 'druk' blijven maken heeft geen zin... Je hebt er alleen jezelf mee uit eindelijk, ik wilde ook alleen zijn, en vooral geen mensen zien die het 'goed' bedoelen en ondertussen alleen maar nieuwschierig zijn... Neem de tijd ervoor dit te verwerken, en ieder doet dat op zijn eigen manier, en af en toe een uitbrander mag best 😉 Sterkte!