Dit is het laagste wat je kan doen vind ik persoonlijk en ik zie gelukkig dat TS dit advies niet gaat opvolgen. Want even los van het feit dat je dan iemand waarvan je houdt iets door zijn strot duwt en dat in mijn ogen al iets is wat je niet doet, wordt een kind gewoon als 'middel' ingezet en zal daar altijd de dupe van zijn. Want je zegt: dan doe ik het wel alleen.. Heb je daarbij ook in het belang van het kind gedacht? Je neemt bewust een risico dat een kind ongewenst is en/of zich zal voelen door 1 van zijn ouders..dat is echt niet ok.
Maar lastig zeg, ik denk ook niet dat ik zou accepteren dat er geen reden gegeven wordt. Prima dat je geen kinderen wilt of er nog niet aan toe bent, maar wees dan wel eerlijk naar je partner daarover. Ik snap heel goed dat je duidelijkheid wil van hem en dat je ook niet te lang wil wachten. Ik hoop dat jullie er uitkomen samen.
Ik zou het best alleen willen doen als ik ouder ben en de klok gaat tikken, maar niet door iemand erin te luizen. Dan zou ik dat bewust alleen doen. Mocht ik wel ongepland zwanger raken (zonder dat ik dat bewust heb gedaan) dan zou ik het natuurlijk houden, wat mijn vriend ook zegt. Op het moment wil ik het juist samen met mijn vriend. Ik wil dat samen meemaken, want ik hou van hem en het zou zo leuk zijn als we een gezinnetje worden. Soms begrijp ik mijn vriend gewoon niet. Hij is zo leuk met kinderen, toch wil hij niet. Ik denk dat het onzekerheid is, maar dit weet ik natuurlijk niet zeker als hij dat niet zegt. Dat is alleen mijn invulling, maar je kan niet voor een ander denken.
Poeh wat zijn mannen soms onbegrijpelijk Zeker de soort die niet over gevoelens praat hahaha. Ik zeg weleens voor de grap dat mijn vriend gewoon geen gevoel heeft.
Dat vind ik een ander verhaal, aangezien er dan geen vader is die zijn kind niet wenst. Maar ik hoop uiteraard dat het bij je vriend gewoon onzekerheid is en dat je hier snel kan schrijven dat jullie ervoor gaan.
Ja ik hoop zo dat ik snel met goed nieuws kan komen. Al heel mijn studie was mijn drijfveer dat ik het deed voor een goede basis, zodat ik daarna aan kinderen kan beginnen. Nu valt die droom in duigen, nu hopen dat ik snel eens geluk heb.
Zijn er trouwens meer mensen die op dit moment hetzelfde probleem hebben? En hoe gaan jullie hiermee om? Het lukt mij niet om er niet telkens over te beginnen tegen mijn vriend, kunnen jullie je inhouden?
Hoi, Heel eerlijk zou ik dit tegen hem zeggen: Jij wilt misschien geen kinderen (wil hij ze echt nooit?) maar ik wel... Ik wil moeder worden. Dus als wij ons hele leven bij elkaar willen blijven dan hebben we een probleem... Dan wordt het kiezen: of je kiest ervoor om bij hem te blijven (misschien krijgt ie ook een kinderwens op den duur) Of je zult toch je eigen plan moeten trekken... Je bent nog jong dus je hebt nog tijd maar je weet natuurlijk niet hoe het loopt met zwanger worden. het kan een lange geschiedenis worden. Dus tegen de tijd dat je 30 bent moet je wel je keuze gemaakt hebben.... Kinderen met een vader die eigenlijk geen kinderen wil lijkt mij geen optie, een kind moet zich door beide ouders erg gewenst voelen.... Dus dit moet je overwegen: 1. geen kinderen en bij hem blijven 2. wachten of ie bijdraait, een kinderwens krijgt (wacht niet te lang!) 3. BAMmer worden 4. nu bij hem weggaan en rustig de tijd nemen om een nieuwe liefde te ontmoeten die wel een kinderwens heeft... Wat t zwaarste is moet t zwaarste wegen zeg maar....
Ik ben na 7 jaar uit mijn vorige relatie gestapt vanwege dit meningsverschil. Nu ben ik 2 jaar samen met mijn huidige partner waarvan we nu net een half jaar samenwonen. Hij heeft aangegeven dit jaar er voor te gaan, wanneer laat ik aan hem over, we doen het veilig met condoom en ik zit aan het foliumzuur. Hier ook in het begin ruzie gehad omdat ik ook onzeker was over dit topic, we zouden eerder beginnen maar hij kreeg koude voeten, er samen over gepraat en gezegd dat ik wilde wachten maar dat ik heel onzeker ben vanwege mijn vorige relatie. Dus nu een mooie middenweg gevonden. Wij zijn alleen al ouder, we worden beide 30 dit jaar. Succes met jou keuze, jij hebt nog wat jaren voor je
Ik heb niet alle reacties hiervoor gelezen, maar wil toch even reageren. Ik begrijp je heel goed. Mijn vriend en ik hebben een tijdlang in dezelfde situatie gezeten, maar een belangrijk verschil was dat hij al twee kinderen had uit een eerdere relatie. We waren dus wel samen 'opvoeder', maar hij wilde er niet nog een keer aan beginnen. Wat ik wel snap. We hebben het er heel veel over gehad en alle argumenten zijn wel de revue gepasseerd. Uiteindelijk gaat het niet om redenen geven waarom wel of niet, maar is het een gevoel. Ik heb toen oprecht en serieus geprobeerd te leven met het feit dat hij gewoon geen kinderen meer wilde. En dat ik dus nooit kinderen zou krijgen (hier ook een zusje jong zwanger, allerlei vriendinnen zwanger etc.). Het was een emotionele hel, ik werd er doodongelukkig van. Toen heb ik gezegd: ik kan hier niet mee leven. Ik kan jou (mijn vriend dus) niet dwingen om iets te willen wat je niet wil, maar ik kan ook mezelf niet verloochenen.... Ik heb nooit druk willen zetten, want dat werkt volgens mij averechts. Ik heb gewoon de feiten neutraal en niet verwijtend op tafel gelegd: ik kan niet de rest van mijn leven ongelukkig zijn, hoeveel ik ook van je hou. En toen ben ik weggegaan. De rest van het verhaal: zie mijn banner. En nogmaals: ik heb hem absoluut niet willen manipuleren....dat werkt echt niet in mijn ogen! Ik heb niet echt een tip, merk ik. Alleen dat je eerlijk moet zijn naar jezelf en je vriend. Je kunt het hem niet kwalijk nemen als hij het gewoon niet wil, dit is een gevoelskwestie. Maar je kunt ook je eigen kinderwens niet aan de kant zetten. Het kan dan zo zijn dat je een vreselijke beslissing moet nemen.... Ik hoop oprecht dat jullie er samen uitkomen, net als wij! Dikke digitale knuffel!
Goed om te horen dat het bij jou de goede kant op gaat! Bij mijn vriend ben ik zo ver nog niet gekomen. ik heb inderdaad nog wel wat jaren, maar mijn vriend is al 33. Je zou toch denken dat je op een gegeven moment wel nadenkt over wat je wil in de toekomst. Hij leeft meer bij de dag en wil er allemaal nog niet zo over nadenken. Misschien komt dit ook wel doordat ik zijn eerste serieuze vriendin ben. Hiervoor was het voor hem een en al vrijheid en lang leven de lol. Ik ben wat serieuzer en weet heel goed wat ik wil in de toekomst.
Ik wil je iig veel succes en geluk toe wensen dat hij snel mag bij draaien en er toch voor wilt gaan Zoals vele al zeggen meteen zwanger worden is niet vanzelfsprekend Maar een brief schrijven is Mischien makkelijker en. Dan moet die dat toch echt lezen Leg je het klaar wanneer je weet dat die alleen thuis is op dat moment en zet je er ook in dat je wilt wachten maar op gegeven moment is de tijd gekomen om voor jezelf te kiezen en jou droom waar te maken Of je leen even je nicbte of neefje een weekeind en laat hem zien hoe leuk het is
Hij vindt mijn nichtje ook heel leuk. Wil haar zelfs telkens vast houden. Hij is altijd heel leuk met alle kinderen, alleen zelf wil hij niet :x
Ik denk trouwens dat fabje helemaal gelijk heeft. Zo is het. Hoe jullie beiden er ook over denken: het is geen kwestie van de een die de ander overtuigt en het is ook niet zo dat je (als je beter weet wat zijn redenen zijn ) kunt afwegen of jouw voors en zijn tegens tegen elkaar opwegen. Ik denk inderdaad dat de vraag simoel is: kan ik hiermee leven. Zo ja, dan doe je dat, zo nee, dan ga je weg.
Je kan het inderdaad niet tegen elkaar afwegen. Ik zou ook niet willen dat hij het alleen doet voor mij, dat is voor een eventueel kind ook niet leuk. Maar toch hoor je wel vaker dat mannen meer aan het idee moeten wennen en zich nog bedenken...alleen hoe weet je of dit het geval is? Ik heb geen idee
Wat lastig ts. Ik heb wel gehad dat ik er eerder aan toe was dan vriendlief, maar juist door er over te praten (afgesproken om er na een aantal maand weer over te hebben) konden we allebei ons gevoel en wensen kwijt. Daarbij stond wel boven water dat we allebei kinderen wilde, alleen de timing was nog in overleg. Ik vind een jaar bedenktijd erg lang, hij is 33 jaar en wert uberhaupt niet kwijt of hij kinderen wil? Ik zou dit niet zo accepteren. Ik zou zo respectvol mogelijk (je weet immers niet wat hem tegenhoudt, misschien angst oid) vragen om je in ieder geval antwoord te geven op de vraag of hij kinderen wil. Hier kan hij rustig even over nadenken maar stel hij zegt na een jaar toch nee ben je een jaar kwijt. Je kan misschien ook aangeven dat je niet direct hoeft te beginnen (al snap ik liever gisteren dan vandaag voor jou). Wanneer het hoge woord eruit is heb je in ieder geval meer ingang voor een vervolg.
Ik zou geen jaar gaan wachten. Hij moet maar bij zichzelf te rade gaan en jou duidelijkheid geven. Als hij geen kinderen wil en voor jou is dat een dealbreaker, dan ben je nu nog jong genoeg om een andere partner te zoeken.
Weet hij dat jij misschien niet verder wilt met de relatie als hij geen kinderen wilt? Wat ik een beetje moeilijk vind aan deze situatie, is dat ik het erg vind klinken als die van 3 vrouwen die ik ken. Man is leuke sociale vent met veel activiteiten, vrouw wilt graag kindje, die komt er uiteindelijk (al dan niet na druk van vrouw). Na een tijdje blijkt ouderschap toch wel lastig in je eentje, want man doet er niet zo veel voor, onder t mom dat vrouw kindje wilde. Vrouw ongelukkig, 2 van deze relaties zijn voorbij en 1 is verre van ideaal. Ik zeg niet dat jouw man ook zo zal zijn, maar ik wil je waarschuwen dat het zo kan lopen. Het is natuurlijk verschrikkelijk moeilijk, vooral als je niet weet wat er in het koppie omgaat. Ik ben gewoonlijk tegen dreigen met het beëindigen van je relatie, maar dat kan m wel wakker schudden om te gaan praten.
Ik heb met mijn ex ook hetzelfde mee gemaakt. Ik wilde altijd moeder worden voor mijn 30e. Op mijn 17e hebben we elkaar leren kennen. Een aantal jaar later heb ik tegen hem gezegd (we woonde toen samen, allebij een goede baan) zullen we voor kinderen gaan. Hij wilde niet. Vond het teveel geld kosten en wilde sparen. Dagobert duck was er niks bij want op vakantie gaan ging ook niet want dat koste geld. Uiteindelijk hem voor de keuze gesteld. Na veel gezucht zei hij ok dan proberen we het wel. Maar je hoort wel eens dat de vrouw geen zin in sex had, nou dat had hij ineens. Moe, hoofdpijn of kwam gewoon heel laat thuis uit zijn werk dat ik al sliep. Na twee jaar proberen naar de dokter gegaan. Bleek hij weinig goede zwemmers te hebben en alleen met hulp konden we zwanger worden. Alsof er een last van schouders viel. Ik had wel het traject ingezet voor iui en hij deed het potje niet op de juiste manier vullen dus ze konden er vrij weinig mee. Uiteindelijk is onze relatie stuk gelopen om meerdere redenen. Na een tijdje alleen geweest te zijn ben ik mijn man tegen gekomen. Inmiddels was ik de 30 al gepasseerd en hem gelijk op de eerste date verteld dat ik moeder wil worden. Vorig jaar zijn we getrouwd en helaas ook ons kindje verloren. Momenteel bijna 15 weken zwanger en we kijken er echt naar uit. Ik wil hiermee zeggen blijf trouw aan je zelf. Ga je eigen doelen en wensen niet opzij zetten voor een ander. Misschien over een tijdje denkt hij er anders over en anders het klinkt hard moet je gaan kijken van wie hou je meer. Van jezelf of van hem.