Na 2 mooie dochters van 7 en 9, onverwachts zwanger van dochter nummer 3. Was even schrikken, maar samen besloten er helemaal voor te gaan. Onze kleinste is nu 8 weken en ik moet eerlijk zijn dat het me soms heel zwaar valt. Het is op zich een redelijk makkelijk meisje, dat veel slaapt. Maar wel eentje die heel veel rust en regelmaat nodig heeft, anders gaat het echt mis. Oververmoeid, slecht drinken, niet meer makkelijk in slaap slaap komen en daardoor ook krampen. Als je het weet, hou je daar uiteraard rekening mee. Met 1 kind is dat goed te doen, maar ik heb nog 2 lieve dochters. Ik heb nu het idee dat ik ze zo tekort doe. We waren zo vrij en deden vaak leuke dingen. Dat lukt nu even niet. Voel me heel schuldig!! Voel me ook schuldig dat ik soms durf te denken, waar zijn we aan begonnen. Ze is echt lief hoor en ik hou heel veel van haar, maar toch spookt dat door mijn hoofd. Ga spontaan zitten huilen en voel me zo slecht. Ik weet het even niet meer.
Maar wie is Kate dan? Of is je banner gewoon al 5 jaar oud? Verder herkenbaar. Wij kwamen er heel laat in de zwangerschap achter dat we een derde kregen. Het is een dot van een baby, maar wel een huilbaby en dat is lastig. Vooral als je twee oudere kinderen hebt. Je kunt minder makkelijk meegaan in het ritme van je baby. Wij hebben gekozen voor beide een dag ouderschapsverlof, zodat zoon nog maar een dag naar kdv hoeft en zo min mogelijk veranderingen doormaakt. Verder zullen dochters zich af en toe aan moeten passen. Het is een fase. Over een jaar heb je weer alle aandacht voor hen. Maar ook ik vind het moeilijk hoor. Die van mij zijn nog wat kleiner en ik vind het ook lastig om de aandacht goed te verdelen, maar het is nu even niet anders. En soms komt er een oppas en doe ik wat leuks met dochters, zodat zij even volop aandacht krijgen/
Fijn de herkenning Pepijnn!! Hou me daar ook aan vast, dat het over een jaar beter is. Ik moet wel uitkijken dat ik mijn frustraties niet op mijn andere meiden afreageer. Dat huilen komt bij mij zo diep binnen. Vooral omdat de oudste echt heel veel heeft gehuild door de koemelkallergie en ook echt een rrr baby'tje was. Moet echt even leren de knop om te schakelen dat een baby nou eenmaal huilt en daar niet gelijk helemaal van van de leg zijn.
Oh wat stom, ik las dat ze 2 jaar en 1 dag oud was. Ik heb het wel drie keer bekeken en snapte het maar niet, maar sorry! En echt, het komt goed. Drie maanden geleden dacht ik ook echt dat ik gek zou worden. Ik was zo moe en op en had soms echt momenten dat ik de baby gewoon even weg wilde geven, maar nu is hij een half jaar en gaat het steeds beter. De eerste maanden zijn gewoon nog lastig en is het erg aftasten. Sterkte, het komt goed, echt!
Oh ik vind het ook zo herkenbaar! Ik heb twee oudere stiefdochters en een baby. Tja, een dagje pretpark zit er nu even niet in en de twee pubers worden natuurlijk niet perse blij van een uitstapje naar de lokale paasmarkt Wij wisselen het nu af, ik in het weekend een dagje met de baby zodat mijn vriend met de andere twee weg kan ofzo. En ik hou mezelf voor: volgend jaar is alles alweer anders! Neemt niet weg dat ik het schuldgevoel (helaas) heel erg herken....
Het is trouwens niet alleen het schuldgevoel, maar ook het gemis. Ik mis mijn meiden. Ben zo met die kleine bezig, ook in mijn hoofd. Pff ga weer zitten janken. Zijn dit nog de hormonen?
Ja, dat is voor jou natuurlijk anders, omdat de andere twee niet mijn eigen kinderen zijn. Sterkte ermee in ieder geval. En het laatste blijft: uiteindelijk wordt het allemaal makkelijker.....
Het zijn ook vast en zeker de hormonen hoor! Voel je niet zo schuldig, je doet het beste wat je kan. En probeer wat momenten van speciale aandacht aan je oudste dochters te creëeren en wees open naar ze. Vertel ze dat je ze mist en dat je trots op ze bent, dat ze jou helpen met de baby , dat jullie een team zijn etc etc. Ze begrijpen meer dan je denkt en het wordt relatief snel makkelijker allemaal. Zet hem op!
Mijn oudste is 10 en ik voelde me net als jij (en heeeeel soms nog wel eens hoor). Het is simpelweg gewoon flink aanpoten. Gelukkig gaat het inmiddels veel makkelijker maar stiekem kan ik niet wachten tot hij minstens een jaar of 3 is.
Hier geef ik ook gewoon aan; T huilt en mamma kan daar niet goed tegen... Dat weten ze nu ook en dat wanneer ze huilt zij voorgaat. Op andere momenten (naar bed gaan, samen eten, knuffelen op de bank) gaan mijn oudste meiden weer voor... Het is wel ff aanpassen idd...
Oh ontzettend herkenbaar, terwijl oudste hier nog jonger is dan jouw kinderen. Maar jongste van 4,5 week oud slokt zo alle aandacht en tijd op. Ik vind het moeilijk dat ik oudste, een enorm mama's meisje, daardoor niet de 1 op 1 aandacht kan geven die ze nodig heeft. Ik geniet van elk knuffelmoment wat we wel hebben want ik mis mijn grote kleine meisje soms echt tot tranen aan toe.
Het kost ook tijd om aan de nieuwe situatie te wennen. Maar ik herken het ook, ik denk dat het vanaf 3 kinderen ook lastiger is omdat je tijd gewoon moeilijker te verdelen is. Met 2 kon je ze nog om de beurt aandacht geven. Met 3 gaat dat niet zo makkelijk en met het leeftijdsverschil is het ook anders. De oudste 2 kunnen aardig voor zichzelf zorgen, dus die hebben meer 'gezellige' aandacht nodig, dan echte zorg. Dus automatisch gaat er al meer tijd naar de jongste. De tijd die overblijft moet dan ook weer door 2 gedeeld worden. Ik vind die balans nog steeds heel lastig, de gedachten over hoe het eerst was heb ik ook weleens. Maar tegelijk zou ik mn ventje nooit willen missen, vooral als ik ook zie hoe leuk ze met elkaar zijn. De oudste 2 zijn echt gek op hem, hij kan bijna niks fout doen bij ze. (ze maken ook wel ruzie hoor, maar dat vergeten ze gelukkig ook weer snel ) Dus niet zoveel bemoediging maar wel herkenning..
Vervelend voor je dat je je zo voelt. Maar wel heel herkenbaar en het is dat ik dit nu hier lees, anders had ik zelf een dergelijk topic geopend. Onze oudste dochter is 3 en een half jaar en onze jongste dochter bijna 11 weken. En ja, tjee, wat is het moeilijk! Ik zou wel eens om het hoekje van de deur bij andere gezinnen willen kijke om te zien hoe anderen het doen, want ik weet t soms niet... Fijn dus om hier mee te lezen!
Wat grappig! Ik heb een dochter die in juli 10 wordt, een een zoontje dat vorige week 1 is geworden, zo ongeveer hetzelfde verschil als bij jou. Ze zijn allebei gek op elkaar, geweldig om te zien! Ik vond het ook wel weer even omschakelen, en fysiek is het best pittig, maar het heeft ook zoveel voordelen. Oudste is al heel zelfstandig (zit in groep 7, gaat overal zelf heen) en ja, soms moet zij even pas op de plaats maken, en andere momenten is dat andersom of moet jongste overal mee naar toe. Enige dat ze echt jammer vindt is dat ze voorlopig niet naar Amerika op vakantie kan (maar dat komt ook omdat we net een nieuw huis hebben gekocht )