Dankjulliewel! Afdwingen gaat niet lukken. Man staat stevig in z'n schoenen en ik ben van mening dat je het beide moet willen. Geduld ga ik dan maar hebben. Tijd voor mezelf om er aan te wennen en tijd voor hem om zich te bedenken. M'n eisprong is gelukkig geweest dus de komende weken zijn m'n hormonen redelijk stabiel en dan kan ik het allemaal wat beter relativeren.
Ik ga deze week bevallen van onze derde, dan heb ik er drie in 17 maanden gekregen. Dat was verre van vanzelfsprekend. Ondanks dat ik super nieuwsgierig ben naar onze derde zou ik alweer zwanger willen zijn van de volgende. Nog eentje, wat zou dat fantastisch zijn en dan 4 kindjes.
Als ik in jouw situatie zat zou ik vooral proberen te kijken naar wat ik wél heb, in plaats van wat er mist. Als ik je beginpost lees krijg ik de indruk dat jullie een druk leven hebben met de kids, werk, sport en sociaal leven. Een derde kindje zal dat vooral in het begin denk ik alleen maar moeilijker maken, om overal aan toe te komen. Maar aan de andere kant is de stap van 2 naar 3 ook niet heel groot..dan ga je er makkelijker in mee. Moeilijk! Ik heb altijd gedacht: minimaal 1, maximaal 2 kinderen. Inmiddels heb ik er zelf 1.. Een aantal jaartjes geleden heb ik een relatie gehad met iemand die al kinderen had, en vanaf toen ben ik me wel gaan beseffen dat ik een groter gezin echt een gezellige drukte vind. Moet ook zeggen dat ik dat nog steeds wel mis soms. Tot onze zoon een jaar of twee was, dacht ik altijd dat ik we onze handen al vol genoeg hadden aan hem, maar sinds hij steeds zelfstandiger wordt merken we toch dat we graag weer wat meer willen verzorgen. En daarbij vinden we meerdere kinderen in huis beiden gezellig Dus het ligt ook helemaal aan de situatie waarop iemand zich bevindt denk ik..
Wanneer je gezin compleet is, is een gevoel denk ik .. Zelf zijn de risico's bij een zwangerschap nogal hoog, mag blij zijn dat dochter en ik nog leven. Dus dat maakt de stap naar een tweede erg groot Maar of ik ons gezin nu als compleet ervaar weet ik niet. Waarschijnlijk vooral omdat ik er nooit over na had gedacht hoe het is om één kindje te hebben. Wel zie ik er de voordelen van in op dit moment en genieten we van elke dag die we krijgen. En wat de toekomst brengt is afhankelijk van of de wens sterker wordt. Succes met jullie beslissing.
Tsja het is heel persoonlijk denk ik... Wij zijn nu compleet met onze drie meiden... Ik heb ze altijd met z'n drietjes op de achterbank gezien van de auto... Ook voordat ze er allemaal waren. Heel gezegend dat we drie meiden mochten krijgen. Maar het is nu ook prima zo, wil niet meer zwanger zijn, baby tijd zit er straks weer op en ja, het is even afscheid nemen van alles, maar ik kan niet wachten totdat nr 3 ook een lekkere peuter is geworden... Zelf vond ik het onderscheid tussen nog een keer alles meemaken en de wens voor een kindje belangrijk... Zwanger zijn etc. Is niet mijn hobby, dus was hier echt de wens voor nog een kindje in ons gezin. Mijn man heeft ook behoorlijk aan het idee van 3 kindjes moeten wennen trouwens, terwijl ik er al lang uit was... En het geeft heel veel rust voor mij iig, toen we er wel over uit waren... Haha rust in mijn hoofd, geen rust in huis overigens
Ik heb altijd gezegd 2 kindjes. Maar na de tweede bleef mijn gevoel voor nog een kindje heel sterk. Mijn man zei eerst nee, 2 is genoeg. Na een tijd weer erover gehad en omdat mijn wens toen nog steeds zo sterk was was hij ook om. Nu moeder van 3 en nu ook echt het gevoel het is compleet. Ik vind baby's nog steeds leuk, maar niet meer voor mezelf. Het is goed zo. Laat het een tijdje rusten. Begin er dan weer over. Is hij nog steeds zo stellig in zijn nee, dan moet je dat helaas accepteren. Maar het kan dus in de loop van tijd misschien een ja worden zoals bij ons...
hier is het juist omgedraaid. ik wil het absoluut niet meer. de slapeloze nachten, de bergen luiers, je eigen ritme weg, slaap tekort enz enz enz... Een kind erbij beslis je samen, als de ander het om welke reden dan ook niet wil, dan houd het ook op helaas. daarnaast, geef het ook gewoon de tijd, is niet niets hoor zo snel achter elkaar kan me voorstellen dat mannen daar al helemaal van schrikken
Wij hebben ook lang getwijfeld, tot we ingehaald werden door de realiteit, eigenlijk. Op zich hadden we altijd het idee dat twee kinderen wel ideaal was, maar het voelde bij ons allebei nog niet helemaal af. Mijn man wilde wel graag nog een kind. En ik wilde nog wel een keer zwanger zijn, maar eigenlijk wist ik niet of ik echt nog wel een kind erbij wilde. Wij hadden ook al 2 jongens en het was al zo druk. Soms praatten we er wel eens over, maar we lieten het maar een beetje op zijn beloop, omdat we er allebei niet heel zeker over waren en omdat ik bang was dat het na de derde nog steeds niet af zou voelen, gewoon omdat je uit instinct steeds meer kinderen wilt maken, zonder dat je ze per se echt wilt hebben. Totdat ik per ongeluk zwanger raakte van nummertje drie. Toen was het een feit. We schrokken ons heel even een hoedje, maar direct daarna waren we ontzettend blij. En al tijdens de zwangerschap wisten we dat dit echt de laatste zou zijn, dat het hierna helemaal af was. En zo is het tot nu toe ook gebleven. Bij ons was het achteraf dus heel duidelijk en ik ben ook blij dat w voor een voldongen feit zijn gesteld. Anders zaten we nu nog te twijfelen en ons af te vragen of een derde leuk zou zijn of niet, vrees ik. En ja, het is heel leuk! Hij is echt ons cadeautje, de kers op onze familietaart, zeg maar.
Voor mij is het nog niet compleet. We hebben de ruimte, leeftijd, financiele middelen om nog een kindje te krijgen. Mijn man is doodsbang voor de bevalling en de periode daarna vandaar dat hij het nog niet wilt. Terwijl ik daar juist helemaal niet bang voor ben en omdat ik thuisblijfmoeder ben en allebei de kids op school zitten gaat het vast heel relaxt zijn 😉 Ik denk echt; waarom niet?! Maar mijn man moet er ook achter staan dus heb ik nog even geduld. Voor mij is het een gevoel wat lastig te beschrijven is. ik ben er gewoon nog niet klaar mee en verlang naar een zwangerschap, een baby, de reactie van mijn jongens, hun onderlinge band en alles wat er bij komt kijken. Ik hoop echt dat we het nog een keer mogen meemaken!
Voor ons gevoel zijn wij compleet. Al had ik altijd het idee van 3 kindjes, ben ik nu heel blij met onze 2 koters. Ik ben moe gebleven na de 2e en probeer nu heel hard aan mijn gezondheid te werken. Daarnaast vind ik het vooruitzicht van een zware zwangerschap met als afsluiter een keizersnede en het herstel ervan niet erg leuk. Dus dan moet het wel heeeeel erg hard gaan kriebelen om er nog weer voor te gaan. Het voelt nu voor ons beiden goed zo.
Nou... eigenlijk is mijn gezin nu compleet. Ik zou echt graag nog eens een zwangerschap en baby meemaken maar dat weegt niet op tegen het feit dat ik mijn 2 kinderen graag alles wil geven, materieel gezien en emotioneel. Vooral me moeten splitsen in 3 zie ik niet zitten....
Na de geboorte van de 2e heb ik een tijdje niet lekker in mijn vel gezeten door bezig te zijn hiermee. Tijdens die zwangerschap wisten we niet of het hierbij zou blijven. Dus ook niet bewust genoten van de laatste keer dat ik dat mee zou maken. Terwijl ik juist degene was die altijd 2 zei en mijn man 3. We hebben het er toen over gehad. Afgesproken dat we na 3 maanden zouden kijken of we wel of geen 3e zouden willen zodat ieder voor zich daarover na zou kunnen denken. Na 3 maanden toch samen tot de conclusie gekomen dat we met 2 gezonde dochters gezegend zijn en we die alles kunnen geven wat we willen. Praktisch gezien ook handiger. Inmiddels hebben we ons huis verkocht en is ons droomhuis in aanbouw. Dat had niet gekunt met een 3e zwangerschap. Als ik een baby zie dan kriebelt het nog altijd. Ik denk dat dat ook nooit veranderd. Een compleet gevoel heb ik niet, maar ook geen missend gevoel. Het is prima zo. Maar geef het de tijd om een plekje te geven.
Het komt zoals het komt. Dochter en ik waren jarenlang met z'n 2tjes. Dat voelde toen compleet. In 2014 kreeg ik een vriend en zij een vader(figuur). Wat een verrijking van ons leven! Nu is er een baby op komst. Wanneer ben je compleet?misschien wanneer je gelukkig bent? We zijn in de zevende hemel! En wie weet.. Als alles goed gaat en het zou vlot lukken komt er nog een baby achteraan!
Op het moment ben ik zwanger van ons tweede kindje. Hierna is ons gezin compleet. Na twee HG zwangerschappen, zie ik het niet zitten om hierna ooit nog weer zwanger te raken. Ik heb heel sterk zoiets van dat kan ik mijzelf, mijn man maar vooral onze kinderen niet aan doen. Ik wil er gewoon voor onze kinderen kunnen zijn, dag en nacht. Wil zelf voor ze kunnen zorgen. Leuke dingen met ze doen. Heerlijk van ze genieten. Zij hebben niks aan een moeder die maandenlang doodziek is. Als ik beide zwangerschappen niet zo ziek was geweest, was ik graag nog voor een derde kindje gegaan. Ik durf dat nou alleen niet meer aan. Misschien maar beter ook want voor manlief is het hierna echt klaar.
Dat is lastig te zeggen. Mijn man had na 1 al het gevoel compleet te zijn. Ook hij ervoer de eerste periode als zeer heftig. Hij wil echt geen tweede. En ik heb altijd de wens voor 3 kinderen gehad of op zijn minst 2 en eerlijk heb ik die wens nog steeds. Al vind ik ook dat we beter gelukkig met zijn drieën kunnen blijven dan met zijn vieren en dan uit elkaar. Want daar zou het feitelijk wel op neer komen. Ik heb het nu wel geaccepteerd, maar het blijft een pijnlijk punt. Het is toch een soort rouwproces waar je door heen moet. Al probeer ik er nu wel de voordelen van in te zien en probeer ik ook te focussen op wat ik heb: een prachtige dochter. Sterkte!!
Ik had me er denk ik niet bij neer kunnen leggen als mijn vriend maar 1 kind had gewild. Dat had echt toch als groot gemis gevoeld voor me. Ik vind een broer/zus zo belangrijk. 3e of 4e vind ik een ander verhaal.
Wij willen binnenkort voor een 2e gaan. In de toekomst staat de wens voor een 3e er ook wel en daarna zien we wel verder, dat bekijken we dan wel. Maar in ons ideaal plaatje passen nu 3 kinderen, voor zover je het natuurlijk voor het zeggen hebt.
Hier eigenlijk beide kanten meegemaakt. Nadat onze oudste was geboren wist ik zeker dat ik een 2e wilde maar mijn man absoluut niet na 2 jaar lang een hoop geruzie mezelf erbij neergelegd dat mijn idee van een gezin met 2 kindjes er nooit zou komen. Na 5 jaar zijn we toch voor een 2e gegaan mijn man zijn kijk op alles was veranderd in deze periode en ik was natuurlijk dol blij! Tijdens de zwangerschap van de 2e dacht ik dat dit de laatste keer zou zijn en had hier totaal vrede mee ook na de geboorte nog steeds het idee dat ons gezin uit 2 kindjes zou blijven bestaan tot mijn man na een jaar ineens riep ik zou graag een 3e kindje willen. Ik heb serieus gevraagd of hij een grap maakte! Dit idee heeft niet lang nodig gehad om te bezinken want eigenlijk vond ik het al vrij snel een hele mooie gedachten en nu komt onze derde er bijna aan en voel het echt als af! Dit is zoals het had moeten zijn! Ik zou echt proberen het los te laten hoe moeilijk dit ook is!