eindelijk zwanger maar moeite met babyblijdschap omgeving

Herkenbaar! Wij zijn ook een tijd onderweg geweest en toen ik eindelijk een positieve test in handen had kon ik alleen maar zeggen: maar dat kan toch niet?! Het lukt al 27 maanden niet en de iui's ook niet. Dus he?!
Toen ben ik de eerste 12 weken ontzettend bang geweest. Zijn ook een beetje loze weken. Want je ziet nog niks. Enige wat ik deed was overgeven. Dan is t spannend tot de 20 weken echo.
Moet zeggen dat ik na die 20 weken echo en dat je buik begint te groeien, ik er echt van kan genieten. Nu elke dag een feestje in m'n buik en dat voelt goed en geeft me vertrouwen.
Ik heb 't er met m'n vriend over gehad maar niet met vrienden ofzo. Met m'n moeder heb ik het ook gedeeld.
Denk dat iedereen super onzeker is maar aangezien jouw verleden is dat alleen maar logischer!
Ik heb ook vaak gedacht: we hadden t later moeten zeggen. Maar dat is echt puur die onzekerheid. Misschien kan je t met je VK overhebben.
Maar ondanks alles: probeer er van te genieten. Wees trots en probeer niet bang te zijn!!! En gefeliciteerd natuurlijk!!!!

 

Ik herken het ook wel enigzins. Hier ook een lange weg gehad met niet slagende iui's en ineens spontaan zwanger. Heel blij en dankbaar en trots....... Maar ik wil het eigenlijk voor mijzelf houden. Lekker met niemand delen. Zo bang geweest dat t fout ging en elke echo maakte dat ik kon ademen. Maar de 20wkn echo moet nog en daarvoor de combinatietest. En al vertrouw ik op m'n gevoel( en het voelt nu goed) toch ben ik bang dat dit kleintje toch van me afgepakt wordt. Dus al is m'n omgeving enthousiast en vragen ze veel.... Ik ben het liefste op mijzelf en geniet op mijn manier. Ik heb het nooit eerder zo uitgesproken als ik nu hier doe. Niet omdat ik mij schaam of zo maar ik wil ook niemand voor het hoofd stoten. Maar openlijk stuiteren wil nog niet.

 

Ja ook hier we herkenbaar. Na veel tegenslagen een soort van ongeloof en angst. Als het die keren daarvoor niet lukte waarom nu dan wel? Ik probeer maar op mijn lijf te vertrouwen aangezien het de eerste keer wel ook helemaal goed is gegaan maar betrap mezelf erop dat ik in mijn hoofd echt meerdere malen per dag moet herhalen dat 9 op de 10 zwangerschappen goed gaan ipv de angst te voelen van de 1 op de 10 In een miskraam eindigt
Het hele naïeve en onbezorgde wat ik bij ons meisje had heb ik nu niet en daar voel ik me dan weer een soort van schuldig over.

 

Voor mij ook erg herkenbaar. Zijn na een jaar in de modische molen 4 iui behandelingen en 3 IVF pogingen waarvan 19 terug plaatsingen. Hield het voor ons op. We hadden het afgesloten. Spullen verkocht.
Na 3 maanden werd ik spontaan zwanger. Ik heb lang gedacht dat ik in een droom leefde en kon het maar niet geloven. Heb een paar weken niks uit mijn handen kunnen komen. Ging werken en daar hielt het eigenlijk mee op. Zelf het huishouden lukte gewoon niet. Dat begint nu na de termijn echo terug te komen. Het grootste risico is nu voorbij en kan nu genieten van de zwangerschap. Blijft soms nog steeds raar om te zeggen.
Ik Snap dat het moeilijk is om te genieten, maar probeer het want voor je het weet zijn de 40 weken voorbij, en wat ik geleerd heb; je weet nooit of je het nog ooit mag meemaken!!!
Ik Ben begonnen met een leuk shirtje te kopen en zo ging het steeds een stapje verder.

 

Hier ook herkenbaar. Ben zelf nu 16 wkn zwanger van ons 2e ICSI wonderdje.
Vorig jaar een mk gehad. En deze zwangerschap 3x bloedverlies gehad. Vind het een lastige tijd. Voel me sinds een 2 wkn qua kwaaltjes beter, maar zoek steeds bevestiging dat het goed gaat.
Kijk steeds uit naar de volgende echo. Hoop zo dat ik kleine binnenkort duidelijk ga voelen...
Ik heb nog bijna niks gekocht, op een rompertje na. De doek die ik kreeg van MvM ligt ook achterin de kast.

 

Heel herkenbaar. Heb het niet uitgesproken maar heb me er ook niet schuldig om gevoeld, zo was het nou eenmaal. Na 20 wk ging het wat beter. Doe het op je eigen manier en voel je niet verplicht om op een roze wolkje te zitten. Bij mij kwam die roze wolk onverwacht langs in de kraamweek, knetterverliefd op de kleine het komt echt wel, geef jezelf de tijd.

 

Ondanks dat ik niet zo lang onderweg ben geweest als jullie, herken ik je angst absoluut.
Voordat deze zwangerschap goed ging, kreeg ik een miskraam met 10 weken.
Daardoor heb ik altijd het idee in m'n hoofd gehad dat ik nooit een zwangerschap zou uitdragen.
Dat het op de 1 of andere manier weer zou stoppen bij mij.
ik denk, dat als je een paar "veilige" grenzen voorbij bent, zoals de 12 weken en daarna de 20 weken echo die goed is en daarna de 24 weken omdat je baby dan levensvatbaar is, dat je dan pas echt kunt genieten.
Dit was in ieder geval bij mij zo.
M'n beste vriendin heeft 3 mk gehad en ervaarde het precies hetzelfde. Die zei ook: "Eigenlijk is een zwangerschap tot de 20 weken gewoon niets aan, omdat het zo spannend is".

Vind het super fijn voor jullie dat het na al die jaren eindelijk raak is en het is echt heel normaal dat je voorzichtig bent en niet echt durft te genieten.
Ga er mee om op je eigen manier. Die roze wolk komt echt vanzelf wel!!

 

Dat is normaal gezien je achtergrond. Had er zelf last van tot 16 weken. Daarna ging ik erin geloven. Vind wel dat je het anderen niet mag afrekenen want ze kwetsen je niet met hun woorden. Reageer gewoon mild en ga niet te veel op ze in.

Kraamzorg moet je trouwens wel regelen nu.

 

Ik herken dit ook heel goed! Heb een hele weg moeten afleggen, wel met mijn ex man overigens, nu een nieuwe relatie en toen wij (voor mij) in de medische molen terug wilde stappen bleek ik al zwanger te zijn. Ongeloof ten top! Constant bang geweest en nu als ik de kleine meid even een paar uur niet voel, gelijk een rot gevoel. Kan het nog steeds niet geloven! Vraag me ook vaak af, wanneer wordt het van mij afgenomen want dit kan gewoon niet! Ook al is elke controle goed, toch blijf ik onzeker! Heb hier al wel met een professioneel iemand over gesproken maar die gaf aan dat dit door het verleden maar ook nog eens versterkt wordt door de hormonen! En elke dag is weer een stap dichterbij!

 

Ik denk dat het niet per se iets met je voorgeschiedenis te maken hoeft te hebben. Ik heb er sowieso niks mee, mensen die je feliciteren als je net zwanger bent. Feliciteren doe je me maar als er een levend kind is, denk ik dan altijd. Al die stomme frutselcadeaus ook. Ik vind het getuigen van een buitengewone naïviteit... als je dan inderdaad ook nog een lange weg hebt afgelegd naar die zwangerschap of miskramen hebt gehad wordt het helemaal onbegrijpelijk dat mensen zo hysterisch doen.

 

"Gelukkig" niet herkenbaar, maar moet zeggen wel erg begrijpelijk. Ik moet zeggen dat zelfs ik af en toe nog even angstig ben en ben nu 20 weken. Het is mijn 1e en weet niet wat ik wel of niet moet voelen, tevens voel ik de baby nog niet, gezien mijn placenta aan de voorkant ligt.
Dus vindt het totaal niet raar na jullie lange weg dat jij dat gevoel hebt. Ik hoop dat je toch nog wel wat kan gaan genieten en dat je voor je gevoel heel snel je kleintje in je handen mag houden, gezond en wel. Liefs

 

Ik ben net zoals jij. En wij hebben ook nogal een MMM achtbaan achter de rug.

Heb het pas vorige week tegen wat mensen verteld eigenlijk. De enigen die het daarvoor wisten, waren de mensen die ik echt niet kon ontwijken toen ik m'n buik niet meer kon verstoppen. En tegen hun zei ik ook van, zeg niet gefeliciteerd, maar wens ons succes en duim voor ons.

De start van deze zwangerschap (eigenlijk tot en met de 20 weken echo) was ook zo eng en ronduit bagger, dat ik nu met 26 weken nog steeds heel erg onzeker ben.

Als je zoveel hebt meegemaakt, kom je daar niet ongeschonden uit. Onbezonnen en vrolijk een zwangerschap doorstaan is er dan niet bij.

 

herkenbaar.. ik heb het pas met 17w verteld aan de mensen die me toen toevallig met babybuikje zagen. ik vond t gewoon moeilijk erin te geloven en ben bang geweest tot ze óp mn buik lag... gun jezelf rust.. het is niet niks om zo lang te wachten en dan de omschakeling.. natuurlijk ben je in de wolken maar op jouw manier en op jouw tijd niet perse juichend over straat maar gewoon rustig blij thuis met je handen om je buik bv

 

Herkenbaar. We zijn ook lang bezig geweest voor de eerste. Vriendinnen wilden een babyshower organiseren maar heb toen laten weten dat ik het idee heel lief vond maar liever eerst wilde dat de baby er was voordat er al feest gevierd zou worden. Ze begrepen het gelukkig allemaal en na de geboorte hebben we het dubbel en dwars ingehaald. Het is een spannende tijd, succes!

 

Herkenbaar hoor, ik heb geen lange weg gehad door de medische molen maar ik ben hetzelfde erin. Ik ben gewoon geen goede 'voorbeeld zwangere' zowel bij mijn dochter en zoontje maar ook nu niet. Heb opeens weer last van angstaanvallen en dat maakt het blij zijn niet makkelijker. Ook niet dat ik in januari een miskraam heb gehad. Heb nu heel lang gewacht met vertellen tegen mensen, bang dat het alsnog misging.
Plus ik wordt mega chagrijnig van over enthousiaste mensen. Weet niet of dit mijn hormonen zijn of mijn gewone zelf maar kan er nu slecht tegen haha! Mijn ouders zijn blij, maar komen niet aanzetten met blije taal terwijl mijn schoonmoeder... Aaah! Wordt er nu alweer gek van. Was ook te verwachten, maar ze doet altijd alsof ze zelf moeder wordt. Dit was ook haar reactie toen we het vertelden van de week: 'oh dus ik krijg weer een kind?' (Schreeuwend).. Pfff. Nee jij niet, wij. Gaat ze weer claimen en buikvoelen. En als ik iets vreselijk vind: is het dat wel.
Sorry voor het relaas, maar mocht het je opvrolijken: het werd bij mij beter in het tweede trimester. Toen liep ik trots met mijn bolle buik en was nóg blijer toen ik het kindje had.. Daar deed/doe ik het voor.
Succes meid, nog even volhouden!!

 

Wij zijn ook 4 jaar bezog geweest waarvan 3 mmm. Daarnaast grote kans dat kindje ernstig ziek zou zijn.
We hebben in het begin tegen iedereen gezegd dat we nog niet klaar waren voor blijdschap, kadootjes etc. Ik vond het heel erg moeilijk als mensen wel heel blij deden, maar tegelijkertijd snapte ik het zo goed: al die mensen hebben 4 jaar meegeleefd en meegehoopt!
Na de 20-weken-echo waren wij eindelijk gerust, en nu geniet ik met volle teugen. Heb ook echt nog het mmm traject moeten verwerken, af en toe flink gehuild. Maar nu ben ik zo goed als 'gewoon' zwamger: dolgelukkig, en lekker aan het fantaseren over mn mannetje

 

Ik heb niet zo'n lang traject gehad als jij. Voor onze eerste waren we ruim een jaar bezig. Eindelijk zwanger -> mk. Na een paar maanden opnieuw zwanger en dat is nu onze oudste zoon. Toen we voor een tweede kindje gingen, was ik snel zwanger. Ik dacht dat het niet goed zat, de zwangerschap voelde zo anders. Bij de eerste echo bleek het een tweeling te zijn. Eeneiig. We waren zo blij! Maar na een paar goede echo's, bleek bij de 12weken echo dat de tweeling niet meer leefde. Ik heb een curettage gehad. Die achtbaan van emoties heeft er erg in gehakt. En dat heb ik de hele volgende zwangerschap meegedragen.
Waar ik bij onze oudste na een weke of 12 voorzichtig begin te genieten, is dat bij de jongste nooit het geval geweest. De hele zwangerschap hield ik een 'eerst zien, dan geloven' gevoel. Ik wilde ook geen cadeautjes, niet echt erover praten. Ik heb eigenlijk de hele zwangerschap het gevoel gehad dat er iets niet goed zat. Bij de oudste had ik tijdens de zwangerschap vaak al het gevoel dat ik 'contact' met hem had. Hij liet zich ook duidelijk voelen. De jongste veel minder. Het vinden van een naam wilde ook niet vlotten, misschien doordat ik me er niet aan durfde over te geven en geen band durfde te vormen.
Uiteindelijk is onze jongste zoon geboren. Een kerngezonde knul. Toen kon ik pas langzaamaan gaan genieten en gaan geloven. De band die ik tijdens de zwangerschap miste, is er nu gewoon wel.

Achteraf is het misschien jammer dat ik niet echt van die zwangerschap heb kunnen genieten. Ik ga er vanuit dat het de laatste keer was. Maar uiteindelijk maakt het niet uit. Ik kon het toen niet, het gevoel was er niet. Zelfbescherming, denk ik. Maar nu doet het er niet meer toe. Nu is het goed.

Dat wil ik je denk ik meegeven: het doet er niet toe. Je kunt je zwangerschap van de daken schreeuwen en 9 maanden op een roze wolk zitten. Of je kunt angstig zijn en niet goed durven te geloven. Natuurlijk gun ik jou en iedereen een zwangerschap van de eerste categorie. Maar als het niet zo loopt... Dan niet. Je verandert er niks aan. En het is hooguit jammer voor jezelf. Je doet er je kindje niet mee te kort, dus voel je niet schuldig omdat je niet blij bent. Dat is een gevolg van wat je de afgelopen jaren hebt meegemaakt. Het zegt niets over de toekomst. Het zegt niks over je baby. Het zegt niks over jou als moeder.
Zodra jij er klaar voor bent, komt dat vertrouwen wel en voel je de blijdschap. Ik hoop voor jou nog tijdens de zwangerschap. Misschien na de 20 weken echo. Of zodra je jullie kleintje dagelijks voelt bewegen. Misschien pas zodra je jullie baby in je armen houdt. Of na een maand als je een beetje aan het moederschap gewend raakt en beseft dat het echt is gelukt. Het maakt niet wanneer het komt, want het komt wel.

Je hebt misschien (nog) geen vertrouwen in je zwangerschap. Maar vertrouw hierop: je gaat zo ontzettend veel van je kindje houden. En dan maakt dit alles niet meer uit! En daarom wil ik je, vlak voor Moederdag begint, toch feliciteren. Zelfs als je het nu zelf nog niet voelt. Ik herken je gevoel helemaal en ik ben nu gelukkig een paar fases verder. Het komt wel.

 

Ook hier herkenbaar! Na een traject met 3 volledige IVF behandelingen en nog één afgebroken poging na 4 weken spuiten was het toch echt wel erg omschakelen van de mmm naar een zwangerschap. Ik was zeker blij, maar ongeloof overheerste toch een hele tijd. Daarbij voelde ik mij de eerste 11wk grieperig (allerlei kwalen) en vond het zwanger zijn niet veel aan. Iederen zei 'genieten', maar zo voelde het niet. De mmm ben je niet zomaar vergeten en psychisch vond ik het dus best een omschakeling.
Daarna ging het qua kwalen beter en wat meer kunnen genieten. Maar tot nu toe vind ik de hele zwangerschap tegenvallen door kwalen. Zwanger zijn is niet echt aan mij besteed geloof ik. Ik zeg dit gewoon eerlijk ondanks de lange weg die we er voor hebben moeten afleggen.