Goedemorgen... Oww ik wil ook echt eventjes mijn hart luchtten.. *December 2014: Maagverkleinende operatie ondergaan, na jarenlang zonder te weten te hebben gelopen met een traagwerkende schildklier. *September 2015: Man zijn hersteloperatie ondergaan, hij was 12 jaar gelee gesteriliseerd. 2 x Negatief getest. Heb maandenlang 7 dagen in de week gesport om mijn lichaam voor te bereiden op een eventuele zwangerschap tussen 2014/2015. Ben 42 kilo kwijtgeraakt. *September 2015, ik raak geblesseerd, gescheurde enkelbanden, stukje kraakbeen weg, elke dag pijn. Krijg 4 mei 2016 eindelijk een injectie in mijn enkel zodat ik weer goed fit kan worden en weer lekker kan sporten wat mij ook zal helpen met afvallen. Gisteren intake gehad, bij het UMCG ben van BMI 58 gekomen en zit op BMI 44. We gaan u niet helpen, ik wist dit natuurlijk al, maar wat je weet en als het je vertelt word, tamelijk emotioneel. Hoe het gesprek is gegaan ben ik niet content mee, ik heb dit ook aangegeven aan de IVF arts en ze gaf mij gelukkig ookwel gelijk daarin. Zij ging namelijk eerst met mijn man bespreken wat ze voor hem konden doen. Dus nogmaals zaadonderzoek en dan eventueel de Mesa/Tese/Pesa. Bloedonderzoek etc... Vertelt hem precies wat ik al maandenlang roep, stop eens met roken, zeker voor 3 maanden sowieso gaf de IVF arts aan. En dat is juist goed dat ze dit benadrukte!! Dus dan denk je nou, dan zit je in elk geval al in die MMM als ze al iets kunnen betekenen voor je.. Dat idee heb je du op dat moment. En ik vraag me ergens wel af.. Waarom begin je nou niet bij mij? Dan weten we het toch gelijk, had er al dagen een naar gevoel over omdat ik al zoveel had gelezen over afwijzingen bij een te hoog BMI. En dan komt ze bij mij aan en zegt: U weet uw probleem wel hé, uw gewicht, u bent nog te zwaar en uw BMI is te hoog, dus we gaan niks doen nu. Heel even raast er vanalles door mijn hoofd, 42 kilo kwijt, sporten, ziekenhuiscriteria, blessure, alles ervoor doen, teleurstelling, boos, pijn, noem maar op... En op dat moment gaat er 1 gedachte door mijn hoofd, waarom vertelde je mij dat niet gewoon eerst voordat je ging uitleggen wat er bij mijn man voor opties zijn? Want ergens dacht ik wel meteen te horen te krijgen dat het niet door zou gaan. Enfin dus mijn man vraagt kan dat zaadonderzoek dan niet alsnog eerder? En dan zegt zij vervolgens, we gaan bij u niks doen zolang uw vrouw nog niet is afgevallen. En toen heb ik haar ook gezegd, mevrouw als u toch al niks zou gaan doen voor mijn man zolang ik die 20 kilo niet kwijt raak, waarom begon u het gesprek niet andersom? En ze zei ja, dat was inderdaad misschien beter geweest. Ik snap de criteria en de risico's absoluut en ik zal ook vechten om daar te komen waar ze me willen hebben, maar ligt het nu echt aan mijn emoties of had ze nou echt beter gelijk kunnen uitleggen dat we niet in aanmerking komen nu naar alle begrip uiteraard. Nou ja en dan vanochtend weer zo iemand die zegt dat als je te dik bent dat je minder vruchtbaar bent, want dat was in haar geval zo.. Zij had PCOS en was te dik. Had al 100 x uitgelegd dat zelfs de IVF arts mij kon vertellen dat mijn cyclus keurig 25 dagen is en dat ik nog gewoon mijn eisprong heb maar ja heb echt geen zin om me te gaan vededigen. Ik ben bekend met PCOS en ik leef enorm mee met mensen die al zolang knokken om hun wens uit te zien komen.. IK bewonder hun juist om alles wat ze doen ondanks alle tegenslagen, dus ik weet wat het is. Ik bewonder een ieder die niet op de normale manier zwanger kan raken, de strijd die ze leveren, absoluut dikke vette respect hiervoor!! En mij strijd is niet afgelopen, ik sta aan het begin van een strijd tegen de kilo's en ik ga er meer dan 100% voor en blijf positief. IK weet wat me te doen staat, ik zal me nog meer moeten bewijzen, nog meer moeten afvallen maar hey.. Heb er alles voor over en uiteraard wil ik dan fit en gezond zijn en daar ga ik nu voor bezig. Pff sorry moest dit even kwijt.
Heftig hoor... weet niet goed wak moet zeggen... Maar ik wist niet dat gewicht een rede was tot afwijzing? Kijk,ik snap dat als je wel pcos hebt en je bent (te)zwaar dat je dan eerst af moet vallen voor ze je helpen omdat een deel van de oorzaak daarin zou kunnen liggen. Maar in jou situatie begrijp ik t niet zo goed? Was je erg zwaar? Mij zeggen bmi getallen namelijk niet zovel, zelf (gelukkig) een gewichts issues (heb niet eens een weegschaal ) ik kan me zo slecht voorstellen dat als je cycli regelmatig zijn,ze je alsnog op je gewicht afwijzen.. heel hard voor jullie .. en knap van je positiviteit! Ik hoop voor jou ook snel een vervulling van je wens!
Ik woog inderdaad erg zwaar (morbide obesitas).. Nu weeg ik 118 kilo. Ze wilt het liefst dat ik 92 ga wegen dan zou mijn BMI volgens hun maatstaven goed zijn. Maar als ik mijn best doe en ik ga 100 wegen wilt ze wel kijken, want volgens haar is mijn BMI dan 40 en tussen de 35 en 40 is grijs gebied vertelde ze. Dan gaat ze in overleg met de andere specialisten of ze niet alsnog kunnen starten met het traject. Dank je voor je lieve woorden, Never loose hope is echt iets waar ik me aan vast houd
Wow Dunyadaisy, wat een verhaal. Ik vind het inderdaad ook niet oke hoe ze dat bij jullie gebracht heeft, want je krijgt steeds meer hoop tijdens dat gesprek dan, en dan zegt ze op het einde, oh nee toch niet. Ik heb vaker gehoord dat ze moeilijk doen over gewicht en blijf dat ook vreemd vinden. Als je inderdaad gewoon alles goed hebt qua hormonen en cyclus enzo, waarom is het dan een probleem. En sommige mensen kunnen ook niet goed afvallen. Als je kijkt naar wat jij er voor doet, je leeft gezond, beweegt veel. Waarom je dan vast houden aan een bepaald cijfertje.
Ow wat een goed idee!! 5 mei ben ik aan een bbz geopereeerd, en 6 mei moet ML weer werken. Toen heeft schijnbaar zijn collega aan alle vaste gasten (hij werkt in de horeca) gezegd wat er gebeurd is. Toen was er iemand die doodleuk zei 'Ach, je kan altijd nog adopteren' Echt hoe pijnlijk is zo'n opmerking!! Toen ML dat 's avonds aan mij vertelde vond ik dat zo erg voor hem...
Heerlijk even lekker klagen!!! Morgen is het verdorie 30 weken geleden dat ik ben bevallen van mijn dochter en haar daarbij ben verloren. De tijd staat stil en vliegt tegelijk. Mensen vullen massaal in hoe verschrikkelijk dit verlies voor mijn man en mij moet zijn. Maar wat zij niet weten, is dat het rouwen/verlies een pijn is waar we aan gewend zijn geraakt. Het gemis is groot, maar de wond wordt zachter en in ons hart is ons meisje er altijd bij. Wat elke dag veel meer pijn doet zijn al die mensen en confrontaties! Soms een kinderwagen te veel die ik niet aan kan zien, maar voornamelijk zijn het mensen met hun bemoeienissen, goede bedoelingen, nieuwsgierigheid, ontwijkgedrag en invullingen! Mijn eigen familie laat ons vallen nu mijn zus en zwager een kindje gekregen hebben, snappen niet waar onze pijn zit. Zus heeft nooit iets laten horen in mijn situatie en verwacht nu wel (met overige fam) dat wij er nu voor hun zijn. Dus niet. Het rouwen is dus niet alleen het verdriet om je verlies, maar ook het dealen met je omgeving. Familie, vrienden, buren, collega's, vreemden, iedereen doet anders, alles is anders! Heb je iemand in je omgeving die aan het rouwen is om een kindje? Ren niet weg, maar geef ook geen advies. Laat je gevoel spreken, zeg het als je niets te zeggen hebt en blijf ten alle tijden de naam noemen van het kindje dat wordt gemist! Mijn advies uit liefde ♡
Oh wat naar Evia!! Hier weer even een rot dag. Witte test, aankomende menstruatie. Ik vraag me weer af WAAROM!? Waarom is ons dit niet gegund? Of heb je het zelf in de hand en doe ik/we iets verkeerd? Waarom gaat het bij veel mensen zo makkelijk? En bij de meest lieve personen die ik ontmoet heb lukt het dan niet? Waarom, juist zij verdienen het om een kindje groot te brengen met al die liefde die ze hebben. Ik snap het gewoon niet meer. Op zo'n momenten snap ik ook nooit zo hoe mensen in een god kunnen geloven (no offence verder hoor). Want dan heeft die gozer het wel slecht me me voor!
Zo menselijk om op die manier te gaan denken, waarom is het een ander allemaal maar gegund en mij niet? Komt er op neer dat het leven gewoon vol is van pieken en dalen en je er geen baat bij hebt de streven naar een stabiel leven waar alles o zo gelukkig is. Uiteindelijk zal niemand dat vinden. En dat maakt me niet depressief, maar dat geeft me rust, scheelt knokken om maar gelukkig te worden. Het leven is oneerlijk, hard en ellendig. De geluksmomenten die we dan zo af en toe hebben moeten we maar koesteren. Gek genoeg geloof ik in die God, Hij heeft me bewezen te bestaan en er ook voor mij te willen zijn. Waarom Hij dan heeft toegelaten dat mijn dochter overleed? Geen idee. Ik ben nog altijd maar mens en hoop dat als ik later boven kom, dat ik Zijn plannen zal kunnen begrijpen. Voor nu moet ik me er maar bij neer leggen dat ik het niet snap, niet weet en dat ik ondertussen moet blijven (over)leven in een zieke wereld met lastige mensen en lastige situaties..
Fijn zo'n klaagtopic! Kan ik ook wel even gebruiken. zit nu in wachtweek 2 (over 2 dagen kan ik testen) na cryo tp 4 van IVF poging 1. Inmiddels zijn we al ruim 3 jaar bezig om zwanger te worden en raken we behoorlijk gefrustreerd en desondanks positief dat het ooit lukt. Onlangs heft mijn vreselijke schoonzus (tevens ex van mijn man) tegen meerdere mensen gezegd dat zij en haar vriend (mijn zwager) binnenkort willen gaan starten om kindereren te krijgen (zijn 1,5 jaar bij elkaar). En het leek haar wel erg grappig als het hun eerder zou lukken als wij! Ik ben zo diep gekwetst door die opmerking! We hebben veel gezeik met hun gehad en eindelijk was er een beetje vrede maar na deze opmerking is het wat mij betreft klaar! Wat een vreselijk mens! En natuurlijk veel zwangere en net bevallen mensen om mij heen... word er zo moe van! Zelfs onze buurvrouw is net bevallen van kindje nummer 3. Maar we moeten positief blijven en dan lukt het ons vast ook! Dit geld natuurlijk ook voor jullie! Succes!
Oh wauw wat een rotopmerking! Niet normaal! Wel super knap dat je zo positief blijft. Ik zit momenteel in de fase van, misschien moeten we er maar gewoon mee stoppen.