Het is voor iedereen anders maar dit waren mijn klachten: - somber, de hele dag door - hele dag huilen - altijd moe maar niet kunnen slapen - nerveus - niet zozeer zelfmoord gedachten maar het "hoefde zo ook niet meer" - mijn man moest maar een betere moeder zoeken voor zl - mij niet meer verzorgr - nergens meer naar uitkijken - nergens meer blij om zijn Im ben er samen met een psycholoog er boven op gekomen gelukkig. Heb nog steeds van tijd tot tijd angstaanvallen. Succes, het is heftig maar zoek hulp. Ga naar de huisarts, praat er met mensen over!
Wat heftig! Bedankt voor het delen van je ervaring. De meeste dingen klinken herkenbaar. Mijn man heeft vandaag gezegd dat ik morgen de huisarts even moet bellen. Hij vertrouwt het niet, en ik ook niet als ik er zo eens bij nadenk.
Ik ben de hele dag nerveus, zenuwachtig, sta letterlijk te shaken. Ik kan niet in slaap vallen ondanks dat ik moe ben. Geen eetlust, ik zie overal beren op de weg, angstig, 'Wat als...'. Kan niet echt van 'nu' genieten, ik kijk mijn dochter 'groot', en bij alles wat ik doe en voel voel ik me schuldig. Vind mezelf geen goede moeder, gevoel van falen. Veeeeel huilen........
Meid, dat wat jij beschrijft had ik precies zo... je bent echt niet de enige. Officieel heb ik de diagnose angststoornis gekregen maar weet zeker dat het een PPD was. Het is erg heftig maar het overkomt zoveel vrouwen (10%). Je hoeft je niet schuldig te voelen, echt niet. Het is niet iets waar je voor kiest maar wat je overkomt.... goed dat je de huisarts gaat bellen, daar had ik veel baat bij.
Ik durf wel met zekerheid te zeggen dat je postnatale depressie hebt, als ik je klachten zo lees. Ik had precies dezelfde klachten en ook een PND helaas Als ik je een tip mag geven: bel morgen direct de huisarts. Tis zo naar om je zo ontzettend rot te moeten voelen! En hopelijk kan er dam snel wat aan gedaan worden zodat je jezelf wat meer onder controle hebt. Sterkte meis en doe het rustig aan hoor!
Goed dat je gebeld hebt! Dat is een mooie stap. Ook als er niks is, dan is het wel fijn om het besproken te hebben en te weten waar je op moet letten. Even van je af praten.. Voor mij kwam het punt toen ik de dagen niet meer rondkwam, dat ik alleen nog maar kon huilen vanaf een uur of 3/4. Achteraf noemde ik het de grijze dagen. Je hebt dagen dat het zonnig is en dagen dat het grijs is, als er teveel grijze dagen zijn, dan moet je aan de bel trekken..
Heel goed dat je gebeld hebt (zorgzaam naar jezelf en dat maakt je ook een heel goede moeder!) Vooral het niet slapen is belangrijke aanwijzing. Een op de 10 vrouwen krijgt last van postpartum depressie en kan soms juist ook gekenmerkt worden door angsten zoals hierboven ook beschreven. (Werk zelf in zorg). De huisarts zou je kunnen verwijzen naar een gespecialiseerde psychiater. Heel veel sterkte en hoop een snel herstel!
Ik had na de geboorte van mijn zoon dezelfde klachten: moe, maar niet kunnen slapen (gemiddeld 4 uur per nacht), wezenloos voor me uit kunnen staren, niet optimaal genieten van mijn kind, neerslachtig, geen toekomst meer zien etc. Uiteindelijk ben ik er langzamerhand met praten uit gekomen. Vergeet niet dat hormonen ook veel met je doen. 1 dag in de week had ik op een gegeven moment ook opvang zodat ik die dag naar therapie kon en even voor mezelf had. Dat hielp mij echt enorm en maakt je geen slechte moeder! Nu we langzamerhand het traject weer in gaan voor een 2e ben ik ook heel bang dat het weer gebeurd. Succes, het komt echt goed! x
Helaas herkenbaar. Na de geboorte van onze jongste zoon was ik helemaal de weg kwijt. Somber, angstig, overdag moe en 's nachts wakker liggen piekeren. Het voelde alsof ik heel ver afstond van de wereld en van andere mensen, echt gevangen in mijn eigen ellende. Het bleek een PPD, gekenmerkt door een angst- en paniekstoornis. Zo omschreef de psycholoog het. Ik ben er bovenop gekomen met therapie en medicatie. Ook is mijn moeder 2 maanden bijna fulltime bij ons in huis geweest om de boel weer op de rit te krijgen. Mijn huisarts nam me in eerste instantie niet serieus, dankzij het consultatieburo is er gelukkig toch het een en ander in gang gezet. Laat je dus niet afschepen. Al met al was het een heftige tijd, maar het voelde al wel snel alsof ik de weg naar boven had gevonden toen ik eenmaal om hulp heb gevraagd. Dat is echt de belangrijkste stap! Sterkte!
Wat een herkenning hier...Na mijn eerste in een lichte depressie terecht gekomen Nu na de geboorte van mijn tweede gaat het me ook niet zo goed af.....maandag ga ik ook de huisarts bellen. Trots op mezelf dat ik het durf te bespreken maar viel me ook zo schuldig. .. Zou zo graag willen genieten...
Bedankt voor jullie reacties! Lizzza, goed van je om naar de huisarts te gaan, al zou het alleen maar zijn om even je verhaal te doen. Hier ook veel schuldgevoelens, maar dat is beter geworden na mijn gesprek met de huisarts. Ik ben vorige week geweest en het was nog geen pnd, ik was er mooi op tijd bij. Voor nu is het een gevalletje 'batterij leeg'. Ik heb wat slaaptabletten meegekregen en moet volgende week terugkomen.
Die schuldgevoelens zijn vreselijk, maar dit is echt iets wat je overkomt. Je hebt het niet zelf in de hand. Ik werd echt volkomen overvallen door mijn gevoelens, het was zo heftig. Mijn omgeving zag het misgaan, maar vond het moeilijk om erover te beginnen. Praat erover met de mensen in je omgeving, dat hielp echt bij mij.
Ik ben blij dat ik naar de ha ben geweest, het gaat nu veel en veel beter! Ik ben vorige week nog even voor een gesprek geweest en we hebben het voor nu afgerond.