Ik ben er even helemaal triest van. Negen maanden alweer voorbij sinds de miskraam. Sinds november 2014 bezig. Nog 1 maand en dan is het weer een jaar geleden dat ik zwanger werd van nummer 2 dat uiteindelijk niet mocht komen. Als ik toen in augustus had geweten dat het zolang zou duren was ik niet meer onder de dekens vandaan gekomen. Ik realiseer me dat er zoveel mensen in hetzelfde schuitje zitten en zoveel die al veel langer bezig zijn met de wens maar oooh wat is het soms zwaar. En dan pms hebben. Ben ik al mega hormonaal vanwege de pms en dan komt de constatering van een nieuwe menstruatie hard aan. Zeker als dan ook nog eens je collega zwanger blijkt te zijn. Pffff. .....ik ben het vandaag zo zat.
Logisch dat je er dan even doorheen zit. Het is ook maar goed dat je van te voren niet weet hoe lang je erover gaat doen en wat er allemaal gebeurd tijdens die weg. Neem lekker een wijntje en hopelijk is het voorlopig je laatste.
Sterkte meid. Ik zit in hetzelfde schuitje. Al bijna 1.5 jaar geleden dat ik een miskraam kreeg.......
Wat enorm frustrerend is die zwanger-worden-periode hè! Hoe meer rondes voorbij gaan hoe groter de teleurstelling elke keer is. Zo ervaar ik het tenminste. Voor de eerste ook best lang bezig geweest, ook met ma tussendoor. We zijn nu voor een tweede bezig en ondanks dat je met je verstand wel weet dat je geduld moet hebben voelt het zo rot om weer ongesteld te zijn. Als jullie al langer dan een jaar bezig zijn, ben je dan ook al naar de ha/gyn geweest? Of rekenen ze dan dat je een jaar vanaf zwangerschap (mk) zelf moet proberen? Strekte iig. Kangerootje ook trouwens! Een wijntje kan een beetje helpen, of carpaccio
Weet precies hoe je je voelt! Ook hier in 2014 zwanger geraakt van de 2e. Mocht helaas ook niet zo zijn! En nu 17 maand verder en nog niks. Is zo super frustrerend! Wat je zegt als we dit hadden geweten had ik onder de dekens gekropen.. wat een ellende.. sterkte
Ik snap hoe je je voelt. het voelt soms zo oneerlijk. Vooral als iedereen om je heen wel meteen zwanger word of snel na een miskraam weer een positieve test heeft.
Meid ik snap je helemaal. Net weer een bruine vlek in mn onderbroek, dus ronde 5 na miskraam 2 is mislukt. Ronde 9 na miskraam 1 alweer. Daarbij kreeg ik een curettage. Als je ms toen in juli had verteld dat ik in mei nog steeds niet zwanger zou zijn was ik gillend rondjes gaan rennen. En nu is het gewoon zo ver! Op 1 juni had ik een positieve test en ik was zo blij. Ik moet me nu al dagen inhouden om niet in huilen uit te barsten. Ik snap je zo goed. Sterkte! Voor iedereen die hier schrijft.
Veel mensen die hetzelfde op hetzelfde moment voelen. Eigenlijk best bizar om bij stil te staan want op zo'n moment voel je je toch vooral alleen! Ook al leeft bv je man met je mee het is niet uit te leggen. Mijn man noemt dat het voor hem meer een kers op de taart zou zijn voor mij is het een gemis! Herkennen jullie dat ook met jullie partners? Toen een medium mij in augustus zijn dat ik niet eerder dan januari weer in verwachting KAN raken raakte ik al bijna in paniek. En nu zijn we nog weer maanden verder. Vooral het idee om volgende maand het jaar rond te hebben gemaakt vind ik echt ondenkbaar. Maar je doet er niets aan. Inderdaad vanavond een lekkere borrel dan maar! Proost!
Woepie, ook dat zegt mijn man. Hij zou het een mooie extra vinden, een cadeautje (we hebben al een fantastisch zoontje). Maar ik wil het zo graag. Het is moeilijk om me niet teveel te focussen op iets dat nog niet bestaat. Mijn man en mijn zoon bestaan immers al en hoe We zijn heel gelukkig hoor, alleen is he wel een gemis voor mij dat er geen broer of zus is. De tijd staat ook niet aan mijn kant. Ben niet de jongste.
Mijn man zegt dat ook. Hij is heel gelukkig met ons saampjes zegt ie, en dat vind ik zo lief... Maar ik kan me geen leven zonder kindjes voorstellen...
Lijkt me vreselijk. Ik ben een gelukkig mens om niet te hebben hoeven ervaren hoe dat is. Ik vond zwanger worden zonder miskramen al een lang durend stom gedoe (op het eerste half jaar na, toen was het bij beide nog spannend en leuk). Dus heel veel sterkte!
Dikke knuffel! Het is soms gewoon ronduit klote.... Ik herken veel van jullie verhalen. Zelf vind ik het erg pijnlijk dat de maand augustus steeds dichterbij komt. Eigenlijk had ik dan een tweede kindje moeten krijgen en nu loop ik nog steeds met een lege buik. Als ik er lang over nadenk, word ik heel verdrietig en soort van wanhopig. Vreselijk! We proberen dus maar nuchter te blijven en erop te vertrouwen dat het ooit goed komt. Vervelend dat sommigen het zo anders ervaren dan hun man. Kan me voorstellen dat je je dan heel alleen voelt. Hier is manlief gelukkig net zo ingesteld als ikzelf. We zouden het beiden een gemis vinden voor onszelf en onze dochter om zonder tweede kindje en dus broertje/zusje op te moeten groeien. Ik duim voor jullie!
Jaydee dat ken ik. Bij mij was het de maand maart waar ik vreselijk tegenop zag omdat ik dan zou bevallen. Toen die eenmaal voorbij was gaf me dat ietsje rust. En nu is het de maand juni. Godzijdank zijn de pms klachten weer verdwenen. Ik voel me weer een stuk gelukkiger. Gek is dat Hoe de hormonen je totaal van de kaart kunnen brengen. Jullie ook allemaal veel sterkte gewenst en bedankt voor de opbeurende woorden!
Hoi allemaal, Hier ook een mk gehad in augustus na ong 6 wkn zwanger. Waren net gewend aan het idee na ruim 7 maanden proberen toen het mis ging. Ik vond vooral april verschrikkelijk omdat ik toen zou bevallen en net toen is mijn beste vriendin bevallen. Ik gun hun echt alles maar dit was wel zwaar. En idd ineens blijkt iedereen zwanger te zijn terwijl je het zelf zo graag wilt. Nu wel goede hoop dat het nu eindelijk weer raak is door veel 'klachten' maar ja ook dat al vaak gedacht. Nu nog ff een paar dagen afwachten. Succes iedereen!
Ik herken je gevoel ook, in augustus alweer 2 jaar met de pil gestopt, en ook afgelopen augustus gecurreteerd.. Dat wAs miskraam nummer 4.. Ik ben zo blij dat mijn 2 wondertjes er zijn maar oh die wens blijft zo sterk aanwezig.. En gewoon iedereen om mij heen is zwanger of net bevallen, zucht
Dedagen vlak voor de menstruatie zijn inderdaad vaak donker, ik ben dan ook echt tegen depressief aan. Is echt hormonaal en komt niet alleen door de teleurstelling. Overigens was ik achteraf toch heel even zwanger. Maandag een heel licht streepje op de test, die ik deed omdat mijn menstruatie op zich liet wachten maar ik wel alle symptomen had en al wat spotting. Maar inmiddels staan de sluizen open. Toch sta ik er positiever in dan vorige week. Is echt ook de PMS.
O Leo wat een tegenvaller weer, al is het fijn dat je er weer positief in staat. Maar het wachten de laatste dagen steeds vind ik echt het ergst. En nu is het bij mij zo dat ik nu ook nog ieder moment gebeld kan worden dat ik opnieuw tante ben geworden. Super leuk natuurlijk! Maar ook heel dubbel, zeker omdat m'n zus ingepland zwanger was dit keer(wel heel erg gewenst natuurlijk) maar het moment dat ik het hoorde was ik best teleurgesteld, al had ik daarna wel meteen dat het voor hun super is. Pff nu weer wachten hoe het bij ons is. Wanneer is jullie nod??
Zo herkenbaar. Na miskraam in nov. helaas nog niet zwanger en er ook een enorm onregelmatige cyclus aan overgehouden en vooral dat laatste frustreert mij enorm. Ik ben nu de 3e cyclus aan het temperaturen en er is wel een eisprong maar niet op tijd. Idd is iedereen in omgeving zwanger ik vind het heel erg moeilijk om dan spontaan en vrolijk te vragen hoe het gaat. Ik zie enorm op tegen de maand juni (eigenlijk nu al want had anders verlof gehad) omdat ik dan ong. zou bevallen. Ik merk zelf dat ik als ik eenmaal ongesteld ben het weer even los kan laten maar zo gauw er weer een eisprong kan komen raak ik weer gestresst en depressief, vooral als die eisprong dan weer op zich laat wachten waardoor we dus 'verplicht' om de dag doen want stel dat... Ik denk dat al dat geplande en geforceerde en er zo mee bezig zijn er geen goed aan doet om zwanger te raken maar ja hoe zet je iets uit je hoofd als je iets zó graag wil...? Ik ben heel blij dat we al een kindje hebben (maar oh wat gun ik haar een broertje of zusje) dus als ik hier dan verhalen lees van meiden met miskraam(en) en nog geen kinderen dan word ik wel stil... Sterkte allemaal!
Ik heb er weinig aan toe te voegen, maar o zo herkenbaar. Zeker nu de maand juli dichtbij komt en ik nog steeds met een lege buik rond loop. Ik duim voor alle dames dat we snel zwanger mogen zijn.