Ik ben hulpmoeder in de klas van mijn jongste, en vandaag moest ik met 2 kindjes naar de bibliotheek. Op de terugweg komt er een man op me af gerend, type zakenman - volledig in pak, druk telefonerend en gehaast. Hij vroeg of dat mijn kinderen waren, en toen ik daarop antwoordde dat dat niet het geval was, rende hij weer weg. Heb dit doorgeven aan de leerkracht, maar het laat me niet los. Misschien was het helemaal niks, maar het was echt vreemd en voelde best bedreigend. Ik heb deze man nooit eerder gezien, de kinderen gaven ook geen teken van herkenning. Ik weet even niet wat ik met dit topic wil, even afschrijven of misschien dat iemand er van een ander perspectief naar kan kijken. Heb nog steeds rillingen..
Wat is nou precies het probleem dan? Wat denk je dat er gebeurt zou zijn als je had gezegd dat het wel jouw kinderen waren? Wat mis ik hier? Misschien vond hij je wel leuk maar was hij even niet communicatief genoeg om je mee uit te vragen? Misschien heeft zijn baas wel een ongeluk gekregen en werd hij gestuurd om de twee kinderen vd beschrijving even op te vangen. Wat was precies zo eng? Waar was je bang voor? Dat hij de kinderen iets aan wilde doen?
Het voelde echt bedreigend, denk dat dat het voornaamste is, maar de hele situatie was gewoon vreemd. Stukje intuïtie, er klopte iets niet. Het was onder schooltijd, dus als deze man de kinderen moest opvangen oid, zou hij dat gewoon via de school moeten doen. En mij mee uit vragen, ik betwijfel het. Dan lijkt het me dat beginnen met 'hoi' een stuk logischer is dan 'zijn dat jouw kinderen' en vervolgens wegrennen. Als het uit interesse of nieuwsgierigheid zou zijn geweest dan ren je niet weg zonder te reageren, en blijkbaar was het voor hem belangrijk genoeg om ons achterna te rennen.
Snap dat je het raar vind en dat je nieuwsgierig bent naar zijn bedoelingen maar tja wat doe je eraan.. als hij kwaad in de zin had zou het hem ook niet uitmaken of jij wel of niet hun moeder bent.. en hij stond ook niet voor school verdacht te doen oid. Waarschijnlijk is het gewoon niks.. Let it gooooooo
Ik zou eerder denken aan een collega van een van de ouders die volledig in paniek is dat een wildvreemde met het kind van een collega loopt. Maar het kind hoort op dat moment op school te zitten. En sommige nemen ' op school' heel letterlijk. En dan is het ook logisch dat het kind de man niet herkent. Zei de man verder nog iets/ vroeg jij nog waarom?
Als je iemand leuk vindt, ga je toch niet gehaast en bellend op iemand afrennen en vragen of het jouw kinderen zijn? TS, als jij zegt 'bedreigend' dan heb je iets gevoeld. Een flirt voel je ook, dan twinkelen iemands ogen, dan lacht iemand naar je. Dit klinkt niet als een flirt of zo. Dit klinkt wel vreemd. Ik dacht even: hij moet iemands kinderen ophalen voor iemand ... maar dan weet je toch wie het zijn? Of dan noem je namen.... Ik vind de haast vooral vreemd. Bleef hij ook bellen? Maakte hij oogcontact, zei hij nog iets toen jij 'nee' zei? Ik snap wel dat je er niks meer 'mee kunt' maar dat betekent niet dat je het hier niet even kwijt kunt.
Vind het eerder vreemd dat een "vreemde man" dus blijkbaar "zomaar" de school in kan lopen... Is daar helemaal geen controle op?
Hij was niet in school. Het gebeurde op de terugweg van de bibliotheek. Daar vraagt een vreemde man of het de kinderen zijn van ts. Ik denk dat het vooral het ge v oei van ts is hoe het in deze situatie overkwam want zo op papier lijkt het hooguit een beetje vreemd. Dat gezegd vind ik dat je altijd naar je intuïtie moet luisteren dus als zo'n man je de kriebels geeft moet je wel alert zijn als hij met je blijft praten bijvoorbeeld.
@polkadotjes: ik denk dat dat inderdaad de enige logische verklaring is.. @farfalli: hij had de hoorn even weg van zijn oor. Was midden op een druk kruispunt (op zo'n tussenberm), dus ik gaf antwoord, en ik kijk opzij naar een van de kinderen om te zorgen dat die niet verder liep, en toen ik me terug draaide naar die man was hij al 20 meter verderop aan het rennen. Volgens mij heeft hij niet eens meer gehoord dat ik zei dat ik hulpmoeder was, en was hij al weg toen ik nee zei. Wanneer ik zelf in zo'n situatie zou zitten als polkadotje omschrijft en een vreemde zie lopen met een voor mij bekend kind, zou ik minimaal even 'oke' ofzo zeggen, iets van een teken van erkenning dat hij mijn antwoord gehoord heeft. T is gewoon zo'n onderbuik-gevoel, stond helemaal te rillen toen ik het meldde bij de juf. Terwijl er misschien een hele logische verklaring voor is, het klopte gewoon niet helemaal..
Ja het is echt puur gevoel, ik heb best een sterke intuïtie, en normaal gesproken kan ik dingen vrij snel los laten, dus het feit dat dit nu blijft knagen voelt vrij eng. Misschien komt het geschreven inderdaad heel simpel over en zou ik als ik het zelf lees ook niet zien wat er nou zo bedreigend is, maar de rillingen liepen over me heen, en dat heb ik echt niet snel..
Misschien was er ergens een kind kwijt en ging hij op straat mee zoeken en weet hij niet hoe ze eruit zien?
Dan verwacht je toch juist dat die man door vraagt omdat het niet haar kinderen waren? Hoe oud waren de kinderen? Kan het zijn dat ze iets deden, misschien iets dat niet zo netjes was (middelvinger opsteken, papiertjes op de grond gooien ofzo), waardoor t meer zo'n manier word om er wat van te zeggen zonder dit ook echt te doen? (Ok ik ben niet zo goed in uitleggen)
Dat zou kunnen, maar dat verklaart niet waarom hij meteen wegrende toen ik nee zei. Gezien hij al weg was voordat ik überhaupt uitgesproken was, had ik ook kunnen zeggen 'nee ik heb ze gevonden en breng ze nu naar het politiebureau' (zit in dezelfde straat).. @lies1611, ik had 2 spiksplinternieuwe net 4-jarigen verlegen kleutertjes bij me, die voor het eerst mee mochten buiten de klas. Braver zijn ze niet te vinden
De beschreven situatie is uiterst vreemd te noemen. Heb je niet gehoord wat hij zei aan de telefoon, kan je wellichtaanknopingspunten geven?
Nee niks. T enige wat ik verder nog dacht te zien (maar niet zeker weet) is dat hij terug rende naar een andere man met een capuchon op.