Gistermiddag ben ik er achter gekomen zwanger te zijn van ons vierde kindje. Wat een schrik! Ik ben er (nog) niet blij mee. De shock is groot. Ik moet er erg aan wennen, we vonden ons gezin compleet! Het is wel zeker dat het kindje er komen gaat. Ik kan en wil het niet weg laten halen. Mijn man is het gelukkig met mij eens. Ik vind het zo rot voor het kindje dat ik niet blij ben.... Bij mijn vorige drie zwangerschappen had ik een heel ander gevoel, sprong ik een gat in de lucht. Zijn er meiden hier die dit ook mee hebben gemaakt? Hoe lang duurde het voordat je wel blij was/kon genieten?
Allereerst gefeliciteerd!! Natuurlijk schrik je als je er niet op hebt gerekend, komt vanzelf wel toch😄 Gebruikte je geen anticonceptie?
Ik was ongepland zwanger van de eerste.. heel wat anders... mijn eerste reactie tot aan t feit dat ik het mijn vriend moest vertellen was ook niet heel positief. Tot zijn reactie 100% anders was als ik dacht. Toen kon k pas blij zijn... maar goed, 1 is heel wat anders als 4... Meid, k zou denken... Deze dacht blijkbaar dat die heel erg bij jullie hoorde, en jullie echt compleet maakt! Genieten komt wel, als de ergste schrik weg is... Gefeliciteerd 🍼
Hier 4 jaar geleden al weer onverwacht zwanger van de derde. Kwam er pas heel laat achter. (Bijna 15 weken zwanger) Heb me daar heel schuldig over gevoeld. Alsof ik het kindje had verwaarloosd al die maanden. Was er in eerste instantie ook niet heel blij. Moest er zo verschrikkelijk aan wennen dat er nog een kindje bij zou komen. Mijn jongste was toen al 7. Maar...het is allemaal goed gekomen. Toen ik de echo zag met bijna 16 weken was ik helemaal verkocht. Het had tijd nodig. Onze toekomst zag er ineens toch anders uit. Maar ja, that's life! En inmiddels hebben we ook nog een pleegkind in huis. Na de derde dacht ik wat maakt het ook uit. Er is nog wel ruimte voor meer. Maar niet meer van mijzelf. Vond drie om zelf te baren wel genoeg ivm heftige bevallingen/keizersnedes dus ben gesteriliseerd. Dat vind ik wel een rustig idee. Hoef me nu echt niet meer druk te maken over onverwachte zwangerschappen. Vind dat echt een opluchting. Weet dat het een luxe probleem is als je de verhalen van anderen leest hier op het forum maar wij zijn gewoon een 'vruchtbaar' koppel. Geen zin in nog meer verrassingen. Voel je niet te schuldig als het gevoel er niet direct is. Dat komt wel. en stel je in op een paar tropenjaren met 4 kinderen. Want dat vind ik wel, 4 kinderen is wel druk. Maar ook heel erg gezellig.
Wauw heftig! Dit overkwam mijn buurvrouw vorig jaar: altijd een 4e gewild maar dat lukte niet en nu hoefde het niet meer. De oudste zat op de middelbare school, jongste was 10. Opeens toch zwanger. Daar moest ze al erg aan wennen maar ok.... Tot de echo...toen bleken het er twee te zijn. Nee ze was niet meteen blij, ze woonden ok niet groot en geen mogelijkheden financieel om daar iets aan te veranderen maar ze hebben hun weg gevonden en na een paar maanden liep ze zo nu en dan ook wel te stralen hoor en wat zijn het schatjes!! Geef jezelf de tijd, je mag er best even niet blij mee zijn. Je kindje weet best dat dat niet persoonlijk is en heb vertrouwen, in de komende tijd zul je wennen en de liefde zal groeien met je buik mee. Gefeliciteerd!
Ik ben nu ook ongepland zwanger en van twee. We wilde nog even wachten tot de omstandigheden iets veranderd waren zodat we meer middelen zouden hebben voor nog een kindje. Het heeft denk ik zeker een mand geduurd tot we er blij mee waren en we hebben er flink ruzie over gehad. Nu zijn we er gelukkig wel heel blij mee en kunnen we niet wachten tot ze er zijn. Geef het tijd. het is even een klap en je moet er aan wennen.
Na de bevalling van de jongste ben ik niet meer aan de hormonale anticonceptie gegaan. Ik voel me lichamelijk en geestelijk veel beter sinds ik dat niet meer gebruik; ben niet meer zo opvliegend, rustiger met de kinderen, huil niet meer om alles. We gebruikten condooms, maar 1 keer dus niet.... (Voor het zingen de kerk uit) En van die ene keer ben ik zwanger.
Wat grappig om te lezen. Mijn man was er na de eerste schrik meteen blij mee. Ik heb het nu na twee dagen wel geaccepteerd en ben er niet meer verdrietig over. Bedankt voor je lieve woorden!
Ik ben er een dag voor ik ongesteld had moeten worden achter gekomen. Ik voelde gewoon dat er iets anders was... Onze kinderen zijn nu 7,4 en net 1. Dus het gaat zeker heel druk worden. En inderdaad, als ik verhalen van anderen lees over hoe moeilijk een kindje krijgen soms wel niet is. Dan is dit een luxe probleem.
Hier gelukkig geen ruzie gehad, mijn man was er na de eerste schrik al blij mee. Bij jullie zijn het er dus 2! Ja, dat kan ook nog natuurlijk... Gelukkig waren jullie er al snel wel blij mee. Gefeliciteerd met jullie zwangerschap!
Bedankt! En jij ook gefeliciteerd! Ik zie dat we ongeveer tegelijk zwanger zijn. Ik 4 weken en 1 dag vandaag geloof ik.
Gefeliciteerd! Wat een schrik, een hele normale reactie hoor. Het is waarschijnlijk even wennen, maar ik hoop dat je er snel van kan genieten
Gefeliciteerd! Neem de tijd om aan het idee te wennen. Ik snap goed dat het schikken is. Dit kindje wil gewoon heel graag bij jullie zijn.
Hier donderdag erachter gekomen dat ik zwanger ben van de 3de. Was ook niet gepland. De wens voor een derde was er zeker wel, maar dan over een paar jaar. Ik wilde alleen wel van de pil af omdat mijn libido 0,0 was en we toch amper gemeenschap hadden en ik geen zin meer had om voor die enkele keer dat we het deden iedere dag die rothormonen in mijn lijf te hebben. Afgelopen maand dus gestopt met de pil, maar ja 1 keer seks gehad en toch gelijk zwanger.. dat hadden we echt niet verwacht. Toen ik de positieve test zag voelde ik me als eerste best raar van: wat, huh, jeetje.. enerzijds vind ik het wel leuk nu maar ik moet nog steeds wel erg aan het idee wennen. En ik heb nog niet het idee dat ik er blij om kan zijn, omdat mijn man er dus wel heel veel moeite mee heeft.. hij ziet het eigenlijk nu niet zitten. Dus dat maakt het ook wel moeilijker. Ik hoop maar dat hij in de komende maanden het wel leuk zal gaan vinden...
ik heb er ervaring mee..... vorig jaar 14 februari teste ik positief..... wat een schrik ! kindje 4 was in aantocht, eigenlijk was het eerste ik aan dacht ik wil dit niet en heb dus serieus aan abortus gedacht vooral omdat onze derde van toen 1 jaar en 4 maanden nog altijd niet doorsliep en wakker was van 22.00 tot 00.00 en van 03.00 tot 06.00 en dat best zwaar viel al die nachten., mijn man was degene die zei, dat doen we niet, ik ken jou, jij gaat het jezelf kwalijk nemen en word daar ongelukkig van, we gaan ook van dit kindje houden ! uit eindelijk samen gekozen voor het houden van het kindje. een week later met 6 weken lag ik voor het eerst in het ziekenhuis voor een week, uitdroging, alleen maar spugen, niets bleef erin, en als ik niets meer had om te spugen ging ik gal en maagzuur spugen. om de 2 weken lag ik een week in het ziekenhuis, en ik vind het nog steeds heel erg maar tot de 12 weken heb ik bijna dagelijks gedacht.... als het nu eens spontaan mis gaat..... dan heeft het gewoon niet zo moeten wezen.ik spuugde minimaal 60 keer per dag, had zware medicatie en ging er zelf bijna aan onderdoor, ( met 16 weken werd geopperd dat het kindje misschien geboren moest worden omdat ik al 15 kilo kwijt was en mijn lichaam het niet zou houden als er niet wat gedaan werd ) uiteindelijk medicatie gekregen voor chemopatieten die misselijk zijn. deze hielpen genoeg om mijzelf weer te bewegen vanaf 20 weken kreeg ik galsteen aanvallen, en ook daar lag ik voor in het ziekenhuis, met 22 weken begon ook zwangerschaps cholestase, met 23 weken bekken instabilliteit en met 26 weken zwangerschaps diabetes. de gehele zwangerschap was een hel voor mij, mijn man en onze kinderen, ik was de hele zwangerschap zo boos op mij zelf, hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen dat we ongepland zwanger zijn... nu zijn onze kinderen de dupe ! tuurlijk was ik blij met het kindje dat zou komen... maar de zwangerschap...die vervloekte ik ik heb helaas weinig kunnen genieten, toen hij met 36 weken geboren werd...ademde hij niet, met spoed werd hij weggehaald en kwamen er witte jasjes van andere artsen binnen rennen, mijn man was opeens weg ( mee met de baby) en ik bleef alleen achter met de geboorte fotograaf, het ging niet goed, ze kregen hem niet aan het ademen,de handpomp met zuurstof kwam niet aan bij zijn longen en hij was helemaal paars nijmegen werd gebeld, deze moest met spoed komen om hem te intuberen ( mogen hun niet bij neonatale kindjes) anders zou hij het niet overleven, we werden erop voorbereid dat ons kindje het niet zou gaan halen, ik kon geen kant op want geen enkele verpleegkundige haalde mij van het apparatuur af ze waren allemaal aan het rennen en vliegen om ons zoontje in leven te houden. toen hij was geintubeerd zei de arts dat mama moest komen, ik had namelijk ons kindje nog niet gezien en of ons kindje de rit zou overleven was de vraag en hij had graag dat ik mijn zoon 1 maal levend zou hebben gezien maar na 10 seconden werd al gezegd dat hij moest gaan. we mochten niet mee met hem, er werd voor ons een ambulance geregeld, toen wij ook in het radboud aankwamen werd ons verteld dat hij tijdens de rit stabiel is gekregen en onder de morfine zit, het was ondertussen midden in de nacht dus ze zouden het nu zo laten, een paar uur later om 07.00 in de ochtend kwam de chirurg met een aantal onderzoeken, om 09.30 was er al een uitslag, hij had een midden rif breuk zijn dunne darm en beide nieren zaten volledig in zijn borstkas, zijn linkerlong kon zicht daardoor niet goed ontwikkelen, zijn hartje moest daarom wijken naar rechts en daardoor kon ook rechts zich niet goed ontwikkelen, zijn maag was verschoven, zijn slokdarm bekneld zijn dikke darm had een malrotatie en zijn blinde darm lag los hij zou een zware operatie krijgen, en die heeft hij gehad, hij was vatbaar voor infuzen en deze raakten snel ontstoken waardoor deze met regelmaat vervangen moest wordne, en dunne diep liggende aderen waardoor prikken snel misging, zo werd hij per dag ruim 10 keer geprikt allerlei onderzoeken elke dag opnieuw, hij heeft er een groot trauma aan over gehouden de eerste maanden van zijn leven. ik heb mijzelf vervloekt voor het denken aan abortus, en het denken aan dat het misschien wel spontaan mis zou gaan, dat lieve ventje was zo aan het vechten voor zijn leven..... en ik zou er alles voor over hebben om hem te houden, hij was degene die ons compleet heeft gemaakt, het voelde zo goed hem eindelijk in onze armen te houden, het heeft zo moeten zijn dat hij in ons gezin zou komen, hoewel ik nog steeds vind dat ik een verschrikkelijke zwangerschap heb gehad en wenig heb kunnen genieten ben ik echt nog nooit zo gelukkig geweest, hij heeft ons klavertje vier compleet gemaakt. wat ik mijzelf nu zeg, en jou ook wil zeggen, het is oke om er van te schrikken, het is oke om er niet blij mee te zijn, dat je niet blij bent met de zwangerschap wil niet zeggen dat het kindje niet welkom is, wees niet boos op je zelf en geef je zelf de tijd om deze ongeplande zwangerschap een plekje te geven.
hippo89, wat een heftig verhaal zeg!!! gewoon kippenvel, en je sluit zo mooi af.... hoe gaat het nu met je zoontje? zelf ben ik ook ongepland zwanger v d 5e,en oh ik wou echt niet meer. maar ja na de eerste echo smolt mijn hart als ijs voor de zon.
indy1968 heel begrijpelijk en menselijk, nu het ons is "overkomen" laten we er het beste van maken en ervan genieten, zo n mooi cadeau krijgt niet iedereen.
Indy: ik ben ook zwanger van een grote verrassing. Ik was ook erg in shock, ook mijn man. Wij vonden ons gezin ook compleet. Ik voel mij ook veel minder blij dan bij de andere zwangerschappen en voel mij daar ook vaak schuldig over. Een hele goede vriendin heeft hetzelfde meegemaakt en zegt dat al deze gevoelens na de bevalling zijn verdwenen. Daar vertrouw ik maar op. Gedurende de zwangerschap heb ik wel meer toegeleefd naar zijn komst en een ander toekomstbeeld. Sterkte! En hopelijk een voorspoedige zwangerschap.
Het gaat nu na omstandigheden eigenlijk heel goed, 45% van de kindjes met zijn aandoening komt te overlijden dus we zijn echt heel dankbaar dat hij het heeft overleefd zijn longen zijn nu natuurlijk wel onderontwikkeld en verder ontwikkelen kunnen ze niet, het blijft deze long inhoud, de kans is heel reëel dat hij niet zal kunnen sporten bijvoorbeeld omdat hij sneller moe en uitgeput is en als bijkomend probleem is voor deze kindjes dat ze bij inspanning misselijk worden gaan spugen hyperventileren en migraine krijgen Maar ... Ik heb 100% long en ben al moe als ik naar boven ren bij wijze van het is dus afwachten of hij het in zich heeft een normaal conditie op te bouwen met de longinhoud die hij heeft Hij is nu 8 maand en al 8 longontstekingen verder, zijn longen blijven dus erg vatbaar. Maar hij is echt een happy ventje, het is net of hij zelf ook dankbaar is voor dit leven, altijd happy altijd lachen en aan het uiterlijk zie je niets haha bolle toet Woow 5 hahah hopelijk voel je je goed tijdens zwangerschap ! Ik heb in iedergeval geleerd dat al die klachten niets zijn bij het krijgen van een gezond kind 💙💙 hoewel er hier geen vijfde komt (bewust) weet ik wel nu al dat mocht het nog eens per ongeluk gebeuren ...... Zullen wij beide er gewoon vol voor gaan 💙💙 Fijne zwangerschap gewenst Ons klavertje 4 🍀🍀🍀