Voor mijn man is ons gezin echt compleet met twee kinderen. Zelf had ik gevoelsmatig het liefst 3 kinderen gehad. Na 2 HG zwangerschappen, heb ik verstandelijk gezien alleen wel heel sterk zoiets van het is goed zo. Nog een keer een HG zwangerschap doorstaan, met al twee kleine kinderen in huis waar voor gezorgd moet worden, zie ik persoonlijk niet als een optie. Ik wil gewoon zelf voor onze kinderen kunnen zorgen, er dag en nacht voor hun kunnen zijn, heerlijk van ze kunnen genieten, leuke dingen met ze doen. Met HG gaat dat allemaal niet. Bij mij zal het gevoel van echt compleet zijn met twee kindjes, moeten groeien.
Daniellexxx Jeetje wat heftig zeg! Dat lijkt me zo zwaar.. bij vrienden van ons is dat inderdaad ook gebeurd toen ze voor een tweede gingen en nu durven ze ook niet goed meer.. Dat jaloerse herken ik wel een beetje.. maar dat heb ik ook bij mensen als t pas de eerste is of de tweede terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo'n babymoeder ben. Wel fijn dat je er nu vrede mee hebt en je helemaal kunt richten op de 2 kinderen die je al hebt en op alle baby's in je omgeving Ikkie97 Ja inderdaad dat 1 op 1 aandacht is bij ons ook iets waar wij dan over nadenken.. nu is het vaak dochter bij papa zoon bij mama.. zelfde als ze ziek zijn.. maar ja aan de andere kant zou dat natuurlijk allemaal wel loslopen. Maar met zulke dingen zitten wij ook.. het is ook maar net waar je voor "kiest". Soms lijkt het ook wel of je er een type voor moet zijn voor 3 of meer kinderen.. weet niet of het echt zo is hoor want je groeit er natuurlijk wel in.. maar het is wel drukker en je moet meer kunnen loslaten en makkelijk zijn denk ik.. En inderdaad als vriend hier zeker zou zijn over 2 of 3, zou ik me daar bij neer kunnen leggen.. maar we twijfelen samen. Hij zei toen ons zoontje echt net was geboren en op mijn buik lag: ik wil nog een derde! De verloskundige zei zelfs slechte timing om zoiets te zeggen hahahaha Maar goed door zoontje hebben we al 18.5 maand gebroken nachten.. wat dus ook n deel van de twijfel veroorzaakt. Fijn dat jij steeds meer t complete gevoel krijgt.. en dat terwijl je kindjes ook nog best jong zijn toch? Veertje1986 Ah wat zwaar zeg.. ja dan kan ik me voorstellen dat dat niet echt een optie is ten opzichte van de kinderen die je al hebt. Het is toch weer 9 maanden dat je dan minder voor ze kunt zorgen. ik ben bij mijn eerste tot 14 weken heel ziek geweest, en bij de tweede helemaal niet. Maar echt de hele zwangerschap ziek zijn als je al kindjes hebt lijkt me echt heel zwaar..
Hihi, ik wou graag een derde en na bijna 2 jaar wachten stemde man eindelijk toe. Eenmaal zwanger dolgelukkig maar toen dacht ik stiekem al "Ik ben benieuwd of ik 3 compleet zou vinden? 5 zou ik zeker te veel vinden..." En toen.. Zie banner... Ik denk dat de jongste dus maar in het kleinste kamertje blijft en de tweeling de grotere kamer gaan delen?
Wat het gevoel van 'het is goed zo' bij mij vooral maakt is dat ik denk dat ik niet meer vreugde zal hebben van 3 dan van 2, maar wel meer drukte en gedoe. Nog eentje om brood voor te smeren, nog een die op bed moet savonds, nog eentje die ingesmeerd moet worden, etc. En ik doe dat met alle liefde voor mijn kinderen maar ik denk toch wel regelmatig 'tjonge je zal er 6 hebben'. En ik geniet ook van mijn twee kinderen. Van elk afzonderlijk maar ook als ze samen spelen en lol hebben. Ik zie dat niet veel meer worden met drie, ik heb alle 'fun' nu ook al
Ja dat is een mooie redenatie om het bij twee te houden. Maarja het gevoel he Maar inderdaad.. 3 zou wel een hoop drukte geven.. en misschien ook wel meer gedoe onderling. Soms denk ik ook wel eens dat leeftijd een rol speelt.. als je weet dat je nog lang kinderen "kunt krijgen" is het misschien ook lastiger om definitief te zeggen we zijn klaar. En ik ben 26 dus ik heb nog even haha
mijn man vond 2kinderen eigenlijk genoeg. na verloop van tijd begon hij te twijfelen. het huis waar we toen woonden vonden we niet groot genoeg voor 3 kinderen dus bleef het bij 2. toen besloten we te verhuizen maar daardoor durfden we het financieel niet aan om voor een 3de te gaan (en mijn man twijfelde nog steeds en vond steeds vaker 2genoeg). een jaar na onze verhuizing ben ik voor mezelf begonnen dus was ik nog steeds verstandig en het begon te wennen dat er geen 3e zou komen. in 2014 kwam mijn man met de mededeling dat hij toch wel graag een 3e kindje wilde. nu is yoshua alweer bijna 1 en ik voel me nog niet compleet, maar mn man wel. ik moet dus weer wennen aan het idee dat het hierbij blijft. ik weet dat het gevoel van compleet zijn kan groeien bij mij dus ik ga er vanuit dat dat deze keer ook gebeurt. mijn man weet dat ik het soms moeilijk vind dat hij nee heeft gezegd tegen nog een kindje en hij begrijpt het ook gelukkig. financieel en praktisch gezien zou het ook niet verstandig zijn. bij mij moet het echt gaan groeien.
Dorisn dankje voor je reactie Wat leuk dat er toch nog een derde is gekomen! Maar inderdaad dat is het lastige.. ik weet niet of het bij mij ook zou groeien.. of dat het pas compleet voelt na 3. Of dat het dan alsnog zou moeten groeien.. Alleen de tijd kan het leren denk ik. Maar het is hier vooral zo "erg" omdat we allebei twijfelen.. als mijn vriend niet meer zou willen kon ik me daar bij neer leggen
Hier voelde het niet compleet na de tweede, wij zijn voor een derde gegaan en daarna voelde het voor mij gelijk klaar. Compleet, tevreden. Man is nog wel eens over een 4e begonnen, maar hij vond het ook zo wel mooi. Qua kindjes zou er best nog eentje bij kunnen, maar voor mij is 3 ks en 2x keer een pnd genoeg geweest.
Ahh leuk en nog 2 op dezelfde dag jarig ook zie ik! Haha dat hoor je ook niet vaak. En kan me inderdaad voorstellen dat je het daarna voor je lichaam voor gezien hebt gehouden. Had je bij de 2 jongste een pnd?
Ja wel apart dat ze tegelijk jarig zijn, maar tot nu toe wel heel leuk. Ik had bij de oudste en jongste een pnd. Dus bij de jongens vreemd genoeg.
Oh dat is wel sterk inderdaad.. maar lijkt me heel heftig. Lijkt me wel heel mooi en leuk hoor 3 kinderen
Ik hoop dat ik ooit dat gevoel ga vinden van vrede met 2 kindjes. Nu vliegt het me regelmatig aan en wordt ik er heel verdrietig van. Maar je moet het samen doen en ik denk dat je als stel zelf een weg gaat vinden in wat voor jullie goed is.
Omdat jullie twijfelen of omdat je man het niet wil? Ja ik denk ook dat het vanzelf duidelijk zal worden, maar word soms gewoon gek van dat getwijfel.. ene moment ben ik zo goed als overtuigd dat ik het wil.. om vervolgens na de zoveelste bagger nacht te denken van nee... dalijk nog een die ook nog niet fatsoenlijk slaapt met 19 maanden.. kan ik dat wel aan. En daarbij komt ook dat ik echt een hekel heb aan twijfelen.. en ik zou ook nooit een te groot gat willen tussen 2 en 3..
Wij zijn wel en niet compleet. We wilden drie of vier kinderen maar omdat mijn zoons beiden iets hebben houden we het bij twee, ik vind het namelijk best zwaar. Dat heeft heel lang pijn gedaan, echt zeker een jaar, maar nu begint het eindelijk goed te voelen. Niet compleet, wel goed.
Bij mij zal dat gevoel moeten groeien ben ik bang. Sterker nog het voelt soms zelfs een beetje als rouw. Ik kan er echt heel verdrietig van worden, alhoewel ik dat verdriet niet deel. Mijn man is compleet, er komt echt geen derde. Sterker nog hij wil dit jaar een knip laten zetten. Ik wil uiteraard alleen een kind die van beide kanten gewenst is. Dus ik zal echt moeten gaan verwerken. Ik troost me altijd met de gedachte dat ik 2 hele mooie kinderen heb mogen krijgen van de liefde van mijn leven.
Derde is nu op komst. We twijfelden over een derde en wilden daar deze zomer een knoop over doorhakken. Echter door anticonceptie heen zwanger geworden. Het voelt nu al compleet dat we straks met drie zijn. Heb enkel goede makkelijke zwangerschappen gehad. Waar ik bij de tweede zwangerschap echt steeds het gevoel had ' zal dit de laatste zijn', voelt het nu echt als laatste keer. Verwacht geen nieuwe babykriebels meer.
Onze 3de is nu bijna 7wk en door de hormonen denk ik echt een dubbel gevoel. Alles de laatste keer. Twijfels soms wel maar het is niet het meest praktisch 4 dus hier blijft het zeker bij 3. Extra genieten maar en hopen dat het gevoel slijt 😊
Cathelijne1986 Dat lijkt me heel moeilijk.. je weet met je verstand dan dat het beter is om het zo te houden maar dat neemt je gevoel niet weg.. fijn dat het nu goed begint te voelen en hopelijk gaat het ook nog compleet voelen. Maartt Moeilijk he.. heb dat inderdaad al vaker gehoord, je moet het echt verwerken dan.. Ik denk dat als mijn vriend het echt niet zou willen, ik me er wel bij neer zou kunnen leggen, al zou dat natuurlijk ook wel met ups en downs gaan.. Je hebt natuurlijk periodes dat het gevoel ineens weer heel erg boven komt lijkt me.. Maar inderdaad zo zou ik ook denken.. je hebt al 2 lieve kinderen die je alle liefde geven en waar je je op kunt richten Lieke84 Ahh wat fijn.. dan is de keus al gemaakt voor jullie. Mooi en ook fijn dat je de zwangerschap beleeft als de laatste keer.. dat heb ik dus inderdaad ook niet gedaan bij de jongste.. net of je t dan op die manier al een deel af kan sluiten. Peppa Nog gefeliciteerd met de geboorte Haha ja hormonen maken die dingen nog lastiger. Inderdaad 4 maakt t gezin dan wel weer echt groot.. en een stuk minder praktisch. Mijn vriend wist voor dat we kinderen kregen niet eens of hij kinderen wilde, toen wilde hij er maar 1. Toen was onze dochter geboren en toen wilde hij nog n broertje of zusje en dan was het klaar.. en toen werd ons zoontje geboren en toen wilde hij eigenlijk ook een derde. En als we het er nu over hebben zegt hij al: ik doe er geen uitspraken meer over want ik zou een evt vierde ook niet uitsluiten hahaha Gek he.. je groeit daar ook in.. eerst moest ik er niet aan denken.. een groot gezin.. en nu lijkt het me wel wat. Ik hoop voor jou dat je volop kunt genieten en dat het gevoel slijt.
Hier slapen ze met 3 jaar en 22 maanden nog niet erg fijn, de oudste gaat wel stukken beter de laatste maand maar nu is de jongste weer veel wakker. Dus die twijfels snap ik enorm. Mijn man ziet een derde niet zitten, gisteren bij de huisarts geweest en binnenkort krijg ik een spiraaltje. Voor mij voelt het heel definitief maar alles beter dan dat hij een knip zet en het onomkeerbaar is.
Onze derde was een 'extraatje' dat we onszelf toestonden, waarin we echt ons hart hebben gevolgd (want tig redenen waarom het niet 'verstandig' zou zijn...). De zwangerschap heel bewust als 'laatste' meegemaakt. In de roze wolk van hormonen heb ik nagedacht over een 4e toen de jongste 3-4 maanden was, net voor ik weer moest gaan werken. Mijn gevoel zei toen meteen ja, leuk, doen! Maar nu zo vreselijk veel verstandige redenen om het niet te doen en zo'n beslissing wilde ik echt niet nemen tijdens ontzwangeren. Ik hoopte dan maar dat gevoel weer weg ging, want een 4e zou gewoon echt niet te doen zijn voor ons. Gelukkig voor mij verdwenen de kriebels idd en hoe ouder mijn jongste werd, hoe meer het gevoel 'compleet' te zijn groeide. Nu ben ik op het punt dat ik vreselijk blij ben dat ik babytijd achter me heb gelaten en moet er echt niet aan denken, weer een baby erbij. Mijn man zou het wel zien zitten , maar ik absoluut niet. Ik zou nu zelfs niet durven zeggen dat ik, als er een 'ongelukje zou gebeuren', een ongeplande zwangerschap zou houden... Met de oudste is het gewoon te pittig allemaal. Maar goed, het lijkt me zwaar als je in een kinderwens niet op dezelfde golflengte zit als je partner! Om antwoord te geven op vraag van topic: verstandelijk was meteen duidelijk, en het gevoel groeide vrij snel daarna.