Hoe doe je het dan als je kinderen iets vies vinden, bewaar je het dan ook? Want bovenstaande berichtjes onder elkaar vind ik persoonlijk een beetje raar overkomen. Mijn dochter eet trouwens helemaal geen avondeten. No way dat ik haar ga pushen met drang/dwang/bewaren etc. Het eten is al traumatisch genoeg voor haar (bij mijn dochter zijn er wel problemen met gevoeligheid en verkeerde associaties, waardoor eten moeilijk is voor haar)
Heb jij dan ook dat je bepaalde dingen gewoon echt vies vindt vanwege de structuur, hoe het aanvoelt in je mond en keel? Ik heb dat met sommige dingen; Haring bijv. Ik heb het echt geprobeerd maar het in je keel laten glijden en afhalen, en het gevoel in mijn keel, zo glibberig. En dan die penetrante zoute zee smaak. Moet ik dat dan maar koste wat kost eten, alleen omdat het zo gezond is?
Kleuters of ouder die helemaal niks aan groenten eten en ook niet hoeven proeven...dat begrijp ik eigenlijk niet. Een kind weet niet wat goed voor hem of haar is, dat moet je als ouder bepalen. Ik zeg niet dat je de neus dicht moet knijpen en het erin moet proppen, maar vanaf een bepaalde leeftijd verplicht proeven kan makkelijk. Als je nooit proeft leer je ook nooit iets eten. Als ouder heb je de verantwoording om te zorgen dat je kind voldoende vitaminen e.d. binnenkrijgt. En ja als er dan wat drama voor nodig is om dat hapje te proeven dan is dat maar zo. Mijn dochter kan ook wel eens flink drama schoppen (niet om eten, maar om andere dingen waarin ze niet altijd haar zin kan krijgen of die ze moet leren). En een hapje moeten proeven leidt echt niet tot eetstoornissen oid...daar is echt wel meer voor nodig.
Als je het hebt over gezonde kinderen, die gewoon meekomen in de maatschappij, mee eens. Wanneer je kind al problemen heeft met textuur/overprikkeling/etc., kortom wanneer er meer aan de hand is, dan kun je het niet zo zwart/wit bekijken.
het gaat hier toch niet om kinderen die iets "mankeren" 9 van de 10 keer in dit soort topics gaat het over gewone doorsnee kinderen. En nee die gaan niet dood van een hapje proeven, hun ouders ook niet van het drama dat het kleine prinsje of prinsesje trapt. Wel werkt dit denk ik vanaf een bepaalde leeftijd en adviseerde ts nu nog om het zoveel mogelijk te negeren. Maar zoooovaak lees je 5/6/7 jarigen die weigeren om ook maar 1 hap te nemen...dat vind ik behoorlijk verwend gedrag en laks van de ouders om zo te laten. Ik begrijp best dat kinderen/mensen met een selectieve eetstoornis, autisten oid er niet onder vallen, maar zoveel zijn er daarvan niet hoor. En ja ik heb het dus over gezonde kinderen die gewoon meekomen in de maatschappij.
Ben het hier wel mee eens. Hier al toegepast ook al is zoontje nog geen 2. Tot de 14 maanden at hij alle groente en tot de 9 maanden al het fruit en bij beide soorten opeens niet meer. Vanaf de kerst ongeveer at hij echt helemaal geen groente meer en zoals ik hier zoveel las, niet pushen, gewoon voorzetten en anders maar niks. Nou dat een paar maanden gedaan, maar het werd een steeds grotere rotzooi aan tafel en er werd steeds minder gegeten, uiteindelijk ook een aardappels meer en ook geen vlees meer. Omdat ik wist dat hij het allemaal lustte, in elk geval de normale AVG, zijn we begonnen met 2 hapjes moeten proeven. En ja, dat ging soms onder dwang en met heel veel trucjes en afleiding. Als beloning kreeg hij een hapje appelmoes en daarna mocht hij zelf aangeven of hij nog meer wilde of niet. Nog geen 2 weken later en we mochten hem gewoon weer alles voeren en daarna mocht hij zelf een klein beetje appelmoes naar binnen lepelen. En nu sinds van de week eet hij zelf zijn bordje weer leeg met de lepel. Soms heeft hij er geen zin meer in en helpen wij hem nog met het laatste beetje. De appelmoes als beloning heeft hier erg goed gewerkt en dit was echt maar een halve eetlepel. En ik denk echt niet dat mijn zoontje nu een trauma heeft aan eten hoor. Als ik nu zeg het eten is klaar komt hij aanrennen en roept ete,ete,ete, terwijl het hiervoor (toen hij niks at) gedoe was om hem aan tafel te krijgen. Eten is hier nu echt weer leuk en gezellig en we genieten ervan om hem weer met plezier z'n bordje leeg te zien eten. Ts. Je hebt al hele goede tips gehad. Hopelijk krijg je je zoontje op de manier die bij jullie past steeds weer wat meer aan het eten!
Wel denk ik dat als je als ouders al 2 of 3 jaar accepteert dat je kindje niet eens een hap hoeft te proeven het veel moeilijker wordt om je kind (weer) aan het eten te krijgen dan als je dit al van jongs af aan toepast. Een kind van 4 of 5 heeft veel beter door, ik heb nooit hoeven proeven dus waarom nu dan wel?! Vandaar dat wij er pas geleden voor gekozen hebben om dat in te stellen, ik vind niet dat je het nu 1 of 2 jaar kan accepteren en dan opeens zeggen, ja maar nu moet je wel proeven.
nee daar heb je wellicht gelijk in. Ik had mij er ook niet echt een voorstelling van gemaakt dat kinderen al zo vroeg weigeren...hier de omgekeerde situatie haha. Ik persoonlijk zou het ook niet compleet negeren denk ik, maar als het gaat om: oke nu ben je oud genoeg om te stoppen met die onzin...denk ik aan de kleuterleeftijd vandaar.
Hoe kunnen ze nou weten dat het vies is als ze niet proeven....? Dus om antwoord te geven op je vraag... nee als ze iets echt vies vinden hoeft het niet, maar dat weten ze dus niet voor ze proeven.
Ja dat had ik vroeger ook... die ranzige draadjes aan sperziebonen, de bami die niet te vreten was.... En ja ik MOEST dat opeten... vreselijk... Daarom moet er hier ook niet per definitie iets op gegeten worden, en zeker niet als hij na een aantal keer nog steeds aangeeft iets niet lekker te vinden. Maar ik wil wel dat er geproefd word, anders weet je immers ook niet of je het wel of niet lekker vind. en proeven is maar 1 hapje, en ik vind als je 4 ben ben je oud genoeg om niet te miepen en op zn minst 1 hapje te proeven.
Mijn dochter is 2,5 en ik maak er geen gevecht van. Eet je niet? Moet je zelf weten, ga je met honger naar bed.
Helemaal mee eens. Ik zie het terug bij mijn man en schoonfamilie. M'n schoonouders hebben de 'strijd' bij hun kinderen opgegeven vroeger. Schoonmoeder kookte voor ieder apart. Heeft kinderen en jongvolwassenen opgeleverd die bijna niets lusten. M'n man heeft uit huis pas leren eten. M'n schoonmoeder vond gezelligheid belangrijker dan haar kinderen gezond leren eten. En de een is makkelijker dan de ander, dat merk ik ook bij mijn kinderen. Alleen de regel dat er sowieso geproefd wordt, is er voor ons allemaal. Je hoeft je bord niet leeg te eten. Vanaf kleuterleeftijd wordt deze hier met succes voor ons (en onder protest, gesmoes en gejengel van de kinderen) toegepast.
Zoontje is op zich een lekkere eter maar is met name van 2 tot 3.5 jaar ook regelmatig zonder avondeten naar bed gegaan. Heb toen mede door het forumadvies het 'niet eten' los kunnen laten en ben nooit een voorstander van alternatieven geweest. Met 3.5 jaar zei ik ook wel eens "dan eet je niet maar je blijft zitten en ik wil je niet horen", dan gingen wij gewoon eten en praten en uit m'n ooghoeken zag ik 'm dan een hap nemen...en vaak nog meer happen. Het negeren dus. Nu is hij 4 en de maaltijd begint vaak met een 'ieuw dat lust ik niet' maar daar hebben we geen boodschap aan, het is eerst proeven en dat gaat soms gepaard met wat gemopper maar vaak gaat z'n bord gewoon leeg. Toch wel lekker hè zeg ik dan en dan moet ie ook lachen. Hij denkt ook dat hij geen champignons lust maar dat zijn helemaal geen champignons zeg ik dan, dat zijn paddestoelen...en dan eet ie verder. Zo lustte m'n neefje vroeger geen sperziebonen maar wel haricot verts Soms moet je creatief zijn en kijken waar je kind het best op reageert maar met 'het verplichte hapje proeven' denk ik ook aan 4 jaar. Vriendin van me hoefde nooit te proeven of iets, kreeg vooral gehaktballen met mayonaise en patat...want dat at ze tenminste. Ze heeft nu wel een eetstoornis en eet nog steeds geen groente en wijt dit aan d'r ouders die haar altijd haar zin gaven met eten. Ze kookt overigens wel gewoon voor haar man en dochter maar blokkeert totaal als ze het zelf moet gaan proeven.
Wij zijn ook van het hapje-proeven-dan-een-toetje. Dat werkt prima, vooral omdat mijn zoon nu weet dat als hij het niet lekker vindt, hij het bij die ene hap mag laten. En eigenlijk eet hij alles gewoon normaal mee. Alleen met nieuwe dingen is het een meut, maar we maken er geen punt van. Hap geproefd? Prima. Niet lekker? Best. Volgende keer proeft hij gewoon weer. Er is maar 1 ding waarbij ik iets anders voor hem maak en dat is quinoa; dat vindt hij ECHT niet lekker, dus hoeft hij niet te eten. Al proeft hij nog steeds braaf iedere keer. Dat dan weer wel.
Mmarianne@ Ik las hier vooral negatieve reacties over dwang. Maar de strijd niet durven aan gaan als ouder is net zo schadelijk. Dat zie je nu bij je vriendin. Bij m'n schoonouders aan tafel is het nooit echt gezellig. Altijd een gespannen sfeer als we er met z'n allen zijn.
Het laten gaan is idd ook niet best... Heeft mijn moeder bij mij ook gedaan en ik ben het huis uit gegaan met nauwelijks kookvaardigheden (ik kon een ei koken en tosti's maken) en het idee dat ik helemaal geen groenten lustte. Eenmaal uit huis ben ik gaan uitproberen en bleek ik juist heel veel hartstikke lekker te vinden! En toen ik mijn man eenmaal leerde kennen (kok!) is het uiteindelijk nog helemaal goed gekomen, maar dus niet dankzij thuis. Overigens is dwang inderdaad ook best kwalijk. Ik heb nog steeds een trauma van alle verjaardagen waarbij de hele familie zich bemoeide met wat ik at en dan met name de keer dat mijn vader me dwong mijn tomatensoep op te eten toen ik zei dat ik vol zat (gevolg: bord was leeg, hij draaide zich om en ik spuugde mijn bord weer vol). Eten blijft gewoon lastig. Ik denk dat belangrijk is dat je kijkt naar je kind; jij kent hem/haar het best en kunt dus het best inschatten of je in de maling genomen wordt
Draadjes aan sperziebonen? Daarom moet je die doppen, dan heb je dat niet. Ik vraag me al lezende af of er ook een factor meespeelt van ouders die niet goed weten hoe ze eten lekker klaar moeten maken?
whaha, je bedoelt dus eigenlijk dat je denkt dat half zp niet kan koken. Ik vat dit als een compliment op, ik heb 2 kliko's en staan serieus te juichen als ik zeg dat het eten klaar is