Pijnlijke vraag: Zou jij dan nog verder willen/kunnen leven?

Deze vraag komt bij me op nav het topic over "hoe gaat het nu met...", waarin iemand schrijft dat een heel gezin, behalve de moeder in dit geval, omkomt.

Zou jij dan nog verder willen en/of kunnen leven als je hele gezin omkomt bij wel drama dan ook? Misschien als je meerdere kinderen hebt en er met 1 iets gebeurd dat je dan verder gaat voor de anderen en je partner?
Hoé kom je dit in vredesnaam te boven?


Arme mensen die hun kind(eren) verliezen, afschuwelijk drama, op welke manier dan ook

 

Ja zal wel moeten toch. Mijn gezin is mijn alles natuurlijk, maar geloof dat je overal wel weer bovenop kan komen, hoe verschrikkelijk ook. Zelfmoord is geen oplossing of passende uitweg.

 

Aan één kant denk ik dat je wel zou moeten, aan de andere kant kan ik het me goed voorstellen dat het leven voor iemand dan niet meer hoeft. Ik heb nu een kleintje onderweg en daar zou ik uiteraard voor verdergaan, maar als mijn man en mijn kindje zouden omkomen? Dan hoop ik dat ik het zelf ook niet overleef, eigenlijk. Het lijkt me vreselijk om als enige over te blijven na een of andere ramp of ongeluk.

 

Het zou afschuwelijk zijn. Een verdriet wat je nooit helemaal kunt verwerken denk ik. Maar het leven gaat wel door. Ik zou mij storten op mijn werk in de zorg.

 

Zonder mijn kind weet ik niet of ik verder kan leven..
.

 

Mijn moeder heeft haar man en 2 kinderen verloren ( mijn broers en vader) en ze heeft altijd gezegd dat het is omdat ze mij nog had want anders had ze er zelf ook een einde aan gemaakt.
Zegt alles.

 

Ik denk het niet als ik heel eerlijk ben. Ik denk dat ik niet verder zou willen leven.

 

Als allebei mijn kids en mijn vriend omkomen, dan heb ik er geen zin meer in. Mocht een van mijn kinderen blijven leven, dan blijf ik ook voor mijn overgebleven kind. Maar zonder kinderen en vriend, nee... Denk het niet...

 

Poe, eerlijk gezegd zou ik dat niet weten. Als ik mijn man en kind zou verliezen dan zou mijn wereld wel compleet instorten en ik denk dat ik mezelf echt wel zou verliezen. Maar of ik mezelf van het leven zal beroven, dat denk ik niet.

 

Dat lijkt mij een enorme beproeving, maar het is voor ons, als moslim zijnde, niet toegestaan om zelfmoord te plegen. Het zal heel moeilijk zijn ja, maar het leven moet en gaat gewoon verder.
Kan mij dat ook niet inbeelden

 

Heel eerlijk.. Ik weet wel zeker van niet. Maar ik ben wel weer een 'raar geval' hoor: op mijn 3e riep ik al dat ik dood wilde (was echt geen aanleiding toe), jarenlang depressief geweest als tiener (en nu nog met vlagen), ik heb meermaals zelfmoord overwogen, maar sinds ik onverwachts zwanger was geworden van de oudste op mijn 18e was dat voor mij geen optie meer. Ik vind het leven ok, volg een studie die ik interessant vind en het voor mij belangrijkste: ik geniet enorm van het samenzijn met mijn man en kinderen, maar dat is het eerlijk gezegd ook wel. Als zij wegvallen.. Nee, dan is het 'simpel'

 

Misschien zou ik niet verder WILLEN leven, maar ik zou alles op alles zetten om tóch weer iets van een doel te vinden in mijn leven en er iets moois van te maken. Nog iets te betekenen voor de mensen die op mijn pad komen, mijn dierbare vrienden.

Ik geloof in spirituele/filosofische zin niet dat 'bewuste' zelfmoord de bedoeling is en dus slecht voor je karma. 😞

 

Je zal moeten.. Het leven gaat verder..
Maar als ik heel eerlijk ben zou ik liever zelf als enige overblijven dan bijv één van mijn kinderen. Niet uit egoïsme, maar omdat het me voor een overgebleven kind veel verschrikkelijker lijkt met dat vertriet te moeten leven.
Zo was er geloof ik ook een jongen wiens hele gezin was overleden tijdens de aanslagen op het strand van Tunesië behalve hij.

 

Ik reageerde in dat topic met: ik zou er achteraan springen. Als mijn hele gezin dood was zou ik niet verder willen. Vooral niet als ik wat ouder zou zijn dan nu en mijn ouders er bijvoorbeeld ook niet meer waren. Ik zou alleen maar bij mijn man en kind(eren) willen zijn. Mijn broer is overleden en mijn ouders zagen er toen al geen gat meer in. Maar ze hadden elkaar en mijn zus en mij nog dus ze moesten wel verder gaan. Maar mijn hele gezin? Nee, dat zou ik niet trekken.

"Grappig" dat iemand karma noemt. Waarschijnlijk heb ik in een vorig leven het één en ander fout gedaan dan. Ik heb al heel wat op mijn bordje gekregen dat ik niet verdiend heb in dít leven in ieder geval. En velen met mij. 😏

 

Ja, je moet wel doorgaan. Je hebt geen keus. Je leert er wel mee omgaan. Natuurlijk met veel verdriet en ellende maar je gaat door. Denk dat de personen die overleden zijn ook niet zouden willen dat je als hoopje ellende zou doorgaan. Dat zou mijn kracht geven door te gaan.
Er zelf een eind aan maken, nee. Heb te veel dierbare familie waaronder 4 zusjes die mijn zouden steunen er er door zouden trekken. Vind zelf moord zo egoïstisch. Meegemaakt van dichtbij en dat is echt iets wat ik iemand niet aan zou kunnen doen.

 

Nee ik zou dat niet kunnen.. Als heel mijn gezin weg is moet ik niets meer.

 

Als heel mijn gezin om het leven zou komen en ik alleen zou overblijven, denk ik niet dat ik nog verder wil. Wij hebben onze zoon verloren toen hij 10 dagen oud was, maar dan moet je wel door voor de andere kinderen. Dat hebben mijn man en ik tenminste (al zou mijn man nooit zelfmoord plegen ivm geloof). Maar heel mijn gezin weg.. Ik denk niet dat ik daar bovenop kom. Hoewel ik zelfmoord echt geen 'oplossing' vind en het ook heel naar zou vinden tegenover mensen die dichtbij mij staan, denk ik toch dat ik ervoor zal kiezen. Ik denk ook dat dit komt omdat wij een man dichtbij ons hebben staan die zijn zwangere vrouw en 2 kinderen verloren heeft door een ongeluk. Hoewel hij echt zijn best probeert te doen om het beste eruit te halen, maak ik toch van dichtbij mee hoe zwaar het is.

 

Tja... en dan zijn mijn man en (hopelijk toekomstige) kinderen dood... maar dan doe ik het mijn eigen ouders, broertje, mijn schoonfamilie, mijn beste vrienden het aan dat ze mij óók verliezen, en aan zelfmoord nog wel, hetgene waar nabestaanden zó ontzettend veel schuldgevoel over houden?

Ik zie helaas in mijn nabije kring momenteel wat een enorme impact zelfmoord heeft op je naasten... dat zou ik mijn andere geliefden niet aan willen doen. Alleen daarom al.

Maar ik kan me wel voorstellen dat het in ieder geval jarenlang niet meer 'hoeft', dat leven.

 

dit. op dat moment zelf kun je je het niet voorstellen maar er komen altijd weer betere tijden. al draag je het verdriet altijd met je mee.

ik zou het toch tegenover mijn ouders en vrienden niet kunnen maken

 

Ik weet het eerlijk gezegd echt niet.

Ik kan me niet voorstellen dat ik nog zin zou hebben in het leven als ik mijn man en kind zou verliezen, maar ik weet ook niet of ik het zou aandurven om me van het leven te beroven. Ik geloof dan misschien net te sterk dat dat niet oké is (al kan ik het me in bepaalde situaties goed voorstellen; ik oordeel nooit over mensen die het wel doen).

Misschien zou ik heel passief worden en niet meer uit bed komen ofzo, maar ik 'vrees' dat ik dan een omgeving heb die me er wel probeert uit te slepen en dan hoop ik maar dat dat ze lukt. Denk ik.