Zoveel moeders, zoveel ervaringen. Ik ben op zoek naar moeders waarvan er iets met het eerste kind is (was) en die voor een tweede zijn gegaan. Of juist niet en waarom niet. Mijn vriend en ik zitten een beetje in tweestrijd. Een tweede lijkt ons heel leuk maar op dit moment zitten wij (al een aardige tijd) in onderzoeken met onze dochter. Onze dochter kan niet praten (ze kan het echt letterlijk niet, geen woord en hier hebben we ook nog geen uitzicht op), loopt daarnaast motorisch wat achter en is erg prikkelgevoelig. Gelukkig vindt zij niks leuker dan andere kinderen dus ik verwacht niet dat een broertje of zusje problemen voor haar zal opleveren. Ik ben vooral benieuwd hoe zoiets voor ons als ouders zal zijn. En is het wel "eerlijk" tegenover de eerste maar ook tegenover een tweede? Voor een tweede gaan als je nog niet precies weet wat er met je eerste is en of het blijvend zal zijn of niet. Wij zijn ook erg druk met onze dochter, logopedie, fysio, ze gaat naar een medisch kinderdagverblijf. Ik weet natuurlijk niet of dit altijd zo zal zijn en ze is al bijna 2,5. Voordat een tweede er is zijn we al een hele tijd verder. Mar de kans is aanwezig dat zij niet naar het regulier basisonderwijs zou kunnen en dus wel een soort van zorgenkind blijft. Zelf ben ik opgegroeid met 2 broertjes waarvan er eentje gedragsproblemen heeft en licht verstandelijk beperkt is. Hij en ik schelen anderhalf jaar. Ik vond het echt niet leuk, dat weet ik nog heel goed. Maar mijn ouders stonden er ook anders in dan ik erin zou staan (broertje kon weinig fout doen want hij had nou eenmaal een beperking) en er waren toendertijd minder onderzoeken en hulp mogelijk dan tegenwoordig. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!
Mijn oudste heeft autisme en is prikkelgevoelig. Mijn jongste (ze schelen exact 2 jaar) heeft Adhd, autisme misschien en is extreem prikkelgevoelig. Voor mij is het zwaar, tweemaal de belasting. Dat mijn jongste ook eea heeft was een schok, want ik riep altijd dat hij 'normaal' was maar op de psz bleek snel het tegendeel. Ze zijn wel beiden bovengemiddeld intelligent en zullen met intensieve begeleiding wel zelfstandig kunnen worden. Goddank voor de ggz die ons uitstekend helpt. Maar geen spijt! Het is zwaar, ik werk ook niet want dat is niet te combineren. Maar voor henzelf is het echt heel fijn. Ze slapen op eigen verzoek samen op 1 kamer, zijn maatjes, ze vinden veiligheid bij elkaar. Ze kunnen ruzie maken of elkaar overprikkelen, maar zijn vooral vriendjes. En ze zijn samen "anders" wat vooral voor mijn oudste een opluchting is omdat hij in zijn klas de enige is die "iets" heeft. Das mijn persoonlijke ervaring Wij hebben wel voor mijn belasting besloten om het bij twee kinderen te houden.
Ik heb gelukkig geen ervaring dat voorop. Maar ik zou graag eerst willen weten wat er met mijn kind precies is voor ik voor nr 2 zou gaan. Dan weet ik waar ik voor sta en of het bijv iets genetische is of niet. Ook zou ik echt zelf een 2de kind moeten willen en niet omdat kind 1 dan zo leuk een broertje of zusje heeft. Mijn broertje is ook zorgen kindje en ik heb aan hem geen speel maatje gehad mede om die reden. Eerder een last op sommige momenten. Klinkt hard maar de waarheid.
Ik heb gewerkt in gezinnen waar 1 van de 2 kinderen wat had. En je zag dat het "gezonde" kind ook problemen begon te ontwikkelen op gebied van gedrag / opvoeding / leren. Het hoeft natuurlijk niet maar hou er wel rekening mee. Ik zou in jouw geval eerst duidelijk willen weten wat je dochter heeft en wat de prognose is. Wat vermoeden ze? Iets van een sensorische integratiestoornis? Misschien zelfs wachten tot zij op de basisschool zit. Dan is zij overdag naar school en heb jij alle tijd/aandacht voor de baby overdag.
Denk dat dat laatste niet zo'n goed idee is want juist op school begint de hulp intensiever te worden is mijn ervaring en ben je nog meer aan het rennen tussen alle therapieën, gesprekken op school, ambulante begeleiding etc.. Moet je ook nog een baby meeslepen! Maar ben het wel eens dat het er ook aan ligt wat je oudste precies heeft.
Eerlijke en verhelderende reacties, fijn! Cathelijne, pfoe dat klinkt als een hele pittige combinatie. Ik kan me wel voorstellen dat het een schok was dat er ook wat met je jongste was. Je hoopt op een kind waar niks mee aan de hand is, zeker als er al het nodige met de oudste speelt. Gelukkig hebben jullie wel goede begeleiding. Het lijkt mij ook wel heel fijn dat ze zoveel aan elkaar hebben. Daar moet je ook maar net geluk mee hebben. Wendy, uiteraard beginnen we niet aan een tweede als het iets dusdanig ergs is of een grote kans dat een tweede het ook zou hebben. Zeker niet omdat het leuk zou zijn voor onze dochter. Ik schreef alleen dat ik wat dit betreft geen echte problemen verwacht voor haar. Ik herken je gevoel met je broertje. Kwam dit bij jou ook door hoe je ouders ermee omgingen of lag dit meer bij je broertje? Aicirtap: goed dat je dit zegt. Daar had ik nog niet bij stil gestaan maar het klinkt wel heel logisch. Wachten tot onze dochter eenmaal op school zit denken wij ook aan. Maar voordat wij dit besloten hebben en ik eenmaal zwanger ben en bevallen zal onze dochter zeker al ergens tussen de 3,5 en 4 jaar zijn. Op dit moment wordt er verbale dyspraxie vermoed bij onze dochter en daarnaast is ze hoogstwaarschijnlijk hooggevoelig. Geen stoornis wat betreft de prikkelverwerking. Zij kan gelukkig prima communiceren d.m.v. gebaren en de klanken die ze wel kan (2 letter klanken). Dus het is niet zo zwart wit als het er staat. Maar ik kan me ook voorstellen dat een tweede verschillende dingen van haar oppikt. Al hoop ik dat ze tegen die tijd langzaam met woordjes begint. Half juni hebben wij een afspraak bij de kinderarts. Zij verzameld voor die tijd alle bevindingen van iedereen die onze dochter momenteel ziet en gaat een totaalplaatje vormen. Een hersenonderzoek of erfelijkheidsonderzoek behoort tot de mogelijkheden afhankelijk van de uitkomst. Ik verwacht geen hele schokkende dingen maar ik moet er wel bij zeggen dat nog niet alle testen compleet zijn.
Onze dochter heeft een niet erfelijke chromosoomafwijking. Ik wil graag een tweede mijn man is er nog wat onzeker over. De wens is er bij hem wel maar hoewel de kans op herhaling extreem klein is kan er natuurlijk heel veel zijn bij een 2e kindje. Inmiddels neigt hij ook wel naar een 2e. We zijn het er in elk geval over eens dat we wachten met zwanger worden tot onze dochter kan lopen. Verder zal t best druk worden met de peutergroep van onze dochter en straks het speciaal onderwijs maar ik heb ruimte in mijn hart voor een tweede kindje maar alleen als hij dat ook wil. Ik ben er van overtuigd dat het helemaal goed gaat komen. Of dat nu met z'n drietjes of z'n viertjes is.
Hier 3 kinderen waarvan de oudste autisme heeft en de middelste ADHD en Een angststoornis. De jongste heeft niks en ik merk geen gedragsproblemen door de oudste twee. De jongste is sociaal heel handig en heeft veel vriendinnetjes, de oudste twee zijn daarin heel onhandig. Ik merk wel dat ik het vooral met de middelste heel moeilijk vind en erg zwaar. Ik moet wel zeggen dat ik blij ben met mijn jongste spruit omdat ik nu ook mee kan maken hoe het is met een kindje wat niks heeft.
Ik heb ook niet het idee dat jij om die reden voor nr 2 gaat hoor maar meer in het algemeen. Mijn ouders waren veel bezig met mijn broertje,ik werd niet vergeten maar ik was stuk rustiger. ik had zware epilepsie dus was ook voor hun een zorg. Mijn broertje brak te tent af, liep bij tig artsen etc. Mijn ouders hadden dus wel 2 zorgen kinderen ook al was het op ander vlak. Ik had het alleen lichamelijk en dat begrijpt iedereen mijn broertje in gedrag en dat wordt vaak moeilijker begrepen/aangepakt.
Onze dochter heeft een aangeboren hartafwijking. Deze is erfelijk, maar als het goed in de gaten wordt gehouden bij een eventuele tweede en op tijd wordt ontdekt (nu wisten we niet dat de kans er was), hoeft het niet zo ver te komen als hij mijn dochter (heeft een pacemaker). De kans dat een tweede het niet heeft is er ook. Onze dochter is nog klein, maar ik heb toch wel altijd meerdere kindjes voor me gezien.. Nu weet ik niet of we dit nog wel aan gaan durven. En zo niet, wat moet ik dan tegen onze dochter zeggen? Dat we geen tweede willen om wat zij heeft? Maar als we er wel voor gaan, en de tweede heeft hetzelfde.. wordt ons dat dan niet kwalijk genomen? Ik heb een oudere zus met een chronische ziekte. Alle aandacht ging altijd naar haar uit. Onze dochter staat ook nog vanalles te wachten, waaronder een operatie rond haar 8ste. Schiet ik niet tekort bij een tweede als zijn/haar zus zoveel aandacht nodig heeft? Ik ben er dus ook nog niet uit.. maar ik herken je dilemma.
Elsie, wat heb jij een goede instelling wat dit betreft. Is er al uitzicht op wanneer jullie dochter zou kunnen lopen? Je omschrijft het mooi. Ik hoop dat jullie tzt samen voor een tweede willen gaan. Disaro: wat fijn dat je in ieder geval geen gedragsproblemen merkt bij je jongste. Ik kan me goed voorstellen dat het je blij bent dat je ook een kind hebt die niks heeft en dit kan ervaren. Daar hoop ik ook op, een gewone bevalling, gewone kraamtijd en een kind waar niks mee is. (Spoedkeizersnede, dochter er erg slecht aan toe en de hele kraamtijd in het ziekenhuis gelegen.) Datis niet de reden waarom ik een tweede zou willen hoor, het kan natuurlijk altijd anders lopen. Maar het zou me wel heel fijn lijken om ook mee te maken. Lijkt me wel erg pittig dit! Hoe oud was je eerste toen je de tweede kreeg? Vond je het lastig te combineren met evt hulpverlening? Wendy: duidelijk dat ben ik ook helemaal met je eens. Ik snap je verhaal. Dat lijkt me inderdaad erg moeilijk. Ik kan me voorstellen dat je niks aan hem had. Robijn, fijn die herkenning. Moeilijk is dat hè? Zeker omdat je inderdaad niet weet of het allemaal wel zo goed gaat bij een tweede. Ik vind dat je een goed punt hebt over wat je tegen je dochter moet zeggen als je niet voor een tweede gaat. Die vraag gaan ze toch stellen en je wilt ook niet liegen. Ik ben benieuwd wat jullie uiteindelijk beslissen. Het is hoe dan ook geen makkelijke keuze. Je wilt niemand tekort doen.
Onze oudtse heeft een afweerstoornis en een longprobleem, misschien daardoor daar is nog onduidelijkheid over, zijn ene long is minder ontwikkeld de eerste jaren heeft dit veel problemen gegeven langzaam aan wordt het wat minder. ze schelen bij ons ruim 4 jaar en wij hebben wel twijfels gehad maar de wens voor een broertje of een zusje was enorm groot en gelukkig heeft onze oudtse ook geen intensieve zorg nodig gedurende de hele dag. Onze jongste is gelijk gecheckt en had niets van dit beiden helaas is na 1,5 jaar wel gebleken dat zij zoals wij al een tijdje vermoeden lactose intolerant is (erfelijke vorm), ook dit zorgt niet voor een hele intensieve zorg voor haar, maar wel een hele boel voorbereidingen op het gebied van voeding en dieetiek. Het is te overzien allemaal
Dank je! Ze kan al wel langslopen en staan (al een 8 maanden) we Zijn onder behandeling bij een revalidatiecentrum en over een paar weken word een rollator voor haar aangemeten dus hoop dat het daarna snel gaat. De meeste kindjes met haar afwijking lopen wel met 3 jaar dus dan Zijn we over de helft ;p. We merken wel dat sinds we bij de revalidatie Zitten ze sneller vooruit gaat er word ook meer gebrabbeld en meer woordjes en meer woord begrip dus dat is erg fijn. Ze loopt in ontwikkeling ongeveer een jaar achter. Dus overal doet ze ongeveer 2x zo lang over. Dus het gaat allemaal best komen het duurt alleen wat langer.
Wij hebben een dochter met het VATER syndroom. Ze heeft o.a. - hartafwijking tetralogie van Fallot - anusatresie - (scoliose) 3 half aangelegde wervels - mogelijke tethered cord Ze mankeert geestelijk niks. Gaat naar een gewone school en ontwikkelt zich heel goed. Ze heeft diverse operaties gehad en gaat nog operaties krijgen in de toekomst. Tot nu toe heeft alles goed uitgepakt voor haar. Het enige is dat wij regelmatig voor onderzoek in het ziekenhuis zijn, onze dochter mbt sommige "normale" dingen juist extra in de gaten moet worden gehouden, we zo nu en dan slecht nieuws krijgen en daarmee om moeten gaan. Wat voor ons belangrijk was in de keuze voor een tweede is het feit dat het niet erfelijk is. Als het erfelijk was hadden we het bij 1 kind gelaten. Onze dochter is met dit syndroom in de mate waarop ze het heeft er "goed" vanaf gekomen. Echter heeft ze dan wel een paar ernstige afwijkingen uiteraard, maar alles is tot nu toe te opereren en vormt geen belemmeringen in haar ontwikkeling. Mijn tweede zwangerschap was een droom... Geen stress, een goede 20 weken echo (dit was echt het mooiste cadeau tijdens mijn zwangerschap) en ik was fit. Ook had ik geen suikerziekte, terwijl ik dat bij onze dochter wel had. Een gewone bevalling ipv een keizersnede. Alhoewel dat kwam omdat onze dochter dwars bleef liggen tot het einde. En ik eigenlijk alle 2 de bevallingen prachtig vond. Het paste bij het kind ofzo... En uiteindelijk een gezond kind.. Dat was ook wel apart om mee te maken. Geen kabeltjes en monitoren neonatologie, gewoon bij mij in mijn bed. Ook wel eens leuk om mee te mogen maken. Toch kijk ik niet terug op een "rottijd", mijn dochter verdient meer. Ons dappere kind! De tweede gaat nu mee naar het ziekenhuis voor zijn zus. We maken hem direct onderdeel van het hele gebeuren. Dit hoort bij onze familie.
Bij ons was nummer 2 al onderweg toen we voor de oudste de diagnose autisme kregen. Ik ben er eerlijk gezegd blij om dat we daar toen pas achter kwamen, want ik weet niet of er anders een tweede bij was gekomen. Maar wat ben ik blij dat ze er is! De oudste wordt nu soort van 'gedwongen' om sociaal te zijn, dat niet alles alleen om hem draait. Dat is wel vaak erg lastig maar ik merk wel dat hij het langzaam maar zeker aan het leren is. Wij denken af en toe weleens aan een derde. We vinden het eigenlijk goed zo, maar soms bekruipt mij de gedachte dat het voor haar (later, als zij groot zijn en wij oud) fijn zou zijn om ook een 'normale' (<-- tussen aanhalingstekens he!) broer/zus te hebben, dat zij niet de enige is die er voor de oudste kan zijn. Maar ja.. Er is ten eerste geen garantie dat een derde het niet heeft, ten tweede weten we nu echt nog niet hoe de oudste zal zijn als hij groter is en of hij veel hulp nodig zal hebben, en ten derde weet je helemaal niet hoe de relatie tussen de kinderen later zal zijn. En zo kan ik nog wel even doorgaan
Mijn ouders hadden dat ook.mijn zus liep in de taal en begrip ontwikkeling achter. Eigenlijk altijd wel zorgenkindje gebleven gewoonweg omdat niet alles vanzelfsprekend was. Toch werd ik 2 jaar later geboren. Mijn zus is naar het speciaal onderwijs gegaan toen ze 6 was en duidelijk was wat er was, dat deed haar erg goed. Ik heb er niet echt last ofzo van gehad dat ze meer aandacht nodig had. Voor mijn ouders was het niet altijd even makkelijk dat weet ik wel.
Toen mijn zoon zijn diagnose asperger kreeg, was mijn dochter er al. Maar wanneer je mij zou vragen of er nog een kindje komt is mijn antwoord: nee absoluut niet. Beide zwangerschappen waren zwaar (in medisch opzicht). Twee keer spoedks onder algehele narcose. Twee keer een huilbaby's. Naja je kent mijn verhaal een beetje. Die zwangerschappen en babytijd is al voldoende om niet nog eens te willen. Daarnaast heeft oudste asperger, jongste is hooggevoelig en heeft een hartritmestoornis en is hypermobiel, en een eetprobleem. Ik ben altijd druk met de kinderen, begeleiding voor zoon, allerlei medische afspraken voor dochter. Mijn zoon ervaart mijn dochter als prikkel zonder dat ze er wat voor hoeft te doen. Met alle gevolgen van dien. Ik zou zelf nog een kindje niet aan kunnen.
Fijn om jullie eerlijke reacties te lezen. Ik lees verschillende reacties, dat het zwaar is maar ook veel mooie dingen oplevert. Dat is fijn want dat betekent niet dat het alleen maar zwaar is. Maar die garantie dat een tweede niks heeft heb je nooit, dat maakt het zo lastig.. Ik heb vandaag gehoord dat de fysio en logopedist op één lijn zitten wat betreft de verbale dyspraxie, ze denken beiden dat dit is wat onze dochter heeft en dat er verder niks achter zit. Volgende week hebben we de afspraak bij de kinderarts, ik verwacht nu niks nieuws meer te horen. Wat hier fijn aan is, is dat het niet erfelijk is en "best mee valt". Maar natuurlijk kost dit intensieve therapie.. Goh het is echt lastig deze beslissing. Wij zijn er zeker nog niet uit. Maar ik vind het echt prettig om jullie ervaringen te lezen. Elsie, wat fijn dat alles wel komt bij jullie dochter. Dat is toch wat je het liefste wilt voor je kind, dat het uiteindelijk alles kan. Maartt, je hebt me aan het denken gezet met je uitspraak dat je niet terug kijkt op een rottijd. Ik hoop dat ik het binnenkort ook zo kan zien. Uiteraard ben ik ontzettend trots op haar maar de zware tijd overheerst wel. Maliro, ik ken je verhaal redelijk inderdaad. Kan het me van jouw kant helemaal voorstellen.
Ik ben een maand geleden bevallen van onze tweede. Onze eerste dochter heeft bij de geboorte zuurstoftekort gehad en daardoor een hersenbeschadiging wat zich vooral in motorische problemen uit. Ze kan nog niet zelf zitten, lopen, heeft veel ondersteuning nodig omdat ze erg wiebelig is, ook mondmotoriek is erg slecht wat eet-, drink- en spraakproblemen geeft, vanwege verstikkingsgevaar mag ze nog geen stukjes, alles dus nog gepureerd. Het enige woordje wat ze zegt is: "Op". Sinds 2,5 maand gaat ze naar een revalidatiecentrum en is ze al enorm vooruit gegaan. Maar ik herken het punt dat je naar alle therapieën moet met de oudste. Deze maand hebben we ook weer heel wat afspraken staan en met baby is het een stuk lastiger te plannen. Dus in die zin is het er nog niet makkelijker op geworden, maar ik weet niet of dat bij een ander leeftijdsverschil beter/slechter was geweest. Wij wisten dat het niet erfelijk was, dat we gewoon domme pech hebben gehad en de kans op herhaling nihil is, dus dat maakte het wat makkelijker om voor een tweede te gaan. Ik vond het tijdens mijn tweede zwangerschap erg moeilijk als mensen zeiden: 'Ach als het maar gezond is, dat is toch het belangrijkste'. Ik was (en ben!) dolgelukkig met onze oudste dochter en ik vond dit echt niet leuk, onze dochter met handicap is ook belangrijk, ze is goed zoals ze is. Natuurlijk was het makkelijker geweest als ze haar handicap niet had en hadden we andere dingen kunnen doen in plaats van alle oefeningen, therapieën, ziekenhuisbezoeken etc. Maar tijdens deze tweede zwangerschap besefte ik heel sterk dat gezondheid ook niet het belangrijkste is. Het allerbelangrijkste is liefde voor je kind(eren), met of zonder handicap. En liefde heeft een moeder genoeg! Natuurlijk hoopten we dat dit kindje gezond zou zijn, maar door deze gedachte-omschakeling wisten we dat we ook genoeg liefde zouden hebben wanneer de tweede ook 'iets' zou hebben. Ik heb enorm genoten van mijn tweede bevalling, kraamtijd en nu nog steeds. Door deze tweede zwangerschap en geboorte heb ik toch dingen van de eerste keer een plekje kunnen geven. Ik vind het ook heerlijk om te zien hoe onze oudste op haar zusje reageert, ze is zo lief en beschermend. Ik hoop dat ik het zo duidelijk heb uitgelegd. Ik bedoel absoluut niet dat mensen die een zwangerschap afbreken vanwege een handicap geen liefde zouden hebben, ook daar is ontzettend veel liefde voor nodig om je kindje los te laten. Dus zo moet het echt niet gelezen worden.