Femke & Mikka 'welkom' hier! Het is nooit leuk om nog een stap verder te moeten gaan (DD) maar hier kun je echt altijd je ei kwijt en dat is zooo fijn! Welkom dus Wij hebben - achteraf - veel te lang door lopen emmeren in Nederland. Het was protocol zus en protocol zo. Mijn buikpijn zat flink in de weg en mijn enorme bloedverlies ook met alles wat erbij hoorde (morfine, ziekenhuis opnamen, bloedtransfusies enz.). Bleek later (pas vorig jaar ontdekt) adenomyose te zijn. In de tussentijd hormonen na hormonen gebruikt, meerdere IUI's gehad en van ziekenhuis naar ziekenhuis gegaan. Ieder ziekenhuis eindigde met de 'legendarische woorden'; wij weten niet meer wat we voor jullie kunnen doen. Dus zijn we het adoptietraject ingegaan maar ik was na iedere bijeenkomst (van de verplichte cursus) zo van streek.. terwijl alle anderen juist steeds heel blij leken te zijn. Ik kon midden in de bijeenkomst al in janken uitbarsten. Het was voor mij duidelijk. Ik was er stiekem niet klaar voor om te adopteren. Mijn man is toen gaan zoeken naar opties in het buitenland en na lang wikken en wegen hebben we de stap naar DD gezet. Ons intake gesprek was toen pas 4 maanden later (gaat nu veel sneller volgens mij) en we hadden dr. S. Deze kerel was zo positief, dat we er weken van bij moesten komen. Hoe kon ieder ziekenhuis zo negatief zijn over onze uitkomsten maar hij zo positief? Uiteindelijk hebben we 3 x IVF gehad in DD waarvan de laatste keer dus raak was tegen alle verwachtingen in (van ons). Achteraf wou ik dat we veel eerder de stap naar het buitenland hadden gezet. Ook nu ik zwanger ben, loop ik tegen enorme protocollen aan. Het is echt storend van het NL zorgstelsel... Sneeuwmees, hoe gaat het met je? Heb je nog veel last van de pillen gehad of 'viel' het mee (voor zover dat kan natuurlijk).
In Nederland deden ze 3 keer het zelfde in DD hebben we 4 keer net elke keer iets anders erbij of eraf. Het is dan wel niet gelukt, maar was er wel heel positief over. Laatste poging had ik wel een positieve test maar was er geen vruchtje te zien bij 7 weken en daarna kreeg ik ook bloedverlies. Ook heb ik in DD een imuunonderzoek gehad en bleek dat mijn lichaam de bevruchte eicel meteen zou afstoten. Kreeg daar intralipid infusen voor en prednison. En zo kijken ze naar meer dingen. Wij hebben nog zaad in DD, maar volgens mij nooit een rekening gekregen. Wees vrij om van alles te vragen en te roepen Sneeuwmees hoe is het nu? Tassie dikke knuffel Mikka succes morgen Alle andere Zwaai
@Unicorn en Ddees: ik heb vrijdag de tweede set pillen in moeten brengen. Ik verwachtte daar weinig van omdat ik de indruk had het ergste al gehad te hebben. Maar heb het hele weekend weer behoorlijk wat krampen gehad. Niet prettig. Gisteren een behoorlijk stuk weefsel verloren en sindsdien werd het bloedverlies ineens stukken minder. Dacht dus dat ik dan nu echt het ergste had gehad. Maar sinds vanmiddag is het vloeien weer heviger. Dus er zit blijkbaar van alles nog wat eruit moet. Heb ook pas over ruim een week de nacontrole, maar misschien dat ik morgen toch even bel of ik deze week nog even langs kan komen. Het hoofdstuk is dus nog niet helemaal dicht.
Zo, weer even tijd om te reageren hier @mikka: heel veel succes morgen. Ik hoop met je mee dat het ontdooien goed gaat en dat het een mooie kwaliteit is. Jullie hebben nog 1 blasto begrijp ik? Hier geen ervaring met cryo's in de opslag trouwens, wij hadden helaas geen cryo's. We hebben wel zaad in de opslag om de prestatiedruk op de dag van de punctie te verlagen, maar dat ingevroren zaad hebben we uiteindelijk niet nodig gehad. Ik heb hier ook nog geen rekening van gezien. @Klaasje: hoe gaat het met jou en met de kleine meid? Gaat alles goed? @Willeke: Hoe gaat het met jou de laatste dagen? Ik las dat je snel weer aan een nieuwe poging mag beginnen. Ik heb echt ontzettende bewondering voor jullie vechtlust om door te gaan. En ook nog zo snel achter elkaar, respect hoor. Jullie zijn ook altijd zo dichtbij, je zou toch zeggen dat het nu gewoon een keer goed moet blijven gaan? @Macan1: de reden dat wij naar DD zijn gegaan: we waren het in Nederland zat. Ik heb in Nederland 5 IUI behandelingen gehad en ze bleven daar maar vol houden dat we goede kansen hadden met IUI en dat het zaad prima was voor IUI. Zelf had ik daar niet zoveel vertrouwen in, omdat we zeer regelmatig onder het miljoen beweeglijke zaadcellen zaten en ik overal lees dat dit echt het absolute minimum is. Mijn gynaecoloog destijds zei dat de beweeglijkheid bij IUI helemaal niet uitmaakt, terwijl ik op internet wel anders lees. Het ziekenhuis wilde ons 12x IUI laten doen omdat het zaad (volgens hun) goed was en omdat ik nog jong ben, maar ik had daar zelf weinig vertrouwen in. Na 5 pogingen hebben we daarom even pauze genomen en zijn in de tussentijd naar DD gegaan met in eerste instantie het idee van 'de mening van een andere arts vragen'. In DD vonden ze de IUI's met deze zaadkwaliteit echter helemaal niet zo kansrijk (lees: nagenoeg kansloos) en er werd ons aangeraden om ICSI te gaan doen. Omdat we zo'n goed gevoel hadden bij DD zijn we daarom ook daar in behandeling gegaan voor ICSI. Voor ons is dat ook ongeveer en uur rijden net als bij jullie, dus dat vond ik wel te overzien. Andere redenen om gelijk voor DD te kiezen waren: korte protocol, punctie met narcose, embryoscoop en het feit dat er niet aan protocollen wordt gedaan. @Sneeuwmees: Ik ben een tijdje wat minder op het forum geweest maar ik heb je verhaal gevolgd, wat een toestanden Ik had het jullie zo gegund! Wat naar ook dat het bloedverlies allemaal zo lang moet duren. Ik hoop dat het snel minder wordt en dat je dit verlies een plekje mag gaan geven @Femke: wat goed dat jullie de overstap maken naar DD. Zie mijn stukje hierboven aan Macan1. Goed dat je kritisch bent naar het advies van het ziekenhuis toe en dat je hier minimaal ook de mening van DD over wil horen. Mijn ervaring is dat ze in DD heel eerlijk zijn. Zo werd ons eerlijk verteld dat IUI weinig zin had en dat we beter aan ICSI konden gaan denken. Dat is eigen belang, zul je misschien denken, maar zo hebben wij dat niet ervaren. Toen we in DD kwamen dacht ik bijvoorbeeld ook aan een erfelijkheidsonderzoek vanwege enkele afwijkingen in de familie, waarop de arts in DD eerlijk zei dat hij dat in onze situatie helemaal (nog) niet nodig vond. Voor mijn gevoel zijn we dus altijd heel eerlijk geadviseerd, zonder daarbij onnodige behandelingen 'aangesmeerd' te krijgen. Ik ben niet zo thuis in AMH waardes trouwens, maar is jouw AMH niet al erg laag? Ik snap niet zo goed dat ze in Nederland zo terughoudend zijn met behandelen, want ik dacht altijd dat een AMH onder de 1 niet super is. Maar ik heb er niet veel verstand van, dus ik kan ernaast zitten. Mijn man vond het overstappen naar het buitenland eerst ook een grote stap trouwens. We hebben er ook wel een tijdje naartoe moeten leven. Doordat ik hier veel had gelezen was ik eigenlijk al overtuigd dat ik naar DD wilde, maar mijn man had die overtuiging in eerste instantie nog niet. Helemaal in het begin vond hij het ook maar geldklopperij in DD. Omdat je alle rekeningen zelf moet betalen en daarna bij je verzekering moet indienen, zie je alle bedragen natuurlijk voorbij komen. In Nederland is zorg ook duur, alleen zie je daar de rekeningen niet van omdat ze rechtstreeks naar de verzekeraar gaan. De hoge rekeningen hebben in het begin (in de periode van de onderzoeken in DD) wel eens voor wat discussie gezorgd tussen mijn man en mij. Maar gelukkig was dat allemaal maar van korte duur, mijn man had net als ik al snel door dat het met die geldklopperij wel meeviel en hij had toen ook het volste vertrouwen in DD. @Unicornbaby: ik kende jouw verhaal in grote lijnen, maar nu ik het weer lees word ik er weer verdrietig van. Ongelofelijk dat er zo'n grote verschillen zijn met het buitenland. Dat een ver ontwikkeld land als Nederland op dit gebied zo achter blijft kan ik niet begrijpen. Hoe voel jij je nu? Begint je onzekerheid wat minder te worden? Ik zie dat je de 30 weken grens over bent, dat is fantastisch Wat ik me in het algemeen trouwens wel eens afvraag: zouden Nederlandse gynaecologen eigenlijk zelf wel in de zorg geloven die zij leveren? Zouden zij zelf altijd achter de protocollen staan? Ik zou me als Nederlandse gyn best gefrustreerd voelen als ik paren moest behandelen met een behandeling waarvan ik zou weten dat die weinig kans van slagen heeft. Je bent dan toch de hele dag toneel aan het spelen naar de patiënten toe? Ik zou er moeite mee hebben om een stel IUI te laten ondergaan (en erbij te moeten zeggen dat het goede kansen heeft :x) terwijl ik zou weten dat het weinig of geen kans zou hebben, maar dat het nu eenmaal in deze volgorde moet vanwege een protocol... @Hier: ik ben inmiddels de 20 weken grens voorbij en heb ook een goede 20 weken echo gehad. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk een klein beetje kan genieten van de zwangerschap. Anderzijds ervaar ik ook veel ongemakken. Ik ben erg moe en heb helaas al enkele weken last van mijn bekken. Maar dat zijn klachten die ik er graag bij neem. Waar ik het wel moeilijk mee heb is de manier waarop het zwanger worden is gegaan. En dan heb ik het niet zo zeer over de (gelukkig korte) periode in DD, maar de periode van de IUI's in NL. Ik voel nog steeds woede en frustratie over het feit dat ik zinloze behandelingen heb gehad die me veel tijd en energie hebben gekost. En het ergste vind ik nog wel dat me al die tijd is voorgelogen dat we goede kansen zouden hebben terwijl dat helemaal niet zo was :x Dit alles zorgt ervoor dat ik zelfs nu nog iedere dag momenten hebben waarop ik niet kan geloven dat het nu echt gelukt is en dat het waarschijnlijk nu gewoon goed gaat. Ik vind het zo onwerkelijk allemaal...
Ik lees af en toe weer eens bij en dan lees ik weer eens dingen dat ik denk oh, het is weer zover met die rare Nederlandse het bos in adviezen. Femke, ik heb/had ook een amh van 0.8 in 2012 en was toen 29. Hier in Nederland kon ik het prima thuis proberen zei men. De info die ik vervolgend in DD kreeg over spontane zwangerschaps kansen deed me van mijn stoel vallen, namelijk slechts 2%!!! Ik heb daar meteen IVF gedaan wat heel goed verliep met 8 embryootjes waar onze tweeling in 2014 uit geboren is. Daarna ben ik wonderwaar toch spontaan zwanger geworden ( al slik ik al 5 jaar geen ac, dus van de 60 rondes 1x raak) en ben een maand geleden bevallen van een dochter. Ik raad je echt aan om zsm in behandeling te gaan om goede kans te maken op een broertje/ zusje.
Hier inmiddels weer thuis van het ritje DD, een hele mooie Emmy aan boord. (4AA). Nu 10 dagen duimen draaien....
Heb je nog gebeld? Ik snap dat je het hoofdstuk wel wilt afsluiten.. bagger dat je er toch nog best veel last van hebt gehad. Ik hoop echt echt echt echt dat het nu over is en dat er niks meer zit. En dat het bloedverlies snel ophoudt. Wat vervelend zeg. Het beperkt je ook zo in je doen en laten Knuffel!! XX
Hey Appeltje, Gefeliciteerd met je goede 20-weken echo!! Dat was voor mij ook wel een mijlpaal-ding! Je bent toch ergens bang voor slecht nieuws... zo fijn dat het goed gaat met jullie meisje ook!! Die moeheid en bekkenpijn herken ik ook. Moeheid is bij mij nooit echt overgegaan helaas, ik blijf ontzettend moe. Bekkenpijn heb ik vanaf week 14 en wordt steeds erger. Mijn fysio raadde me vorige week een rolstoel aan... nouuuuuu dacht het niet!! haha Dus dan maar echt wat rustiger aan doen (niks voor mij!). Ik ben er inderdaad ook verbaasd over dat Nederland zo ver achterloopt. Ik heb veel te veel vertrouwen gehad in het 'goede NL zorgstelsel'. Ik kom zelf uit de Antillen en ging er altijd vanuit dat NL het veel beter zou weten. Ik wilde het niet opgeven en daarom zijn we meerdere ziekenhuizen langs gegaan maar uiteindelijk schoten we daar dus niks mee op. Ik dacht zelf ook niet aan het buitenland. Mijn man kwam ermee omdat ik ontroostbaar was tijdens de adoptie sessies. Dat waren echt heftige weken. In Nederland wilde men geen IVF doen, het hield voor ons op na de IUI's en hormoonbehandelingen. Omdat mijn lichaam steeds 'verkeerd' reageerde op de hormonen. Van de pillen waar ik een eisprong van moest krijgen, kreeg ik die niet. Van de pillen waar ik ongesteld van moest worden, werd ik niet ongesteld. Kreeg ik pillen om het bloeden te stoppen omdat ik dan ineens weer wel ongesteld was geworden (zomaar ergens in een behandeling) dan stopte het bloeden weer niet. Ze snapten er niks van. Ik klaagde over buikpijn, ben onderzocht maar er is niks gevonden. Het zat in m'n hoofd. Uiteindelijk via de huisarts wel pijn medicatie gekregen maar ben zo vaak het ziekenhuis in beland vanwege heftige bloedingen en pijnen. Heb bloedtransfusies gehad en kon vaak niet meer plassen. Een arts hoorde ik op gegeven moment mompelen over 'mogelijke endometriose'. Na de 2e mislukte IVF in DD ben ik een arts gaan zoeken die hierin gespecialiseerd was om me hierop te laten onderzoeken want DD deed ook niets aan de pijn, wel aan de IVF zeg maar.. maar ja, na 2 volledig mislukte pogingen dachten wij ook.. hoeveel nut heeft dit nog. Een arts gevonden en hij heeft uiteindelijk vastgesteld dat ik inderdaad endo heb maar dan in de baarmoeder spierwand, adenomyose. In zeer ernstige mate. Een baarmoederverwijdering is eigenlijk de enige optie maar hij wist van de kinderwens af dus hij stelde voor een half jaar pauze te nemen met lucrin en de pil gecombineerd en dan weer IVF te doen. Dat hebben we gedaan en in die poging ben ik zwanger geworden. Wat ik fijn vind aan DD is dat ze nooit de hoop hebben opgegeven en elke keer het proces aan gingen passen op JOUW lijf. Werkt dit niet (voldoende)? Dan gaan we dat doen. Werk dat anders bij jou? Dan gaan we het zus of zo aanpakken. En altijd positief zijn, dat het zou gaan lukken, omdat het niet anders kon dan dat het zou gaan lukken. Ook al waren we zo lang bezig en geloofden wij er niet meer in. Onze embryo's waren ook niet echt sterk. We begonnen met veel bevruchtingen maar op dag 2 en 3 hielden ze bijna allemaal op met delen waardoor met met maar 1 of 2 overbleven op het laatst. Best frustrerend vonden we dat. Het enorm positivisme van dr. C. vond ik soms ook irritant. Heb ik 'm ook gezegd haha 'wees nou ff realistisch ipv altijd maar zo optimistisch'. Waarop hij zei dat hij er nou eenmaal in geloofde. WAarop ik weer zei dat ik dat niet deed omdat ik al 10 jaar bezig ben en nog nooit een positieve test had gehad. Nog nooit. Waarop hij dan weer zei dat komende poging misschien wel de eerste keer zou kunnen zijn... ARGH haha. Maar hij heeft wel gelijk gekregen Nee, ik voel me nog steeds niet 'zeker'. Ik denk nog steeds bij iedere echo 'wat leuk voor ze...' en gelijk denk ik 'wacht ff, dat ben ik!'. HEt is alsof ik naar een ander stel kijk van bovenaf. Ik wacht ook nog steeds op het moment dat iemand me vertelt dat het over is. Dat het een droom was en ik nu ontwaak. Ik weet dat ik blij moet zijn dat het eindelijk gelukt is maar ik weet niet hoe. Ik durf er echt niet op te vertrouwen dat er straks een kindje is van ons 2. Moet wel zeggen dat ik, nu ik over die 30 weken heen ben, ik steeds meer zoiets begin te krijgen van 'het is ECHT waar'. Het besef begint een beetje te komen. En daar ben ik dan weer wel heel blij mee. Geen idee of dit nog te volgen is haha. Ik herken je woede en frustratie zo over de behandelingen in NL. Ik loop bij hetzelfde ziekenhuis waar een dokter mij vertelde dat mijn buikpijn kwam omdat ik teveel at en daardoor dik was. Daarom had ik buikpijn en ik moest maar naar de Weight Watchers gaan. IUI ging namelijk nooit wat voor ons doen als ik niet wat ging afvallen (Later bleek ik ook pcos te hebben naast adenomyose en icm hormonen echt bijna onmogelijk om af te vallen al eet je nog zo weinig). In mijn dossier staat dan ook met hoofdletters nu dat deze arts mij niet meer mag aanraken. Ik wil deze kerel nooit meer spreken of zien. Ik ben toen naar de WW gegaan en heb er een jaar over gedaan om 5 kg af te vallen. Met 5 kg eraf mocht ik een verwijzing krijgen naar het LUMC om daar verder te gaan met het buikpijn team. Daar dachten ze dat het kwam door mijn geschiedenis (misbruik) en daar was 'niks aan te doen behalve therapie'. Dus eerst een jaar in therapie geweest. Niks aan gehad en mijn buikpijn verdween ook niet. Afijn, mijn bericht wordt alweer veel te lang maar de tijd die wij hebben 'weggegooid' omdat we naar adviezen van artsen hebben geluisterd... ik wou dat ik veel eerder de stap naar het buitenland had gezet maar ja, dat is achteraf. Ik kan er niks meer aan doen en ben dr. S enorm dankbaar dat hij gelijk zei 'eh, jullie moeten gewoon zwanger kunnen worden dus we gaan gelijk IVF doen en niet over 4 maanden maar volgende maand. Schikt dat?' Uiteindelijk heeft het nog 1,5 jaar geduurd vanwege die 6 maanden pauze en heftige pijnen (de IVF is niet goed voor mijn adeno, het werd steeds heftiger). Maar, het is gelukt! Sorry jongens voor mijn enorme verhaal Blijkbaar moest ik het ff kwijt ofzo haha. Zal volgende keer weer wat summierder reageren
Unicorn: schrijf het maar van je af hoor. Als dat helpt, zijn we daarvoor. Wat betreft endometriose: daar kwamen ze bij mij in het UMCG ook lekker op tijd achter, namelijk tijdens de 4e iui. Ik had wel na elke iui een cyste in de eierstok, maar daar besteedden ze geen aandacht aan. Pas tijdens die 4e iui liet een slimme nurse practitioner de endometriosespecialist even meekijken naar die cyste, omdat zij het toch niet helemaal vertrouwde. Die man maakte een echo en zijn mond viel open. Dat iedereen dat over het hoofd had gezien. We zijn ter plekke gestopt met de iui. Hij heeft ter plekke een kijkoperatie ingepland voor mij (hij ging persoonlijk alle planningsafdelingen langs, met mij in zijn kielzog) en stelde voor: eerst lucrin, dan direct ivf/icsi. Die eerste icsi hebben we dus in het UMCG gedaan. Maar daarna meteen overgestapt naar DD (de punctie was hels, en ook wij liepen op tegen de protocollendrift). Dit gemodder heeft ons jaren gekost, terwijl ik al eind dertig was. Uiteindelijk ben ik pas op mijn 40e voor het eerst moeder geworden, en op mijn 42 voor de tweede keer.
Hallo allemaal, ik ben weer terug van mijn zp-stilte. Heb af en toe wel even meegelezen. heb een hoop blijdschap en verdriet zien voor bij komen. En sneeuwmees een spontane zwangerschap met verdrietig einde. Wat ontzettend sneu zeg! Mikka jij heel veel succes met broeden. Wij zouden afgelopen voorjaar weer gaan starten met een nieuwe behandeling na 9 mislukte tp's. Maar ik kon de moed niet meer vinden om actie te ondernemen. De laatste mislukte behandeling is erg bij me binnen gekomen. Heb best een zware periode achter de rug met veel moeilijke momenten. Het niet kunnen accepteren van een onvervulde tweede kinderwens maar ook niet meer de kracht vinden om weer verder te gaan met een nieuwe behandeling. Inmiddels toch weer contactgezocht met DD. Morgen hebben we op ons verzoek een evaluatie van onze vorige behandeling. Willen graag wat vragen stellen en horen of er andere opties voor ons zijn. Ben heel benieuwd. Voelt wel goed om toch weer iets te ondernemen op mmm gebeuren. liefs Mariska
@Unicorn: ik had maandagavond nog een groot stolsel verloren en daarna was het bloedverlies praktisch over. Ik was dus van plan die dag te bellen, maar omdat het toch goed leek te gaan, maar niet gedaan. Vandaag toch ineens weer meer gevloeid. Ben ook weer drukker geweest, want was vrij vandaag en had de bovenverdieping even flink onder handen genomen omdat dat door de afgelopen rare weken en de warmte er nog niet van gekomen was. Of het daardoor komt weet ik niet, maar toevallig was het wel dat daarna het vloeien weer heviger werd. Ik kijk het nog even aan. Heb gelukkig geen buikkrampen meer, zoals afgelopen weekend, dus dan voel je je al een ander mens. @Mariska: heb me al vaker afgevraagd hoe het toch met je zou zijn. Kan me voorstellen dat je even rust wilde. Al die teleurstellingen hakken er behoorlijk in en soms moet je even pas op de plaats maken uit zelfbescherming. Hoop van harte dat DD toch nog verbeterpunten ziet voor jullie. Laat je ons weten hoe je gesprek was? Als ik jullie verhalen zo hoor, van zoveel foute diagnoses, verkeerde behandelmethodes en dat al vaak jaren achter elkaar, dan kan ik daar ook nog plaatsvervangend boos om maken. Een kinderwens maakt je zo kwetsbaar en je legt je lot in handen van mensen die je als 'expert' mag beschouwen en dan maken ze er zo'n potje van. Hoeveel onnodig geld er ook in om gaat, van allerlei kansloze pogingen, kansloze IUI's met zaad wat geen schijn van kans heeft. Ik vind het vreselijk dat ze zo snijden in vruchtbaarheidsbehandelingen, terwijl als de NL zkh de DD-methode hanteren, dus beter maatwerk leveren per patiënt, beter naar de persoon kijken, als alleen maar een protocol erop los laten, hier zelfs nog kosten mee bespaard kunnen worden. Ik mocht in mijn NL zkh geen eigen betaalde poging doen, want ze zagen daar geen nut in bij mij en ze moesten toch verantwoord met hun geld omgaan, zei de gyn mij. Toen ik in DD kwam en dr. S. mijn behandelplannen van mijn eerste 2 pogingen zag, bleken door foute medicatie mijn pogingen geen schijn van kans gehad te hebben. Dan kan ik me wel boos maken als een zkh zegt verantwoord met hun geld om te gaan, maar vervolgens 2 pogingen uitvoert, waar ik nooit zwanger van had kunnen raken. Hoe onverantwoord ben je dan met je geld bezig?
@Mikka: wat fijn, veel succes met de wachtweken. Toevallig ben ik ook zwanger van een 4A-kwalitiet embryo (wel vers teruggeplaatst). Ik hoop dat het jullie ook geluk brengt. @Unicornbaby: Wat betreft de bekkenpijn: op wat voor manier ben je behandeld door de fysio? Mijn fysio heeft me enkele oefeningen laten doen en op basis daarvan concludeerde hij waar het probleem zat. Als ik het goed heb begrepen, staat een bepaalde spiergroep op spanning ter hoogte van mijn rechterheup. Dat hing blijkbaar allemaal samen met de hormoonbalans tijdens de zwangerschap. Hij kon me helpen door op deze plek een stuk tape te plakken, andere vrouwen hadden daar blijkbaar baat bij. In eerste instantie was ik een beetje sceptisch, maar ik heb de tape toch laten plakken en ik heb inmiddels al enkele dagen geen pijn meer. In principe kan ik dit blijven doen tot het einde van de zwangerschap. Dan loop ik dus 5 dagen met tape en dan weer zo'n 5 dagen zonder (om overcorrectie te voorkomen). Daarna weer een nieuw stuk tape erop. Ik ben sinds vorige week bezig en nu gaat het erg goed. Wat erg dat de behandelingen in NL zo gefaald hebben bij jullie, ongelofelijk. Ik kan me goed voorstellen dat je al je vertrouwen op had in het 'goede NL zorgstelsel'. Ik merk om me heen dat veel mensen dat hebben. Ik ken iemand die ook endometriose heeft. Ze is 40 en het ziekenhuis laat haar nu IUI doen. Zonder haar AMH ook ooit bepaald te hebben, dus geen idee ook of er überhaupt nog tijd is voor IUI. Ik kan het niet begrijpen. Ik heb haar al eens mijn verhaal verteld en op het buitenland getipt, maar ze vindt het buitenland niet nodig want in NL 'kunnen ze haar ook helpen'. Echt erg dit, want als je zelf niet kritisch bent dan doe je jezelf dus enorm te kort in dit traject. Wat je schrijft over dat je wacht op het moment dat het alsnog over is, is voor mij ook heel herkenbaar. Het is zo onwerkelijk, het kan toch gewoon niet waar zijn! Ik ben ook heel terughoudend met het aanschaffen van spullen, ik vind het best lastig om te geloven dat het echt zo is. Maar ik heb mezelf wel gedwongen om deze week aan de kinderkamer te beginnen, want blijven uitstellen heeft ook geen zin. Je hoeft je trouwens helemaal niet te verantwoorden voor je lange verhaal. Ik herken er heel veel in en dat geldt vast voor meerdere dames hier. Ik vroeg me trouwens af: hoe oud ben je inmiddels eigenlijk, na al die jaren ellende? @Stiertje: Verschikkelijk, jij ook al zo'n vertraging opgelopen door de behandelingen in Nederland. Onvoorstelbaar ook dat ze bij de 4e IUI pas erachter kwamen dat je endometriose hebt. Mijn mond valt ervan open, wat een gepruts. @Mariska: wow, 9 mislukte terugplaatsingen is echt niet niks. Ik kan me goed voorstellen dat je even een pauze hebt genomen. Hoe is jullie evaluatiegesprek vandaag gegaan? Ik ben erg benieuwd wat eruit gekomen is. @Sneeuwmees: heftig dat het bloedverlies zo lang kan aanhouden, dat wist ik helemaal niet. Ik heb ook geen idee of actief bezig zijn het bloedverlies kan verergeren. Gelukkig zijn de krampen wel al weg, hopelijk neemt het bloedverlies nu dan ook af. Het lijkt me vreselijk om mee te maken. En over hoe verantwoord de NL ziekenhuizen met geld omgaan, daar heb ik ook mijn twijfels over. In mijn ogen dragen al die protocollen ook op geen enkele wijze bij aan goede en efficiënte zorg. Voor het geld dat mijn 5 zinloze IUI pogingen hebben gekost, hadden ze me beter gelijk een ICSI behandeling kunnen geven. Maar ja, in Nederland kon dat niet, eerst 12x IUI was het protocol. Ik weet eigenlijk niet of die protocollen door de ziekenhuizen zelf worden bedacht of wordt dit opgelegd door zorgverzekeraars? Ik vind het trouwens ook apart dat zorgverzekeraars het soms zo lastig maken om naar het buitenland te gaan... De zorg is in het buitenland misschien duurder, maar gezien de efficientere manier van werken weet ik zeker dat de prijsverschil zich snel terugverdient.
Unicorn Niet je verontschuldigen voor je lange verhaal, het is toch heerlijk zo je verhaal te doen. Wat hebben jullie een lange lijdends weg gehad met een heel mooi resultaat. Ik hoop dat als jullie kleine er is je wel kan genieten. . . . Meiden jullie zijn allemaal dappere meiden met ieder zijn eigen verhaal en dat is gewoon heerlijk om met elkaar te delen. Ga zo door en hoop voor ieder van jullie op een mooi wonder.
@Appeltje, ons zoontje van bijna 2 (over precies een maand gewoon alweer) was ook een 4AA dus ik heb zeker goede hoop, maar wil me daar ook weer niet teveel aan vasthouden, want ieder embryo is natuurlijk weer anders. Gisteren en vandaag beetje zeurende pijn in mijn buik en rug, hopelijk zijn dat de juiste tekenen. Ben er op het moment ook iets minder mee bezig maar dat komt denk ik doordat we toch al een manneke rond hebben lopen en je dan toch wat meer afleiding hebt. (is mijn ervaring nu).