Is het echt zo zwaar allemaal?

Zal vast zijn invloed hebben, maar... je kunt jezelf soms helemaal niet meer terug herkennen van hormonen en vermoeidheid . Die kunnen heel gekke dingen met je doen!

Ik vond veel tegenvallen . Er zijn toch veel dingen waar niet erg openlijk over gesproken wordt of mooi weer wordt gespeeld. En oudere mensen vergeten ook weer veel van hoe het echt was

En idd het ligt eraan
Ik heb zware zwangerschappen gehad (extreem misselijk, moe, bekkeninstabiliteit, langdurig ziektewet, bij laatste hyperemesis gravidarum) en slecht slapende kinderen, waarbij tijdens de 2e zwangerschap ook problemen van mijn oudste zichtbaar begonnen te worden. Kostte allemaal veel tijd en energie. En ik moet bekennen dat ik opvoeden stuk lastiger vind dan ik had gedacht. Het klinkt heel simpel in de boekjes , maar niet alles pakt goed uit bij ieder kind, niet ieder karakter/temperament matcht met jezelf, en je moet soms echt zoeken naar wat werkt voor jou en je kind. En dan denk je het te weten en dan maakt je kind een sprong in zijn ontwikkeling en kun je weer van voor af aan beginnen, ha ha ...

 

Ik vond de eerste bevalling vreselijk! Zo erg dat ik zei dit nooit meer! Werd ingeleid en kwam meteen in een weeenstorm terecht...wist nietvwat me overkwam! Ik had hele andere verhalen gehoord maar niet dit! Haha..
Dochter moest ook nog is een week in het ziekenhuis blijven...stress was het...
Mocht ze eindelijk naar huis begonnen de darmkrampjes! Geen kraamzorg...Kortom..ik vond het best zwaar...totdat we eindelijk onze ritme vonden enz...3 jaar later gingen we voor de 2e...weer ingeleid maar zoveel gemoedelijker en alles ging zo vanzelf! 2e is nu 18 maanden en ik ruim 32 weken zwanger vd 3e....en vind het nu wel zwaar ja...valt ff tegen...maar daar komen we ook wel weer overheen

 

Nou... dat ligt er ook maar aan hoor . Het is vreselijk wennen om je aandacht over 2 kinderen te verdelen! En je 2e kind zal (helemaal) anders zijn dan je eerste, er zijn best een boel dingen die je toch opnieuw moet 'uitvinden' omdat aanpak die je bij oudste had bij de jongste niet werkt. Ik heb van 1 naar 2 echt als zwaarste ervaren, veel zwaarder dan van 0 naar 1. Mijn 2e was ook een veel bewerkelijkere baby als mijn eerste en dat moest dan gecombineerd worden met een autistische peuterpuber...

 

Bevallen vond ik echt vreselijk! Wat een hel.... Wat na 14 uur ook nog uitliep in een spoedkeizersnede, wat een opluchting, prik erin en weg pijn, heerlijk.
De eerste twee maanden vond ik zwaar, ik had HELLP syndroom, wat het er niet makkelijker op maakte.
Maar vanaf het moment dat ze 'doorsliep' zo'n 6 uur achter elkaar ging het een stuk beter. En ik heb het daarna eigenlijk nooit meer zwaar gevonden. Alleen maar leuk.

 

mee eens, ik ben zelf ook heel positief, ik had al 3 bevallingen gehad, 3 zwangerschappen die over het algemeen goed verliepen en stond ( na de schrik ) heel positief in de zwangerschap van de vierde.

dacht ik...... tot ik vanaf week 6 tot week 36 elke twee weken een week in het ziekenhuis lag, en de weken die ik er niet lag lag ik thuis in bed. mijzelf onder te kotsen, pijn van de galsteenaanvallen, mijzelf kapot gekrabt door de cholestase tot bloedens en littekens toe.en de volledige zorg van drie kinderen over laten aan mijn man en schoonmoeder omdat ik letterlijk te zwak was om mijn grote teen te wiebelen..... probeer dan nog maar eens sterk en positief te blijven



maaaaar de vierde is het allemaal waard geweest hoor hou zielsveel van dat mooie ventje.

 

Zwangerschap en bevalling vond ik veel makkelijker dan gedacht. Het enige dat ik pittig vond, is het volledig wegcijferen van jezelf omdat je zo waanzinnig veel van je kindje houdt. Mijn oudste sliep de eerste weken max 50 minuten achter elkaar, ook 's nachts. En door het geven van borstvoeding was ik redelijk onafscheidelijk van mijn kindjes. Niet altijd fysiek, maar zeker mentaal. Hoe ouder ze worden hoe meer je weer jezelf kunt zijn. Ik ben altijd blij dat de eerste verjaardag weer achter de rug is!

 

Ik had niet zulke fijne zwangerschapoen bij de 1e 2, de bevalling liep uit op een spoedks. Maar heel cliché, dat ben je ook zo weer kwijt!

Ik ervaar nu ook mijn beste zwangerschap tot nu toe. En ben benieuwd hoe het straks met 3 kindjes is!

 

De bevalling van mijn eerste was zwaar. Ik heb er bijna twee dagen over gedaan, volop in de weeen, en het is uiteindelijk een spoedks geworden. Toen de kleine er eenmaal was werd het echter al snel heel erg leuk. Zo leuk dat we binnen het jaar voor de 2e gingen. De 2e bevalling ging veel vlotter, is een natuurlijke en mooie ervaring geworden. De periode daarna was echter ontzettend wennen. Ik heb er maanden over gedaan om weer een beetje in een fatsoenlijke ritme te komen, compleet anders, moeizamer, dan na de geboorte van de oudste.

Bij de 3e ging zowel de bevalling als de newborn periode heel soepel. Ik hoop op een soortgelijke ervaring met onze 4e binnen enkele weken <3

 

De bevalling van de eerste vond ik zwaar. De tweede heel makkelijk. Beide bevallingen gingen volgens het boekje, perfect! Alleen bij de eerste was ik zo overrompeld door de heftigheid van de weeën waardoor ik in paniek raakte. Je weet natuurlijk wel dat bevallen pijn doet, maar hoe het echt voelt kan niet uitgelegd worden. Bij de tweede was ik hierop voorbereid en heb alle weeën thuis in de douche opgevangen, heerlijk!

De eerste 8 weken met een nieuwe baby vind ik ontzettend zwaar. Lichamelijk en psychisch was ik echt een wrak. Vooral bij de tweede. Dan kan je namelijk niet met baby lekker in bed kruipen met een boek/netflix als je nog een peuter hebt rondlopen.

 

Bevallingen (en keizersnedes in mijn geval) vond ik pittig, maar zeker overkomelijk. Geen traumatische ervaringen aan over gehouden ofzo.
Dan over een newborn baby: Ik wilde graag borstvoeding geven, maar (blijkt achteraf) mijn newborn hapte niet goed. Zijn schema was dus een rommeltje en ik moest er tig keer per nacht uit. Ja, dat vond ik pittig en ik weet nog dat ik dacht: de volgende komt pas over een jaar of 4!
Maar toen ik uiteindelijk ging kolven en met de fles ging geven kreeg hij een ritme. Ik heb me daar ook best wel voor ingezet. Echt even bijna geen afspraken buiten de deur, zodat hij echt goed kon wennen aan zijn wiegje en een goed ritme kon ontwikkelen. Hij sliep met 12 weken door (7-7) en snurkte overdag ook heel wat uurtjes in een duidelijk ritme. Vanaf dat moment heb ik eigenlijk alleen maar genoten! Bij m'n tweede en derde ook weer gefocused op een goed ritme en ook zij sliepen met 2/3 maanden door en ze sliepen (slapen ) veel overdag. Terwijl ik zelf niet eens zo gestructureerd ben, vond ik het erg fijn om een ritme te creeeren voor ze, waarbij ze gewoon hele blije vrolijke babies waren/zijn. Daardoor genoot ik als moeder ook meer. Ik zeg wel eens: ik kan wel 10 babies hebben
Maar ja, ze worden ook ouder... Wat ik nu vooral pittig vind is dat de oudere broers regelmatig ruzie hebben met elkaar. Het wordt beter nu ze allebei ouder worden (6 en richting de 4), maar daar heb ik wel eens een traan om gelaten. Gelukkig zijn ze allebei wel heel lief naar hun jongste broertje.
Dus als je mij zou vragen of een newborn pittig is? Nee, voor mij niet. Maar het moederschap? Ja, soms wel. En toch... het is het waard en ik zou denk ik wel voor een vierde willen gaan.

 

zwangerschap vind ik niks maar dit komt door zwangerschap diabetes en ivm zwakke baarmoederhals/cerclage. bevallen daar tegen vond ik erg meevallen.

Het eerste half jaar vind ik erg pittig, omdat ik zelf erg van ritme ben en baby's dat niet zijn.

 

Nu ga ik even heel cliche zijn hoor

Ja, het is zwaar, heel zwaar, maar de liefde die je er voor terug krijgt is het dubbel en dwars waard.

Mijn zoontje is nu 13 maanden en ondertussen zit ik alweer bijna op de helft van mijn volgende zwangerschap haha.

 

Zwangerschap van mijn dochter ben ik fluitend doorheen gegaan, bevalling ging snel en makkelijk.
Helaas wel een vastzittende placenta waardoor ik 2,5 liter bloed verloor.
Geen bloedtransfusie gekregen, moest het doen met een paar ijzer tabletten.
Ik heb me zeker nog 8 weken zo slap als een vaatdoek gevoeld.
Dochter bleek een huilbaby (waarschijnlijk was het reflux) er was totaal geen enkel begrip of steun van buitenaf.
Ik heb 4 maanden borstvoeding gegeven en amper geslapen, ik was gesloopt.
Na veel zelf uitvogelen (draagdoek, osteopaat) ging het beter met mijn dochter.
Wel bleef het een pittig kindje wat soms gepaard gaat met flink wat frustratie, en dat is nog steeds zo.
Super actief en heel snel met haar ontwikkeling.
Is nog geen 2 jaar oud, maar spreekt al volledige zinnen en slaapt overdag niet meer.
Snachts nog steeds vaak wakker.

En toen bleek ik zwanger van nummer 2 (toen dochter pas 3,5 maand oud was).
Dat was niet gepland en ik was totaal in shock..
Zwangerschap van de 2de was veel zwaarder, want ik kon totaal mijn rust niet pakken.
Dochter begon pas door te slapen toen ze 11 maanden was (ik was toen 8 maanden zwanger) tot die tijd 5-10 keer per nacht eruit.
Veel tillen want ze kon nog niet lopen.
De bevalling zelf was super easy (4 uur in totaal, waarvan 2 minuten persen).
Mijn zoon bleek een makkelijke baby en sliep goed.
Is nog steeds een makkelijk kind (daar kan je er wel 10 van hebben )
Wel had ik in het begin veel moeite om een ritme te krijgen, maar daar krijg je vanzelf handigheid in.

Al met al vond ik het best zwaar ja en nog steeds, maar dat wisseld zich af met gevoelens van intens geluk.
Want ik heb wel 2 kinderen waar ik zielsveel van hou.

Ik denk dat een zwangerschap/bevalling door iedereen anders word ervaren.
De tijd daarna hangt af van je kindje en je omgeving (krijg je veel of weinig hulp) en ook hormonen, slaaptekort spelen mee.
Ben je perfectionistisch (zoals ik) dan zul je moeten leren loslaten dat maakt het allemaal een stuk makkelijker

 

Hmm oké beetje lang verhaal geworden geloof ik

 

Ik vond het wel loodzwaar, met name de eerste maanden.

Zwanger zijn vond ik heerlijk. Oké, eerste weken misselijk en onzekerheid maar heb er echt van genoten en had geen klachten.
Toen de bevalling... die was zeker goed te doen en ging best vlot. Helaas begonnen de weeën 's ochtends voordat ik een ontbijtje kon eten en die paar slokjes optimel spuugde ik heel hard weer uit. Tijdens de weeën ook niet kunnen eten. Hierdoor en door het bloedverlies direct na de bevalling was ik nogal slapjes en had ik weinig energie.
Baby was de eerste anderhalve week elke nacht erg onrustig, wilde alleen maar bij ons liggen en borstvoeding liep ook niet lekker. Ik was zelf zo vreselijk moe en stond stijf van de stress. Door de bv, door mijn eigen onzekerheid en oververmoeidheid. Alles was zo nieuw en zo wennen. Na 2 weken bv opgegeven doordat ik spruw had, dat deed zo zeer en kon er 's nachts nog minder goed van slapen.

Gelukkig sliep de baby binnen 5 weken door en bleken we gezegend met een goede slaper. Toch was ik nog altijd moe en maakte ik me van te voren erg druk om dingen. Na 4 maanden toch nog maar eens bloed laten prikken en ik bleek nog steeds ijzertekort te hebben plus tekort aan vitamine D. Dat heeft zeker meegespeeld in hoe mijn beleving was.
Sowieso vond ik het eerste jaar zwaar door het steeds veranderende ritme, het wennen aan het moederschap (heel weinig tijd voor jezelf), de sprongen waarbij we 's nachts weer op waren en mijn eigen onzekerheid.

Nu ben ik veel relaxter geworden en maak ik me niet meer zo druk. We hebben een goed en prettig ritme waar we zo nu en dan eens vanaf kunnen wijken vanwege een verjaardag of dagje uit. Ook om mijn moeheid maak ik me niet meer druk. Was het eerst van: shit, ik heb slecht geslapen, voel me niet lekker, waarom nou? Nu is het: hmm, geen beste nacht gehad. Ach ja, overleven we wel weer. Dan maar iets rustiger aan doen vandaag.
Ik heb veel beter geleerd om een situatie te accepteren zoals die is. Veel meer go with the flow.

Iedereen ervaart het krijgen van een kind weer anders. Of het nou de eerste, tweede, derde of achtste is. Er is altijd wel iets wat tegenvalt en wat meevalt. Hoe je ermee omgaat, dat is wat het zwaar of minder zwaar maakt.

 

Onze eerste moet nog komen maar ik heb 'even' 8 pagina's gelezen en kom eigenlijk niet echt tegen dat het je ook gewoon gegeven moet zijn! Ik heb 8 operaties en twee IVF/ICSI behandelingen achter de rug om überhaupt zwanger te worden. Het voortraject was zwaar en lastig en emotioneel en slecht voor onze relatie. Dus een tweede nemen binnen een half jaar klinkt leuk maar het is voor heel veel vrouwen helemaal niet eens een optie. Wilde ik graag even kwijt voor alle MMM'ers onder ons. Dus ja zo zwaar kan het ook zijn.

 

Helemaal mee eens!!

 

Tja, een kind nemen is een rare uitdrukking maar daar zijn de meesten het hier over eens.

Hier os zwanger zijn geen probleem (zwanger worden 2x spontaan binnen een jaar dus een beetje geduld hebben maar wel gezegend).
Bij allebei vanaf 30 weken rust moeten nemen ivm groei. Allebei net 5 pond met geboorte. Bevallingen allebei ingeeleid ivm groei bij 37.6 weken.

En toen begon het.. De oudste had KMA en kon glucose niet op peil houden. Tot 2 jaar s nachts 1 of 2 voedingen ivm glucosewaarden. Is volgende week 4 en nog vaak s nachts wakker. Is beetje erg pienter en leergierig (gaat al lezen voor haar 4e jaar, rekenen niveau begin groep 2 dus ook een jaar vooruit. Erg vermoeiend.

De tweede is nu bijna 8 maand, 6 maand zware reflux, KMA en bronchitis. Dat is nu over maar wel nog elke nacht 2 voedingen en daartussen vaak wakker. Wil alles zien en meemaken en drinkt alleen als ie ondertussen wat in handen heeft, anders duwt ie de fles weg en gaat ie spelen.

Zó vermoeiend bij elkaar en dat merkte ik pas toen ik vorige week steeds zomaar flauwviel. Alle bloedwaarden in orde, mijn lijf wou gewoon niet meer... Dus nu gaan ze int weekend logeren, het voelt als falen maar moet ff bijslapen...

Oja, er zit zo'n 3.5 jaar leeftijdsverschil tussen maar alsnog slopend, haha.
Wel erg leuk en gezellig maar zorg ervoor dat je tijd voor jezelf vrij blijft maken

 

Dat is precies onze situatie! Straks ook 1.5 jaar tussen kind 1 en kind 2 en het was gepland en ik zie er onwijs tegenop (maar heb er ook wel weer zin in) maar precies wat je zegt, dan zijn we er maar snel vanaf. Ik ben geen babymens en vind de eerste jaren niet eens echt heel leuk (ik hou zielsveel van mn kind maar het is wel loeizwaar).

 

1e zwangerschap was geen feestje (zwangerschapsreflux, hoge bloeddruk, schildklier begaf het, angstaanvallen en hyperventilatie om maar eens wat te noemen ), maar dat was gelukkig vooral de laatste 3 maanden. Bevalling deed pijn, mn dochter kwam vast te zitten en haar hartje stopte dus nogal paniek, toch kijk ik er positief op terug en vond het een hele ervaring Het herstel ging gelukkig ook goed!
Dochter was helaas een huilbaby, flinke reflux en krampen. En een continue huilende baby breekt je (hart), geloof me, dat heeft ook 0,0 met karakter te maken. Pnd maakte het feestje compleet. Na een jaar werd het beter en begon eigenlijk het grote genieten Doorslapen deed ze pas toen ze 3,5 was, maar dat went op een gegeven moment wel :').


2e zwangerschap (4 jaar later): op b.i en zwangerschapsdiabetes na echt een heerlijke zwangerschap gehad! Bevalling ging heel fijn, zoontje deed het direct goed en is een heerlijk rustige baby Helaas wel reflux maar daar kregen we medicatie voor. Helaas wou de arts dat bij de oudste niet geven.

Zoveel kan het verschillen dus