Vriendschap ingewikkeld sinds handicap zoontje

Zo herkenbaar. Het gevoel dat mensen gewoon niet hun best doen om een manier te zoeken om er voor je te zijn. Terwijl jij wel altijd vraagt en doorvraagt, kaartjes stuurt, etc.
Het gaat niet om een verjaardagsfeestje, het gaat om écht contact, verbondenheid. Mensen die altijd maar hun ogen sluiten en de makkelijke weg kiezen (en dus niets vragen), dat ligt echt niet aan jou.

Ik zou mijn energie steken in een paar contacten waarvan je wel denkt dat ze na enkele duidelijke gesprekken meer in jullie leven terecht kunnen komen. De mensen die niet weglopen voor een uitdaging. Maar dat vergt ook openheid vanuit jullie.

 

ja, dat snap ik. Heb dat zelf ook. Daarmee kan ik je echt de hand schudden helaas
Niemand die ooit voor ons in de bres springt. Geen opkikkerdagen, geen steun, oid. Dat valt idd heel zwaar soms
Niemand die het erkent dat het niet makkelijk is. Ze benadrukken en benoemen alleen dat wat goed gaat. Ze zien niet dat je daar enorm hard voor hebt moeten knokken!!!!

Zo had ik laatst een kennis op facebook. Ze heeft een zoon die net als onze oudste veel medische problemen heeft maar nog geen diagnose. Uit het niets kreeg zij van een ziekenhuis een prive berichtje dat ze het verhaal hadden gelezen via via over haar zoon en dat het ziekenhuis een uitgebreide second opinion wilde geven aan haar zoon. Geweldig natuurlijk. Maar toch een grote steek van jaloezie hier. Want haarzelfde zoontje kreeg ook uit het niets van iemand een electrische fiets aangeboden omdat hij moeite had zelf te fietsen, werd uitgenodigd bij een opkikkerdag omdat iemand hem had opgegeven en ook nog een speciale auto ritdag de week erna omdat iemand hem had opgegeven.

En wij? Niemand die voor ons in de bres springt of iets organiseert of uit het niets aanbiedt..... terwijl wij net zo hard knokken en onze kinderen het net zo zwaar hebben.
Mijn man en ik zijn al 5 jaar lang niet samen een avondje uit geweest. Want niemand die wil oppassen op 2 zorgintensieve kinderen en de familie wil het al helemaal niet.

 

Dankjewel lieve Boannan!
Blijf praten en probeer om beetje bij beetje mensen openheid te geven en je behoefte uit te spreken.

De therapeute die mij heeft geholpen zij eens dat anderen niet zomaar kunnen zien wat mijn behoefte is. Spreek die uit. Als mensen dan nog niet daaraan kunnen voldoen (hoe simpel het soms ook is), kwel jezelf dan niet meer en steek geen energie meer in die contacten. Als mensen het wel kunnen en niet weglopen voor jouw verdriet en problemen, kan dat je de meest bijzondere en heel diepgaande vriendschap(pen) opleveren.

Natuurlijk hebben andere mensen ook wel eens probleempjes en drukte, maar dat is geen excuus om op geen enkele manier er niet voor jullie te zijn. Dat kan ook op een tijdstip dat het hun wel uitkomt. Het gaat om de wil. Probeer te ontdekken wie die wil heeft (maar het misschien heel moeilijk vindt). En zoek samen naar een manier hoe zij er voor jullie kunnen zijn.

 

Het verdriet om de teleurstelling in mensen vond (en vind) ik misschien nog wel heftiger dan alle ellende die in sneltreinvaart op ons pad kwam.
Zeker wanneer je zelf wel altijd blijft vragen, bezoeken en kaartjes sturen (hoe ongelooflijk moeilijk dat soms ook is) en zelfs op een presenteerblaadje uitgespeld weergeeft hoe ze je kunnen steunen. Als het dan nog niet gebeurt, is er gewoon geen wil. Dan is het ook klaar. Jij kiest altijd de moeilijkste weg en een ander neemt niet eens de moeite om zelfs eenmalig de moeilijke weg te nemen.

 

Ik ben het hier helemaal mee eens, het kan toch niet zo zijn dat omdat ik een zware dag had op mijn werk, ik geen interesse kan tonen in mijn vriendin? Ook na een 'zware' dag met kinderen kan ik mij niet voorstellen dat dat niet kan. Je kan toch op een verjaardag prima aan een vriendin vragen hoe het gaat, je zit daar toch, een beetje interesse in elkaar is het minste wat je kunt doen, of wil je het echt alleen over het weer hebben?

Als ik het zo lees zou ik het echt bij de juiste personen bespreekbaar maken, bij diegene bij wie de drempel laag is. En niet aanvallend, maar benoem je behoefte... Dat het je opvalt en dat je het prettig vindt als (vul zelf maar in).

Ik merk ook dat iedereen om ons heen wel het idee heeft dat alles weer prima gaat met ons. Het plaatje voor iemand die ons niet kent is ook prefect, maar ik heb nog vaak veel verdriet van het missen van mijn 2 lieve mannetjes en hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen, een enkeling die vraagt hoe het gaat, maar als ik er zelf over begin is er altijd wel een luisterend oor, dus ik zou dat echt proberen.

Verder herken ik dat het prettig praat met mensen die ook iets heftigs hebben meegemaakt. Het levelt beter op een bepaalde manier, ze weten waar je doorheen gaat (dat het leven compleet anders kan lopen dan je je ooit had voorgesteld). Ik begrijp heus wel dat iemand die weinig heeft meegemaakt een andere referentie heeft van een moeilijke dag, maar je kan je toch wel inleven dat het voor iemand zoals topicstarter een stuk zwaarder zal zijn?

 

Ik moest even reageren, want ik kan mij er zo goed in vinden. En ik vind dat je helemaal gelijk hebt Lotje! Je hoeft niet aan te geven bij je vrienden hoe je gesteund wilt worden, dat zijn dingen die je onvoorwaardelijk doet voor elkaar. Net dat beetje extra's... Een kaartje of lief appje is zo gestuurd en het doet zoveel. Het is voor diegene die in die lastige situatie zit ook wel te begrijpen dat een ander zich niet kan verplaatsen in de situatie, maar dat hoeft ook helemaal niet. Een lief woordje is al genoeg...

En ik snap ook wat jij bedoelt Boannen. Het is niet zo dat je het er heel de dag en op iedere verjaardag/feestje/etentje urenlang over wilt hebben, maar het feit dát er naar gevraagd wordt kan soms zoveel goed doen. Het is niet zo dat je heel je hart gaat luchten op een verjaardag en jankend in de kring zit met je blokje kaas. Het is gewoon een onderdeel van jouw leven op dat moment en als dat genegeerd wordt is dat zo intens vervelend en verdrietig.
Ik zit in een hele andere situatie dan jij, maar je verhaal begrijp ik echt heel goed. Die steun mis ik ook heel erg. Ik ben ook geen type die gaat zitten janken wanneer er naar gevraagd wordt, maar moet je dat dan altijd maar doen zodat men ziet hoe erg je ermee zit? Nee toch? Uit woorden is ook op te maken hoe je erin staat en wat het met je doet.

En wat ik ook niet begrijp. Stel dat je wel in janken uitbarst als mensen er naar vragen, wat maakt dat uit?? Dat is bij mij één keer gebeurd en vervolgens wordt er dus nooit meer naar gevraagd. "Vraag maar niks, anders begint ze weer te janken". Dat is dus echt niet de oplossing mensen! Vraag er wel naar!!! Het lucht zo op!
Ik heb altijd het idee dat ze het dus niet vragen, omdat ze zelf niet in zo'n ongemakkelijke situatie terecht willen komen.

Ik vind het een super goed idee om maandelijks een update te sturen. Op die manier kan je het van je afschrijven én je krijgt hopelijk meer begrip voor jullie situatie.

xx

 

Dit is wel heel sneu inderdaad. Is er ook geen oppas meisje die dit kan? (Weet niet hoe zorgintensief zorgintensief is in jullie geval)

On topic.
Het is echt enorm lastig. Zelf bijna iedereen "verloren" tijdens mijn twee miskramen. Deels natuurlijk mijn eigen schuld (nam afstand, geen zin in gezellige avonden/kon niet lichamelijk) en deels omstandigheden (al m'n vrienden hadden(en hebben) geen kinderen dus hele andere fase, moeilijk voor te stellen).
Merk dat ik, met een gezond kind, het al lastig vind vriendschappen te onderhouden...

 

ik wil niet heel rot overkomen, Maar als je gezellig uit eten bent willen die vriendinnen er wellicht bewust niet over beginnen omdat je gezellig uit bent, en het een heftig onderwerp is. Als ik uit eten ben babbel ik ook niet over zulke zaken overgens. dus ik vind de setting wel van belang.
Verder ja na jaren revalideren enz enz, (voor mijn eigen dan) heb ik wel geleerd dat je echt ZELF moet beginnen, mensen vinden het nou eenmaal moeilijk, en dat is meestal niet kwalijk bedoeld, maar dat gebeurd gewoon. Dus ik zou zeggen als je er echt behoefte aan hebt, neem ik aan dat je een goede vriendin best thuis kan uitnodigen overdag voor een bakkie en begin er over, Niet met een wijzende vinger van jullie vragen niet genoeg, maar geef aan dat je er graag af en toe over wil praten, en of dat oke is, en of hun het juist lastig vinden, of het juist ontweken omdat ze dachten dat het lastig voor jouw is. Echt sinds ik zelf meer zeg over mijn toestand krijg ik ook meer begrip, toen ik niks zij, kreeg ik ook geen begrip, en dat maakt het heel lastig. Eerste stap is toch vaak zelf beginnen. succes heel heftig hoor.

 

Dankjewel. Je verwoordt het heel goed.
Ik heb ook altijd gezegd: 'ik begrijp dat je me niet kan begrijpen. Dat geeft niet en dat hoeft ook niet. Wat je wel voor me kan doen is luisteren en vragen stellen en gewoon er zijn, niet weglopen voor mijn verdriet'.
Ik vind het zo moeilijk dat juist mijn zus afhaakte. Zij heeft geen levensveranderende dingen meegemaakt, is nog nooit geconfronteerd met grote uitdagingen of hevig verdriet en kiest altijd de simpelste manier. Het moet vooral geen moeite kosten. Het is dan zo pijnlijk als niet eens de vraag wordt gesteld 'hoe gaat het met je?', zelfs niet in oppervlakkige zin. Op dit moment zou ik niet meer weten wat ik met haar te vertellen heb. Schijnheilig over niksjes praten doet me bijna kokhalzen.
Sinds ons zoontje 7 maanden geleden is geboren en overleden, heb ik 1 appje gehad. Geen (kraam)bezoekje, geen reactie op het kaartje, geen appjes meer, helemaal niets. Flabbergasted van hoe iemand zo zijn ogen kan sluiten en net doen alsof er niets is gebeurd. Maar goed, we hadden eigenlijk ook niet meer hoeven verwachten, want met eerdere heftige dingen, was ze simpelweg ook de grote afwezige. Verbijsterend...
Tja, zo iemand kun je helaas niet zomaar uit je leven bannen. Dat zou mijn ouders te veel verdriet doen.

Het leert je wel veel. En de dankbaarheid en waardering voor die mensen die er inderdaad wel voor je kunnen zijn is zo groot en mooi. Het schept heel bijzondere vriendschappen. Praten is daarbij het sleutelwoord. Praten kan voor groei zorgen, naar elkaar toe.

 

Jeetje Lotje wat verschrikkelijk!! En wat een verdriet moet dat hebben gedaan dat iemand die zo dicht bij je staat zo van zich af laat weten! Dat is onbegrijpelijk en eigenlijk ook wel onacceptabel. Het kan niet zo zijn dat, omdat zij het rot vindt om over te praten, het dan maar genegeerd wordt. Dat is wel ontzettend egoïstisch! Struisvogelpolitiek! Hoe kunnen mensen nou denken dat als ze er niets over zeggen je daarbij helpen?? En ik snap dat het voor een ander lastig is om de juiste vragen te stellen op dat moment, maar als er moeite voor wordt gedaan, dan is iedere vraag goed genoeg.

Ik ben toevallig afgelopen weekend de confrontatie aangegaan met twee vriendinnen. Allebei net bevallen, dus ik snap dat het verdriet wat wij momenteel ervaren voor hun niet te begrijpen is, maar ik vraag wel om een beetje begrip en steun. Ook zij ontweken het onderwerp, wat ik aan de ene kant wel begrijp, maar wat mij juist alleen maar verdrietiger maakte. Dit heb ik ook aangegeven, maar dan nog was er weinig begrip. Zij begrepen bv niet dat ik niet op hun babyshower ben geweest. Maar dat is voor mij op dit moment gewoon te confronterend...niet te begrijpen vinden ze, want dan kan je nergens meer naartoe was hun reactie. Ik vind het niet te geloven, dat naast het verdriet wat je al hebt ook nog het verdriet van de mensen om je heen erbij komt.

Ik vind dat je in een heftige periode niet degene moet zijn die moet aangeven dat je gesteund wilt worden, dat moet al vanzelfsprekend zijn! En ook in leuke en gezellige situaties kunnen bepaalde onderwerpen toch aangesneden worden? Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, dat ook mag ook best wel benoemd worden. En dan hoeft het geen jankfestijn te worden, maar het even benoemen en je hart luchten om het daarna weer over leuke dingen te hebben, maakt de sfeer zo veel meer ongedwongen.

 

PME, laat je ajb niks aanpraten over die babyshower. Ik heb mijn zus geboden te vertellen wanneer het was om bepaalde mensen even te bellen, met de verwachting van mijn kant dat ze onwijs welkom waren maar ook alle begrip om niet te komen. Eveneens briefjes bijgestopt in de geboorte kaartjes met kraamborrel, kleine moeite toch?

 

Maar weten jullie vrienden dit ook? Ik weet zelf ook hoe het is als het allemaal aan de buitenkant fantastisch lijkt te gaan, maar dat het helemaal niet goed gaat van binnen. Maar als niemand dat weet, gaan ze er ook niet naar vragen. Dus dan zijn je verwachtingen niet reëel.
Om het moment dat jij aangeeft dat je het zwaar hebt, zul je er misschien wel versteld van staan uit welke hoeken er hulp komt.

Je geeft aan dat jullie zo af en toe best wel steun kunnen gebruiken....weet je omgeving dit ook? Spreek je dit uit of wacht je totdat iemand het vraagt?

 

Wauw!! Dat is nog eens netjes inderdaad! Jeetje, wat onwijs lief van je! Zo'n klein gebaar, maar zoveel betekenis. Ik weet zeker dat jouw vriendinnen die dit hebben ontvangen hier ontzettend blij mee waren!