Beste allemaal, Ik ben 17 jaar en inmiddels 18 weekjes zwanger. Toen ik voor het eerst een zwangerschapstest deed omdat ik 4 dagen overtijd was, -ik ben meestal heel precies kwa menstruatie tijden- bleek de test positief te zijn. Ik was 16. Ik dacht logisch gezien gelijk aan abortus. Mijn moeder weet ervan. Zij vind dit echt heel erg maar ze steunt beide keuzes alhoewel ze meer naar abortus neigt. Ik snap mijn moeder volledig, tot 2 weken geleden. 2 weken geleden heb ik een echo laten maken. Ik keek ernaar, naar mijn baby. Ik ben er volledig aan gehecht geraakt. Maar ik ben nog niet volwassen genoeg om deze baby te houden. Mijn vader zei dat ik mij niet zo moest aanstellen en gewoon abortus moest plegen. Maar het punt is dat ik het wel wil, echt heel graag, want ik weet dat ik er niet goed genoeg voor kan zorgen, overigens gaan mijn ouders er ook niet voor zorgen. Het is mijn eigen domme onverantwoordelijkheid. (De condoom was blijkbaar gescheurd. Hoe kan het ook anders? Bijna niemand overkomt dit...) Wat moet ik doen? Ik vind dit echt heel erg lastig. Ik heb slechts mijn HAVO diploma en ik heb het kind weinig te bieden. Maar ik ben er helaas gehecht aan geraakt. Iemand advies? Iemand in zo een soort situatie is beland? Graag!
Hoelang weet je al dat je zwanger bent? Ik was ook 17, bevallen toen ik net 18 was. Ben bij zijn ouders ingetrokken, heb een baan gezocht en hebben daarna een huis gekocht. We hadden haar ook niet veel te bieden, maar weghalen was nooit een optie voor ons.
Je weet dus al langere tijd dat je zwanger bent en wil nu nog (met 18 weken) abortus plegen? Sorry maar waarom dan niet eerder.. ? Ik kan je verder geen advies geven, ik zit niet in de situatie waar jij in zit maar ik kan me niet inbeelden dat ik met 18 weken nog het "weg zou laten halen"
nooit iets doen waar je niet volledig achter staat.(18 weken is ook al behoorlijk ver voor een abortus bijvoorbeeld) bel de verloskundige anders eens op om met iemand te spreken. dan kun je met bijvoorbeeld een sociaal medewerker kijken wat je opties zijn en hoe je steun en (financiele) hulp kunt krijgen. of bijvoorbeeld kijken of je adoptie een optie vind. dan heb je alle opties besproken en kan je zelf een beslissing hierin maken. en weet de vader van de zwangerschap?dan kan je mischien met iemand praten buiten jou ouders die ook hierbij betrokken kan/wil zijn.
Dit is zo persoonlijk, en je zult de keuze echt helemaal zelf moeten maken ben ik bang. Het belangrijkste dat ik je kan meegeven is dat je je niet moet laten leiden door wat een ander vindt dat je moet doen. Ook denk ik dat, omdat je zelf aangeeft dat je gehecht bent geraakt aan het kindje, rekening moet houden met feit dat je het nooit meer terug kunt draaien. Je wilt achteraf geen spijt krijgen. Persoonlijk geloof ik dit: waar een wil is is een weg. Als jij dit wilt dan weet ik zeker dat je hoe dan ook goed voor je kindje zult zorgen. Je zal niet de eerste jonge mama zijn. Het zal lastig zijn maar je vindt wel een weg. Heel veel sterkte met het maken van je keuze.
Ik weet het ongeveer 13 weken. Ik heb het de vader laten weten en beweert dat het niet van hem kan zijn. Maar het moet wel, hij is de enige rond die tijd geweest zeg maar. Daarom is het besluit extra lastig, maar ik wil het niet weghalen, maar houden word echt heel moeilijk...
Ik zit niet in de zelfde situatie, maar weet dat er nog andere mogelijkheden zijn dan een abortus. Ga eens googelen naar adoptie of pleegouders. Of ga eens bij een maatschappelijk werker informeren wat er mogelijk is. Er zijn meer tienermoeders en die redden het ook. Ik wens jou heel veel sterkte en wijsheid.
Ik was heel erg in de war. Ik kon het zelf nog niet echt geloven, tot die echo. De vader 'weet ook ineens van niets'.
Hoi Hopelessfair, Wat zit je in een moeilijk dilemma. Jouw eerste ingeving was een keuze met je verstand, net zoals jouw ouders die met hun verstand maken. Gezien de situatie waar je in zit is het wellicht verstandiger om het kindje niet te laten komen alleen gaat nu ook jouw gevoel meespelen. En dit kan ik me heel goed voorstellen. De keuze die je gaat maken, is een een keuze waar je heel goed over na moet denken. Je moet er voor 100% achter kunnen staan want de consequenties zijn in beide gevallen groot. Is de jongen/man met wie je seks hebt gehad ook nog in beeld? En heb je met hem hier over gesproken? Hij heeft natuurlijk hier ook een stem in. Naast hem lijkt het me goed om hier met een onafhankelijk persoon over te praten die met jou beide opties kan bespreken en ook gaat kijken waar eventuele mogelijkheden liggen. Misschien is er een vertrouwenspersoon op school? Of een maatschappelijk werker. Zoals je zelf al aanvoelt, is dit een hele heftige beslissing. Ik hoop dat je voor jezelf er uit gaat komen. Veel sterkte!
Oh jeetje zo lang al? Het is nu wel erg laat voor een abortus, heb je enig idee hoe dat in zijn werk gaat met dit termijn? Je kindje is bijna levensvatbaar.. Praktisch valt er echt wel een hoop te regelen, ga eens met je ouders praten, kunnen hun misschien financiële steun geven? Kan je daar blijven wonen met je kindje? Spullen hoeven allemaal niet veel te kosten, er word een hoop weg gegeven
Nee, helaas niet meer in beeld sinds ik hem het nieuws vertelde. We hadden een korte relatie van ongeveer 5 maanden. Hij komt alleen bij mij terug als ik een abortus pleeg. Maar ik ben niet zo van dat soort chantages en hoef hem ook nooit meer te zien door dat 'bevel'.
sta het kindje dan af voor adoptie.. Er zijn zoveel meer mogelijkheden dan abortus. Meid je bent 18 weken zwanger!
, Mij gaat het niet echt zo om de spullen eerlijk gezegd. Ik vind het gewoon oneerlijk tegenover het kindje. Ik ben bang dat ik geen goede moeder ervoor kan zijn.
Er bestaan in grote steden ook jonge moeders projecten waar ze je met alles kunnen ondersteunen. Onderzoek en zoek hulp voordat je de keuze maakt.
Ik ga er nog eens goed over praten met mijn ouders en vrienden. Een vriendin van mij heeft dit ook doorstaan een jaar geleden en die heeft haar kindje afgestaan voor adoptie. Om eerlijk te zijn lijkt dat me ook een goed plan maar als het kind er eenmaal is ben ik bang dat ik het niet meer kan afstaan.
Waarom zou je geen goede moeder zijn? Ik denk dat iedereen in het begin onzeker is, en je kan ook hulp krijgen vanuit het consultatie bureau bijv.
Nu ik het zo allemaal teruglees, en zie hoe jullie erover denken hebben jullie wel gelijk. Ik zei al dat ik het graag wil houden. Dat is mijn keuze. Ik ben bang dat abortus mij is aangepraat door mijn ouders. Maar het kindje is niet van mijn ouders, maar van mij. Ik weet het niet zeker maar ik ben bang dat abortus te laat is. Want als ik echt abortus had willen plegen, had ik het veel eerder gedaan. Toch? *Confused*
Wat je zegt.. als je echt voor abortus had willen gaan, dan had je dat allang gedaan. Ik vind het onmenselijk om met 18 weken abortus te laten plegen, je kindje is bijna levensvatbaar. En waarom zou je geen goede moeder zijn? Iedereen is onzeker. Zolang jij je kindje alle liefde kan geven ben jij een goede moeder! En als je het echt niet wilt, is er altijd nog adoptie.. En mocht het niet lukken als je besluit het te houden, is er altijd nog tijdelijke pleegzorg. Meid, je komt er wel. Laat je niet om praten door anderen. Je kunt dit echt wel!!
Nu ben ik confused. In je openingspost zeg je dat je 4 dagen overtijd was toen je een test deed. Je hebt een vrij regelmatige cyclus. Hoe kan het dan dat je het sinds 13 weken weet?