Hoe omgaan met (toekomstig) sterfgeval in de familie tijdens zwangerschap

Allereerst sterkte. Heel heftig!

Ik kreeg tijdens de zwangerschap te horen dat ons zoontje een open rug heeft. Heel veel sttess. Ik was bang dat het slecht was voor hem. De gynaecoloog verzekerde dat ik dan 24/7 non stop achter elkaar een langere tijd stress moet hebben wil ik het iets met mijn kindje doen.

Dus ik denk dat je baby er niks van mee krijgt en lekker dobbertje in je buik.

Ik hoop dat je schoonvader jullie kleintje nog kan zien.

 

wil niet in details gaan over hoe of wat maar de zwangerschap van de oudste was voor ons ook vol stress door een ernstig ongeluk in de familie en lange tijd niet weten of diegene het zou overleven.
zelfs de artsen waren er van overtuigd dat diegene waarschijnlijk zou overlijden.
dochter is gezond geboren.

ik probeer niet hard of gemeen te zijn tegen je echt niet maar weet je, je hebt nu wel tijd om afscheid te nemen
je weet wat er gaat gebeuren en je kan je er op voorbereiden.
probeer je niet te richten op het overlijden van je schoonvader maar maak er een leuke tijd van samen met hem zolang het kan.

 

Na 3 jaar proberen en uiteindelijk met IUI werd ik zwanger van mijn dochter.
We vertelden het mijn schoonouders, ze vonden het leuk, maar we kregen te horen dat er bij mijn schoonvader vlekjes op zn longen te zien waren.
De eerste echo viel samen met het nieuws dat het kanker was.
De 20-weken echo viel samen met een operatie om zijn long te verwijderen.
Vervolgens kreeg ik te horen dat mijn vader die al jaren een autoimuumziekte had ook kanker had.

Genieten van de zwangerschap? Nee dat heb ik niet gedaan.
Elke week gingen we op ziekenbezoek bij onze vaders die beide een behoorlijk einid rijden van ons af woonden.

Mijn schoon vader is 2 weken voor de geboorte van mijn dochter overleden. Hij heeft zo zn best gedaan om haar te zien. Helaas is dat niet gelukt.
Mijn vader is de dag na de geboorte op bezoek geweest, hij heeft haar wel gezien, niet vastgehouden.
Toen mn dochter 2 weken oud was zijn we naar het ziekenhuis gegaan om afscheid te nemen van mijn vader. De dag daar na is hij overleden.

Ik heb heel veel moeite gehad om mn verdriet te verwerken. Ik had tenslotte ook nog een klein mensje waar ik voor moest zorgen. Rouwen ging niet echt, maar genieten van de kraamperiode zat er natuurlijk ook niet in.

Mn dochter is wel een heel gevoelig meisje. Geen idee of dat koomt door de omstandigheden tijdens en vlak na de zwangerschap. Ze mist haar opa's ook al heeft ze ze nooit gekend.

En nu 7 jaar jater krijg ik nog steeds tranen in mn ogen terwijl ik dit schrijf.

 

Ik heb het helaas bij mn laatste 2 zwangerschappen gehad.
Bij mn zwangerschap van de middelste kregen we te horen dat mn oma (vaders kant) ongeneeslijk ziek was. (Dat was oktober) Net nadat wij verteld hadden dat ik zwanger was kreeg mij opa (ook vaders kant) een beroerte en niet veel later nog een en is hij overleden. (December) Mijn hele zwangerschap zijn we bezig geweest met mijn oma en uiteindelijk is ze op 10juni (2010) overleden en Daymian is geboren op 11juli (2010).
Mn zwangerschap van Yoshua verliep ook niet zoals we wilden. We hadden nadat we de eerste echo hadden gehad de oma van mn man verteld dat we nog een kleintje verwachtten en een paar weken later is ze redelijk onverwacht overleden. (Ze was al iedere keer aan het tobben met haar gezondheid en haar lichaam was gewoon op)
De zwangerschap van Daymian vond ik erg zwaar (emotioneel gezien). Er groeide een kindje in mij en ik moest afscheid nemen van mijn opa en oma en dat was moeilijk. Ik ben zo vaak als mogelijk was naar mijn oma gegaan en heb haar zoveel mogelijk verteld over mijn zwangerschap. We hebben haar ook verteld dat we een zoon zouden krijgen en we hebben haar de laatste keer dat we bij haar waren de naam verteld. Ze wilde graag wachten tot hij geboren was maar dat kon helaas niet.
Je kan weinig doen om het beter te maken voor je kindje in je buik. Het enige wat ik heb gedaan is soms heel bewust afstand nemen. Als er dus weer iets geregeld moest worden of er werd gevraagd of iemand bij haar wilde koken en eten dan heb ik een aantal keer bewust gezegd dat ik dat niet deed om er iets minder mee bezig te zijn. (Gelukkig had ze 4 kinderen en 7kleinkinderen waarvan er al 5 volwassen zijn) Verder heb ik ook heel bewust tijd gemaakt voor mezelf en mn zwangerschap extra afleiding gezocht zodat ik in mijn hoofd wat meer rust kreeg.
Uiteindelijk was daymian wel klein (maar dat was zn zus ook). Yoshua was juist erg groot en die heeft geen last gehad van mijn stress.

Heel veel sterkte en probeer ook te genieten. Maak veel foto's en schrijf bv in een dagboek zodat je later als de rust is weergekeerd terug kan kijken op je zwangerschap.

 

Ik ben tijdens mijn zwangerschap vorige jaar mijn oom verloren binnen twee weken na de diagnose kanker op 36 jarige leeftijd en precies een week later overleed de opa van mijn man aan kanker.

Het was best heftig en heb er ook echt om moeten huilen maar heb wel constant gedacht aan dat kleine mensje in mijn buik waarvoor ik mezelf sterk moest houden.

Sterkte, en geniet van de momenten met elkaar!

 

Ik was 8 weken zwanger toen mijn moeder overleed. De kraamhulp zei later tegen mij, dat je onbewust dingen blokt om je kindje te beschermen. Sterkte met alles.

 

Tijdens de zwangerschap van onze tweede kreeg mijn schoonvader (die bij ons in/naast woonde) een beroerte. Ik was toen 7 maand zwanger. Hij kwam thuis uit de revalidatie een dag voordat onze zoon werd geboren.
Binnen een paar maanden bleek ik weer zwanger, hier moest ik erg aan wennen. In diezelfde tijd moesten we ook flink verbouwen in ons huis, dus was dat best druk. Helaas kregen we te horen toen ik 6 maanden zwanger was (van nummer drie dus) dat schoonmoeder ongeneeslijk ziek was. De artsen gaven haar nog 6 weken tot drie maanden...) Inderdaad overleed ze toen ik 39.5 weken zwanger was, na heel veel zorgen, pijn en verdriet. Gelukkig liep ik 10 dagen overtijd, zodat onze derde een week na de uitvaart geboren werd. Heeeel heftig, heel dubbel, heel verdrietig, ook omdat m`n man enig kind is, je kon het dus niet delen met broers of zussen.
Na het sterven van schoonmoeder kwam de zorg voor schoonvader natuurlijk ook op ons neer.
Al met al was het een zeer stressvolle tijd, maar onze derde werd geboren met 9 pond, dus daar had hij niet onder geleden. Genoten van de zwangerschap heb ik totaal niet, er was simpelweg geen tijd om daar veel mee bezig te zijn. Lichamelijke klachten had ik wel veel meer dan met de andere zwangerschappen.

Helaas kreeg ik vier maand later alsnog een dip door alles, maar dat was gelukkig redelijk snel weer over.

Heel veel sterkte met alles! Ga jezelf niet pressen om te genieten of verplichten tot een stressvrij leven tijdens je zwangerschap. Dat zit er gewoon niet altijd in. Probeer je rust te pakken waar dat kan, ik denk dat dat het belangrijkste is. Genieten kun je niet afdwingen, rust wel.

 

Ik heb in februari mijn vader op 58 jarige leeftijd verloren. Hij was altijd al chronisch ziek (COPD en reuma) maar ging naar het ziekenhuis voor een griepje. Hij is op vrijdags opgenomen, bleek een bacterie bij zich te hebben. Zondag overgebracht naar intensive care. Maandag aan de kunstmatige beademing gelegd en vrijdags hebben de artsen de moed opgegeven en hebben we hem laten gaan.

Het verdriet, de pijn en de rouw om alles te verwerken en een plekje te geven en daarnaast mijn eigen gezondheid te accepteren lukt me helemaal niet. Stop alles maar weg. Ik ben ook al 2 jaar zoekende naar psychische hulp en wordt van kastje naar de muur gestuurd.

Nu weet ik sinds 2 weken dat ik zwanger ben. Natuurlijk ben ik enorm blij, maar mijn vader heeft dit niet meer mee mogen maken. Daar baal ik soms enorm van. Maar ik kon medisch gezien door mijn eigen gezondheid gewoon niet zwanger worden.

Rouwverwerking is iets enorm moeilijk en bij iedereen verschillend.

Kan alleen zeggen probeer hulp te zoeken hierbij. Je hoeft je er echt niet voor te schamen. Veel succes!

 

Mijn vader bleek ongeneeslijk ziek toen ik ongeveer 25 weken zwanger was.
Ik bungelde echt tussen geluk en verdriet in, wist niet meer wat ik moest voelen en hoe ik mij moest gedragen alles leek zo rooskleurig en toen BAM, een klap in je gezicht
We waren bang dat hij de bevalling niet meer mee zou maken. Het gaf mij troost dat ik mijn dochter heb kunnen vernoemen naar hem.
Nu een jaar later is hij er nog steeds!! Maar het blijft een onzekere tijd en een tikkende bom.
Ik wil je veel sterkte wensen

 

Ik zou me vooral focussen op je svader en zwangerschap. Al die andere dingen zorgen al voor stress genoeg, kijk maar naar je klachten. Nu is hij er idd nog.
Mijn moeder kreeg te horen dat ze toch weer kanker had, ergens in het begin van mijn zwangerschap. Toen ik in het zh kwam voor de ks, lag mijn moeder in hetzelfde zh. Wat zo gaaf vd verpleging was dat ze mijn moeder 3 dgn heen en weer reden zodat ze onze zoon kon omarmen. Zo dierbaar. 10 dgn na zijn geboorte is ze overleden. Ik was die maanden zeer gestresst en verdrietig, maar mijn zoontje was niet extra geprikkeld of te klein of iets.
Het verdriet zal er hoe dan ook zijn, accepteer dat en probeer de lichamelijke inspanning zoveel mogelijk te verminderen.
Sterkte met je schoonvader.

 

Hier ook mee gemaakt. Mijn vaader is 24 mei plots overleden ( verwacht maar onverwacht).. ik heb een tussentijdse controle gehad omdat ik net op de 12 weken at.. maar hummeltje doet het goed tot nu toe. Stress en verdriet zul je toch hebben ondanks je het wilt vermijden... nu de 20e weer een controle maar voel hemf haar al regelmatig bewegen dus heb enigsinds het gevoel dat het wel goed is/gaat.... iedereen gaat er anders mee om natuurlijk. Ik had de kans niet om afscheid te nemen dus ook dat is weer anders...wel heb ik het de vk uitgelegd en mocht gelijk komen en werd ook gezegd aals ik het niet vertrouwde., dat ik dan altijd welkom was

 

Hoe moeilijk het ook is, mijn advies zou zijn dat je je focust op de mooie kanten, je zwangerschap die goed gaat en de tijd die jullie nog met je (schoon)vader hebben. Als je er nu niet voor kiest om er met rust in te staan, dan zal alle stress die je nu ziet ook echt stress voor je gaan worden. Kijk je dan later terug op deze periode, dan zie je een en al stress, terwijl je er zelf anders mee om had kunnen gaan. Wat moeilijk is, dat absoluut.

Ik ben zelf na 23 weken zwangerschap mijn dochter verloren tijdens de bevalling en velen om me heen waren er nog zwanger. Sommigen hebben door ons verlies afstand genomen voor een tijdje, sommigen nu nog steeds. De keuze lag bij hen en die keuze hebben zij gemaakt. Ik bedoel daarmee te zeggen dat het jouw keuze is waar je wel en niet mee bezig wilt zijn in jouw zwangerschap. Maar mijn persoonlijke mening is dicht bij de mooie dingen te blijven en dankbaar te zijn voor wat er is in plaats van te richten op alle zorgen die er toch altijd wel blijven.

Sterkte met alles!

 

Ik heb dit helaas ook moeten mee maken. De broer van mijn man is na een ziekbed van 2 weken een week voor mijn bevalling overleden. Stress was er dus enorm en mijn zoontje heeft hierdoor de eerste tijd in het ziekenhuis moeten doorbrengen door ademhalingsproblemen. Stress krijg je toch maar probeer je gevoelens te uiten en niet op te kroppen. Huil wanneer je de drang voelt en houd je niet sterk want dat levert stress op.

Ik wil je echt niet bang maken maar alleen tips geven hoe je effect op de baby kan minimaliseren. Nu een jaar later, is alles goed en heeft hij geen last meer van.

 

Hoi hanpie,

Wat een enorm moeilijke situatie, wat verdrietig.
Qua huis studie en je gezondheid kan ik alleen zeggen geef goed je grenzen aan en neem op tijd je rust.
Zorg goed voor jezelf, je lichaam geeft aan wat je kan.

Wat betreft je schoonvader daar heb ik helaas ervaring mee.
Toen ik een relatie kreeg met mijn man kregen we te horen dat mijn schoonmoeder weer kanker had.
Tijdens mijn eerste zwangerschap een paar jaar later ging het niet goed met haar maar ze heeft de geboorte van mijn zoon mee gemaakt en ook het eerste jaar van hem kunnen genieten.
Toen werd ik zwanger van de jongste en ging het met haar steeds slechter.
Ze kreeg metastasen in haar botten die daardoor braken, ziekenhuis in ziekenhuis uit, nog meer chemo's.
Het was vreselijk voor haar.
Wij hebben alles gedaan om haar te helpen, te rijden waar ze heen moest er gewoon te zijn.
Op een gegeven moment richting eind van de zwangerschap was het zo dat ze thuis lag en dat de kinderen moesten waken bij haar, dus ook 'à nachts.
Zo ook mijn man terwijl ik hoog zwanger was.
Vervelend maar het was ook zijn moeder dus we deden dit.
Met onze zoon probeerden we zo veel mogelijk bij haar te zijn.
Ik kreeg een geplande keizersnede dus we wisten wanneer onze zoon geboren zou worden.
We hebben aan haar de naam verteld als enige van de familie.
Toevallig zat haar naam in de naam van onze zoon, dat was heel mooi
Op vrijdag zou ik de keizersnede krijgen en op de zondag ervoor heeft ze ons bij haar geroepen voor een gesprek.
Ze kon niet meer, had te veel pijn en wilde niet meer door.
Ze wilde stoppen met een bepaald medicijn.
Het was een enorm emotioneel gesprek en hoe moeilijk het moment voor ons ook was konden wij alleen maar zeggen dat we het begrepen en dat zij moest doen wat ze wilde.
Wij konden niet egoïstisch zijn en voelde dat ook niet zo.
Dus ze stopte met het medicijn en ging heel snel achteruit.
Op donderdag de dag voor de geboorte ben ik de hele dag bij haar geweest en was ze nog heel korte stukjes bij bewustzijn.
Het was een hele moeilijke dag en heb me kapot gehuild want ik wist niet of ik haar nog in leven zou zien.
Op vrijdag is mijn zoon geboren en moest ik dus nog in het ziekenhuis blijven vanwege de ks.
Op zondag ochtend ben ik in overleg uit het ziekenhuis ontslagen om nog naar haar toe te gaan met Julian.
Ze leefde dus nog.
Het moment dat we bij haar kwamen zou ik nooit meer vergeten.
Ze heeft voor het laatst haar ogen geopend.
We hebben Julian op haar bed gelegd en haar hand naar hem toegebracht om hem aan te kunnen raken.
Ze glimlachte nog.
Het duurde heel kort maar het was een enorm kostbaar moment.
Daarna deed ze haar ogen dicht.
Vier dagen na zijn geboorte is ze overleden, op dinsdag.
Het was op de verjaardag van mijn oudste zoon, hij werd twee jaar.
De zaterdag er na, Julian was 8 dagen liep ik in de rouwstoet mee naar haar graf.
Wij hadden wel onze kraamzorg gebeld en verteld wat er stond te gebeuren.
Zij hebben een hele ervaren, lieve dame naar ons toegestuurd.
Het was in juli dus in de zomer periode en wij wilden geen onervaren jong meisje bij ons in die periode
Als ik het nu aan mensen vertel zitten ze met ongeloof te luisteren, het was ook een hele nare situatie.
Zo veel emotie in zo'n korte tijd.
Maar het gebeurd, je doet het en bent sterker dan je denkt.

Ik wil jullie veel sterkte wensen.
Probeer toch te genieten van de momenten samen en praat veel samen.

 

Ljikt me een moeilijke situatie, ik heb zelf niet zoiets meegemaakt. Wel heb ik nu een appart gevoel bij mijn tweede zwangerschap omdat ik nu ben uitgerekend op de verjaardag van mijn oma, waar ik een hele sterke band mee had, maar die een aantal jaren geleden plotseling is overleden. Ik denk er nu heel veel aan omdat haar verjaardag nu steeds terug komt.

Misschien kun je je schoonvader meenemen naar een echo in 3 d of een dvd laten maken bij een echo bureau, zo kan hij je kindje toch een beetje zien. Misschien een video fimpje maken van schoonvader voor de baby? Ik weet het niet het zijn maar wat iedeen, niet dat het er gemakkelijker op owrdt natuurlijk....
Heel veel sterkte!

 

Tijdens mijn 1e zwangerschap werd mijn vader ernstig ziek.
Hij heeft hem uiteindelijk nog net ontmoet en 3 maanden later overleden.
In het begin van mijn zwangerschap had ik veel stress op mijn werk.

Ik heb een gezonde zoon gekregen.

Tijdens mijn 2e zwangerschap is mijn relatie met de vader stuk gelopen. Toen heb ik me echt veel zorgen gemaakt omdat ik toen af en toe echt radeloos was.

Maar ook toen een blakend jongetje op de wereld gezet.

Maak je vooral niet te veel extra druk, het komt wel goed.
Zorg vooral heel goed voor jezelf en neem voldoende rust.