Hoi! In een ander topic las ik net een kleine discussie of de pijn en onzekerheid m.b.t. de kinderwens hetzelfde is voor vrouwen die proberen zwanger te worden van een eerste kindje en vrouwen die zwanger proberen te worden, maar al één of meerdere kindjes hebben. Zelf probeer ik zwanger te worden van een eerste kindje. Ik denk dat de onzekerheid bij vrouwen die nog geen kindje hebben, anders is dan bij vrouwen die al wel een kindje hebben. Ik loop namelijk nu met een groot vraagteken in mijn hoofd of ik uberhaupt wel ooit moeder zal worden. Zal ik ooit een mooie zwangere buik krijgen, beschuit met muisjes mogen smeren, kinderfeestjes mogen regelen etc.etc. Dat is andere onzekerheid (denk ik dan...) dan vrouwen die proberen zwanger te worden van een tweede of derde of vierde of....kindje. Dat neemt natuurlijk ook niet weg, dat ook die vrouwen nog steeds erg onzeker kunnen zijn of pijn kunnen hebben als een zwangerschap op zich laat wachten of mis gaat. Ben ik nu heel asociaal dat ik zo denk, of zijn er vrouwen die ook een beetje zo denken?
Ik snap hoe je denkt, en enigszins denk ik ook zo omdat ik geen kindje heb. Echter weet ik niet hoe het voelt als je al een kindje hebt. Hun wens voor nog een kindje is net O groot als misschien voor ons de eerste!
Ja, ik snap ook wel dat die wens nog even groot is en ook dat de pijn, verdriet etc. nog even groot is. Maar die vrouwen zijn al wel moeder, dus de onzekerheid daarover, of je uberhaupt wel moeder zal worden, die hebben zijn niet.
Hey, Dit is per persoon denk ik. Toen wij voor ons eerste kindje gingen was ik juist heel positief. Ik ben jong, mijn vriend ook, roken niet, drinken niet, en leven gezond. We waren dan ook in ronde 1 zwanger. Ik ken iemand en heeft 1 kindje. Doormiddel van IVF.. hun hebben kort geleden het nieuws gekregen om nooit meer een kindje te kunnen krijgen en dat is verschrikkelijk.. ze hoort nu natuurlijk alleen maar ben maar blij dat je een kind hebt. Tuurlijk beseft ze dat maar zo werkt het niet. Bij mij zelf ligt het ook moeilijk.. mijn zoontje is heel onverwachts na 41 weken zs overleden.. maar ik denk niet dat mijn wens groter is voor een 2e kindje als iemand die al een kind heeft. Gelukkig ben ik weer zwanger. Maar ik leef evengoed mee met de mensen die zwanger willen worden.. al is dit het 1e 2e 3e 4e etc kind. Je hebt een wens en beeld voor je en als dat niet lukt is het gewoon k*t. Liefs x
Ik vond bij de 3de en zeker nu bij de 4de dat ik het zo druk heb met alles dat ik veel minder tijd heb om stil te staan bij het zwanger worden. Bij de eerste trlde ik de dagen van mijn cyclus af. Maar nu vliegen de weken voorbij..
Ik begrijp je redenatie heel goed.De mensen die al een kindje hebben in ieder geval al een kindje dus die angst om nooit mama te worden is er niet. Maar juist omdat je weet hoe fijn en bijzonder het is om een kindje te hebben kan het alsnog heel pijnlijk en moeilijk zijn dat een tweede kindje maar niet komt. Denk daarbij ook aan opmerkingen van de omgeving die al snel begint over 'wanneer komt de tweede' enz. Dus je redenatie klopt, want 'wij' zijn al mama en jij moet dat nog worden. Maar denk dat het gevoel van het niet kunnen krijgen van een tweede kindje ook verdrietig en moeilijk is. Maar dan op een andere manier, En asociaal denken hoort nu eenmaal een beetje in deze situatie! Zelf ook lang gedaan over het krijgen van een eerste kindje en wat ben ik in die jaren ontzettend jaloers geweest op iedereen. Je gunt het anderen, maar jezelf het meeste! Sterkte!
Helemaal mee eens, hoor. Bij een eerste kind word je ouders, bij een tweede ben je dat al. Dat vind ik persoonlijk een enorm verschil. Ik hoop dat je snel zwanger bent, TS!
Ook ik begrijp je gedachtengang, want mensen die al (minstens) 1 kind hebben zijn in elk geval al papa of mama. Maar ik sluit me aan bij Billie, het kan júist ook heel pijnlijk zijn wanneer je 'al' een kind hebt maar die zo vreselijk gewenste 2e (of 3e, 4e...etc.) op zich laat wachten, of er zelfs helemaal niet komt. Wanneer je één kind hebt word je, vanaf dat je kind ongeveer een jaar oud is, onvermijdelijk gebombardeerd met vragen over 'of / wanneer er een 2e komt'. Zo ging het bij ons ook. En juist toen kreeg ik ineens miskraam na miskraam...bij ons was de ellende dus juist tussen ons 1e en 2e kindje in, in plaats van vóór de 1e. Gelukkig zijn we inmiddels gezegend met 2 gezonde kindjes en is er zelfs een 3e op komst, maar het had ook anders kunnen lopen. En dan was mijn verdriet weliswaar ànders geweest dan dat van iemand die helemaal geen kinderen heeft, maar niet minder. Overigens viel het mij enorm op dat de vragen over of er nog een kindje bij komt totaal verstommen nadat je je 2e kind hebt gekregen. Want: je hebt het Nederlandsche Gemiddelde gehaald dus 'nu zal het wel klaar zijn'. Eindelijk niet meer al die bemoeials, heerlijk!! En ondertussen konden wij rustig nadenken of we een 3e wilden, en rustig gaan proberen (al hadden we enorme mazzel dat het heel snel raak was deze keer). TS, ik hoop dat je gauw ook zwanger en mama mag worden! Want het is echt iets heel bijzonders, of het nou voor de eerste of de 10e keer is.
Ik neem je niet kwalijk voor je beredenering... Wij hebben nu een hele lieve dochtertje van bijna 2 toen ze 6 maanden was hadden we besloten om voor een tweede kind te gaan... zoals je bij mijn ban er kan zien is er een hoop ver anders...ik heb ondanks dat ik bij mijn dochtertje n de eerste ronde zwanger ben geworden nu ineens pcos met een hele grote wens die alleen maar niet werkeljk wordt....tis pittig om je kind te zien genieten van een baby in de buik van een andere en als we thuis zijn dat ze op jou eigen buik gaat aaien om daarbij zegt 'mama baby' en dat jij haar daarbj moet corrigeren....iedereen om je heen de zwanger is van een tweede kind en jij zit en kijkt maar toe hoe iedereen hun gezin uitbreiden en dat jij van blijft hangen....ik kan snappen dat je door onwetendheid zegt dat men het niet pijnlijker er aard maar believe me IT is Ieder geval succes met het zwanger worden...ik vind dat elke vrouw daar recht op heeft
Ik denk dat het heel persoonlijk is. Voor jou is het wel heel pijnlijk, ik heb dat helemaal niet zo ervaren. Van de eerste zwanger geraakt met hulp van het ziekenhuis, was al zo blij dat zij er in ieder geval was. Een tweede kindje zou echt een soort bonus zijn, maar geen 'must'. Het is gelukkig wel gelukt, ben daar ook echt heel blij mee en was vast ook verdrietig geweest als het niet was gelukt, maar was zo blij in ieder geval moeder te zijn van mijn lieve meisje!
Ik snap heel goed wat je bedoeld. Hier was bij de tweede juist de angst dat t niet zou lukken. Bang dat de oudste enigst kind zou blijven. Voor deze derde zwschap stonden we er anders in. Het komt wanneer het komt. Was binnen 6 mnd na de tweede met AC gestopt en dit jaar maart een positieve test. Maar toch over de hele zwschap weer onzeker
Hoi! Dankjewel voor je reactie.Ik zeg niet dat het niet pijnlijker is, maar ik kan me voorstellen dat het wel 'anders' is. Ik snap ook goed dat het verdriet net zo groot kan zijn, alleen bij vrouwen die nog geen kinderen hebben zit er nog een extra onzekerheid bij: zal ik uberhaupt wel moeder worden. Dus nog even voor de zekerheid: ik begrijp dat de pijn en het verdriet net zo groot is als het niet lukt, maar het gaat mij om de extra onzekerheid of je uberhaupt wel moeder zal worden. Wat ik in mijn eerste bericht al schreef: kinderverjaardagen organiseren, op een schoolplein staan, dat soort dingen. Als je al moeder bent, dan gaat dat sowieso gebeuren. Bij vrouwen die voor een eerste kindje gaan, is de onzekerheid er nog of dat ooit zal plaatsvinden.
Vreselijk om te lezen...maar gelukkig ben je weer zwanger. En ik leef sowieso ook mee met iedere andere vrouw die een kinderwens heeft hoor, al is het haar eerste of tiende kind.
Nou ja, dat is mijn ervaring. Ik heb heel veel miskramen en andere ellende gehad voor de geboorte van ons kind, en een heel heftige zwangerschap. Het is een wonder dat we ouders zijn geworden, het had weinig gescheeld of we waren alsnog met lege handen komen te staan. Een tweede kind is fantastisch, echt, maar de 'hoofdprijs' hebben we al.
Het is inderdaad persoonlijk...vandaar dat ik ook uitleg geef van hoe ik het nu ervaar...fijn voor je dat een tweede kind bij jullie is gelukt....bij ons is het een raadsel dus graag respect daavoor... elk mens heeft andere wensen
Huh? Wat is er respectloos aan het persoonlijke verhaal van Snoopy? Jij voelt het zus, Snoopy voelde het anders. Meer niet.
Ik begrijp je, en ben het met je eens. Toen we probeerden zwanger te raken van ons 1e kindje, liep ik net als jij met die vraag in mijn hoofd: zal ik ooit moeder worden? En zo ja, gaat het dan makkelijk, of ligt mij jaren van proberen - teleurstellingen - verdriet en dan uiteindelijk toch zwanger te wachten? Ik hoefde er gelukkig niet lang bij na te denken, want ik was snel zwanger. Toen we probeerden zwanger te raken van ons 2e kindje liet dat wat (met nadruk op wat) langer op zich liet wachten. Dat vond ik moeilijk, want we hadden -om praktische redenen- al wat langer gewacht met proberen. Ik heb toen vaak gedacht als ik ongesteld werd: 'Wauw, wat ben ik dankbaar dat ik in ieder geval 1 mooi ventje heb om van te houden!' Heel af en toe schoot het door mijn gedachte: 'Wat als hij een 'gelukstreffer' was en we eigenlijk moeilijk kinderen kunnen krijgen?' Wat dat betreft vond ik die angst niet helemaal weg... maar wel duidelijk minder ja! Toen we gingen open staan voor een derde kindje, was ik wel een stuk relaxter, ja. Minder bezig met de dagen aftellen tot m'n NOD, minder gepland klussen, en veel meer vertrouwen dat het vast wel een keer raak zou zijn. Ik zou graag nog voor een vierde kindje gaan, mijn man twijfelt. Ik wil dat het een beslissing van ons samen is, dus mocht hij uiteindelijk 'nee' zeggen, dan zal ik dat evengoed best wel lastig vinden en er misschien wel even een traan om laten. Maar het is wel anders dan wanneer hij dat zou hebben gezegd na 1 kindje, dat zou ik vreselijk moeilijk hebben gevonden. Ik denk dus dat de kinderwens misschien wel hetzelfde is, net zoals dat je van al je kinderen even veel houdt. Maar de pijn wordt wel wat zachter wanneer er geen 2e, 3e, 4e... kindje zou komen, dan wanneer je ongewild kinderloos blijft.
Ik dacht altijd net zo als jij, tot ik een kindje had en voor een tweede wilde gaan. Weer de mmm in, wel wetende dat vriend iig niets mankeert dus we met alleen hormonen een kindje kunnen krijgen. Maar bij mij is de wens eigenlijk nog sterker, omdat ik het liefste een niet te groot leeftijdsverschil wil. (Wilde maximaal 2,5 jaar maar dat gaat nu sowieso niet meer lukken). Ook lijkt het of alle moeders om mij heen (vrienden, kennissen, buurvrouw, ouders van de kinderopvang) een tweede heeft of krijgt en wij achterblijven... En idd, de vraag wanneer de 2e komt is hier ook steeds vaker aan de orde.
Ik weet niet of je het gesprek in het NOD forum bedoelt, zo ja; dat ging niet over onzekerheid. Dat ging over het verdriet bij iemand die voor een eerste kind bezig is en het verdriet van iemand voor een 2e dat maar niet wil lukken. Is toch wel heel anders dan onzekerheid. Ik snap dat iemand die voor een eerste kindje gaat onzeker is of het wel lukt, kàn lukken.