Ja, ik las het daar en inderdaad over de pijn en het verdriet. Ik betrap me soms op de gedachten die ik in het eerste bericht zette. Maar ik heb het inderdaad over de onzekerheid, niet over het verdriet. Want verdriet kan inderdaad net zo groot of groter zijn.
Gevoelens zijn voor ieder mens anders. Geen mens is gelijk. Het is ongetwijfeld heel anders en ik snap dat mensen die nog geen kindje hebben er anders in staan, maar soms is het alsof het verdriet van mensen die al een kindje hebben minder erg is of er niet toe doet. Ze hebben er immers al eentje. Dat steekt behoorlijk kan ik je vertellen. Mijn wens voor een tweede was veel groter dan voor de eerste. Geen idee waarom, gevoelens en emoties zijn gek. Ik ben trouwens nooit jaloers geweest op anderen. Ik gun iedereen het geluk en het beste. Vond het wel jammer dat wij zo lang moesten wachten.
Ik heb ook respect ervoor. Jij was degene die zo stellig schreef: ik kan snappen dat je door onwetendheid zegt dat men het niet pijnlijker er aard maar believe me IT is Ik wilde juist duidelijk maken dat dat niet voor iedereen zo is. En ja, ik ben heel blij dat onze tweede er nu is maar ik heb ook in onzekerheid gezeten (had bij de eerste pcos en wist dus niet wat ons nu te wachten zou staan), maar het nooit als heel vervelend of pijnlijk ervaren. Misschien stond ik er wel anders in omdat het zwanger worden van de eerste redelijk lang heeft geduurd (1,5 jaar) en met hulp van het ziekenhuis. Ik was allang blij dat het krijgen van 1 kindje gelukt was. Maar goed, deze discussie is eigenlijk niet nodig. De 1 ervaart het als heel pijnlijk als het krijgen van de 2e kindje (nog) niet lukt, een ander ervaart dat niet zo.
Nee, ik vind je niet asociaal dat je zo denkt. Ik ben het dan ook met je eens. Ik heb nu 2x een verhaal getypt, maar steeds weer weg gehaald, omdat ik niemand tegen de haren in wil strijken. Zoals hier inderdaad gezegd wordt: gevoelens zijn voor ieder mens anders...
Ach, tegen mij zeiden ze voor de eerste en na al die miskramen dat ik er eens mee moest stoppen, ik deed mezelf maar pijn. En ik kon trouwens ook best een hond nemen, of een kat. Een hobby wellicht, of lekker gaan reizen. Mensen kunnen zich moeilijk verplaatsen in elkaar, dat blijkt maar weer.
Ik denk dat het vooral een ander soort onzekerheid is. Wanneer je al een kind hebt en het lukt ineens niet meer, denk je misschien "Hoe kan het dat het nu ineens niet meer lukt? Is er iets met mij aan de hand, is er iets veranderd in de tussentijd?". Van onze dochter was ik meteen de eerste ronde zwanger. Voor haar heb ik een miskraam gehad, maar ook die was de eerste ronde raak. We zijn nu begonnen voor een tweede en zitten in de eerste ronde. Ik ga er niet vanuit dat het weer meteen raak is, maar als we over een jaar nog steeds bezig zijn voor de tweede, kan ik je vertellen dat er dan een hele grote onzekerheid zal spelen bij me. Ondanks onze dochter en het gemak waarmee het de vorige keren lukte. Snap je een beetje wat ik bedoel? Ik leg het erg omslachtig uit, ben vandaag niet op m'n best
Ja ik herken het..of het heeft niet zo mogen zijn. Sommige mensen zijn gewoon lichamelijk/natuurlijk niet geschikt om kinderen te krijgen etc Ergste wat iemand ooit over mij heeft gezegd is dat ik mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap gefaked heb. Het kon immers niet dat ik op donderdag acuut geopereerd werd en op vrijdag weer naar huis mocht (echt :x)
Ik snap je heel goed, dankjewel! En tuurlijk is er weer die onzekerheid als het bij een tweede niet zo snel lukt. Maar de onzekerheid of je op een schoolplein gaat staan, traktaties gaat maken, moederdagcadeautjes ooit mag ontvangen....daar heb ik het meer over. Of dat soort dingen onderdeel gaan uitmaken in je leven.
Verschrikkelijk! Moet ineens denken aan wat een collega onlangs tegen mij zei ( veel minder erg dan wat er tegen jou gezegd is, maar toch...): geniet van de tijd die je samen hebt zonder kinderen, als je eenmaal een kindje hebt, ziet je leven er heel anders uit. Het was lief bedoeld, maar ik snap ook wel dat als je een kindje hebt je wereld op zijn kop gaat, slapeloze nachten etc etc. Maar als de wens al jarenlang zo groot is....
Nee, daar heb je geen reet aan. Dat mag je zelf denken of tegen elkaar zeggen als je door je voegen zakt als ouders, maar dat zeg je niet tegen iemand die nog geen kinderen heeft en ze wel heel graag wil.
hahaha het was mijn reactie die ik plaatste. Ik gaf alleen mijn ervaring ik vroeg niet om hoe andere het ervaren.
Ik ben al moeder van 2 kinderen, en bizar genoeg is mijn kinderwens juist pas iets recents Ik was erg jong toen mijn oudste werd geboren, onverwachts en had daarvoor nog geen seconde gedacht of ik überhaupt wel kinderen wilde, het overviel me en heb er het beste van gemaakt. De zwangerschappen waren verschrikkelijk, mijn ex was een waardeloze zak zonder verantwoordelijkheidsgevoel en heb alles alleen moeten doen en een hoop stress ervaren. En toen kwam ik mijn huidige partner tegen, en mijn eierstokken ontploften Ik wil kinderen met hem, ik wil hem vader kunnen maken, ik wil kinderen die ontstaan zijn uit liefde, ik wil ervaren hoe het is om samen een zwangerschap en een bevalling te doen, om samen kinderen op te voeden in plaats van altijd maar alleen. Ik ben dolgelukkig met mijn meiden hoor, en omdat ik er continu alleen voor heb gestaan hebben we een enorm sterke band, we zijn de 3 musketiers Maar mijn jongste neemt volgende maand afscheid van de kleuterschool, we hebben de psz al achter ons gelaten, en bij iedere mijlpaal sta ik daar met hoop dat ik het nog een keer mag ervaren, maar het dan kunnen delen met iemand die het begrijpt. Ik ben inmiddels bijna 10 jaar ouder, zou het allemaal nog wel kunnen? Wat als wij alsnog tegen problemen aan gaan lopen? Ik ben ook bang, ik ben ook onzeker. Ik wil zó graag nog een keer, en nu op de 'juiste manier', en ik loop tegen gigantisch veel onbegrip aan omdat "ik toch al 2 kinderen heb? Ze zijn nu ouder, zelfstandiger, wil ik echt nog een keer die tropenjaren in? Nog meer kinderen vragen ook om financiële offers, ben blij met wat je hebt!" En god dat ben ik.. ik kan me niet voorstellen hoe pijnlijk het moet zijn om een kinderwens niet in vervulling te zien gaan en nooit moeder te worden. Dat gun ik niemand, en dat is verschrikkelijk. Maar soms zou ik wel willen dat er ook wat meer begrip is wanneer de situatie anders is. Dat ook mijn kinderwens serieus genomen werd in plaats van gebagatelliseerd en weggewuifd. Het valt absoluut niet te vergelijken, maar dat betekent niet dat de onzekerheid, de angst en het verdriet minder echt is. Gevoelens zijn zo persoonlijk..
Bij mij is het eigenlijk andersom. We zijn bezig voor een 2e kindje. Bij mijn dochter was ik 1e ronde zwanger en nu inmiddels in ronde 8. Ik word daar ontzettend onzeker van. Ik kan er (denk ik) wel mee leven als de 2e nooit gaat komen. Ik ben heel blij dat ik gezegend ben met een geweldige dochter. Maar de onzekerheid vind ik niet te doen. Waarom lukt het niet? Was mijn dochter een "lucky shot"? Is er iets mis met me? Ben ik te oud? Ik ben echt zoveel onzekerder dan toen we voor de 1e gingen! Wij hebben met dochter ook heel wat te stellen gehad, waaronder een longoperatie. Voor ons was het dus ook nog helemaal niet zeker of wij ooit op dat schoolplein zouden staan. Ieder huisje heeft zijn kruisje.
Deze discussie is voort gekomen uit inderdaad zoals osrouti hier al zei, een opmerking die ze tegen mij maakte; Jij hebt gelukkig al een zoon. Het maakt verder ook niet uit. We hebben ieder zo ons gevoel erover en dat mag ook. Ik denk zelf dat een ieder het recht heeft op een eigen mening hierin en een ieder zal zo z'n eigen gevoel hierin hebben. Ik ben t wel eens met Anneliesje die net schreef van dat t allemaal maar minder erg lijkt als je al een kindje hebt. Nou over onzekerheid gesproken waar GDuif het om ging, ik kan je vertellen onzekerheid is er bij mij momenteel meer dan ooit! Ik twijfel aan me lichaam, of ik nog wel gezond ben of geen gekke ziekte heb, of ik fout bezig ben, hoe kan t nou? Heb alle onderzoeken gehad waar niets uit is gekomen, maar waarom gaat t dan steeds mis... Komt die tweede er nog wel?! Dat t gevoel anders is, klopt. Maar mijn wens is nu juist groter dan ooit. Ik geniet van m'n zoontje, maar gun hem ook een broertje of zusje. ik denk niet dat het ene per se erger is dan het ander. Ieder ervaart de pijn op z'n eigen manier. Ik gun het een ieder evenveel die een kinderwens heeft. Ongeacht of het de eerste, tweede, derde of vierde is...
De wens Is even groot.... De uitkomst wanneer het gewenste kindje niet komt Is een wereld van verschil.... wordt je nooit zwanger van je eerste kindje zul je nooit mama worden, nooit een zwangerschap, nooit een bevalling, nooit een verjaardag, nooit mama horen, nooit een eerste schooldag, nooit een rapport, nooit een eerste vriendje/vriendinnetje, nooit een trouwerij, nooit opa of oma worden. Lukt het voor een 2e 3e 4e enz enz niet... zul je al die dingen hier boven wel mee maken in tegenstelling tot de wens ouders die kinderloos blijven. Het verdriet dat het niet lukt zal het zelfde zijn maar wat ik zeg... De toekomst niet Ookal stA ik er zelf wel heel anders in... zelf dmv een lange weg zwanger mogen raken van mn eerste kindje... De angst zat er goed in of We überhaupt ooit ouders mochten worden.... Na 1,5 jaar later begon het te kriebelen voor een 2e. Afspraak Was max 1 jaar mmm langer niet want dat kost mij mn gezondheid en relatie.... een 2e kindje Is voor mij hierdoor nooit een absolute must geweest maar een kadeau...
. Zonder iets te willen afdoen aan het verdriet dat je hebt als er misschien geen tweede komt, daar kan ik overigens over meepraten; het is echt van heel andere orde om nooit moeder te worden, nooit oma, nooit een gezin te vormen dan dat er geen tweede, derde of vierde bij komt. Het verlangen en het verdriet kunnen heel groot zijn, ook op de langere termijn, maar het is echt iets anders dan nooit voor een kind te kunnen zorgen als je niets liever wilt.