Er is verder geen ruzie hoor mop, ik heb absoluut begrip voor jou angst. Ik kan alleen maar hopen dat het alsnog lukt en je uit de onzekerheid wordt geholpen. T ligt erg gevoelig bij de meesten en de meningen zijn verdeeld. En dat is verder prima! 😉👍
Ben het met je eens. En ik vind het ook "erger" als iemand kinderloos blijft. Maar dat geeft geen vrijbrief om de (evenzo grote) kinderwens die iemand mét kind heeft te bagatelliseren. Daarom is dit ook een oneerlijke discussie.
Ik ben van onvruchtbaar naar mama van 3 gegaan. Ik persoonlijk zou mijn wens voor een 4e naast mij neer kunnen leggen mocht het niet lukken. Gebruiken ook geen hormonen deze keer. Het is zo persoonlijk! Zo kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd dat mijn abortus veel minder erg is als kindje wat in de buik overlijd. Ons kindje was net zo gewenst als het overleden kindje, maar zo ernstig ziek dat ze niet kon overleven buiten mij. De keus om ons kindje te vermoorden vond ik vele malen erger op dat moment, maar ook dit is extreem persoonlijk. Iedereen verdient het om gewenst mama/papa te worden of het nu van een 1ste of 10e kindje is!!
Iedereen die denkt dat de wens voor een eerste hetzelfde is als die voor een tweede/derde/vierde, heeft nooit écht bang hoeven zijn om geen moeder te worden. Wat absoluut niet wil zeggen dat je geen verdriet mag hebben als een tweede (of verder) kindje niet wil lukken. Maar de angst om nooit mama te worden is gewoon groter/zwaarder/erger.
En mensen die niet begrijpen dat de wens even groot is hebben waarschijnlijk nooit een eerste kindje verloren.
Dat is natuurlijk een totaal andere situatie. Als je een kindje verloren bent is dat met helemaal niets te vergelijken. Dat verdriet lijkt me onmetelijk. En dat vind ik dus ook helemaal niet zo in te brengen alsof daardoor de wens voor een eerste of tweede/meer gelijk zou zijn. Appels en ijskasten.
Persoonlijk is het hier zo dat mijn zoontje niet gepland was dus ik heb nooit de spanning ervaren van: zal t deze ronde raak zijn? Ook heb ik van die zwangerschap niet enorm kunnen genieten door de omstandigheden. Nu heb ik een andere partner en zijn we wel gericht bezig met zwanger raken. Dus ervaar ik wel de spanning en zenuwen en het aftellen naar nod. De lichte teleurstelling als het weer niet raak is enz. En denk ik ook van oei zal ik wel nog een x zwanger kunnen raken? Matchen mijn vriend en ik op vruchtbaar vlak noem maar op
Ik begrijp heel goed dat je zo denkt. Ik ben al wel moeder en de wens voor een tweede is groot maar toch anders. Een 2e kindje maakt mij niet opnieuw moeder, dat ben ik namelijk al. Dat speciale is eraf zeg maar. Voor mij is het nu meer dat ik mijn gezin wil uitbreiden en mijn zoon een brusje geven. Succes met zwanger worden!
Precies! Helemaal met je eens. Verdriet is verdriet dus als het niet lukt voor een eerste, tweede, vijfde heeft iedereen dat verdriet. Maar die angst nóóit te mogen ervaren hoe het is zwanger te zijn, een kindje op de wereld te zetten, te mogen zien opgroeien, misschien zelfs ooit opa en oma te mogen zijn... Dát gevoel is zo eindeloos wanhopig en iets heel anders dan het gedeelde verdriet van wanneer het niet lukt.
Ik geef even als eerste aan dat ik alleen het eerste bericht heb gelezen en daarop reageer. Ten eerste, je bent niet asociaal, ik snap je gedachte volkomen. Een vroegere vriendin van me overkwam het voor vele mama's ondenkbare. Ze had een kindje, wilde een tweede kindje en kwam er tijdens dat proces achter dat ze helemaal geen kinderen kon krijgen en de artsen snapten niet dat het eerste kindje er überhaupt was gekomen, het was letterlijk een wonder, en de kans om dat nog een keer mee te maken was wat ze noemden even groot als dat je de loterij wint en binnen de tien minuten geraakt wordt door de bliksem. Ze was helemaal van de kaart en stuitte op een muur van onbegrip in haar omgeving die allemaal vonden dat ze van geluk mocht spreken dat ze al een kindje had. Daar heeft ze heel erg veel verdriet van gehad, want voor haar gevoel moest ze volledig door een rouwproces heen. Wat mezelf betreft: tussen mijn eerste en tweede zwangerschap zat 11 jaar, de onzekerheid en twijfel en angst was precies hetzelfde. Want voor mijn gevoel was ik toch al"oud" en mijn lijf was veranderd en noem maar op. En nu merk ik toch ook weer dat de onzekerheid weer net zo erg is. Ook ik heb een bepaalde droom, een ideaalbeeld van mijn perfecte gezinnetje, en voor mijn gevoel is dat nog niet compleet. Ik denk dat ik het heel moeilijk zou vinden om het los te laten mocht het niet meer lukken om wat voor reden dan ook. Wat ik nu vertel staat denk ik haaks op jouw gevoel erover, maar dat maakt jou nog geen slecht of asociaal mens. Jij hebt gewoon andere ervaringen waardoor je bepaalde voorstellingen maakt over "hoe het zou zijn als..." Groetjes van Bloem