Maar wat is er precies zo erg aan die brief? Ik lees het als in dat ze aangeeft bij jouw moeder dat je in de familie wordt opgenomen alsof je haar eigen dochter bent.
En dat is net wat ik niet wil. Ik heb een moeder! Zij is de moeder van mijn vriend. Ik heb een moeder, die zich zonder -dat tegen haar gezegd wordt- nooit schuldig hoeft te voelen. Scheiding van ouders gaf even wat strubbelingen maar zij neemt het moederschap niet "over". Het voelt alsof ze me overnam. Er stond nog meer in de brief wat daarop wees. Dat ze van mn moeder dingen over me wilde weten zodat ze meer van me wist nu ik zo dichtbij kwam... Affinn ik ben blij met jullie berichten. In het verleden heb ik coaching gehad van een lifestylecoach, misschien toch weer eens langsgaan voor handsvaten. Met name om mijn eigen emoties te begrijpen en te kunnen parkeren.
Ik vind dit altijd zon typisch gevalletje van "oude vrouwtjes helpen de straat over te steken terwijl ze helemaal niet naar de overkant willen" Het is lief en goed bedoeld, maar gaat echt totaal voorbij aan de wensen, grenzen en behoefte van de ander. Ik heb (helaas) ook zon schoonmoeder (wel iets minder erg). Het is extra complex omdat je weet dat iemand het zeker niet kwaad bedoelt, maar het wel heel dicht op je huid komt en ik herken het benauwende gevoel ontzettend! Ik vind het vaak ook heel lastig om balans te vinden tussen grenzen aangeven en schoonmoeder niet kwetsen. Ik vind dus helemaal niet dat je overdrijft en volgens mij kijk je er best reeeel tegenaan. Zo overladen met cadeaus is ook echt niet normaal! Dat doet ze echt om haar eigen behoefte te bevredigen. Dat zou ook vast ergens vandaan komen, misschien vanuit haar eigen jeugd of idd een onvervulde wens voor een groot gezin. Wat mijn man en ik iig zoveel mogelijk proberen te doen is kijken naar waar voor ons een belangrijke grens ligt in wat we oke vinden tav zijn moeder. Gaat ze daar overheen dan geven we dat duidelijk aan en leggen we ook uit waarom. Bij minder belangrijke zaken (die vaak alsnog erg irritant zijn) proberen we het naast ons neer te leggen en haar die ruimte maar te laten nemen. Niet altijd makkelijk en het blijft hier altijd wel een dingetje, maar helaas kun je anderen ook niet veranderen, dus dit lijkt voor ons de beste oplossing... Kortom het is dus echt niet raar om je eigen grenzen aan te geven. Schoonmoeder moet ook leren dat ze niet meer op elk vlak van haar zoon los leven kan infiltreren en dat ze soms even een stapje terug moet doen.
Helemaal mee eens en eventueel zelf alvast wat voorwerk doen? Zelf al een keer gaan kijken/ proberen om alvast wat gevoel erbij te hebben, zodat je een beetje weet welke richting je op wilt? En verder, toch misschien het gesprek nogmaals aangaan en aangeven dat je het heel erg waardeert en lief vindt, maar dat het ook wel benauwend is. Dit is voor jullie ook een speciale tijd om uit te vinden wat je wil qua dingen voor de baby en als dat allemaal al voor jullie gedaan en gekocht is, is dat ook wel jammer. Wellicht kun je je vriend instrueren om dit aan te geven zonder te beschuldigend te zijn? Daarnaast gewoon voet bij stuk houden waarbij je dit erg belangrijk vindt en misschien gewoon ook eens toe te geven. Pick your battles. Succes!
Natuurlijk heb je al een moeder... Alleen kun je het ook positief bekijken in plaats van als een aanval op de relatie met je eigen moeder. Ik word door mijn schoonmoeder ook behandeld als "eigen". Dat betekent niet dat ik mijn moeder aan de kant schuif of een plek onder haar zet. Maar goed, als die brief jou dwars zit moet je dat zeker aankaarten en ook de andere zaken waarin je haar vindt doordraven. Waarschijnlijk zal ze het wel even moeilijk vinden en een plekje moeten geven, maar als je het met respect brengt dan zal het jullie relatie op de lange termijn juist goed doen. Op de huidige manier ga je alleen maar meer irritatie opbouwen. Daar heeft niemand wat aan. Succes in ieder geval!
Oeff gelukkig maar. Ik was al 'bang' dat ik de enigste was die het superlief van de schoonmoeder vind. Ok misschien wat onhandig. Maar persoonlijk heb ik liever dit dan een heks van een schoonmoeder. Die brief vat ik zelf juist heel lief op. Dat ze jou als haar eigen dochter zal opvangen in de familie. Wat natuurlijk niet betekent dat ze jouw moeders plaats inneemt. Maarja misschien begrijp ik het allemaal niet omdat ik van een heel ander cultuur kom.
Ik sluit me aan bij reacties hierboven. Ik las de openingspost en dacht "wat is nou precies het probleem"? Gelukkig niet de enige. Wel ook eentje van buitenlands komaf, dus het zal daaraan liggen. Ik snap sowieso niet dat mensen in de kraamweken (schoon) ouders niet of voor "maar 30 minuten" bij willen hebben. Mijn (schoon)ouders waren (en zijn nog steeds) altijd welkom. In de kraamweken kwamen ze beide iedere dag langs, brachten eten, zorgden voor de oudste, deden klusjes die kraamhulp niet deed. Ik voelde me niet verplicht om bij te zitten, ik ging gewoon naar bed als ik daar geen zin in had. Maar het scheelt dat ik (schoon)ouders niet als gasten zie
Ik heb ook een schat van een schoonmoeder, al slaat ze soms een beetje door Hier heeft ze tijdje geleden roze kleertjes gekocht voor ons aankomende kindje waarvan we het geslacht niet eens weten Toen ik haar er in de winkel op wees, zei ze 'mocht het een jongetje blijken dan geef je het maar eens als kraamkado bij iemand anders' Gelukkig weten we haar verder redelijk te sturen, hebben wat 'familie meubels' meegegeven om op te knappen voor de babykamer etc dan is ze te druk daarmee om andere dingen te regelen Mijn eigen moeder heb ik trouwens ook af moeten remmen met kados ze zijn erg enthousiast
Helemaal eens! Ik heb ook dergelijke ontzettend lieve maar ons ook benauwende schoonouders. Zelf ben ik liefdevol maar ook zeer zelfstandig opgevoed (wellicht wat té) en vind het soms lastig om voor me te laten zorgen. Dus heel verschillend van mijn schoonouders. Manlief is het overigens met mij eens dat ze de neiging hebben om te ver te gaan in zorgen voor ons etc. Maar hij is het meer gewend. Schoonmoeder is erg onzeker en zoekt steeds bevestiging dmv van "zorgen voor " dat is echt wel lastig om mee om te gaan. Je voelt gewoon dat je niet alleen maar iets van haar krijgt maar dat ze ook iets terugverlangt als in dankbaarheid, bevestiging in, aandacht. Dat is zeker niet alleen maar lief maar eerder claimend gedrag. Dit benoemen is ondoenlijk en kwetst alleen maar. Maar ts mag zeker haar grenzen aangeven. Hierbij helpt dat wel maar blijft moeilijk hoor. Maar het moet wel want anders gaat het echt scheef in de relatie. De behoefte van ts om wat meer ruimte te krijgen is net zo valide als die van schoonouders om te zorgen en betrokken te zijn. Het is zoeken naar een goede balans voor beiden. Hier hielp het om eerst waardering uit te spreken voor wat ze allemaal doen en geven en vervolgens toch ook heel concreet zeggen wat je wel en niet wilt. Ikzelf kies echt bepaalde dingen uit (pick your battles) en accepteer ook veel.
Bedankt voor jullie beide verhalen. Dit is inderdaad hoe ik me voel. Ik ben liefdevol maar met duidelijk pad naar zelfstandigheid opgegroeid en krijg nu alles toegestopt. Zoals jullie lezen heb ik 2 gesprekken met haar gehad en sindsdien nog niks van haar vernomen. Vanavond bel ik haar zelf, gewoon om even te vertellen hoe het met me gaat... Ik weet dat ze dat zeer waardeerd en ik kan dat ook beter als ze me niet aan m'n enkels hangt. Eigenlijk krijgt ze meer voor minder😅 Juist omdat ik mezelf tegen keer wanneer ze inderdaad wat geeft, ik weet dat ze dan aandacht terug verwacht. Ik ben best bereid om aandacht te geven, maar op mijn moment. En niet na aanleiding van... Hierdoor zou zij door meer en meer cadeautjes ook meer aandacht krijgen en dat is iets wat ik niet op kan brengen. Mijn vriend heeft een gladde rug, die snapt mijn punt maar heeft er zelf weinig last van. In gesprkken vraag ik hem of hij vroeger ook zoveel kreeg. Dit kan hij zich niet herinneren.. Wel weet ik dat hij weinig tegenspraak heeft gehad als kind, als hij ergens geen zin in heeft doet tie het niet. In deze situatie wel bruikbaar, ik heb hier geen zin in en als het moet maakt hij dat duidelijk (maar ik wil het zelf bespreekbaar houden) in andere situaties is het dan wel eens minder handig haha maar dat is een ander verhaal😉
Oh man ik krijg het al benauwd als ik het verhaal lees. Nu ben ik, en mijn man ook, erg graag onafhankelijk en zeer zelfstandig. Zo ben ik ook opgevoed. Geen geclaim, veel bezoekjes etc. Hier ook zo'n schoonmoeder, maar dan wat minder lief want die werd woest en ging huilen als het niet uit kwam. Nu zitten wij 200 km verderop en is de relatie een stuk beter. Ik zou het vooral aan je partner duidelijk maken, en samen met hem het gesprek aan gaan. Succes!
Niet stressen nu. Veel is te danken aan je hormonen. Je gaat je schoonmoeder niet veranderen, je kan er alleen maar het positieve van proberen in te zien. Als je bang bent voor je kraamtijd, laat haar dan zoals ik hierboven al gelezen heb taken voor je uitvoeren die ze met plezier zal doen en die jou wat werk besparen (denk maar aan koken of eten brengen, boodschappen doen, eventueel helpen met de was of de schoonmaak, etc. zo is ze er ook bij maar doet ze iets nuttigs en zal ze zich ook nuttig voelen).
onderstaande stukje denk ik dat het meest verwoord wat jij bedoelt, en ik denk als je dit precies zo tegen je schoonmoeder verteld zij wel zal inzien dat je wel heel blij bent en het heel lief vind, maar het overrompeld je en je voelt dat je jouw familie hierdoor tekort doet ik vind jouw uitleg hier ook heel netjes verwoord niet boos of arrogant maar juist heel lief naar je schoonmoeder toe dus mijn advies zeg het haar op deze manier
Hier ook wel goedbedoelde aandacht, maar net teveel... het blijft lastig. Krijg je de meest wanstaltige zelfgemaakte dingen, die helemáál niet bij de kinderkamer passen. We hebben er maar een weg in gevonden. Sommige dingen liggen ver weg gestopt, een paar dingen zijn gewoon in gebruik. De kinderkamer hoeft niet perfect Heb je al eens geprobeerd om haar liefde en kadootjes te structureren. Dat je bijvoorbeeld uitlegt dat jullie veel liever bonnen willen hebben van de Hema, Prenatal of babywinkel, omdat je nog niet zeker weet wat er nodig is? Met bonnen hou je meer regie over de spullen die in huis gehaald worden. Of dat je momenten afspreekt waarop je rust hebt en andere momenten dat ze wel welkom is? Dat laatste is wel belangrijk, dat je niet zegt "de komende drie maanden wil ik je niet over de vloer". Als je bijvoorbeeld zegt "woensdagmiddag een kopje thee en één uurtje in het weekend", klinkt het al heel anders. Vertel haar waar je na de bevalling behoefte aan denkt te hebben, en realiseer je dat het wel eens heel anders kan uitpakken. Het is geen onderhandeling, als jij na de bevalling besluit dat je haar toch vaker wil zien, dan hoort ze het wel. Ennuh... de baby is een prima excuus hoor. Dat die veel huilt, of ziekig is... als je dat moet zeggen om rust te krijgen is het prima. Die eerste paar dagen kan de kraamhulp je ook prima ondersteunen. Gewoon van te voren overleggen waar je zorgen in de kraamtijd liggen en bespreken hoe je het wil aanpakken. Die fluistert dan echt wel aan de deur dat jullie nét liggen te slapen En als je man daarna nou ook even meehelpt om de aandacht een beetje te kalmeren, dan hoef je het niet alleen te doen. Ik vind je trouwens helemaal niet verwend of egoïstisch. Ik had precies hetzelfde; óns kind, ónze keuzes. Niet dat de omgeving zich daar altijd wat van aantrok, maar ik heb een paar keer echt wel aangegeven dat mijn grens bereikt was. Ik bedoel, je kan meedenken, maar het gaat tot zo ver en niet verder. Je SM is volgens mij een beetje grensoverschrijdend. Niet gek dus dat jij er geen zin in hebt.
Ik ben juist altijd een beetje jaloers als ik lees dat moeders of schoonmoeders zo meelevend zijn, cadeautjes kopen en bellen/appen om te vragen hoe het gaat... Hier zijn ze alleen even blij als je verteld zwanger te zijn en vervolgens hoor je er weinig tot niks meer over. Op het eind van de zwangerschap had ik bijv. graag een helpende hand gewild, even helpen met het huis schoonmaken ofzo of dochter even ophalen zodat ik 's middags een dutje kon doen... maar dan moet ik er echt om vragen. Maargoed om op jouw verhaal te reageren... ik zou vriendelijk aangeven dat ik het enorm lief vind dat ze zo meeleeft en cadeautjes koopt, maar dat het je een beetje te veel is allemaal. Je zegt zelf al dat het uit een goed hart komt dus probeer het niet te zwaar te maken. Door je hormonen kan je natuurlijk ook wat over-emotioneel zijn en denk je achteraf 'waar heb ik me druk om gemaakt'
Dat kan ik me zó goed voorstellen! Maar het kan gek genoeg ook allebei tegelijkertijd. Als iemand vooral (veel of weinig) doet waar hij zelf zin in heeft, in plaats van te helpen, is het ook niet échte aandacht. Maar ik ben het helemaal met je eens. Hier ook regelmatig gedacht "joh, help anders eens door onze huilbaby een dag of weekend over te nemen ipv dat je weer met plastic muziekspul aan komt zetten". Een huis vol spullen waar ik niks aan had, maar echte hulp ho maar.
Lief lief.... Pfff ik vind t bijna stalken. Ze gaat gewoon over een paar grenzen heen, maar aha! Die zijn door TS nog niet echt heel duidelijk aangegeven. Maar ik vind het heel benauwend klinken allemaal. Tuurlijk zijn er ook de minder leuke sm's, maar dat staat los van hoe een ander zich gedraagt en wat dat met je doet. Overigens zou ik met zo'n schoonmoeder ook enorm bang zijn dat ze bij de bevalling wil zijn. Ik zou in ieder geval beginnen met het duidelijk aangeven van je grenzen. En misschien heb je wel last van je hormonen, maar ook dáár moet ze rekening mee houden.
Ik zie niet in wat hier ingewikkeld aan is. Je zegt: lieve Sjaan/Nora/Jetty. Ik vind het hartstikke lief, ik waardeer het gebaar, maar je moet dit niet meer doen. Het benauwt me, ik weet van gekkkigheid niet wat ik met die spullen moet. We hebben niet voor niets zelf nog niets gekocht, we vinden het te vroeg. En dat herhaal je. Elke keer. Dat hoeft dus geen lang gesprek te zijn. En krijg je iets wat je niet mooi vindt, dan zeg je. Dankjewel, lief van je, maar ik heb al een uithangbord besteld/ wil liever een andere/ dit is niet mijn smaak. Als zij ver gaat met geven, mag jij ver gaan met weigeren. Werkt dat niet, dan heb je altijd nog de vrijheid om dingen weg te gooien of weg te geven.