Mijn man heeft 11 jaar geleden een ongeval met een koe gehad waardoor hij een klap op zijn hoofd heeft gekregen en een week in coma heeft gelegen. Hier door heeft hij nu nog problemen: Veel moe, moet ook altijd smiddags een half uur slapen en op zondagmiddag 2 uur. Kan slecht tegen prikkels, als hij moe is,en de kinderen zijn druk of vervelend kan hij daar slecht tegen en zondert zich dan vaak af. Kan hier door dus ook niet mee met een dagje weg als hij dat al wel doet is hij vaak de week erna extra moe. Hij is verder niet ziek en heeft een drukke baan als melkveehouder. Zolang hij zijn eigen planning kan doen gaat het redelijk maar plant een ander iets voor hem dan is hij het overzicht kwijt. Toen we nog geen kinderen hadden merkte ik er niet zoveel van. Als hij moe was ging ik wel lekker lezen of paardrijden, maar nu met de kinderen heb ik er soms heel veel moeite mee, de zorg voor de kids komt ook 99,9% op mij neer, als ik iets wil doen moet ik altijd oppas regelen, mijn man kan ik geen dag op laten passen want hij kan dan niet zijn rust pakken wanneer hij het wil. De oudste zit op school en de jongst gaat 2 dgn pw naar gastouder die twee dagen werk ik thuis of ik probeer mijn eigen energie weer op te laden door iets voor mijzelf te doen. Ik vroeg me af of er nog meer mensen zijn die een partner hebben met nah of een andere soort beperking. Met de zorg van mijn man erbij heb ik soms het gevoel dat hij mijn derde kind is. Als ik geen rekening met de slaapjes van mijn kind hoeft te houden dan is het wel met de slaapjes van mijn man....
Ik wil je gewoon even laten weten dat ik je verhaal gelezen heb en dat ik me ergens wel kan indenken hoe zwaar het is. Wat zal jij je af en toe gevangen voelen omdat je zo moeilijk weg kunt gaan. Mijn vader heeft NAH. Hij heeft dit pas gekregen toen ik uit huis was, mijn broertjes woonden nog wel thuis maar zijn oud genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen. Ik weet hierdoor dat het superzwaar is. Ik hoor natuurlijk veel van mijn moeder, af en toe ook van mijn vader maar hij praat er niet graag over. Mijn moeder moet van alles voor hem onthouden en altijd rekening met hem houden. Dit is voor haar al heel zwaar, maar voor jou met nog kleine kinderen erbij, pff... Heel goed dat je tijd voor jezelf in plant. Blijf dat doen, dat is echt belangrijk. Hopelijk vindt je hier iemand in dezelfde situatie, dat praat vast wat makkelijker.
Ik heb een zoontje van 5 met NAH Als ik dit zo lees ben ik benieuwd wat de toekomst zal brengen Ondanks dat hij nog zo klein is merk ik absoluut dat hij veel maar behoefte heeft aan regekmaat en structuur Veel slaap nodig heel vaak moe ondanks 12uur per nacht Snel prikkelbaar vooral bij drukke dingen Als ik zo jou verhaal lees lijkt me dat nog moeilijker als dat je kind het bv zou hebben omdat je juist de steun en hulp van je man nodig hebt in je gezin Veel je veel sterkte wensen Misschien is een paar dagen samen weg En ja de zorg op je nemen maar dat doe je al
Mijn man heeft 11 jaar geleden een ongeluk gehad. Toendertijd ook een tijdje in coma gelegen/gehouden. Destijds waren we nog jong en wisten niet wat de toekomst zou brengen. Na een jaar revalidatie is hij thuisgekomen maar toen begon het pas. Uiteindelijk is hij een heel ander persoon geworden. Korte termijn geheugen is heel slecht, iets onthouden hebben we weer echt moeten trainen. Ik onthoud nog steeds erg veel voor hem. Meerdere mensen op een feestje oid gaat inmiddels weer beter maar was ook erg lastig. Inmiddels is hij weer fulltime hard aan 't werk. Ik herken het vermoeidheid verhaal gelukkig niet. En hij heeft ook genoeg energie voor onze zoon. We hebben de eerste jaren na het ongeluk een zware tijd gehad om alles een plekje te geven, maar inmiddels merken we op korte termijn geheugen na er eigenlijk weinig meer van. Lijkt me heel zwaar voor je! Neem zeker ook de tijd voor jezelf! Heb geen tips.. maar wil je wel sterkte wensen
Mijn man heeft 16 jaar geleden een ongeluk gehad waarbij hij in coma heeft gelegen. Hij heeft ook nah. We hebben twee jonge kinderen en merk dat hij het heel moeilijk heeft als ik even weg ben. Hij overziet het niet. Ook bij drukte is hij snel aangebrand en niet te genieten. Hij heeft genoeg aan 8 uur slaap per dag maar moet wel zeggen dat hij alles relaxed doet. Hij neemt overal de tijd voor. Zijn geheugen is overigens niets mis nee.
Mijn vader had NAH. De beschermlaag van zijn zenuwbanen brak af en daardoor ook steeds meer verbindingen tussen de zenuwcellen. Moe, rare gedragingen, onverwachte woede uitbarstingen, op een gegeven moment dementerend, lichamelijk brak de boel ook af omdat het steeds minder aan te sturen was door de hersenen. En dat had ook nog een aantal andere gevolgen. Misschien helpt het om met vriendinnen en hun kinderen erop uit te gaan. Dan heeft je man een extra rust momentje en dan kunnen jullie toch nog wat leuks doen. Je geeft ook aan dat het minder energie kost als hij de plannen maakt. Zou hij niet zelf ook wat uitjes kunnen plannen?
Mijn man heeft een hersentumor, aan geopereerd, maar hij zit er nog. Schade zit hem bij hem met name in korte termijn geheugen, interactie in drukke sociale omgevingen en zijn behoefte om alles te structureren. De eerste jaren vond ik zwaar, ook al hadden we toen nog geen kinderen. Maar gaande weg hebben we onze manieren ontwikkeld. Hele praktische dingen en het stukje dat ik ook gewoon moet accepteren dat hij dingen vergeet en ik daardoor een andere verantwoordelijkheid voor de kinderen draag. Dat is echt een enorm proces geweest. Wat jij omschrijft herken ik niet, het lijkt mij zwaar! krijgt hij iets als prikkel regulerende medicatie oid? Kun je het er met hem over hebben?
Nee hij krijgt geen medicatie, dat heeft hij ook niet nodig, het is mn als hij moe is kunnen prikkels extra zwaar aankomen. Bijv als we naar de stad gaan en hij is moe dan moet hij naar huis, gaat hij door dan kan dat een week lang heel zwaar zijn, extra moe enzo. Zo op het oog zie je niks aan hem en voor andere houdt hij zich groot maar in het gezin komt het er vaak uit.
Mijn man heeft 12 jaar geleden hersenvliesontsteking ontsteking gehad en 2 jaar terug heeft hij ineens een epileptische aanval gehad. Sindsdien heeft hij er 3 gehad en kan hij ook niet veel meer onthouden en is hij heel snel moe. Ook drukte kan hij niet meer goed aan. Ik herken wel wat je zegt in de zorg voor de kinderen. We hebben sinds januari een dochter en het valt mij ook best wel zwaar om voor het grootste gedeelte voor haar te zorgen. Gelukkig kan ik haar wel even bij hem achterlaten af en toe zodat ik eventjes iets voor mezelf kan doen, dat is wel fijn!