Mijn moeder hield altijd de kaarten van mijn oma en tante achter. Ze was gescheiden van mijn vader/vechtscheiding ect. En ik vind nu nog steeds erg dat ik ze nooit gekregen heb. Helaas is mijn oma overleden en wij waren enige kleinkinderen. Ik hen ooit een stapel enveloppen gevonden maar niet opgemaakt want mijn moeder zag dat...
Het is natuurlijk compleet anders wanneer je een goede band hebt met je grootouders, maar je die van je moeder niet meer mag zien of spreken omdat zij ruzie heeft met je vader, dan wanneer die grootouders nooit naar je omkijken of hebben gekeken, en dan jaren later ineens met zo'n kaart aankomen..
Niet geven en gewoon weggooien. Het is zij verjaardag en die hoort gezellig te verlopen. Hij is pas 9 en het enige waar hij recht op heeft is dat jij bepaalt wat goed voor hem is.
Alleen jij kan de situatie inschatten wat dit met je zoon doet. Zoals jij hem nu omschrijft zou ik de kaart niet geven.
Maar welke verwachtingen heb je het dan over? En hoever is dat dan de schuld van een kaart? Ik zou hem ten eerste al niet opengemaakt hebben, het is post voor mijn zoon. En ik had het hem dus zeker ook gegeven. Verder had ik er zelf geen woorden aan vuil gemaakt als ie er zelf niet over zou beginnen. En anders zou ik het vooral laten zijn wat het is: een verjaardagskaart, met een wens voor een fijne verjaardag. Kinderen zijn daar vaak toch makkelijker in. Ten minste, mijn oudste 2 krijgen soms een verjaardagskaart van de opa waar we verder geen contact mee hebben. Leuk als ze m krijgen, ook prima als ze 'm niet krijgen. Ik merk geen verschil in de sfeer van de verjaardag.
Even voor de duidelijkheid ik heb hem niet open gemaakt maar de postcode stond achterop. Moeilijk hoor.. ik ben bang dat hij misschien hoopt op contact oid. Mijn vader is 3 maand geleden overleden en dat was zijn maatje ze zagen elkaar elke dag en hij mist hem enorm. Daarom ben ik bang dat hij misschien een soort vervaning erachter zoekt.. hij is best een binnevetter en moeilijk om er wat uit te krijgen..
Tenzij je bang bent voor zijn veiligheid, zegt jouw verhaal mij maar één ding: neem hem zijn zeggenschap over eigen leven niet af. Hoewel het voor jou zeer veel te laat is, dat hoeft het niet te zijn voor hem. De kaart is een handreiking dat hij niet vergeten is. Daar mag hij -mits het niet gevaarlijk is- zelf over nadenken. Neem hem dat niet af, maar bespreek het wel met hem.
Ik zou dit eerder doen als hij een jaar of 13/14 is. Hoe kun je je met zulke vraagstukken bezighouden op die leeftijd?
Misschien verschilt het per kind, mijn moeder vertrouwde mij al vele jaren jonger dan 9 met dergelijke informatie. Mijn broer inderdaad later (ander type kind, meer doen, minder denken). Maar het achterhouden als er geen direct gevaar dreigt, vind ik echt een heel moeilijk iets. Het zou een vertrouwensbreuk zijn voor mij naar mijn ouders toe als ik er later achter kwam. Ik zou kiezen voor begeleiden en daarbij mag je best vertellen waar je zelf mee zit of bang voor bent. In gepaste kinder-termen.
Ok, sorry, dat had ik niet zo begrepen. En het scheelt misschien ook dat mijn kinderen hun hart op hun tong hebben. Dat gezegd hebbende.. In hoeverre kan een verjaardagskaart kwaad? Als je op een rustig moment het met hem erover hebt, komt er dan wel wat uit?
Mijn moeder ook, al zolang ik me kan herinneren... maar ik heb daar alleen maar schade door opgelopen en had echt graag gehad dat ze leeftijdsadequaat informatie had gedeeld en mij daarin had beschermd. Mijn broer is die info bespaard gebleven. Ik zie het dan dus eerder als beschermen dan om een vertrouwenskwestie.
Ik zou de kaart wel geven en als je merkt dat hij bepaalde verwachtingen er bij maakt kun je het daar met hem over hebben. Iemand gaf aan dat zijn verjaardag een leuke dag moet zijn, maar je kunt de kaart natuurlijk altijd een dag later geven.
Je zou hem kunnen zeggen dat hij een kaart van die "opa" heeft gekregen (omdat je dat gezien hebt aan de postcode). En daarmee kan je je zoon ook zeggen dat hij zelf de keuze mag maken of hij de kaart wil lezen of niet, dat jij altijd achter hem blijft staan wat die keus ook zal zijn. Eigen keuzes (mogen) maken geeft vaak ook wat meer vertrouwen.
Heel rot voor je zeg ! Hoewel situaties en personen niet te vergelijken zijn (zeker zo kort op internet) en daarom het moeilijk inzichtelijk is, wat waartoe heeft geleid, gaf het mij juist vertrouwen in mijzelf en daarmee zelfvertrouwen dat als ik met waarheid werd vertrouwd, ik ook verstandig werd gevonden. Met andere woorden: de mogelijkheid om te beslissen, geschonken vertrouwen en tegelijk de mogelijkheid om niks te 'moeten' en alleen te weten, was fijn. Omdat het hier alleen gaat om een kaartje en interesse van mensen die wellicht bewust de meest lichte vorm van communicatie kiezen door eerdere problemen, zou ik zeggen dat de meeste 9-jarigen een kaartje liever wel lezen dan niet. Maar TS, het is geen oordeel. We weten bijna niets van jouw situatie en de draagkracht, wensen en karakter van jouw 9-jarige.
Ps: zo'n kaart bespree/geef je m.i. wel een dagje later of nog later op een rustig en goed moment (als je dat besluit).
Ik zou het zelf gewoon weggegooid hebben waar hij er niks van merkt (dus ook niet per ongeluk kan vinden), maar deze manier vind ik ook wel goed. Ligt de keuze bij hem en kan je de situatie eerst schetsen.
Zoiets zou ik ook doen denk ik, al is de verleiding wel groot om m weg te gooien. Vooral in het verleden hebben wij wat gedoe gehad met familie enzo en moeilijke situaties. Dat zou in mijn geval wel meespelen en me tien keer laten bedenken of het geven van deze kaart mijn dochter bijv iets positiefs zou brengen ipv alleen maar verwarring waar ik haar ook niet mee zou kunnen helpen
Tuurlijk geven is mijn ingeving. De kaart is voor hem dus ik zou daar verder niet tussen gaan zitten denk ik. (Mist het 'gewoon' een luchtige felicitatie kaart is.)