Het geslacht maakt ons echt niet uit, bij de eerste twee wisten we het met de 20 weken echo. Lijkt me leuk het nu een verrassing te houden, maar denk dat ik toch te nieuwsgierig zou zijn Een tweeling zou druk zijn & denk dat mijn man gek zou worden, maar ergens lijkt het me ook wel weer leuk. Hier nu wachten tot ik ongesteld word, kan me niet herrineren dat ik er ooit zo na uitkeek Wij gaan over 3,5 week op vakantie. Blijven in eigen land en gaan na een camping redelijk in de buurt. Nu het weer nog!
Omdat ik maar blijf twijfelen over een derde schrijf ik hier in al mijn 'wanhoop' een berichtje. Wij twijfelen al anderhalf jaar. Ik was degene die met de vraag gekomen is toen mijn schoonzus zwanger bleek en mijn man al beloofde dat ze alles wel van ons mochten lenen. Toen trok ik aan de bel en zei ik: ik wil misschien nog wel een derde. Toen is bij mijn man het willen van een derde steeds sterker geworden terwijl ik ja en nee blij zeggen, per dag gaat mijn gevoel en verstand van de ene kant, die ja zegt, naar de andere kant. het verschilt echt per minuut bij wijze van spreken. Er zijn dingen gebeurd het afgelopen jaar waardoor we dachten 'nee we beginnen er niet meer aan' maar toch kwam die wens er dan weer. Telkens als het moet gebeuren, krijg ik echter koudwatervrees. Ik zie zoveel obstakels: ik ben net 39 geworden en zou dus een oude moeder zijn, onze oudsten zijn nu 8 en 6 en eindelijk heb ik weer wat tijd voor mezelf, ik heb een fobie voor braken waardoor ik opzie tegen de zwangerschap (vorige keren eerste 12 weken wel misselijk maar zonder braken), ik ben bang voor de verandering voor ons als gezin, bang dat het financieel minder leuk wordt. Als er zoveel tegens zijn zou je toch denken dat het makkelijk is om het aan de kant te zetten, maar nee, ik blijf heen en weer geslingerd worden qua gevoel en ik word er nu stilaan gek van. Ik wil nu een beslissing nemen. Jullie hebben er allemaal voor gekozen om het wel te doen, hebben jullie veel angsten/zorgen moeten overwinnen vooraleer je die beslissing nam? En vinden jullie mij niet te oud (zal dan als het meteen lukt al bijna 40 zijn). Sorry dat ik in dit topic 'inbreek' met mijn vraag, maar omdat hier allemaal vrouwen schrijven die al JA beslist hebben, heb ik misschien wat aan jullie ervaringen.
Melian wij zitten vlak bij het Gardameer! Camping heet Altomincio! Echt een hele leuke camping! Hoi Juni wat een lastige situatie zeg. Mijn man wilde geen derde meer! Ik had ook alle spullen weggedaan zodat het bij mij zou slijten maar dat werkte helaas niet. Mijn man en ik hebben er goed over gesproken en we gaan er toch voor. Maar bij ons ligt de situatie anders! Ik ben nog maar 29 en mijn oudste is net 4. Als ik jouw leeftijd had dan weet ik niet of ik de keuze zou maken! Niet vanwege de leeftijd zo zeer maar meer dat het hele gezin lekker loopt en zelf veel meer vrijheid hebt gekregen! Je gaat wel weer een hele stap terug!
Hoi juni, hier een wel overwogen besluit om er toch voor te gaan. Ik word bij a 30 dat is het probleem niet. De tweeling is bij 28 weken spontaan geboren en hebben 13 wk in het ziekenhuis gelegen. Ik zelf had al vanaf 23 weken cholestase waardoor ik verging van de jeuk en niet neer slapen. Uiteindelijk wint het gevoel hier. We hebben ook nog een gesprek gehad bij de gynaecoloog. Dat gaf ons een goed gevoel. Het blijft afwachten. Ik kan me voorstellen dat je denkt de boel overhoop te gooien nu je een lekker ritme hebt. Een baby zal wel behoorlijk wennen zijn. Gezien je leeftijd tja daar kan ik weinig over zeggen. Kunnen jullie het aan, willen jullie het echt diep van binnen?
Bedankt voor je reactie melanietje28. Ik kan me ook inbeelden dat het voor jou op 28-jarige leeftijd moeilijk voor te stellen is dat je over 10 jaar nog een kindje zou willen. Nu denk ik ook wel, hadden we maar in één keer doorgedaan een paar jaar geleden, maar toen wou mijn man nog niet.
Lekker hoor als die vakanties. Wij gaan pas eind augustus, dus moeten nog even door. Misschien wel zwanger op vakantie 😋. Juni, hier ook lang getwijfeld. Heb chronische vermoeidheid en ons zoontje heeft erg veel energie gekost. Dit heb ik inmiddels alweer bijna 10 jaar. Het gaat met ups en downs, maar toch hebben we voor een derde gekozen. Ook zei mijn verstand dat het misschien niet handig is, twee is toch prima, hoe moet dat met kamers/auto e.d. Maar mijn hart wilde zo graag. Nu dus eindelijk de knoop doorgehakt en vind het erg spannend. Hebben wel besloten niet de mmm in te gaan (bij onze oudste heb ik clomid gebruikt) en als het dec 2017 nog niet is gelukt dan laat man zich helpen (geen idee of ik er dan nog zo over denk hoor). Succes met het maken van een beslissing, maar wij hebben er dus ook lang over nagedacht.
Hoi, juni ik heb hetzelfde als jij... Zoveel twijfels, om gek van te worden. Ik ben 32 en heb een jongen van 6 en een meisje van 5. Super lief alle 2 en als het hierbij blijft prima, maar het lijkt me zo leuk om alle fases nog eens mee te maken. Maar zodra ik denk ja laten we het doen, bekruipt mij een gevoel van angst. Kan ik het wel aan, het is nu zo lekker makkelijk en het kost zoveel geld, we hebben geen kamer over en moet ik dan weer minder gaan werken? Wat een dilemma. Ik ben al 7 jaar niet meer aan de pil en 2 weken geleden is het zingen voor de kerk uit niet helemaal goed gegaan als je begrijpt wat ik bedoel. Sinds een week heel erg moe en emotioneel en krampjes in onderbuik. Misschien heeft moeder natuur een handje geholpen bij de beslissing??
Bedankt voor alle reacties! Lovingmother: ik begrijp je helemaal. Ik zou ook wel willen dat het per ongeluk ging en dat ik dus de beslissing niet hoef te nemen. Wij hebben afgelopen jaar ook wel eens geëxperimenteerd met voor het zingen de kerk uit, maar toen was het niet raak. Ik ben ook al ouder dus wellicht lukt het al niet zo snel meer, maar in plaats van mij daaraan over te geven en te denken 'als het zo is dan is het zo', is er toch altijd weer de ratio die me tegen houdt. Mijn man wordt er zo langzamerhand ook gek van. En ik wil nu de beslissing nemen omdat wat die beslissing ook is, het me meer rust zal geven dan steeds dat getwijfel. Gelukkig ben jij nog maar 32, je kunt nog even je tijd nemen
Juni, wij hebben ook jaren getwijfeld! Onze oudste is bijna 6 en de jongste bijna 4. En eigenlijk sinds hij een jaar was hebben we lopen twijfelen. Er zijn genoeg redenen te bedenken om niet voor een derde te gaan, maar wij hebben ons gevoel gevolgd hierin. En bij ons beide wisselde het gevoel ook wel 100 keer per dag! Wat voor ons de doorslag heeft gegeven was dat we beide dachten dat we er spijt van zouden krijgen als we er niet voor zouden gaan. Praktische bezwaren zijn van tijdelijke aard, weer in de luiers, minder rust, financieel etc etc. Dat komt altijd wel weer goed. Maar vooral het gevoel dat we spijt zouden krijgen heeft ons over de streep getrokken. En sinds we de keuze hebben gemaakt zijn alle twijfels ook over bij ons beide! Verschil met jullie is wel dat wij beide 30 zijn. Dus in principe nog genoeg tijd. Spullen hebben wij deels bewaard, maar wel uitgeleend. Als wij het weer nodig hebben krijgen we het allemaal terug en kunnen wij juist ook weer spulletjes lenen van anderen. Alleen kleding hebben we weggedaan, en de babykamer omdat die stuk ging bij het uit elkaar halen. Kinderwagen, autostoelen etc hebben we allemaal nog. Melanietje, lekker hoor, Italie! Staat nog wel op ons lijstje om ooit naartoe te gaan. Dit jaar (over 4 weekjes) gaan we een weekje kamperen, half uurtje verderop. Helaas maar 1 weekje, maar in ieder geval er lekker uit met het gezin. Ik zit inmiddels op dag 13, dus ergens binnen nu en een week als het goed is mijn eisprong. En daarna weer afwachten.. Vanmiddag wel een paar testen gekocht toen ik met de kinderen even bij de action was. Kunt ze maar vast in huis hebben . Man is er ook al behoorlijk mee bezig, vroeg me gister nog wanneer hij "moet", en wanneer mijn vruchtbare periode is. Bij de oudsten was ie daar helemaal niet mee bezig. Vind het wel leuk
Juni begrijp me goed dat ondanks je 39 bent en je denkt het samen met je gezin aan te kunnen zou ik er zeker voor gaan!! Hopelijk blijf je mee kletsen tot aan je besluit. Wel fijn dat je man wel wil! En misschien doordat je hier mee kletst er toch meer gevoelens komen!
Je twijfels zijn ook voor mij best herkenbaar Juni. Ik heb een tijdlang gezegd dat ik drie kinderen wilde, maar toen nummer 1 en 2 er waren, had ik ineens niet meer zoveel haast met nummer 3. Het voelde niet eens als een 'nee', maar ik kon me er niet toe zetten. Er waren verschillende redenen: ik zat niet goed in mijn vel, de toestand in de wereld, ik vind twee kinderen best heel heftig vaak, ik wilde eerst wat meer sporten nog, eerst nog wat meer genieten, ik vind bevallen wel een dingetje, ik heb twee gezonde kinderen... neem ik geen risico? Ik word dit jaar 37, dus ik voel ook een soort druk die niet heel ontspannen is. En toen werd ik zwanger. En toen waren alle twijfels weg. En toen ging het mis. En nu weet ik het nog zekerder. Ik heb absoluut meer argumenten tegen dan voor, maar het argument voor is te groot: er is plek in mijn hart voor nog een kindje. Het is gewoon nog niet klaar. Mocht het gebeuren dan is dat zo ontzettend geweldig. Gebeurt het niet, dan heb ik er vrede mee. Maar ik wil het zelf niet tegenhouden, dus voorlopig vrijen we lekker onveilig. Bij mij was het uiteindelijk niet te beslissen op basis van pro's and con's
Dank je wel voor al jullie lieve reacties! Leuk om te horen dat er velen zijn die jaren getwijfeld hebben. Wat bij mij en mijn man wel de grootste tegen-factor is is het feit dat vorig jaar een vriendin van ons tijdens de bevalling is overleden (aan een erg zeldzame complicatie). Wij weten wel dat de kans op zoiets heel klein is en dat je misschien wel een grotere kans hebt om in het verkeer om te komen, maar ja, doordat dit gebeurd is, is voor ons zwangerschap en bevallen wel meer een issue geworden dan in de tijd dat ik zwanger was van onze meisjes. Dus naast de angst dat er iets met het kindje zou zijn, hebben wij die angst er ook nog bij gekregen. Ik vind de situatie nu zo goed, met 2 lieve gezonde dochters, dat ik heel bang ben dit kapot te maken. Praktische bezwaren kunnen we wel wegredeneren, maar uiteindelijk als puntje bij paaltje komt, is er dus bij mij steeds die diepgewortelde angst. Ik zou dus ook liever onverwacht zwanger worden, maar dat is ook niet zo evident. Soms denken we: als we nu wachten tot na de meest vruchtbare dagen en dan nog proberen, dan is er misschien een heel kleine kans. Maar zelfs dat durf ik dan niet aan. Ik zal hier blijven meelezen, misschien kan ik me dan over die angst heen zetten.
Hoi juni, Ingewikkeld vraagstuk en vervelend ook dat het een grote rol speelt in jullie leven. Bij ons was er geen twijfel. Wel de angst dat het kindje ongezond zal zijn. Impact voor ons gezinsleven houdt me in dat geval erg bezig. En ik zie, gezond, op tegen de misselijkheid en pittige zwangerschap. Maar los van hoe het bij ons gaat, volgens mij is je twijfel heel normaal, maar zou een professional jullie wel kunnen helpen. Denk aan een gesprek of meerdere met psycholoog, huisarts of verloskundige. Zij kunnen je helpen om je twijfels op een rijtje te zetten en te bepalen wat echt belangrijk is voor jullie. Succes!
O ff frustratie kwijt hoor. Ik denk dat vandaag de dag zou zijn om te vrijen. Maar mijn man is zo moe dat hij al om 21.00 naar bed is gegaan... Hij ligt diep te snurken. Vandaag dag 17 voor mij. Dus vast zeer binnenkort eisprong. Is vaak zo dat hij dan moe is Maar ja hem wakker maken is ook zo sneu hihi. Hij heeft echt een drukke week gehad. Hopelijk morgenochtend voor dat de kids wakker worden.... Slaap lekker en goed weekend/ vakanties
Melian, het laatste stukje van je post geldt ook volledig voor ons. Meer tegens dan voors maar het hart he 😄
Nee hij wil het allemaal niet weten hihi Maar vanmorgen werd ik heerlijk wakker. Een goede nachtrust deed wonderen hihi
Hahaha, hier was het andersom. Man wilde wel, maar ik had echt geen zin en wilde alleen maar slapen.. Ach, misschien kan ik me er vanavond wel toe zetten.