Meis, een depressie is een ziekte. Net als hartfalen, kanker, diabetes dat ook is. Het gaat niet goed met je, daar kan je niets aan doen! Maar je zou voor de andere bovenstaande ziekten toch ook een arts inschakelen, doe dat nu voor je depressie dan ook! Niks om je voor te schamen maar je moet zelf nu die eerste stap zetten. Bel je huisarts gelijk in de ochtend vroeg. Je komt hier echt wel weer uit, maar niet zomaar zonder iets te doen. Sterkte en weet dat je niet alleen bent. 😘
Waarschijnlijk lief bedoeld maar voor iemand met een depressie is dit zo'n dooddoener. Net zoals geef jezelf een schop onder de kont. Mensen die dit zeggen beseffen niet dat het een ziekte is. En nee je ziet niet in dat het weer beter gaat worden. En het is geen kwestie van jezelf een schop onder de kont geven. Meid echt. Niet nadenken maar die telefoon oppakken. Je hebt hulp nodig en die moet je niet van anderen laten afhangen. Er is maar 1 persoon die ervoor kan zorgen dat jij geholpen word op dit moment en dat ben jij. Dior de telefoon op te pakken. Van daaruit zullen anderen je verder helpen. Ik weet wat je doormaakt en alles ziet er nu zo zwart uit. Het is vreselijk. Als je wil praten mag je me altijd een pb sturen.
Vrijdag heb ik een afspraak met de huisarts. Kan iemand mij misschien vertellen wat ik zo ongeveer kan verwachten? Bedankt voor de goede raad
Klasse. Goed gedaan. Als ik jou was dan zou ik een brief maken en die door de huisarts laten lezen. Je zou je berichten hier kunnen gebruiken daarvoor. En dan schrijf je onderaan de brief dat je hulp wil en dus een verwijzing. Ik zou er ook in zetten dat het een hele moeilijke stap was voor jou om te bellen en of de huisarts als stok achter de deur kan fungeren door jou te bellen en te vragen of je naar de hulpverlener bent gegaan.
Een jaar geleden stond ik er precies zo voor, dus ik voel me wel geroepen om te reageren op je topic. Ik voelde me ook al zeker 10 jaar enorm slecht en heb me mijn hele leven super onzeker gevoeld. Anderhalf jaar geleden viel ook nog eens alles om waar ik nog een beetje zekerheid uit haalde: ik raakte mijn baan kwijt, in mijn gezin liep het niet lekker, nieuwe baan vinden lukte niet etc. Ineens was daar de spreekwoordelijke druppel. Ik kon echt niet meer verder. Na jaren het voor me uit te hebben geschoven ben ik eindelijk naar de huisarts gegaan. Mijn vriend was met me mee om eventueel het verhaal te doen als het mij niet zou lukken (dit kan ik jou ook aanraden; neem iemand mee, laat je helpen, laat iemand voor je zorgen). Ik heb toen alle tranen laten lopen, gezegd dat ik me ontzettend rot voelde, geen energie meer had en dat ik geholpen wilde worden. De huisarts wilde weten wat voor hulp ik wilde. Ik heb toen gezegd dat ik zelf echt niet wist welke wegen ik moest bewandelen en dat ik van de huisarts hoopte dat zij me aan de hand zou nemen. De eerste stap was toen dat zij me heeft doorverwezen naar de GGZ praktijkondersteuner. Dat is gewoon binnen de huisartsenpraktijk een ondersteuner die gespecialiseerd is in geestelijke gezondheid. Het valt gewoon onder huisartsenzorg dus je maakt geen extra kosten. Ik raad je van harte aan om eens te kijken of er binnen jouw praktijk ook zo'n mogelijkheid is. Ik heb vervolgens 6 gesprekken gehad bij deze GGZ-ondersteuner. Deze gesprekken dienden om het 'probleem' en de hulpvraag beter in kaart te kunnen brengen. Deze GGZ-ondersteuner heeft ook een fijn netwerk en wist precies waar ik het beste aan kon kloppen en heeft ook zelf contacten gelegd met psychologen om te kijken waar ik het best terecht kon. Inmiddels kende ze mij ook een beetje en kon ze inschatten met wie ik het best een klik zou kunnen hebben. Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog terecht gekomen die al na 2 gesprekken doorhad dat ik veel kenmerken van autisme had. Dit moet echter gediagnosticeerd worden door een psychiater dus zodoende ben ik weer doorverwezen naar een psychiater. M.b.v. de GGZ-ondersteuner een psychiater gevonden waar ik op korte termijn terecht kon. Toen volgde het hele traject van onderzoeken, diagnose, medicatie en inmiddels weer therapie bij de psycholoog. Al met al is het een enorm lange weg, maar ik hoop dat je je daar niet door laat afschrikken. Je moet het zien per stapje; je maakt een afspraak bij de huisarts: een enorme overwinning. Het klinkt misschien als een dooddoener; maar het probleem erkennen is echt het begin van de oplossing. Ik ben er zelf ook nog lang niet, maar als ik terugkijk op de afgelopen anderhalf jaar heb ik echt al enorme stappen gemaakt en durf ik steeds beter mijn maskers te laten zakken, mezelf te accepteren, mijn minpunten maar ook mijn pluspunten te omarmen. En weet je wat ik vooral geleerd heb? Dat het je zo enorm veel brengt als je eerlijk bent naar anderen over je ware gevoelens. Er ging echt een wereld voor me open. De mensen waarvan ik dacht dat ze alles helemaal op orde hadden en de hele wereld aankonden, die bleken dezelfde dalen te hebben of te hebben gehad. Dat inzicht heeft me zoveel gebracht. Niemand is perfect, iedereen krijgt zijn tegenslagen, psychische problemen zijn echt geen uitzondering (50% vd bevolking heeft ermee te kampen!) en hulp vragen en accepteren is juist super sterk! Een lang verhaal allemaal, maar in een notendop: - schakel hulp in van huisarts en/of GGZ-ondersteuner - overweeg Anti-depressiva (heeft bij mij echt de scherpe kantjes eraf gehaald) - vraag en accepteer hulp - 'vier' de kleine overwinningen die je boekt - maak elke dag een kleine notitie wat je die dag goed hebt gedaan of waar je trots op bent. Heb je voor je kinderen gezorgd? Topper! Goed gedaan! Voelt misschien overdreven, maar hoe vaker je dat soort dingen 'viert' hoe meer je ervan overtuigd raakt. Op slechte dagen lees je je dagboekje terug en voel je je gelijk een stuk beter. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe!
Stel jezelf even de vraag: WAAROM ben je bang om de huisarts te bellen? War ben je precies bang voor? Dat ie je niet serieus neemt? Als dat het ergste is, ben je in elk geval niet vérder van huis. Maar ik denk niet, dat hij dit niet serieus gaat nemen. Er zijn echt zoveel mensen, die zich voelen als jij en helaas zoekt slechts een klein deel hulp. Zonder hulp raak je hier niet vanaf! Dus pak die telefoon. NU, niet straks. Gewoon doen. Zet die stap. En maak die afspraak. Dan heb je dat in elk geval achter de rug. En de volgende stap zetten we later.
Waarschijnlijk is het een lieve man of vrouw die je uiterst serieus neemt. Ik durf niet te zeggen of je door word verwezen naar de Ggz,ik weet niet zo goed hoe dat werkt en of het Ggz word. Maar je mag er vanuit gaan dat hij of zij naar je zal luisteren en je serieus neemt. Zoals iemand al zei: schrijf je klachten op zodat je goed voorbereid bent mocht je dingen vergeten tijdens het gesprek. Misschien ook goed om op te schrijven wat je precies wilt. Gelukkig zijn klinkt al meteen heel groot en ver weg dus denk maar eens aan tevreden zijn. Dat klinkt al iets dichterbij.
Oh mijn reactie sloeg natuurlijk nergens op. Had berichten op deze pagina gemist... Goed dat je gebeld hebt!
Dat snap ik, maar ik snap niet waarom die blik op beter worden een dooddoener is. Ik snap echt wel dat het een ziekte is Maar door die eerste stap naar de dokter te zetten, kan het in feite niet erger worden dan het is, het is de eerste stap naar herstel (of genezing). Ik wilde alleen maar aangeven dat de stap zwaar is, maar het resultaat misschien juist voor verlichting zorgt. Mocht dit echt een heel stomme opmerking geweest zijn, sorry dan, want dat is echt niet wat ik bedoelde (en voelde).
Heel erg bedankt voor alle antwoorden. Nu wist ik een beetje wat te verwachten. Van het gesprek heb ik eigenlijk niet heel veel opgestoken. Ik ben doorgewezen naar een psycholoog, waar ik midden augustus al een afspraak heb staan. Tot die tijd moet ik kontakt opnemen met de ggz-onderstuiner en de huisarts een beetje opde hoogte houden. Voor de rest ben ik weinig tot niks wijzer geworden eigenlijk. Maar mijn vriendin was mee en die weet wel het een en ander
Goed zeg dat je van een ggz-ondersteuner en psycholoog hulp gaat krijgen. Wat bedoel je met dat je verder niks wijzer bent geworden?
Slim dat je iemand mee hebt genomen dan kun je het er nog eens over hebben. De eerste stap heb je nu in ieder geval al gezet.
Hoi, heb niet alles gelezen maar omdat je je blijkbaar al bijna je hele leven zo voelt, het kan ook een lichamelijke oorzaak hebben: - endorfines worden niet goed aangemaakt (gelukshormoon) - te kort aan Vit B12, Vit D verder heb ik er weinig verstand van maar ik ken 2 personen die ergens te weinig van aanmaken waardoor ze zich niet gelukkig voelen als ze geen medicijnen slikken ervoor.
Goed dat je ben geweest en er een afspraak bij de psychologie is gemaakt Ook goed dat je ondertussen contact hebt met de ggz-ondersteuner. Je zit op de goede weg!