Je moet je niets aantrekken van andermans mening. Doen wat jij wilt en waarvan jij denkt dat het het veiligste is voor je kind. Mocht het kind zonder tuigje wat overkomen krijg je namelijk dezelfde mensen over je heen dat je toch zo'n slechte moeder bent aangezien je kindje je net te snel af was. Tuigje, ik vind het een aanrader. Heb het zelf in Nederland nog nooit hoeven te gebruiken maar op vakantie heel vaak en het is onmisbaar in mijn koffer! (zeker omdat ik er 3 heb die nog heel klein zijn en niet altijd even goed luisteren) Wat een ander ervan vind interesseert mij in het geheel niet! Voor ons werkt dit en daar moeten ze het mee doen
Ik vind aan een tuigje lopen niet hetzelfde als zelf rond kunnen lopen. En believe me, ik heb er ook eentje van 1,5, die vindt twee meter niet zo spannend hoor. Om aan zijn ontdekkingsbehoefte te voldoen zou ik minimaal een touw van 30 meter moeten hebben. Maar he, ik oordeel niet. Ik noemde ook voordelen dus als iemand het handig, praktisch of veilig vindt een tuigje te gebruiken dan moet die dat gewoon doen. Ik vind alleen niet dat je kunt zeggen dat je je kind vrij laat rondlopen en het de gelegenheid geeft de wereld te ontdekken als je het aan een touwtje van max 2 meter houdt. Daarbij zeg ik weer niet dat je je kind altijd vrij moet laten, natuurlijk moeten ze de gelegenheid krijgen de wereld te ontdekken maar dan in een situatie die veilig is. Van die paar momentjes per week dat niet mogen ivm veiligheid krijgen ze niks. Welke manier je dan kiest om de veiligheid te waarborgen (buggy, tuigje of hand) heeft te maken met praktische eigenschappen en persoonlijke voorkeuren.
Als ik zie hoe mijn kindje is en we zouden nog in Amsterdam wonen, had ik hem een tuigje aangedaan voor sommige dingen. Nu hebben we gelukkig de ruimte en wonen we superrustig. Een moeder van ons speelgroepje heeft er 1 met eraan een grappige tijgerrugzak, dat vind ik wel wat leuker/vriendelijker ogen ofzo.
Wij gaan er ook een aanschaffen voor de vakantie. Onze jongste is heel ondernemend, en heel snel weg. Thuis kan ze in de tuin heerlijk haar gang gaan, maar voor een tent heb ik geen omheining. Om zelf ook nog even rustig te kunnen zitten krijgt ze dus een tuigje om. Ik moet er niet aan denken dat ze ineens wegrent, en al helemaal niet met water in de buurt. Als we weggaan en ze loopt moet ze in gevaarlijke situaties een hand geven (wil ze niet maar ze heeft pech), maar als ze voor de tent aan het spelen is ga ik niet ernaast zitten om haar handje vast te houden. Dan krijgt ze dus een tuigje die we met een haring in de grond doen.
ik heb een bandje dat om de pols kan. heb ik gekocht voor mn dochter toen mn middelste geboren was en nu gebruik ik hem voor weglopende oppaskindjes (io met de ouders natuurlijk). had donderdag een kindje dat er zelf om vroeg, die liep heel stoer het bandje/touwtje te showen aan iedereen die het wilde zien. heb hem standaard aan de wagen hangen dus als er eentje is die weg loopt of er zelf om vraagt kan het. het ziet er idd een beetje raar uit, maar liever een raar gezicht dan een kind kwijt of onder een auto.
Ik vind het wel grappig dat moeders met kinderen zonder wegrendrang denken dat je dat er wel even uitkrijgt met de juiste manier van opvoeden. Ik heb geen weglopertje, maar vrienden van ons wel. In hun geval had ik zeker voor zoiets gekozen. Maar ik zou er wel voor waken dat je het alleen gebruikt in onoverzichtelijke en gevaarlijke situaties. Het moet niet een rem zijn op het ontdekken van de wereld om hun heen.
Ik vind het helemaal geen gekke oplossing! Ooit eens zo met hond en kindje in buggy met oudste dreumes aan een tuigje door een drukke straat gelopen (allemaal van vriendin) Vond het nog wel handig ook, kindje viel en ik kon voorkomen dat ie met z'n toet op de straat klapte, was prettige bijkomstigheid. Waarom hebben mensen toch altijd zoveel kritiek? Vroeger had ik een kindje in de straat wonen, die echt altijd wegliep. Haar ouders hadden haar met een tuigje en een lang touw zodat ze toch met de ons spelen kon maar net de straat niet bereiken kon, de hele straat wist dit en het werkte perfect. Soms moest iemand haar even van een boom afdraaien (allemaal thuisblijfmoeders destijds, dus genoeg zicht op) maar het meisje heeft er absoluut niets van over gehouden en kon toch met de andere kindjes spelen.
De middelste hier was rond die leeftijd een weglopertje. En snel dat ie was hè. Toen de jongste er was, zorgde dit voor zeer ongewenste situaties. Ik moest soms de kinderwagen EN mijn oudste van 3 achterlaten om als een idioot achter de middelste aan te hollen (gelukkig bleef zij altijd braaf bij de kinderwagen. Ik was op plaats doodsbang, dat ik hem of een keer kwijt was of dat hij onder een auto holde. Ik heb toen zo'n polsbandje gekocht. En daar liet ik hem niet mee loslopen, hij moest nog steeds mijn hand vast houden, maar mocht hij zich loswurmen of als ik even iets met de baby deed, of iets uit een tas pakte, dan was hij tenminste niet acuut pleitte. Ik kreeg ook veel scheve blikken, mensen die wezen en opmerkingen. Maar weet je, dikke vinger, het was niet anders. Ik gebruikte het alleen tijdens uitjes (kinderboerderij/dierentuin) dus op drukke onovzichtelijke plekken. Tijdens de standaard loopjes "strafte" ik hem door hem in de kinderwagen te zetten wanneer hij ervandoor ging. Later toen hij wat beter luisterde, heb ik van die kleurige hengsels gekocht voor aan de kinderwagen die hij zelf moest vasthouden. Tot op plaats deze ook niet meer nodig waren en hij los kon lopen zonder enge toestanden. Mensen die er zo'n mening over hebben, weten er gewoon niets van. Hebben maar 1 kind of geen weglopertje meegemaakt of zien nergens gevaar in.
Als je (oa?) doelt op mij; ik heb/had 2 weglopertjes. De jongste loopt nog steeds weg als hij de kans krijgt. Alleen vind ik dat het voor ons beter is om zonder tuigje te leren. En het is niet zo dat ik het absoluut niet snap of volledig afkeur, ik ben er alleen geen voorstander van. Ik zie het als laatste hulpmiddel, bij uiterste noodzaak. Dus mijn mening is niet gebaseerd op 2 perfect luisterende, nooit weglopende kindjes.
Nee joh, ik bedoel in het algemeen. En dan juist niet de ouders, zoals jij, met kindjes die graag wegrennen. Ik doel op de ouders met netjes naast hen lopende kindjes die dan soms denken dat dat komt door opvoeding/aanpak. Maar dit geldt ook voor andere onderwerpen zoals door(slapen), eten, ontwikkeling enz.. Dat is mijn ervaring iig
Gisteren liepen mijn jongens ook heerlijk rustig naast en bij ons in een zeer drukke omgeving met veel drinkende (en dus dronken) mensen. Als je op dat moment mijn kinderen ziet kun je idd denken dat ik 2 super rustige, goed luisterende kinderen heb. Echter, dat is dus het resultaat van corrigeren, blijven herhalen en consequent zijn. Dus uiteindelijk is het juist een stukje opvoeding. En morgen? Morgen hebben we misschien meer pech en kan ik wel weer achter de jongste aan. In mijn ogen geld voor bijna alles; consequent zijn, regels/grenzen stellen en ook jezelf eraan houden. En dat is opvoeden in mijn ogen. En nee, dat wil niet zeggen dat je kind dan direct doet wat jij wilt, zoals eten, maar wel dat je op de lange baan het beste eruit kan halen.
Ik ben de afgelopen week in een vakantiepark geweest. Superrustig, brede en overzichtelijke lanen, nauwelijks mensen rondom je. Hoeveel mensen ik niet gezien heb met kinderen in tuigjes... Dat kan ik echt niet snappen. Als je het op zo'n rustige plek al niet gaat oefenen, hoe verwacht je dan ooit dat je kind bij je zal blijven op drukke plekken? Dat je het met weglopertjes doet in een drukke stad of een pretpark, ok. Maar je moet je kind toch ooit leren hoe het moet, en het bovendien de kans geven de wereld gecontroleerd te ontdekken? Anders ben je echt gewoon je kind aan het uitlaten, vind ik.
wat een commentaar allemaal... vermoeiend. Voor de moeders met kinderen waarbij het tijdelijk nodig is. Prima uitkomst. Voor moeders met perfect opgevoede kinderen.. chapeau!! *zucht* Iedereen met gezond verstand weet toch dat dit niet aan opvoeding ligt, maar aan het karakter van een kind.. soms is het gewoon de beste oplossing. Liever een tuigje nu voor de veiligheid/zekerheid, dan dat je het kistje met een tuigje.. met je kind de grond in moet laten zakken..
Ik.vind dat er niks mis is met een tuigje. Als het nodig is gewoon doen. Ja het staat een beetje raar dat wel. Maar dat doet er toch niet toe verder. Als het maar veilig is
Ik heb er sinds kort ook eentje voor mijn zoontje van 1,5. Hij wil namelijk heel graag zelf lopen maar loopt totaal niet met mij mee. Ook loopt hij bijv 50x heen en weer over een bruggetje en wil dan absoluut niet verder mee lopen. Buggy = krijsen maar dat moet soms maar. Heb het tuigje nu een paar keer gebruikt, maar ik vind het helemaal niet zo ideaal, want hij komt alsnog niet met mij mee... Hij gaat heel hard gillen, trekken, op de grond liggen en boos doen als hij niet de kant op mag die hij wil. Hij blijft dan volhouden, het is zo'n temperamentvol mannetje. Hoe lossen jullie dat op?
Hier destijds opgelost door de buggy steevast mee te nemen. Afspraak dat ze ofwel flink mee stapte, ofwel in de buggy ging. Ze wou veel liever lopen, dus buggy was een echte straf in die fase. Dat hebben we zo consequent een paar maanden gedaan. En natuurlijk ook genoeg ruimte houden voor ontdekken. Vaak genoeg dus ook de tijd nemen om je kind wél 500 keer over dat bruggetje te laten lopen.
Dat ben ik met je eens. Ik denk dat je mijn bericht verkeerd leest. Ik bedoel het meer in de context: "Oh die kinderen van mij hebben dat nooooit gedaan, gewoon een kwestie van opvoeden." Ik bedoel dat je het met een aanpak/opvoeding niet voorkomt, maar zoals jij omschrijft wel kunt aanleren/corrigeren.
Helemaal mee eens. Op woensdag middag, als onze oudste zoon zwemles heeft, ga ik met de jongste naar het winkelcentrum. Hij mag dan lekker zelf op avontuur. De ene keer betekent dat 100x van het glijbaantje af, soms gewoon rondlopen en soms zit hij een kwartier in het autootje voor de Jamin. Ook lopen we regelmatig een rondje door de buurt, waarbij hij de richting bepaalt. Hier geniet hij echt van!
Goede tip over de buggy meenemen. Hem zelf laten ontdekken doe ik ook regelmatig, maar er komt altijd wel een moment dat hij een kant op gaat die niet mag, meestal ivm veiligheid (weg/water) of spulletjes van anderen die hij dan ziet en wil pakken (park/winkels). En dan is het oorlog. Van een speeltuin loopt hij ook weg. Soms denk ik dat 1,5 nog wat te jong is om zelf buiten rond te lopen, zowel met als zonder tuigje, omdat hij nog niet begrijpt waarom iets niet kan/mag. Maar hij wil zo graag. Maar ja, dit staat verder los van de tuigjes discussie.