Hoi, Ik ben getrouwd, we hebben een heel gelukkig en stabiel huwelijk. We hebben twee geweldige kinderen waar we veel van houden van 6 en 1. We hebben beide een goede baan en een leuk huis. We zijn qua kinderen helemaal compleet en hebben beide absoluut geen wens voor een derde. Ik ga in september beginnen aan mijn driejarige masteropleiding. Ik slik de pil niet want daar word ik depressief van. We gebruiken condooms totdat mijn man zich heeft laten steriliseren. Het is 1 keer gebeurd dat het condoom scheurde en we kwamen er te laat achter. Nu blijk ik dus zwanger! Toen we erachter kwamen hebben we beide erg gehuild want we willen dit echt niet! Ik had de verwijsbrief van de abortus kliniek in huis maar mijn man staat daar niet 100% achter dus na lang praten samen besloten dat dit kindje er maar moet komen. Ik wil mijn studie door laten gaan en eigenlijk alles blijven doen zoals ervoor. Ik merk ook dat ik het probeer te ontkennen voor mezelf. Ik ben 36 en ik merk ook dat ik hoop op een miskraam... Ik weet hoe erg dat klinkt ik heb zelf een miskraam gehad en daar veel verdriet van gehad... Ik wil wel positiever worden maar ik weet nu nog niet hoe. Mijn man doet ook zijn best maar ik merk dat ook hij nog niet blij is. 21 juli de eerste echo en ik hoop heel erg dat het dan wat meer gaat leven voor mij. Ik hen verder geen vraag maar voelde de behoefte om het van mij af te schrijven... Onze omgeving weet niet nog niet behalve mijn schoonvader. Die reageerde overigens heel erg lief. Ik hoop dat ik nu niemand voor het hoofd heb gestoten... Liefs Tess
Hi Tess, vanuit mijn kant even een hart onder de riem voor jou. Sterkte met de schok die je te verwerken hebt en hoop dat je het snel een plek kunt geven en toch blij kan worden..
Je laat het kindje komen, dus dan ga je er echt wel van houden. En die opleiding kan prima. Ben je bekend met de filmpjes op Youtube van Wrap you in Love (draagdoeken)? Zij doet een opleiding en de jongste is zelfs meegegaan daar naartoe! Dat ging prima. Als je kindje even een moment nodig heeft (luier, voeding etc), loop je de klas uit. Klinkt allemaal heel ingewikkeld nu, maar je bent niet de eerste en ook zeker niet de laatste die dat zo zal doen. Het (gematigd) positieve hoeft echt niet meteen te komen. Een zwangerschap op deze manier overvalt je gewoon, dus geef jezelf ook even de tijd. Je hormonen zullen ook niet meteen meewerken nu Sterkte en succes!
Ik kan me je reactie heel goed voorstellen, als je niet bewust voor een derde gaat. Je geeft aan dat je ervoor gekozen hebt om er toch voor te gaan. Geef jezelf dan ook alle tijd om eraan te wennen, en om je te voelen zoals je je nu voelt. Ook al duurt dat nog maanden. Je vindt straks echt wel weer opnieuw je weg.
Hoi Tess, ik vind het heel logisch dat je je zo voelt, ik hoop dat we je een hart onder de riem kunnen steken. Ik hoop dat je je straks beter gaat voelen! Ookal wil ik dolgraag een tweede kindje, dat ik zo snel alweer zwanger was (voor mijn gevoel) bracht míj zelfs al door een acceptatiefase, laat staan in jouw situatie met andere plannen. Ik denk dat veel dingen tegen die tijd goed komen, zoals hierboven ook is gezegd: wie weet kan je t kindje gewoon meenemen naar school. Dan maar iets minder traditioneel hoor in de opleiding
Wat rot dat je je zo voelt, kan het me heel goed voorstellen 1 jaar geleden zat ik ook zo. Wij wilde dan nog wel een baby maar absoluut niet zo snel ( was net bevallen van m'n 3de) heb echt weken in een explosie van emoties gezeten weken ontkend dat ik zwanger was daarna nog weken gehoopt dat het gewoon vanzelf stopte met groeien zodat ik de keuze niet hoefde te maken, maar het aan de andere kant ook weer zo bijzonder vinden dat er weer z'n klein poppetje in me groeide. Mijn vriend dacht hier heel anders over en is ook toen ik een week of 16 was goed kwaad op me geworden waar ik mee bezig was, ik had er immers al 3 dus dan maakte die nr 4 ook niet meer uit. Dat is voor mij een punt geweest om te stoppen met ontkennen eniet er gewoon voor te gaan. Nu is dat "foutje" van toen bijna een half jaar en kan ik niet meer zonder d'r,
Wat is alleen niet alleen snap, je wist dat de condoom gescheurd was, waarom dan niet de mop? ( niet als aanval) Maar kan me heel goed voorstellen dat het slikken is. Hopelijk kan je ondanks toch gaan genieten van de zwangerschap en straks de kleine. Heel veel sterkte
Ik had dit bij onze vierde, ik wou het niet, mijn man ook niet, we hadden een afspraak voor abortus maar eenmaal daar kozen we toch voor houden, we konden het beiden niet. Niet lang daarna begon Hg... Ernstige zwangerschaps misselijkheid, elke twee weken heb ik minimaal een week in het ziekenhuis gelegen ik kon letterlijk niets meer omdat ik zo slap en brak was, en ik merkte dat ik zeker tot de 12 weken op een miskraam hoopte, dan moest het gewoon niet zo zijn en hoefde wij ons niet schuldig te voelen vanwege een abortus. Maar die miskraam kwam er niet, ik vond het echt moeilijk te genieten, heel af en toe voelde ik de baby schoppen maar dat was echt zelden, hooguit 2 keer per dag, ik kreeg galaanvallen erbij diabetes bekkeninstabilliteit en cholestase.... Man wat haatte ik die zwangerschap en heb vaak gedacht waarom kon ik die datum niet doorzetten ? Ik heb zeker wel momenten gehad waarop ik genoot hoor ! En uiteindelijk ook zeker geaccepteerd dat dit kindje zou komen, alleen de manier van zwanger zijn vond ik echt heel moeilijk En toen werd hij geboren, helaas had hij het moeilijk en overleed bijna, dat ventje waarvan ik niet wou dat er kwam ... Was er ook bijna niet meer, weken lang ic weken lang sonde voeding en een zware heftige operatie, voor de rest van leven te kleine longen..... Wat hebben we het zwaar gehad... Wat hebben we onszelf vervloekt voor denken aan een abortus ... Maar ooooh wat was hij gewenst en het is zo'n heerlijk ventje, het houden van komt echt ! Wij hadden nooit gedacht dat wij ons zo compleet zouden voelen, hij is echt ons vierde blaadje van het klavertje vier. Sterkte meid maar het komt vast goed !!
Beste Tessje, Ik snap hoe klem je zit.. Het moment dat je een beslissing neemt, is dat op dat moment altijd de juiste. Misschien helpt het om de eerste afspraak te maken bij het Rutgerhuis. Soms kan dit helpen, zij kunnen je adviseren, en ook uitleggen wat het allemaal inhoud op het moment dat je besluit het kindje niet te houden. Zij zijn daar heel wat gewend! Er zijn mensen die besloten hebben het niet te behouden na t gesprek, en mensen die het wel behouden hebben! Het is jouw beslissing uiteindelijk, en niemands zal jou veroordelen! Sterkte!
Bijna hetzelfde verhaal als bij ons. Bij mij heeft het best een tijd geduurd voor ik blij kon zijn met de zwangerschap. Gelukkig kon ik wel echt genieten en blij zijn toen ik hem eenmaal voelde. Ons kadootje is afgelopen donderdag geboren en ik ben helemaal verliefd op hem.
He meis, Ik begrijp je gevoelens. Hier ook onverwachts zwanger van een derde. Bij de eerste zwangerschap duurde het 2,5 jaar bij de tweede 15 maanden en tussen door twee miskramen. Toen ik erachter kwam heb ik enorm gehuild. Abortus was voor ons gelijk geen optie. Maar ik heb het zeker uitgesproken. Ik heb zelfs de hoop op een miskraam uit gesproken. Zei tegen m'n man zou er nu niet wakker van liggen als het mis zou gaan. Zelfs toen we erachter kwamen dat het een jongen was dacht ik even moet dit nou evht? Waarom dan geen meisje naar twee jongens. Maar eerlijk ik hou nu al zoveel van m'n kleine mannetje..... Nu ik hem steeds meer begin te voelen zou ik hem niet willen missen en ben ik zelfs bang hem te verliezen. Wij hadden net onze woning in de verkoop gezeg, dit heben we ingetrokken ik was aan het kijken voor een eigen paardje. Maar ook dit moet ik opgeven, en wachten tot de kleinste straks weer naar de peuter gaat. Ivm omstandigheden kan onze kleine niet naar de opvang. En ben ik dus verplicht te stoppen met werken ( werkte nog 1 dag per week) . Ik moet er dus ook veel voor opgeven. Maar evht waar het komt goed. Als je het straks voelt bewegen en de echo ziet dan word het vast wat echter en kan je wat rust vinden. Ik wens je in elk geval een fijne zwangerschap. Veel liefs
Moeilijk zeg. Bedenk dat dit kindje zich net zo gewenst moet kunnen voelen en net zo veel liefde verdient als de anderen. Als je dit als ouders je kind niet kan bieden, wordt het heel moeilijk, zeker voor dit kind. Fijn dat er hier dames zijn die hebben ervaren dat dat wel komt. Heel veel succes en sterkte.
Heftig hoor, Tessa. Het is eigenlijk ook mijn grootste angst dat ik per ongeluk zwanger zou worden van een derde. Ik weet nu al dat ik het nooit afscheid van kan nemen. Dus ik kan me wel wat voorstellen bij je gevoel. Je toekomstplannen worden onverwacht in de war geschopt. Het kost vast wel de nodige tijd om daar aan te wennen. Hoe het nu ook loopt tot de geboorte, ik kan me niet voorstellen dat als het er is je er niet van zou houden. Sterkte! @hippo: jouw verhaal Wat een emo-rollecoaster
Sterkte met je situatie! Maar een baby en studie kunnen prima samengaan hoor, ken genoeg voorbeelden uit m'n omgeving. Zelf ga ik per september m'n afstudeerjaar in (ik had al een afgeronde master, maar zo leergierig dat ik enkele jaren terug aan nog een opleiding ben begonnen). September verwacht ik ook de baby. Maar in praktisch opzicht valt het echt wel te regelen.
Ja dat vraag ik mij nu ook af hoor... Ben 36 dacht eigenlijk dat het vast niet meteen raak zou zijn... Dom ja ik weet het er is maar 1 keer voor nodig!
Thanks voor de reacties en fijn dat er zoveel herkenning is! Ik probeer positief te zijn want ja dit kindje mag natuurlijk nooit het gevoel krijgen dat het niet gewenst is. Ik heb tot nu toe totaal geen kwaaltjes dus het lijkt net alsof er niets is, maar denk na de echo en als mijn buik groeit dat het wel gaat leven hoor... Praktisch gezien is alles op te lossen dat weet ik wel hoor... Maar lief hoe jullie reageren! Ik weet zeker dat ik over 9 maanden ook verliefd ben op dit kindje!