We willen zooo graag een tweede kindje en broertje of zusje voor onze dochter. In Mei leek onze wens te worden vervult. 10 maanden had het geduurd voor het zover was. Op Moederdag had ik een positieve test, dit kon niet beter. In januari zouden we een 2e kindje verwachten. Maar een paar weken later ging het mis, een miskraam. Na even flink janken kon ik het wel weer aan. Ik had goede moed dat het binnenkort wel weer zou lukken. Tot ik vorige week weer ongesteld werd. Ik wist niet waar ik het moest zoeken, was er echt een paar dagen depri van. Die week beviel een vriendin van haar 2e zoon. En deze week kondigde maar liefst 3 vriendinnen en een collega aan zwanger te zijn. 1 vriendin van haar eerste en 2 van hun tweede kindje. Hun eerste kinderen zijn een half jaar en jaar jonger dan die van mij. Ik weet dat het nergens op slaat maar toch doet het mij veel verdriet dat hun wens om een tweede kindje en een broertje of zusje voor hun kind al wel in vervullening gaat, en die van ons niet. En er zijn er ook nog 2 uitgerekend in de week dat wij anders ook uitgerekend waren:/ Dat mijn dochter elke maand ouder word vind ik ook zo moeilijk. Ik had het zo anders gehoopt. Soms kan ik het goed loslaten maar nu raakt mijn geduld best wel op. En soms kan ik al die zwangere mensen heel goed hebben en denk ik: heb geduld, het komt wel goed. Er is geen reden om je er zo druk over te maken. Maar nu zit ik er even doorheen. Ik wil niet meer wachten Wie heeft er nog relativerende argumenten voor me?
Soms helpen argumenten even niet.. Dan volstaat een reep chocolade en een potje janken.. (en daarna weer relativerende argumenten zoeken..) Sterkte meis, een dikke digitale knuffel!
Relativerend??? O.k. hier komt het (dus zeker niet lullig bedoeld, maar om aan te geven dat jij echt niet in een hopeloze situatie zit, hooguit voor nu een teleurstellende situatie). Ik ben 44, drie miskramen rijker in de laatste anderhalf jaar, nog geen kinderen en ga binnenkort naar het buitenland voor eiceldonatie. Zover gaat het bij jou vast niet komen. Het is in de meeste gevallen écht een kwestie van geduld
Ik ben nog niet zwanger (of geweest..) maar ik heb dat gevoel ook. Soms heb ik ook het idee dat het gevoel elke maand sterker wordt. Het helpt mij wel om te denken dat het echt wel gaat komen, en misschien is iedereen om mij heen al bevallen & heeft iedereen een kleine baby, maar dan loop ík stralend zwanger rond! Het komt echt wel.. En mijn "gekke" gedachte is ook.. Hoe langer het duurt & hoe meer moeite we er voor moeten doen, hoe specialer en mooier het word.. En ja, soms ga ik gewoon lekker een potje janken & dan is het weer klaar en hupsakeeeee, we gaan weer naar de volgende ronde. Elke ronde is een nieuwe kans!
Dit is geen gekke gedachte, dit is waar. In mijn omgeving ben ik nagenoeg de enige met vruchtbaarheidsproblemen en ik heb altijd sterk het gevoel dat ze niet voelen (of hebben gevoeld) wat ik nu voel na een mooie echo of rondje prenatal. Onzin natuurlijk, maar ik heb echt het gevoel dat ik het zooo verdiend heb . Het komt echt vanzelf een keer, betere woorden heb ik niet. Wachten is ontzettend rot, jank een flink potje en ga er weer voor.
Oh en wat ik trouwens ook altijd doe is iets positiefs benoemen als het niet is gelukt. Zoals.. We zouden nu in maart uitgerekend zijn, maar ach nu is het april en dan is het weer wat lekkerder weer ofzo.. Of, dan is het niet in de december maand of dan zijn er veel verjaardagen.. Hahaha als ik zwanger zou zijn zou dat natuurlijk geen reet uitmaken, maar helpt me toch wel een beetje
Dat idee heb ik indd ook wel ja, vind sommige mensen ook echt asociaal met bepaalde opmerkingen waaruit gewoon blijkt dat ze geen idee hebben wat het inhoud. En geen onzin, je hebt het toch ook gewoon verdient!! Hoe ontzettend gelukkig ben je nu? En zou je ook zo gelukkig zijn als het de 1e keer meteen raak was? Tuurlijk hou je evenveel van je kindje hoe dan ook, maar het gevoel dat je zwanger bent & mag zijn is dan toch zo bijzonder.
Ik ken jouw gevoel helemaal.. Hier ook al 1.5 jaar bezig voor een 2e kindje.. t wil maat niet lukken.. ronde 3 clomid inmiddels.. frustrerend en verdrietig.. ik merk dat ik er wel een beetje door heen zit..
Zo herkenbaar. Hier duurde het ruim 15 rondes voordat ik zwanger was in april. Dat werd een miskraam. Nu 2 rondes weer verder en het ziet er naar uit dat ik vandaag of morgen ongesteld word. Vooral het feit dat iedereen om me heen wel zwanger word en ook snel zwanger word vind ik het meest pijnlijk.
Ik herken het gevoel van toen We voor ons eerste kindje bezig waren... Was in die 4,5 jaar altijd opzoek naar redenen om te relativeren maar nooit gevonden. De wens Is er..... en zolang die niet vervult Is zul je zulke momenten hebben. tenminste dat is mijn ervaring. wat er in de eerste reactie geschreven wordt.... soms volstaat een flinke reep chocolade en een potje janken. Dikke knuffel en hoop dat jullie wachten snel beloond mag worden!
Je hebt gelijk ook. Ik ben altijd bang dat er dan mensen zijn die dat opvatten alsof ik meer van mijn kindje houd dan zei van die van hun, maar zo bedoel ik het inderdaad niet.
Herkenbaar! Zit nu in ronde 4 na mk en willen graag een 2e kindje. Iedere keer ongi worden is weer zo'n teleurstelling. Ik heb het gevoel dat het door de spoed keizersnede die ik heb gehad, de innesteling niet goed gaat. Ook kan het zijn dat ik door de keizersnede minder vruchtbaar of onvruchtbaar ben geworden. Ik word 36 en word nu best ongeduldig. 4 rondes is misschien niet lang, maar al best lang voor mijzelf.😢 Dat anderen vragen wanneer er een 2e komt voor onze zoon van 4 jaar, wordt er idd ook niet makkelijker op. Hopelijk heb je binnenkort een mooie positieve test meid.
Tsja ook ik wacht al lang en heb t nodige voor m'n kiezen gekregen. 4x ma/mk 2x met pittige complicaties, 7 operaties is 20 maanden tijd en t bezoeken van een buitenlands ziekenhuis nu voor de 5e keer zwanger. En hebben nog geen kindjes. En hoevaak mensen ook tegen je zeggen bij problemen om een 2e te krijgen 'de wens is net zo sterk' Denk ik kijk eens naar wat je wel hebt en niet naar wat je niet hebt. Ik zou zo blij zijn met 1 kindje... En ook daar stoot je mensen weer mee tegen t hoofd. Want hrt verdriet is er hoewel dit voor mij niet altijd eerlijk voelt.
Ik herken het gevoel ook hoor. Ik ben 38 jaar en na 8 jaar wachten (omdat mijn man er nog niet aan toe was, ivm een heftige bevalling van de 1e) wil ik het nu dan ook meteen en gelijk. ik ben in februari gestopt met de pil en had gelijk weer een mooie cyclus van 28 dagen. Ik gebruik ovulatietesten omdat ik hoop dat het dan sneller gaat. Deze maand was ik er echt van overtuigd dat het raak was.. 2 testen gaven een licht streepje maar helaas blijkt het niet door te zetten want het 1e bruinverlies is al gespot en de testen lopen niet op. Ondertussen hoor ik ook veel mensen om mij heen die dan binnen 1 tot 4 maanden zwanger raken.. en dan raak ik moedeloos.. en gaan bij mij de gedachten waarom lukt het dan bij mij niet. ondanks de ovulatietesten ? werkt mijn lichaam niet meer ? ben ik te oud ? zelfs al afgevraagd of ik al in de overgang zit of zo zucht Omdat wij al 1 gezonde zoon hebben wil mijn man absoluut niet de medische molen in. Dus ik hoop zo dat het ons nog gegund is zonder medische handelingen. ik ben ook wel erg blij voor iedereen die zwanger zijn hoor. Ik voel meer waarom ik dan niet ?? maar ik realiseer mij ook dat er heel veel mensen zijn die al jaren bezig zijn en dat wat ik nu doorsta met mij gedachten niks is vergeleken bij hun situatie. dus je staat niet alleen met je gedachten. Ook ik zit met het gevoel en staan de tranen me nader dan het lachen als ik dit typ
Ik herken je gevoel enorm hoor... Ik gaf mezelf altijd een dag om enorm te zwelgen en de dag erna legde ik de focus op al die dingen die ik anders niet zou kunnen doen... Ik ging lekker met vriendinnen een wijntje doen, stouwde me vol met sushi en biefstuk, ging lekker duiken (ik duik graag en dat mag niet als je zwanger bent). Ook zorgde ik dat ik veel leuke dingen had om naar uit te kijken de weken erna. Gewoon om mijn zinnen te verzetten zeg maar... Het wordt niet makkelijker nee, maar door mezelf op dat moment even te richten op de voordelen van niet zwanger zijn, kon ik het voor mezelf draaglijk houden....
Jouw verdriet mag er ook gewoon zijn!! Of het nou je eerste, tweede, derde of vierde kindje is, de wens blijft aanwezig!! En het is helemaal niet erg om hier flink verdrietig over te zijn.. uiteraard er zijn mensen die ook een diepgekoesterde wens hebben voor (1e,2e etc.) kindje.. maar jouw gevoel mag er gewoon zijn. Gewoon aan toegeven en gewoon een paar dagen depri zijn, daarna kan je dan weer waarschijnlijk met volle moed er tegenaan. Hier ook een moeilijke weg af moeten leggen om een eerste te mogen krijgen. Ruim 3 jaar in de MMM en uiteindelijk met ivf een prachtige dochter mogen krijgen. Nu na 'maar' anderhalf jaar in de MMM al zwanger van ons tweede kindje. Ik vond ook dat ik niet mocht 'zeuren', omdat we al een dochter hadden. Maar tegelijkertijd weet je wel hoe mooi het is om mama te mogen zijn en om een kindje op te mogen voeden en te zien opgroeien!! Zo heeft iedereen dus zijn eigen verdriet!! Ik weet dus niet wat erger is, al was ik ook in de veronderstelling dat een wens naar een 1e kindje groter zou zijn dan naar een 2e kindje. Maar dat was hier niet het geval.. de wens was even groot!! Heeeeel veel succes met deze ronde en hopelijk hebben jullie deze maand weer een mooie test in handen en dit keer een blijvertje!! Dus een digitale knuffel voor jou!!
Ik denk niet zo zeer dat de wens niet evengroot is bij een 1, 2of 3e maar ik denk wel dat als je al een kindje hebt ..je weet dat het ooit gelukt is en dat een 2e er vroeg of laat ook wel komt. Een vrouw die al jaren bezig is en nooit zwanger is geweest zal dan mijn inziens anders ervaren. De weet juist niet wat het is om mama genoemd te worden..haar verlangen daar naar toe is misschien brandend. Bovendien denk ik dat wanneer je nod nadert en je ongesteld wordt ..je je natuurlijk rot voelt maar vervolgens naar je kindje toe loopt en een dikke knjffel geeft omdat je beseft dat het zo speciaal is om mama te mogen zijn. Een nicht van mij heeft 2 kids is 36 en is nu al 4 jaar bezig met een 3e nadat ze de pil had geslikt voor 4 jaar. Zij is pas vorige maand naar de arts gegaan om te kijken of een 3e kindje hun gegund is. Een vrouw die nooit zwanger is geweest gaat meestal bij 12 maanden al naar de arts en het kan haar niet snel genoeg gaan om maar dat gevoel te krijgen om zwanger te mogen zijn. En mijn eigen voorbeeld ik heb een mk gehad na 11 rondes proberen en voel me er vreselijk rot over..maar een heel klein licht puntje voor mij is dat het wel mogelijk is op de natuurlijke manier ondanks dat ik dus niks heb. Was ik helemaal niet zwanger geweest tot nu toe dan had ik me vreselijk gevoeld en gedacht ik moet mm molen in want op een natuurlijke manier gaat het niet worden. Zo relativeer ik dus
TS Ik snap je heel erg goed dat dit ongelooflijk kut is..... Bij mij om me heen is ook iedereen zwanger....zelfs zijn er nu al een paar bevallen... Wij zijn 18 maanden bezig voor een brusje voor ons lieve dochter... Nu is mijn beste vriendin ook zwanger...ik ben bezig met haar babyshower.... Het is heel zwaar....maar ik probeer van andere dingen extra te genieten...ipv mij afvragen waarom het niet lukt... Ik snap je heel goed..hoe frustrerend ook...probeer van je gezin te genieten...en maak het geen must...natuurlijk is de wens er maar probeer de energie die je in steekt om je af te vragen waarom het niet lukt, in andere dingen Een hele dikke knuffel meis en huilen helpt...if u need too, just let it go and cry....je zal er zeker opluchten Sterkte
Oh wat herkenbaar zeg. Hier inmiddels 21 mnd verder en 2 miskramen rijker. De eerste na 12 mnd en de tweede 7 mnd later. Ik hebben wel een kindje maar toch vind ik t niet minder zwaar daardoor. Ik denk dat de wens altijd net zo sterk is evenals de teleurstelling. Merk wel dat het steeds een beetje makkelijker wordt. De tweede miskraam had amper nog impact en ongesteld worden is weer bijna als gewoon. Toch blijft die wens en het gevoel dat mijn leven niet compleet is en zetten we toch nu de stap richting onderzoeken en wie weet behandelingen. Las net een reactie van kijk naar wat je wel hebt en dat diegene dolgelukkig met 1 kind zou zijn. Ik denk vaak andersom. Als ik had geweten dat ik een tweede keer niet zwanger kon worden, had ik dan wel kinderen gewild??? Dan had ik ws een gelukkig leven gehad met z'n tweetjes en hadden we zoveel andere dingen kunnen doen. Zo is het heel persoonlijk wat je voel en ervaart. Ik denk dat je dus nooit zulke dingen kan zeggen.
Ik snap je heel goed hoor meid. En je mag ook verdrietig zijn. Hou vast aan het feit: je hebt al een lief kindje, dus jij weet in elk geval dat het kan bij jullie!!! Dat kan ik nog niet zeggen, en elke maand wordt de onzekerheid over onze toekomst groter.