Hey allemaal Lief dat jullie vragen hoe het nu met me is.. Nou om eerlijk te zijn doorloop ik een periode vol stress en heb het nog steeds niet verteld.. Me vriend beseft nog steeds niet dat ik echt zwanger ben, hij kan het nog niet geloven en wil dat ik er niks over aan de ouders zeg vanwege de 'schande'.. Hij vraagt me om een huisje te zoeken en ik mag alles maar zelf uitkiezen en wat ik goed/mooi vind staat hij achter.. Alhoewel ik hem graag in elke keuze met liefde betrek, voel ik dat hij heel afstandelijk is geworden en nauwelijks rekening met me houd... Of ik ben gewoon extra gevoelig want voel me sneller gekwetst, word sneller boos... En dat is niet gek allemaal na een ongeplande zwangerschap waar ik gewoon dolblij mee ben maar me geluk met niemand kan delen en eroverigens nog (naar mijn gevoel) alleen voor sta... Moet ik me vriend zijn ruimte geven of moetik gewoon zoals ik al afgelopen periode is heb gedaan uitbarsten bij hem dat hij meer initatief moet tonen.. Ik wil denk ik gewoon veel ste veel me zin.. En lijk net een klein kind want huil overal om.. Met me thuissituatie... Nou.. Hoe moet ik het zeggen.. Kree vandaag aan tafel van me moder de vraag waarom ik deze ramadan geen "pauze" heb gehad.. Ik zei jawel hoor heb vorig week niet gevast?? (dit was reactie uit schok..) en toen belde me vader aan.. (saved by the bell..) Diepe zucht.. Ik wil niet stressen wil dat me baby niks overkomt.. Alshet klopt ben ik vandaag 5 weken en 1 dag. By the way.. Me vriend zegt altijd: we doen wat jij wil.. Als ik vraag wat wil je gaan doen na het suikerfeest? Kies jij maar wat je graag wil doen.. En ik word hier gefrustreerd van omdat het lijkt net of hij niet zelf de moeite neemt om na te denken... Of is hij op deze manier juist erg lief om mij me zin te doen... Lijk echt een klein kind.. Kgeef de schuld aan me hormonen..
Dat het lijkt alsof je vriend nog niet beseft dat je echt zwanger bent hoef niet zo te zijn. Mijn vriend heeft bijvoorbeeld helemaal niks met zwangerschap en de ongeboren baby. We hebben er 4, eentje uit een eerdere relatie, maar elke zwangerschap weer maak ik gewoon de keuzes en die band met z'n baby moet echt groeien, en bij hem begint dat groeien pas na de geboorte, heb het maar gewoon geaccepteerd het is nu eenmaal zo. Hoe oud is je vriend? Want vind hem heel jong overkomen, niet vervelend bedoeld. Maar hoelang wil hij het gaan stilhouden en hoelang wil hij zich nog druk maken om de zonde? Het is nu eenmaal gebeurt jij bent zwanger en jullie zullen een oplossing moeten vinden, zonde of niet. Neem aan dat hij volwassen is en bewust de keuze heeft gemaakt om seks te hebben, dan is het nu de tijd om als een volwassen man de consequenties van z'n keuzes te accepteren. En sommige vrouwen hebben geluk zoals ik zelf ik begon elke zwangerschap pas tegen de 20 weken echt een buikje te hebben, maar er zijn ook genoeg vrouwen die met 7/8 weken al een echte buik hebben.
Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Ik voel je twijfel. Heel eerlijk denk ik dat nu vertellen slimmer is. Je moeder heeft echt wel door dat je haar iets lastigs wil vertellen. Dan kan je wellicht ook samen de stap naar de verloskundige maken.
Hoi, Lees al een poosje mee innje topic en wil nu toch eens reageren. Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik zou voor nu eerst zelf contact opnemen met een verloskundige bij je in de buurt en heel je verhaal doen. Daarnaast zou ik als ze het niet aanbied eind volgende week een echo plannen of de week erop(desnoods bij een echobureau en zelf bekostigen) Zorg dat je vriend mee gaat (zien maakt het mss wat realistischer voor hem) Bespreek heel duidelijk wat jullie samen willen. Willen jullie trouwens en samen verder maak dan een plan. Met het plan de echo samen naar eerst jou ouders om dit (blije) nieuws te vertellen. Daarna (op dezelfde dag) samen naar zijn ouders, dit voorkomt mi ook dat zijn ouders het via jou ouders te horen zouden krijgen. Belangrijk is denk ik ook dat jullie geen spijt hebben of sorry zeggen. Jullie wilde 2 jaar geleden al op de (officiële) manier samen zijn en dit werd tegengehouden. Neem aan dat ouders en schoonouders verder kunnen denken dat verliefde jonge mensen de weg naar elkaar toch wel vinden.
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Misschien is het nu nog niet leuk, maar zodra je het moeilijkste achter de rug hebt kun je er iets van gaan maken. Hopelijk met steun van je ouders. Ik lees al even mee, en ik denk dat het belangrijk is om nu een plan te gaan maken. Je twijfelt en dat is begrijpelijk, maar je houdt jezelf ook onzeker, en de beslissingen voor je uitschuiven zal op de lange duur helemaal niets helpen. Beslis dus voor jezelf als eerste: - Naar welke verloskundige ga je? - Vertel je het je ouders voor of na je eerste bezoek? - Wil je een imam of een andere adviseur betrekken? Bij het maken van een afspraak met de door jou gekozen verloskundige heb je vaak wel de mogelijkheid om wat persoonlijke informatie te delen. Besluit je je ouders pas in te lichten na je eerste bezoek, dan is het handig even aan te geven dat je zo snel mogelijk voor een intake wilt komen. Dan weet je hoe het zit, en kun je verdere stappen gaan nemen. Ook bij dit soort zaken kan een verloskundige je misschien wel helpen, al is zij misschien geen expert op het gebied van dit soort kwesties. Denk ook na over het gesprek met je ouders. Natuurlijk is het nieuws brengen een belangrijk onderdeel. Maar zodra dat doorgedrongen is kun je proberen het gesprek de juiste richting op te sturen. Je ouders maken zich vast zorgen om jou, maar ook om reacties uit de omgeving en hoe dit invloed gaat hebben op onderlinge verhoudingen. Denk daarom alvast na over hoe je hier iets in kunt betekenen (bijvoorbeeld door een huwelijk te plannen, een woning te regelen, familie te vragen om advies en steun), en denk er ook over na welke rol je ouders kunnen spelen in het behouden van een goede naam. Hoe eerder zij zich beseffen dat er meer te redden valt als zij je steunen, hoe beter. Laat merken dat je hun zorgen en gevoelens serieus neemt en dat je jouw rol als aanstaande moeder zo goed mogelijk op wilt pakken. Zo te lezen heeft je vriend ook wat meer sturing nodig. Laat hem duidelijk weten wat je van hem verwacht en welke dingen hij nu moet gaan doen. Natuurlijk kun jij heel veel zelf, maar jullie staan er samen voor en door goede afspraken te maken over wie wat oppakt is het makkelijker dit ook samen op te pakken. Het zal vast moeilijk worden om alles rond te krijgen, dus blijf goed naar hem luisteren en geef aan dat je dit ook van hem verwacht. Jullie relatie is belangrijk, en die blijft alleen goed als jullie allebei rekening houden met de ander. Heb je al uitgezocht hoe je verzekerd bent? Dit is belangrijk om op te pakken. Heel veel dingen kunnen later, maar medische check-ups beginnen nu. Je moet dus weten wat je vergoed krijgt en waar je voor moet sparen.
Hey meiden Ik denk dat me vriend en ik nog niet de ballen ervoor hebben om dit nieuws te vertellen. Dus ookal heeft ze het vermoeden, de zijne trouwens ook.. Hebben we nog steeds niks gezegd! Ik denk dat het voor mijn geval fijn is om eerst even bij de verloskundige langs te gaan en te checken of alles oke is. Ik ga van het positieve uit dat alles OK is. En vanaf nu plannen trekken is inderdaad hard nodig. Ik merk ook dat me vriend met de dag zich meer met me bezig houd qua hoe ik me voel, of het wel goed met me gaat etc. We zien elkaar morgen en dan is het goed om meteen duidelijke afspraken te maken. Me vriend vroeg me wel om tegen me moeder te zeggen dat we trouwplannen hebben, aangezien mijn moeder hem al kent en heeft gezien (me moeder is daar net wat open in) dat zij ons kan helpen met veel basis dingen. Zijn ouders zijn weer net wat strenger, we spreken elkaar heel regelmatig maar hebben nooit met elkaar wat gedronken ofso. En zelfs dit nieuws schaam ik me voor om het tegen me moeder te zeggen... Ik denk dat het aan mij ligt.. Weet niet wat er mis is met mij maar ik ga laatste tijd heel moeilijk in gesprek met me ouders.. Komt denk ik door dit geheim wat ik draag?? Toch bedankt dat iedereen meedenkt en tips geeft vind dat echt super geeft me weer de moed en hoop dat het goed komt! Want dat raak ik soms kwijt... Liefssss
Hormonen kunnen veel doen . Ik volg je al een tijdje en dacht nu reageer ik eens Meid je word moeder en je vriend vader neem die verantwoordelijkheid eens . Jullie moeten het vertellen je weet niet wat stress kan veroorzaken. Je vriend is wel erg laks om alles aan jou over te laten . Je bent nu 5 weken? Hup van de bank af en werk zoeken . Je moet een basis hebben mochten je ouders boos worden kan je meteen een huis zoeken . Zonder inkomen =geen woning he . Een uitkering is geen vetpot ! Werkt je vriend ook niet? Een advies van mij meid vertel het . Ik weet hoe jullie cultuur in elkaar zit maar eerlijkheid word gewaardeerd ik zou beginnen bij je moeder zei kan jou advies geven . Volg je gevoel en laat je vriend je hier niet in beïnvloeden het zijn JOU ouders die heb je dalijk hard nodig believe me . En je vriend moet zich eens volwassen opstellen zijn ouders keuren jou niet goed? Hij moet laten zien dat jij zijn ware bent die draaien echt wel bij! Liefde overwint alles . Als het gemeend is. Laat ons wat weten ik vind het echt een ... Situatie voor je maar als jij een goede moeder wilt worden zou je echt eens eerlijk moeten zijn dit wil je hem of haar niet meegeven toch? Wat vind jij belangrijker? Wil je dat jou kinderen later ook zoiets gaan verbergen? Liefs
Mijn vriend en ik werken allebei, uitkering? No way niks voor ons. Ik denk dat je een paar dingen verkeerd begrijpt dat kan gebeuren ik leg het even uit. Zijn ouders keuren mij niet af, maar vinden dat het nog te vroeg is om te trouwen omdat ze er geeb vertrouwen in hebben dat hij de verantwoordelijkheid op zich kan nemen. Maar dit hebben ze ook bij de ouderen in de familie. En hij heeft zich hard genoeg bewezen dat hij het wel kan en is verder super hulpzaam en een harde werker hij steekt echt de handen uit de mouwen. Enige wat in de weg staat is het akkoord van zijn ouders. Zou dat zelf ook fijn vinden dat mijn familie en zijn familie goed met elkaar overeen zullen komen en elkaar leren kennen . Ik weet niet hoe me ouders zullen reageren, ondanks dat ze soms vrij open zijn, kunnen ze op sommige gebieden heeeeel streng zijn. Ik wil niet het risico op eerwraak lopen.. Ik probeer van het posutieve uit te gaan maar moet wel realistisch blijven want wil dat niks mijn kleine embryootje overkomt. Bedankt voor het meedenken en de adviess !!!
Ik heb overigens af en toe contact met zijn moeder en onze band is gewoon goed. Alleen tjah. Zoals ik hierboven al aangaf, ligt niet aan mij.. Maar hun vinden dat je een vaste baan, huis, jackpot op de rekening, dikke bak etc moet hebben voor ze kunnen zeggen : you are ready to marry.
Ik lees al een tijdje mee,maar wil nu toch eens reageren. Waarom volg je raad van hier niet op en ga je een keer naar een vk voor een echo? Voor t zelfde geld is t mis of wat dan ook(wat ik nl niet hoop voor je) maar voor t zelfde geld maak je je veel te veel druk om iets wat er misschien helemaal niet is. Uiteraard hoop ik dat t goed is voor je hoor!! En wat betreft t vertellen,als je net zoals mij op tijd een buikje aanmaakt,dan zul je t toch binnen nu en 4,5 weken een keer moeten gaan vertellen. Verder zou ik je vriend eens streng toe spreken,hij was er ook bij tijdens de sex dus zal hij ook de consequenties moeten dragen.. Sterkte iig!
Heyheyy! Ja had vandaag toevallig een verloskundige gebeld maar die gaf aan dat we vanaf week 8 een echo kunnen inplannen... Dus nog even doorzoeken.. Ik word er ongerust van als ik hoor dat er iets mis KAN zijn.. Krijg er echt hartkloppingen van.. Ik ga ervan uit dat alles in orde is... En hoop dat ik dit bevestigd kan krijgen bij de echo... Liefs
ik zou wel een afspraak maken hier deden ze het ook pas met 8 weken een intake met echo om te kijken of er sowieso een levend iets te vinden is denk dat je dat toch bij de meeste verloskundige wel te horen zult gaan krijgen.. zou als ik jou was wel een afspraak in plannen. de reden waarom ze het bij jou periode nog niet snel doen is omdat er nog niet veel te zien is wat betreft hartje enzo misschien een optie om je verhaal voor te leggen misschien maken ze dan een uitzondering en of eens met je huisarts overleggen die kunnen misschien wat meer voor je regelen. zou wel wat van de raad hier aannemen als ik jou was zo schiet je er ook niks mee op
Ik heb niet alles gelezen maar zie dat je het nog niet verteld hebt. Ik kan begrijpen dat het moeilijk is maar meisje toch...je hebt eenmaal besloten het kindje te houden dus je zal het toch echt moeten vertellen. Hoelang wil je dit nog geheim houden. Je maakt het jezelf nu onmogelijk te genieten van je zwangerschap he en dit zijn tijden die je nooit meer terug krijgt ongeacht of je nog een keer zwanger raakt.
Waarom ik besloten heb het toch maar even niet te vertellen is omdat mijn vriend en ik samen de keuze hebben gemaakt voor ons eigen best wil en van ons kind, het huwelijk snel mogelijk inplannen en daarna laten lijken als een "vroeg geboorte".. We hebben goed nagedacht, en ja we weten het 100% zeker, het verwijt dat we grote 'zondaren' zijn zal ons heel ons leven achterna zitten. Ons kindje zal dan ook niet het ideale kleinkindje zijn omdat dit voortkomt buiten een huwelijk (bastard). Jullie hebben overigens helemaal gelijk in wat jullie zeggen dat dit vertellen het beste is! Maar als het goed is kunnen we hopenlijk als alles gaat zoals gepland 1 augustus ons nieuwe woning in. En morgen kletsen we verder over hoe en wat nu betreft het huwelijk. Enigste wat het ons momenteel nog moeilijk maakt is het akkoord van zijn ouders... Duimen jullie voor ons? En hoop dat alles goed is met me embryootje !!!! <3
Ik blijf je verhaal een beetje apart vinden kan aan mij liggen sorry daarvoor maar veel succes verder met wat je ook kiest
Ik lees al even mee met je topic, lijkt me een lastige situatie. Je bent pril zwanger (5 weken), wanneer zou je dan willen trouwen? Echter, het faken van een vroeggeboorte gaat mij wel te ver. Ik bedoel, een vroeggeboorte is niet niks en brengt vele gevaren met zich mee en dan wil je dat gaan faken omdat je niet eerlijk durft te zijn? Denk er nog eens goed over na, liegen is in mijn ogen met zo slecht. Jullie waren volwassen genoeg om seks te hebben, dan moet je ook de eventuele consequenties aanvaarden en daar op een volwassen manier mee omgaan. Het is niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen echt niet. Succes met het vervolg en het plannen van jullie huwelijk!
Je beseft je toch wel dat er een gigantisch verschil zit tussen een prematuur en ren voldragen baby? Ik weet niet wanneer je wilt trouwen, maar stel voor het gemak over 5 weken. Dan ben je 10 weken zwanger. Met jullie plan houdt dan dan in det de baby met 30 weken geboren zou worden. Deze baby's moeten vechten voor hun leven! Zijn nog helemaal niet af en blijven langdurig in het ziekenhuis. Hor gaan jullie dit uitleggen aan de familie wanneer er een voldragen baby te wereld komt van 7 pond en meteen mee naar huis mag? Je familie is niet achterlijk en de pleuris ( sorry voor mijn taalgebruik ) zal dan uit breken.. Op deze manier stel je de ellende alleen maar uit. Even los gezien dat ik het super vervelend voor jullie vindt, maar neem je verantwoordelijkheid! Iedereen weet hoe baby's gemaakt worden en dat er altijd een kans is dat je zwanger raakt. Je kindje is afhankelijk van jullie en op deze manier zet je hem nu al op een 2e plaats. De acceptatie werkt anders bij een andere cultuur, dat weet ik en heb ik van dichtbij mee gemaakt, maar vertel het zo snel mogelijk! Maak een plan waar je naartoe kunt, mocht het mis gaan en zorg dat je jezelf goed voorbereid. Erachter komen ze sowieso en ik denk det het beroerder is als dat na 9 maanden zo blijkt te zijn. Succes!
Dit is in mijn ogen vele malen erger dan zwanger voor het huwelijk, een vroeggeboorte faken. Je mag dankbaar zijn als je niet écht een vroeggeboorte hebt. Bah. Ik vond je verhalen oprecht rot voor je, maar dit vind ik schandalig (en laf). Succes met je nu al schijnheilige leventje..