Eigenlijk mag ik niet klagen. Klein streepje striae bij mijn navel, slappere buik, maar voor een ander eigenlijk niet echt zichtbaar. Als ik ga hardlopen moet ik vlak ervoor plassen, anders heb ik tijdens het hardlopen het gevoel urine te kunnen laten lopen, nooit gebeurd gelukkig. Verder geen kwaaltjes eigenlijk. Nooit een knip of scheur gehad. Ook geen BI Conditie was wel een drama tijdens en vlak na de zwangerschap, maar daar valt dan wel weer aan te werken. Maar goed, natuurlijk doet het wat met het lijf. Zoveel hormonen, lichamelijke veranderingen, toenemende gewicht wat je meesleept. Tijdelijke verslapping van je banden etc, wat ook weer moet herstellen.
Hier eigenlijk niks. Nou was ik wel 35+ toen ik zwanger was, dus ik kreeg als opmerking dat ik geen striae zou krijgen, want mn huid was al wat ouder dan bij een jong iemand bij wie het vel nog minder soepel is . Maar dat klopte dus inderdaad. Ik had twee minimale scheurtjes en daar heb ik niks aan over gehouden. Mijn buikspieren zijn wel wat slapper, maar ik moet zeggen dat ik momenteel ook niks aan sport doe. Ik was al aan de dunne kant en ik kon twee dagen na de bevalling al mijn broeken weer aan. Dus leeftijd hoeft in principe niets te zeggen over conditie. Heb tijdens de zwangerschap wel (licht) gesport, ik wilde met een fit lichaam de bevalling in gaan. Daar ben ik achteraf erg blij mee geweest, ook dat het lichamelijk mogelijk was. Het is niet voor iedereen weggelegd helaas. Edit: ik had wel enorme last van haaruitval en dat is eigenlijk nooit meer weggegaan na de bevalling.
Ik ben heel tenger en had grote babys. En flinke buiken. Geen straie. Borsten minder vol..waren niet heel groot en tijdens borstvoeding 2 cupmaten groter. Wat k echt veel heb is dat ik veel verkouden ben. Mjnder weerstand maar t is ook nog maar net 3 maanden geleden dat k bevallen ben. En conditie is weg en spieren ook. Maar dat valt op te bouwen. Bekken heb ik geen last va alleen trampoline springen kan ik ook nog niet haha. Gevoel dat ik alles laat lopen. Denk bij iedereen verschillend hoe de zwangerschap en bevalling is verlopen. Wat ik wel vind is wat je ook sport of snel afvalt...zie bij moeders nooit helemaa de strakke taille meer als voorheen. Vel is toch ook uitgerekt geweest.
Ik ben 1 april bevallen en nog steeds last van mijn bekken! Moest na 20 weken plat liggen in de zwangerschap. Helaas heeft dit geestelijk ook zijn uitwerking op me gehad ( inclusief de bevalling) Dus ben ik zowel geestelijk als lichamelijk nog niet hersteld!
Tijdens de zwangerschap vond ik het wel een aanslag op mijn lichaam. Ik was altijd vrij sterk qua spierkracht en tijdens de zwangerschap werd ik heel slap. Ik kon echt niks meer tillen. Gek genoeg werd dit in het derde trimester weer wat beter. Ook mijn gewrichten hadden het zwaar te verduren. Alle banden werden slapper en mijn knieën en ellebogen deden erg veel pijn. Als ik op mijn elleboog steunde of op mijn knieën ging zitten verging ik van de pijn. Dus dat deed ik dan maar niet. 😏 Verder had ik carpaal tunnelsyndroom en galstenen. Dat klinkt alsof ik het zwaar had maar eigenlijk was het met wat rekening houden best te doen. Herstellen ging supersnel. Ik had een erg zware bevalling en uiteindelijk een keizersnede maar ik stond zes uur na de operatie zelf te douchen en was binnen 1,5 dag thuis. Ik kon meteen alles, al mocht dat niet. Mijn lijf is wel wat veranderd (beetje striae, valt net onder mijn onderbroek, wat lossere huid en wat minder volume in mijn borsten. En natuurlijk een litteken van de ks.) maar met kleding aan, en zelfs met een goede bikini, zie je niet echt dat ik zwanger ben geweest. Maar naakt wel en daar baal ik toch wel van.
Ik ben 7 maart jl bevallen van mijn zoon en ik heb het idee dat ik me steeds slechter ga voelen. Heb een enorme slechte zwangerschap gehad dus had niet verwacht dat ik binnen 2 weken weer alles zou kunnen maar na bijna 4 maanden verwachtte ik me toch wel beter te voelen. Niet dus. Ben extreem moe en lusteloos (ik zit eigenlijk alleen maar thuis en heel af en toe heb ik puf om een rondje te lopen of om een uurtje 'ergens' heen te gaan), veel pijn (bekken, rug, been & voet), kamp met verschrikkelijke emoties en heb bijna geen eetlust (toch blijft die laatste 15 kg maar hangen...). Geen conditie en een scheve bekken dus ik voel me een 'uitgezakte plomp', haaruitval, af en toe wat urineverlies en eigenlijk geen libido meer. Ik ben helemaal mezelf kwijt en vraag me af of ik me ooit beter ga voelen: lijk wel een oma van 95!! Heel erg jammer want ik heb nu echt het idee dat ik alles 'mis' van mijn kleine man, ook al ben ik 24/7 met hem samen. Hoewel, hij is bijna 2 dagen en 1 nacht per week bij mijn ouders omdat ik het anders echt niet volhou. Mijn partner doet echt heel veel maar de zorg rust voornamelijk op mijn schouders. Ik vind het zo zwaar... Niks geen roze wolk, meer een periode van doorworstelen. Heb wel hulp en sta onder toezicht van de huisarts maar dat helpt me nog niet. Wat een teleurstelling en wat doet dat pijn... Ik heb niet het idee dat ik een slechte moeder ben maar er zou zoveel meer mogelijk moeten zijn! Hij wordt zo snel groot en ik moet elke dag vechten om ervan te genieten, om me staande te houden. Kan niet de bedoeling zijn toch?? Het ergste is nog dat 'iedereen' zo mooi weet te zeggen dat het allemaal goedkomt, ik heb toch een prachtige zoon waar ik nu van kan genieten? Natuurlijk, ik hou met heel mijn hart van hem, KAN af en toe ook genieten maar dat neemt niet weg dat ik voor mezelf het gevoel heb dat ik alles kwijt ben...
Ik ben echt door mijn zwangerschap/ bevalling heen gevlogen.. ben tot rond de 38 weken nog best wel actief geweest en daarna wers het toch te zwaar om veel te doen.. die laatste 4 weken is mijn conditie ook naar het vriespunt gegaan.. en helaas nog steeds niet echt beter.. maar dat komt wel.. Ik heb ontzettend veel striae gekregen ook pas na de 38e week.. mn hele buik, benen, heupen, loopt zelf door richting mijn rug en een beetje op mijn armen vanwege plotseling heel veel vocht vasthouden.. zelf down under heb ik striae zitten... dan ben ik ook 25 kg aangekomen ( laatste week 7 kilo ook puur door vocht) ben ik gelukkig wel al 11 kg kwijt maar ben daar nog steeds absoluut niet blij mee.. Mijn hechtingen zijn bijna zo goed als genezen maar daar heb ik ook nog best veel last van.. Geestelijk is het ook nog wel ontzettend zwaar..altijd al veel problemen met mijn uiterlijk/ lichaam gehad dus daar heb ik vrij veel moeite mee.. voel me ontzettend lelijk en dik.. en het zorgen voor een baby is ook gewoon ontzettend moeilijk sommige momenten. De gebroken nachten slopen je echt wel.. en af en toe toch de gedachten dat ik het allemaal niet aankan en dat ik misschien nog beter had kunnen wachten.. ( wil me knapperd echt niet kwijt hoor... hij is alles voor me en ik hou ontzettend veel van hem) Ook in de slaapkamer is het best wel lastig.. nog steeds geen sex gehad en ben er ook zo ontzettend bang voor.. Voor de pijn, hoe het nu voelt, hoe het voor hem nu voelt.. ik ben zo bang dat het daar beneden nu 1 groot gat is.. zo voelt het namelijk wel😅 Maar opzichzelf vind ik niet dat ik heel erg veel te klagen heb.. het is pas bijna 6 weken geleden en ik weet dat het vanaf nu allemaal weer beter moet worden.. maarja die striae zullen nooit meer weggaan en die kilotjes zullen ook niet 1,2,3 gaan.. Het is zeker zwaar en ik ben er absoluut niet knapper op geworden maar echt een ontzettende aanslag kwa lichamelijke klachten is het voor mij niet geweest..
Bij de eerste een ks en daarna een PND. Dus mentaal vooral veel last gehad. Ook is mijn buik/litteken altijd een soort van gevoelloos geweest, alsof het niet van mij is, zeg maar . Bij de tweede (12 weken geleden) weer een ks, gaat het mentaal gelukkig super! Ik heb alleen last van dat gevoelloze en snel geïrriteerde buik. En mijn stuitje doet pijn bij het zitten en opstaan (maar ik vermoed dat het ook is gekomen na de val van een paard 2 jaar geleden).
Mijn zwangerschap zelf heb ik ervaren als een belasting zoals het voor elk vrouwenlichaam zal zijn. De lichamelijke en emotionele aanslag is met name gekomen door het ernstig ziek worden en de gevolgen daardoor. Ik zit nog steeds absoluut niet lekker in mijn vel en mijn geheugen/ concentratie is verwoest. Desondanks, als ik naar mijn stoere 3 jarige knul kijk weet ik waarvoor ik blijf vechten elke dag!
Bij mij zijn de hormonen het ergst. Het gevoel hebben dat alles uit je handen glipt, inclusief mijn eigen ik, emotioneel instabiel en onzeker. Onhandig ook, alles uit mijn handen laten vallen en kwijt raken. Heel heftig ongesteld zijn en elke maand herhaalt zich dat een paar dagen met bovenstaande gevoelens. Oo dat moment voel ik me intrns verdrietig en een dag later is het weer weg. Daarna denk ik: oooh jaaa, het was mijn cyclus. Voordeel is dat ik nu mijn eisprong voel. Lichamelijk heb ik eigenlijk weinig klachten. Ik voel me wel altijd vermoeid.
Hier vooral het idee gehad dat ik psychisch erg bij moest komen. Vanaf 2012 tot en met 2014 ben ik in totaal 19 maanden zwanger geweest (twee vroeggeboortes met 5 maanden) en heb echt het idee dat pas toen mijn zoontje anderhalf was dat ik eindelijk een beetje mijn draai had gevonden. Maar of dat door de zwangerschappen of gewoon door het moederschap komt weet ik niet. Wel heb ik enorme hangborsten gekregen, een buik met striae en denk ook wel dat ik een lichte verzakking heb. Bekkenklachten heb ik nog een paar maanden na de geboorte gehad, sindsdien niet meer gelukkig.
Ik ben vorig jaar zwanger geraakt van mijn zoontje.. hij is met 41 weken geboren. De bevalling was hels en zwaar.. mijn zoontje is er zelfs aan overleden 2 dagen later. Verschrikkelijk. Na een keizersnede, bloedtransfucie, buikinfectie en nog een curretage rijker ging het herstel daarna heel snel. Nog geen 3 maand na de bevalling was ik opnieuw zwanger en ik voel me lichamelijk prima. Tja psygisch niet maar dat lijkt me logisch. Ik denk dus dat een lichaam heel veel aankan X
beide zwangerschappen waren een behoorlijke aanslag op mijn lichaam. Bij de zwangerschap van de jongste is door gynaecoloog en uroloog ook uitgesproken dat ik een evt nieuwe zwangerschap lichamelijk (mijn nieren) niet zou aankunnen. Heb na 2 jaar nog steeds nierschade die ook niet meer weg gaat.
Pijn niet echt. Maar ik heb aan mijn tweede zwangerschap een schildklieraandoening overgehad. Hartkloppingen, snel moe, etc... Echt niet fijn. Krijg er nu medicatie voor om te zien of het stabiliseert. Laat ons hopen van wel.
Wat ontzettend droevig dit verhaal en tegelijkertijd prachtig dat er zo snel weer een nieuw kindje onderweg is. Heel veel geluk.
Na bijna 3 jaar ellende, 4 miskramen, enorm veel en pijnlijke ziekenhuisopnames verder was ik voor de 5e keer zwanger. 12 weken lang lid van de utro bollen club. Met 26 weken om de 10 minuten weeën gehad en met 37 weken bleek ik zwangershaps-cholestase te hebben. Werd op maandags met 38 weken precies ingeleid en m'n zoon is op zaterdag met 38+5 weken geboren. Met 16 minuten persen was ie er maar.... ik mocht nog wel even naar de OK vanwege een totaal ruptuur. Al sinds de zwangerschap last van urine verlies, pijn bij seks en last van m'n stuitje. Sinds afgelopen weekend het gevoel of hangt mn baarmoeder er half uit en gister te horen gekregen dat ik een verzakking heb. Mn zoon is nu 9 maanden. Of het een aanslag op je lichaam is? Ja, absoluut!
Ik heb toch wel ruim een jaar nodig gehad om te ontzwangeren op alle gebieden en me weer helemaal mezelf te voelen. Het enige blijvende resultaat was slappe hangborsten, maar daar kon ik prima mee leven. Nu deze zwangerschap veel meer klachten en dit voelt wel echt als een aanslag ja. Ik ga er ook maar weer vanuit dat ik ruim een jaar nodig ga hebben en dan hopen dat alles weer hersteld.
Ik vind het wel een aanslag op je lichaam en ook geest. Ik heb er een lichte diastase aan overgehouden, tussen mijn buikspieren zit dus een gat van meer dan 2 cm als ik mijn buikspieren span, daardoor zal zonder operatie mijn buik er nooit meer zo uitzien als voor de zwangerschappen. Bij de eerste viel het mee, toen had ik vrijwel niks eraan overgehouden, na de tweede heb ik dat dus en een uitgerekte navel. Oh, en lege borsten, het was al niet veel, maar na de tweede zwangerschap waren ze om te huilen Ook mijn organen hebben een tik gekregen, ik heb bij de eerste zwangerschap HELLP gehad en dat is nogal een aanslag geweest op mijn nieren en lever. Hierdoor kon mijn lichaam na de tweede zwangerschap een bacteriële infectie niet goed bestrijden en kwam ik eerst op de ic en daarna 3 weken nog in het ziekenhuis terecht. Mijn behandelende artsen hebben mij ook afgeraden om nog zwanger te raken, nu waren we dat niet meer van plan, maar toch... Neemt niet weg dat ik enorm heb genoten van beiden zwangerschappen en ik het zo weer zou doen! Misschien zou ik wel wat meer op mijn lijn letten
Oudste is 3.5 en tweeling is 1.5. Ik heb eigenlijk nergens last van. Ook goede zwangerschappen en bevallingen gehad. Geen hechtingen enzo. Ook nog een sterk gebit. Waar schoonzus en vriendin na de bevalling ineens 4 tot 6 gaatjes hadden bij controle heb ik nog steeds niets. Al met al niets te klagen dus