Zo doen wij het ook. Vertellen niemand onze namen. Ten eerste zit ik niet te wachten op commentaar. Toen onze dochter geboren was kreeg ik de vraag van onder andere mijn schoonmoeder hoe een jongen had geheten. Jaaaa dat vertellen we niet. Mensen moeten overal wat van vinden als als we een tweede mogen krijgen dan weet ik zeker dat ze op die naam terug zal komen. En ook niet leuk als iedereen al weet hoe je eventuele zoon zal heten, de naam staat voor ons nog steeds bovenaan. Ten tweede vertellen we het niemand omdat we niet willen dat anderen met onze naam aan de haal gaan. Kiezen ze hem zelf, prima, pech voor ons. Maar dan weet ik in elk geval dat ze hem helemaal zelf gekozen hebben en niet van ons hebben. @ts klinkt alsof je nog in een soort rouwproces zit. Misschien kan je nog eens rustig aan je zus uitleggen wat je voelt.
Daar ben ik ook verbaasd over. Bij alle drie mijn kinderen heb ik nooit uitspraken gedaan over de naam. Mijn beste vriendin en ik waren destijds samen zwanger en rond dezelfde tijd uitgerekend. Wij hadden weleens gekscherend tegen elkaar gezegd van als we straks maar niet dezelfde naam kiezen maar ook direct gezegd van dat we het dan niet gaan veranderen. We zijn vriendinnen maar het is niet zo dat we dit elkaar niet zouden gunnen.
Natuurlijk hoeft wat voor de een erg is niet erg voor de ander te zijn en mag jij zeuren over een zere duim terwijl een ander hartstikke ziek is, maar je mag dingen ook in perspectief zien en zien wanneer je moeilijk doet om niks. Het is een eigen keuze om geen kindje meer te willen...de naam van een kind waar nooit sprake van geweest is en niet komt, die ook niet eens gegeven gaat worden omdat de baby in kwestie van het andere geslacht is...kom op!
Dit heb ik ook gehad...vriendin is 6 weken voor mij bevallen. Ik wist dat zij een jongetje kreeg, en ik wist dat ik een jongetje kreeg (alleen wist zij dat niet haha) en ondanks dat zij voor meer voorkomende namen gaat en ik voor aparter had ik toch tot haar bevalling het idee van: het zal toch niet
Ik vind dat zus die naam had mogen gebruiken. Er worden paar voorbeelden genoemd, maar die vind ik niet gelijk hier aan. Als het gaat om een kindje dat is overleden dan herinnert die naam je aan je zoontje of dochtertje. Dat is nogal confronterend. In dit geval snap ik het rouwproces wel. Het is een bewuste keuze, maar duidelijk geen makkelijke keuze voor TS. Dus ik snap wel dat ze treurt om feit dat er geen kindje gaat komen, geen meisje. Maar vind dat dan wel weer helemaal los staan van de naam. Iemand anders in de omgeving had die naam ook kunnen geven. Ik zou familie niet zeggen welke naam wij in gedachte hebben, dus familie kan kiezen voor dezelfde naam als wij die niet geven of zij eerder zijn. In dit geval weet je zus het wel. Maar weet ook dat die niet gegeven gaat worden, ja logisch dat zij het dan overweegt als ze m mooi vind. En voor hetzelfde geld hadden jullie nog een jongetje gekregen. Dus het is zo abstract. Ik vind dat je het rouwproces van geen kindje meer krijgen los moet zien van de naam.
Misschien moet je band gewoon extréém bijzonder zijn om zoiets met je zus te bespreken. Dat is bij ons in ieder geval wel zo, wij vertellen elkaar echt álles. Wij waren ook de enigen die van elkaar wisten hoe de kindjes zouden gaan heten (en hoe eventuele toekomstige kindjes gaan heten), dus wat mij betreft is het zeker niet iets wat je aan iedereen vertelt. Maar goed, júíst als je een band hebt die zo intens is, zou het toch voor zich moeten spreken dat je die naam dan niet zelf gaat gebruiken..
Ik begrijp dat ook echt niet, ik heb een vriendin waarvan haar vriendin 2 maanden na haar ook een zoontje heeft gekregen en de namen lijken op elkaar maar zijn wel 2 verschillende namen. Mijn vriendin is daar zo pissig om en heeft nu amper nog contact met die vriendin vanwege die naam. Kom op we zijn toch geen stel kleuters! Niemand heeft alleen recht op een naam en als je vriendinnen bent dan spreek je dat toch uit maar ga je niet je ongenoegen naar andere mensen uitspreken over die naam. Wij hebben voor onze dochter een 2e naam en dat is een afkorting van de naam van mijn schoonzus die zij zou willen geven als ze ooit een dochter krijgt. Ja sorry maar het is geen garantie dat zij ooit een dochter krijgt en dan zouden wij deze naam niet mogen gebruiken omdat het daar op lijkt. Nou dan hebben ze pech want wij gebruiken de naam toch en als zij over een tijdje een dochter krijgen en haar hun naam geven snap ik dat en maakt mij totaal niet uit want het is voor ons de 2e naam en die wordt toch verder niet gebruikt.
Zou het voor ts niet gewoon zo zijn dat deze naam symbool staat voor iets dat zij niet meer zal krijgen? Als haar zus deze naam gebruikt, dan zal zij altijd herinnerd worden aan datgene dat zij niet heeft. En dan maakt het qua gevoel niet uit of dit een bewuste keuze is of een situatie waar je niet voor koos. Waarschijnlijk zal ts hier over een paar jaar heel anders over denken, voor nu is dit misschien te confronterend
Overigens kan ik dit uit ervaring delen. Een hele goede vriend van mij heeft zijn zoon dezelfde naam gegeven als mijn zoon. Geen enkel probleem. Wij hadden bij zoon nr 1 al een meisjesnaam in gedachte. Die hebben wij nooit kunnen gebruiken. Als ik die naam nu hoor, dan voel ik wel een klein steekje. Ik zou het overigens niemand verbieden, maar ik heb dan ook geen directe familie die deze naam nog zou kunnen gaan geven.
Nou word ik nieuwsgierig naar de meidennamen. Wij hebben zelf namelijk 2 kinderen met een redelijk aparte naam die weinig voorkomt....lach me dood als het hetzelfde is
Wat me net te binnen schiet: Toen ik zwanger was van onze dochter hadden we na de 20 weken echo al een naam. Het was 99% zeker maar mijn man wou voor de zekerheid nog even verder kijken. Toen vroeg een schoonzus aan mij of we al een naam hadden. Toen zei ik ja in principe wel alleen ... wil nog even verder kijken. Toen begon ze namen op te noemen die zij mooi vind voor als ze ooit nog een meisje zou krijgen. ze wil geen 3e maar je weet het nooot hoe je over een paar jaar denkt. Toen noemde ze dus ook de naam die wij hadden op. Toen heb ik haar wel gezegd dat we die naam voor 99% zeker willen geven omdat ik niet wou dat ze zou gaan denken dat we die naam door haar hadden bedacht. Nou ze heeft daar nooit wat over gezegd of raar gedaan.
Sja.... ik vind het lastig! Als mensen in mijn directe omgeving de naam van ons overleden dochtertje zouden willen gebruik zou ik dat niet leuk vinden... Maar ik had zelfs een collega die die naam heeel mooi vond maar het om die reden toch niet gedaan heeft! Dat had ik dan weer minder erg gevonden, maar ik vond het heel tof dat ze eraan gedacht heeft. Ik zou aan de andere kant mijn favoriete naam niet meer gebruiken omdat een collega van mijn man al een dochtertje heeft die zo heet. Maar een naam die ik niet meer ga "gebruiken" gun ik best aan iemand in mijn directe omgeving! Ik zou er in ieder geval geen ruzie over lopen maken, zeker niet als het ook nog eens niet im vrage is omdat het niet gebruikt gaat worden! Gelukkig hoef ik er niet meer zo iver na te denken... wij hebben geen namen meer in gedachten en weten ook niet of we nog wel een kindje willen krijgen.
Mijn zus en ik waren tegelijk zwanger (ik was 3 mnd verder) en ik heb niemand de naam van mijn dochter verteld maar mijn zus noemde namen bij de vleet. Ze was echt namen aan het claimen. Super irritant maar gelukkig ging het nooit om dè naam. Verder kan ik mij niet echt identificeren met het verhaal van TS. Ik weet niet hoe ik zou denken/doen in deze situatie. Ik hoop dat je snel vrede krijgt met het complete verhaal. Het zal misschien wat moeten zakken en ik zou ook zeker de emoties niet wegstoppen. Je voelt je nou eenmaal zo en dat is prima.