Ik kan jouw gevoel helemaal voorstellen. En denk dat je best wat stelliger mag zijn naar hem toe dat je 'zelfs een sigaretje roken met haar' gewoon niet meer wil hebben, omdat jou dat teveel pijn doet. Hij kan best op een ander tijdstip een sigaretje roken (of misschien op een andere plek). Ik vraag me af hoe jouw vertrouwen in het algemeen in hem is wat andere vrouwen betreft? Stel dat hij een andere baan heeft (met ook andere vrouwen), kun je hem dan daarin wel vertrouwen. Ik heb ook wel eens een relatie gehad, waarin ik heel onzeker en dus wantrouwend was. En dat gevoel van iemand niet kunnen vertrouwen (en in de gaten te moeten houden) is zo slopend. Dat houd je niet vol.
Een lijst maken met alle redenen waarom je beter af bent zonder hem. Al die keren dat je je rot voelt door de situatie, deze gevoelens en gedachten neerschrijven. Alles wat je geschreven hebt regelmatig herlezen en aanvullen. Hem schrappen uit je leven zal niet lukken, uiteindelijk hebben jullie samen een kind, maar je moet emotioneel losraken. Bij mij helpt het neerschrijven van negatieve punten enorm. Als je toch verder wilt, kan zo'n lijst ook helpen. Door bijvoorbeeld een cijfer te geven aan de negatieve punten. Hoeveel weegt iets door voor jou. Kan hij iets aan dat punt veranderen? Of jij? Wil je dat dat punt verandert? enz.. Veel sterkte!
Dankjewel allemaal voor jullie reacties en voor jullie steun! Uiteraard wil ik hem niet "schrappen" uit m'n leven, eerder loskoppelen inderdaad. Heb natuurlijk al benoemd dat ik dat roken niet prettig vindt en dat het voor mijn gevoel nog allemaal veel te pril vindt, maar ik heb niet het gevoel dat hij me daarin steunt. Voor hem is het dan "5 minuten tijd met haar" en met jou wil ik op vakantie. Maar zo zwart / wit zie ik het niet. Het doet me teveel pijn, net zoals hij ook "gewoon" naar een bedrijfsfeestje gaat waar zij ook komt. Dat is me nu allemaal teveel. En inderdaad als het hem was gebeurd zou ik helemaal niet willen dat hij verdriet zou hebben of pijn heeft... Daarom wil ik me inderdaad loskoppelen van hem wn dan kijken hoe t verder gaat en is, maar zoals Mittay al scheef: ik vrees dat ik uit de situatie moet stappen om gelukkig te zijn, want zo ben ik doodongelukkig ..
En als je hem nou heel duidelijk zegt dat dit jou zo ongelukkig maakt? Dat je je daarom zoveel mogelijk van hem af wilt sluiten, niet meer contact wilt hebben dan nodig is voor jullie dochter en dat je verder wilt met je leven zonder hem? Dat je hoopt dat hij dat kan en wil accepteren omdat jij dit simpelweg niet trekt. Dat je hem niets kunt verbieden en accepteert dat hij z'n eigen keuzes maakt, maar dat hij dan ook moet accepteren dat jij ervoor kiest om je daar niet ongelukkig door te laten maken en om geen 'toeschouwer' te zijn? Zou hij zich daar dan in kunnen vinden en je wat meer met rust kunnen laten, of is het iemand die dan, eigenlijk zonder echt naar jou geluisterd te hebben, begint met 'Ja, maar..'?
Hij heeft echt een plaat voor z'n kop als hij denkt dat gezellig samen een sigaretje roken er nog in zit. Als jij aangeeft dat niet prettig te vinden, zou je verwachten dat hij dat serieus neemt. Of wil hij misschien toch niet zo graag alles doen om het goed te maken? Ik zou hier zelf echt mee stoppen. Uit je leven bannen gaat niet met een kind, maar afstand nemen wel. Hij neemt je duidelijk niet serieus.
Je druk maken dat hij een sigaretje met haar rookt heeft totaal geen nut. Als hij weer vreemd zou willen gaan doet hij dat toch wel. Dus of je kapt er echt mee of je moet er vrede mee hebben dat je hem niet 24/7 kan controleren.
Als hij zegt alles te willen doen en een andere baan zit er niet, dan zou mijn harde voorwaarde toch absoluut zijn dat hij het contact met die collega tot het absolute minimum zou reduceren. Al was het maar om ook een signaal naar haar af te geven dat hij voor jou kiest. Dus zeker geen sigaretjes roken samen, maar ook tijdens het werken zelf. Hebben ze intensief contact samen? Dan met z'n werkgever gaan praten om hier iets aan te veranderen. Zitten ze in dezelfde ruimte? Dan hier verandering in brengen. Tja, en dan is aan jou in hoeverre je erop vertrouwt dat hij zich aan de afspraken houdt. Moeilijk hoor!
Och wat ontzettend verdrietig voor je. . Wat zit jij in een moeilijke situatie. Vooral omdat jullie een kindje hebben samen. Maar ik denk dat het het belangrijkste is dat jij weer gelukkig word. Je weer zin krijgt in het leven met je kind. jij bent belangrijk genoeg om je voor 100% geliefd te voelen. In plaats van alleen wantrouwen en verdriet. Daar help je jezelf niet mee, maar ook je kindje niet. Is dit wat je haar als voorbeeld wil geven? Je bent vast een ontzettend lieve mama, maar als jij weer gelukkig word het voor je kindje ook beter om weer een blije mama te hebben.
Misschien is het goed om zelf eens een gesprek aan te gaan met een therapeut. Niet omdat jij degene bent die een fout heeft gemaakt, maar uiteindelijk ben jij wel degene die keuzes moet maken, die een standpunt in moet gaan nemen, die weer vertrouwen moet gaan krijgen in je relatie als je dat nog wilt. Als jij een toekomst met zijn drieën zou willen, even los van alles, dan zou ik daar voor gaan, en dan zelf gaan kijken hoe je sterker kunt worden, waardoor je hem weer kunt leren vertrouwen. Daarnaast vind ik het heel normaal als je eisen stelt aan hem, zoals óf een andere baan óf geen contact meer met die ander, ook niet op het werk (of het moet echt zakelijk zijn, maar niet sigaretjes roken ofzo in een groep of samen), zodat jij ook de káns krijgt om het vertrouwen weer terug te krijgen. Dat lijkt me nu erg moeilijk. Sterkte!
Toen ik stopte met mijn huwelijk heb ik heel veel gelezen over loslaten. Gewoon gegoogled en vanalles erover gelezen. Ik heb daar heel veel aan gehad. Kon dingen beter plaatsen. Soms weet je bepaalde dingen wel, maar als je het daarna tegen kwam, komt het wel even binnen. Ik heb vooral veel gehad aan een aantal YouTube filmpjes over wat Amerikaans christenen 'a bad soultie' noemen. Nu ben ik zelf niet gelovig dus het religieuze aspect moest ik even doorheen kijken. Maar het idee dat je je kan hechten aan een ander terwijl dat niet goed is voor je, daar kon ik zelf wel wat mee.
Het feit dat hullie therapie hebben gehad, jij uiteindelijk toch weg bent gegaan en hij direct naar die collega is gerend is zacht gezegd niet sjiek. Ik zou mijzelf geen b keuze willen voelen. En aangezien jij je er ook niet echt beter door voelt door dit alles, denk ik dat jij je antwoord al hebt..
Ik heb, toen ik jonger was en zonder kinderen in het spel, ook een lange relatie gehad, waarbij vriendlief vreemd ging. Helaas bleef dat niet bij een keer. Ik kwam steeds weer bij hem terug. Ik zat zelf ook niet lekker in mijn vel toen en had de gedachte dat ik maar beter ongelukkig kon zijn met hem samen, dan alleen, want dat zou nog erger zijn. De jaloezie, de onzekerheid, het wantrouwen. Het heeft mij kapot gemaakt toen en het heeft lang geduurd voordat dit weer goed kwam. Uiteindelijk heb ik zelf de knoop doorgehakt en ben er mee gestopt. Je moet een keuze maken idd, laat je hem los, of laat je deze gevoelens los. Beide moeilijk. Sterkte met wat je ook beslist!
Dankjewel allemaal voor jullie lieve reacties. Hoewel ik jullie niet persoonlijk ken, voel ik me wel gesteund en wil ik zeker iets met die tips gaan doen. Ik ben inderdaad zelf kort geleden naar een therapeut gestapt omdat ik momenteel gewoon "stabiel" wil worden. We praten vooral over wat IK wil en hoe Ik verder wil in het leven , maar ze geeft me ook tips om met hem in gesprek te gaan en hem weer leer vertrouwen. Moet trouwens zeggen dat hij zelf ook in therapie is geweest vanwege dit alles. Soms vraag ik me af of ik er zelf niet gewoon te veel mee bezig ben, dat ik haar en de hele situatie gewoon moet loslaten. Dit lijkt echter moeilijker dan gedacht. Helaas kunnen ze op het werk weinig betekenen. Ze hebben beiden andere functies dus ze werken al in aparten ruimtes. Ze hebben tevens ook andere pauzes dus dat ze elkaar toch opzoeken af en toe baart me zorgen . Ik heb dit uiteraard bespreekbaar gemaakt met hem, maar hij zegt steeds dat hij weet dat het me pijn doet, dat het niet zijn bedoeling is, maar dat er verder niks bij is . Hij begrijpt het dus wel, maar in mijn ogen doet hij er te weinig mee. In het begin hadden ze helemaal geen contact meer en vond ik het best zo, maar dit is dus nu veranderd naarmate de tijd weer vordert. Hij blijft zeggen dat hij niet met een boog om haar heen kan lopen en dat ze nou eenmaal in hetzelfde groepje staan, als ze elkaar niets zeggen dan hangt er volgens hem geen leuke sfeer dus hebben ze besloten om gewoon normaal tegen elkaar te doen .Ik moet ermee leren omgaan, hij is er tenslotte toch steeds voor mij? Gisteren was ik er nog van overtuigd dat het zo niet langer door kan gaan, nu denk ik weer: ik moet het meer tijde geven en mezelf een ultimatum stellen wanneer ik me weer goed wil voelen . Ik denk dat ik dat maar ga doen, en als die liefde zo sterk is, dan zal dat snel genoeg komen... In de tussentijd doe ik uiteraard ook gewoon mijn eigen dingen.
Wat een rot situatie. Ik herken het van mijn relatie jaaaaren geleden. Ik was getrouwd, en hij ging vreemd. Ik deed er alles aan om het goed te krijgen, maar als het vertrouwen éénmaal stuk is, krijg je het gewoon niet meer goed. De achterdocht blijft altijd. Bij ons speelde er toen nog meer, agressie etc. Dus ik ben toen zelf weggegaan. Beste keus die ik ooit gemaakt heb. Ondanks dat er kinderen waren. Wij zijn er supersterk uitgekomen. En hij verkloot nog steeds al zijn relaties. Jouw partner begrijpt het dus duidelijk niet, en hij begrijpt jou ook niet. Anders gedroeg hij zich niet zo. Hij vindt het klaarblijkelijk belangrijker dat de sfeer op de werkvloer goed is, en thuis niet. Hoe haalt hij het uberhaupt in zijn hoofd om nog "normaal" met haar om te willen gaan. Als hij het echt goed zou willen krijgen dan zou hij hemel en aarde bewegen om dat te doen. Dan maar een baan met een minder riant inkomen. Waar een wil is is een weg. Wat heb je uiteindelijk aan een vet salaris als je gezin naar de klote is. Nee, ik vind dat hij zich er heel gemakkelijk van afmaakt. Het is logisch dat jij je super onzeker voelt door deze situatie. Zoiets zet je niet gewoon van je af, het maakt je kapot. Waarom samen een sigaretje roken oid Goede reden om te gaan stoppen lijkt me. Als hij echt alles er aan zou willen doen om jou het vertrouwen terug te geven, dan zou het hem aan zn reet roesten hoe de sfeer tussen hun was. Ze werken in een aparte ruimte, dus ze hoeven geen contact te hebben. Tenzij het echt voor het werk is. Hij zou haar gewoon kunnen laten als hij dat echt zou willen. Waarschijnlijk ben jij ook nog op het punt dat je die dingen niet wil zien. Als ik nu terugkijk op die relatie die ik heb gehad, dan denk ik wel eens hoe dan?? Waarom heb ik dat allemaal toegelaten Maar dat zie ik nu pas, toen kon ik dat niet zien. Ik probeerde zelfs alles voor hem goed te praten, ik dacht dat het aan mij lag... Ik wens je heel veel succes, sterkte en wijsheid. Maar hij maakt zich er wel heel erg gemakkelijk van af..
Het verbieden van het sigaretje met die collega is niet de oplossing, hij moet daar zelf mee komen. En dat zit er blijkbaar niet in, ook goed, dan weet jij wat je aan hem hebt. Pijnlijk, jazeker maar wel duidelijk. Hij wil wel, hij doet wel wat maar het is geen 100% dus niet genoeg.
Ik geef jullie beiden helemaal gelijk. Ik ben soms ook boos op mezelf dat ik hem überhaupt weer heb toegelaten. Vriendinnen zeggen ook "jij stelt je mening steeds bij voor hem, maar je moet echt op je pad blijven" eerst was het geen contact (toen ging het redelijk trouwens) en nu ineens weer een sigaretje roken , elkaar dus bewust opzoeken) ik wil hem uiteraard niets verbieden, dat werkt alleen maar averechts en maak ik haar ook nog interessanter dan dat ze is, maar ik wil hem wel gewoon mijn gevoel daarover geven. Heb het hem vorige week allemaal gezegd ... Zeker ook dat als er niets veranderd dat het niet werkt . Hij heeft nu 4 weken vrij, ik ben benieuwd in die weken. Eens kijken of ze echt geen contact meer hebben , Maarja hij kan in die dagen dat ik er niet zou zijn "bij wijze van" een Appje van haar krijgen en dat gewoon wissen. Misschien sla ik wel teveel door in m'n achterdocht, maar inderdaad deze hele kutsituatie heeft me gewoon een mens gemaakt die ik helemaal niet wil zijn... Wat fijn trouwens dat jij die keuze durfde te maken siriel. Zeker als er nog agressie bij kwam kijken. respect en petje af, hier is het makkelijker gezegd dan gedaan.. Ik zie die dingen trouwens wel hoor en dat is nogmaals ook datgene wat vriendinnen tegen me zeggen , en dat heeft me weer de ogen geopend eigenlijk. Ik voel me no rotter erbij dat we een vakantie hebben geboekt in de tijd dat het dus "wel goed ging" heb erover gedacht om niet mee te gaan, maar ik gun me die vakantie wel. Ben 2,5 jaar niet meer op vakantie gegaan, en onze eerste vakantie was al verkloot door dat hele vreemdgaan en ik niet meer wilde. Dat laat ik nu echt niet meer gebeuren. Een weekje meer of minder maakt dan toch niet meer uit .. Maar nogmaals ik weet het nog steeds niet!
Hmm, ik herinner me je topic nog van toen. Was het niet zo dat ze eerder ook al een met elkaar het bed in waren gedoken en kort samen waren toen jullie tijdelijkuit elkaar waren en toen later nog eens, toen jullie weer bij elkaar waren? En toen is ie dus in Januari weer terug gegaan naar haar? En nu zoeken ze elkaar nog op? Wat ik eruit begrijp speelt het dus ook al een gebruimere tijd tussen hun. Dan komt het op mij over alsof er echt iets is tussen die twee.. In iedergeval geen slippertje oid. Voor mij zou dit echt niet lekker zitten, vooral niet als ze elkaar dus nogsteeds bewust opzoeken. Vooral als er al langer iets speelt tussen hun moet hij dit niet gaan triggeren en zou hij mijn inziens zelf initiatief moeten nemen om volledig aan jou te bewijzen dat alles over en uit is met haar maar die indruk krijk ik hier niet van. Natuurlijk kan niemand voor jou bepalen wat je moet doen, jij kent de situatie het beste maar ik denk als jouw intuïtie al zegt dat je hem moet los laten, dit niet voor niets is! Sterkte!
Ja klopt de hele periode heeft langer geduurd inderdaad. Die twee hebben blijkbaar ook iets dat meer is dan vriendschap. Hij zegt, dat was althans zo. Die maanden zonder mij hebben hem echter de ogen geopend en ja, blijkbaar had dit moeten gebeuren. Weggaan was volgens familieleden "het beste wat ik had kunnen doen" in die tijd. Ik vraag me af of die band er nog is... Heb toevallig vandaag ingelogd op zijn provideraccount en zijn factuur eens bekeken. Ik zag haar nummer ertussen staan, maar daarover heeft hij me verteld. Ik weet alleen niet of ze whatsapp-berichten ook geregistreerd worden?
Lieve Iweks dikke knuffel voor jou. Als je diep in jezelf kijkt zit daar dan ergens het gevoel dat je hem ooit nog weer kan vertrouwen. Heb je dat beetje vertrouwen nog in hem en jullie? Hoe raar dat ook klinkt. Het belangrijkste is dat je blijft doen wat goed voor jou voelt! Openheid is belangrijk. Wat ook goed is is dat hij dingen uit zichzelf doet die jou de zekerheid en bevestiging geven die je nu nog zo nodig bent. Doet hij die dingen ook?