Hoi dames, Ondertussen ben ik 32 weken zwanger en buiten het feit dat we weer een mooi wondertje verwachten vind ik er helemaal niks aan, deze zwangerschap. (Ik wil hier niemand mee voor het hoofd stoten, mocht ik dat wel doen of gedaan hebben mijn excuses!) Want naast dat mijn hormonen alle kanten op gaan begint mijn buik aardig in de weg te zitten. Zeker met het in bed leggen of uit bed halen van onze 2 kleintjes (2,5 en 1,5) en het huishouden. Even de vaatwasser inladen is al een opgave en ik moet daarna ook echt even zitten om bij te komen (rug, bekken en snel last van duizeligheid door een lage bloeddruk). De kleine in mijn buik is enorm druk, de hele dag door, en trapt aan alle kanten van mijn buik (tot in mijn zij zelfs en ook tegen mijn ribben) wat ondertussen voor een pijnlijke en gevoelige buik zorgt nu ons kleintje groter word. Niet fijn als er 2 kindjes niet helemaal begrijpen dat mama zwanger is en het dus niet prettig is als er op mijn buik gesprongen en geduwd word. Natuurlijk neem ik ze dat niet kwalijk, dat kan ook niet, maar even gezellig bij mama zitten is er op het moment niet bij. En daar baal ik dan ook weer van, heb steeds het gevoel dat ik onze kleintjes tekort doe omdat ik niet (meer) zo veel kan. Op de grond spelen met hun is lastig omdat ik na 5 minuten op de grond zitten amper nog overeind kan komen. Ik doe het wel maar minder als ik zou willen. Dat geld ook voor uitstapjes zoals naar de kinderboerderij of speeltuin, het gaat gewoonweg niet en daar voel ik me schuldig over. Misschien onnodig maar ik raak dat gevoel niet kwijt. En dan nog dit.. Het is al een paar weken geleden dat mijn vriend en ik intiem zijn geweest, en hij heeft het daar best moeilijk mee. De vorige zwangerschappen was de frequentie wel wat minder maar niet zoals nu. Voor zijn gevoel maakt hij dan een grappige opmerking er over (want hij begrijpt het wel zegt hij), maar ik kan het (op het moment) gewoon niet zo goed hebben en raak er vaker geïrriteerd door dan dat ik de grap ervan in zie. Ik denk vooral omdat hij er elke dag wel een hint over geeft.. Ik heb hem dit ook al een paar keer gezegd dat het niet leuk is om er iedere keer over te beginnen, en dat dat voor mij ook niet motiverend is om weer intiem te zijn. Ik kan het niet helpen dat ik alleen maar denk aan slapen zodra de kinderen op bed liggen, en ik begrijp het van hem natuurlijk ook. Het is ook een omschakeling maar die opmerkingen mag hij van mij achterwege laten. Ik ben er gewoon even helemaal klaar mee Ik voel me rot, zit slecht in mijn vel en ook mijn rug/bekken vinden deze 3de zwangerschap erg pittig. Het constant moe zijn draagt er ook niet aan bij, en ook al ga ik (bijna) elke avond om half 10/10 uur naar bed ik sta elke dag op met barstende hoofdpijn en een lichaam dat voelt alsof er een stoomwals overheen gedenderd is. Sorry voor het klagen, ik zeg mezelf ook steeds dat ik niet mag klagen omdat er ook vrouwen zijn die moeilijk of geen kinderen kunnen krijgen of een zwaardere/pittigere zwangerschap hebben dan ik. Even mijn hart luchten bij iemand gaat ook niet, mijn vriend werkt veel en die wil ik er ook niet altijd mee belasten, vriendinnen heb ik niet en familie hebben we aan beide kanten niet. Ik moest het gewoon even kwijt, ik loop er al dagen mee dat ik dit kwijt moet aan iemand dus hoopte dat ik hier even vrijuit zou mogen klagen. Misschien zijn er meer dames die het moeilijk hebben en kunnen we elkaar een beetje er doorheen slepen?! Groetjes Nanoni.
Zo moeilijk als jij het hebt, heb ik het niet. Heb wel echt het gevoel dat het een mindset is bij jou. Immers zijn jouw klachten niet apart of zeer ernstig. Misschien is het hormonale deel toch hetgeen dat alles bij jou wat oproert.
Hier net zover in zwangerschap van tweede kindje. En ja het is anders dan de eerste zwangerschap, en lichamelijk is het zwaarder omdat je nu toch actiever bezig moet zijn.... Maar eerlijk gezegd sluit ik me een klein beetje aan bij mijn voorganger. Misschien heb ik makkelijker praten omdat ik momenteel nog werk en dus meer afleiding heb. Maar dat is dan ook mijn advies aan jou: zoek afleiding! Als je zo nog 5-9 weken door moet, is ook niks. Mbt je man; vertel eerlijk en vooral rustig (dus niet vanuit hormonen!!) dat je zijn opmerkingen en grapjes momenteel niet zo goed trekt en dar je er verdrietig van wordt. Het hoeft daarnaast niet allemaal om seks te draaien, maar een beetje intimiteit kan vast geen kwaad. En doe samen wat leuks; ga wat eten, naar de film, een wandelingetje maken met z'n twee. Verlies elkaar in ieder geval niet uit het oog.
Ik snap het wel. Ook 33 weken ver, tweede zwangerschap. Gelukkig is mijn dochter bijna vier jaar oud, en ze begrijpt het wel beter. Eerlijk gezegd is dat ook een van de redenen waarom ik niet sneller een tweede wou: ik snap niet hoe je dat doet met zo'n kleine kindjes. Anderzijds moet ik hier nog wel 6 weken werken, en zitten we thuis volop in verbouwingen. Dus veel rust is er hier ook niet. Eigenlijk wel goed, want ik merk dat hoe minder ik doe, hoe zwaarder het is. Zoals wat je zegt van die uitjes: ik heb er nooit zin in omdat ik denk dat het te zwaar zal zijn, maar eens ik daar ben merk ik net dat ik minder last heb van mijn rug en bekken, net doordat ik veel aan het bewegen ben. Op een rustig tempo
Nou ik begrijp je volledig hoor Nanoni! Je hebt immers ook 2 echt kleine kinderen rondlopen, dat maakt alles wel veel pittiger. Mijn kinderen zijn 5 en bijna 3 en die begrijpen echt goed dat ik niet alles meer kan, maar kan me echt voorstellen dat het met 2 van die kleintjes veel zwaarder is. Dus je mag best even zeuren vind ik! Ik vind het ook best zwaar maar vertel mezelf iedere dag dat alles straks weer gewoon normaal wordt, ik mag straks weer alles eten en drinken wat ik wil, rug en bekkenklachten zullen weer verdwijnen en uiteindelijk zal ik weer gewoon lekker een nacht kunnen slapen zonder 5 keer te moeten plassen... Dus probeer positief te blijven, je hoeft nog maar 8 weken! Je bent er bijna, sterkte!
Bedankt voor jullie reacties. Ik weet ook dat een groot deel vast aan mijn hormonen zal liggen, ik herken dit ook niet van mijn vorige zwangerschappen en daarom denk ik dat het me zwaarder valt. Normaal gesproken heb ik namelijk niet zulke stemmingswisselingen. Verder denk ik ook dat het ermee te maken heeft dat ik thuisblijfmoeder ben, 24/7 de zorg voor onze kleintjes die ook geregeld 's nachts nog wakker worden is zwaarder nu ik zwanger ben. Onze oudste zit ook middenin de peuterpuberteit en haar zusje aapt haar gezellig na Het is overigens niet zo dat ik de hele dag zo min mogelijk doe, dat is misschien een beetje verkeerd overgekomen. Ik ga elke dag bij ons in de buurt wandelen met de meisjes zodat ze hier de speeltuin kunnen spelen i.p.v de grote speeltuin waar we normaal heen gaan. Ik probeer ook de stemmingswisselingen te onderdrukken want ja, niemand kan er iets aan doen dat ik daar last van heb. Alleen is dat op sommige dagen moeilijk merk ik hoewel het me wel iets beter lukt als eerst. Een groot deel is ook zeker lichamelijk waardoor ik niet lekker in mijn vel zit, ook 's nachts is de kleine in mijn buik erg druk waar ik wakker van word, lekker liggen lukt ook haast niet. Daarbij moet ik er elke nacht minstens 1 keer uit voor onze jongste om haar tut te geven en de oudste spookt ook geregeld in de nacht. 's Ochtends voel ik me dus vaak gebroken, alsof ik niet geslapen heb. Wat betreft mijn vriend, ik heb hem al meerdere keren verteld wat zijn opmerkingen mij voor gevoel geven, ook op rustige momenten hebben we het daar wel eens over. Dan is het een paar dagen dat hij er op let maar de opmerkingen sluipen er steeds weer in. Ik snap dat het voor hem ook niet niks is, het is immers de 3de zwangerschap binnen 3 jaar. Ik wilde gewoon voornamelijk even mijn ei kwijt, en zoals ik ook al zei weet ik ook heus dat er vrouwen zijn die het (veel) zwaarder hebben dan ik en daarom vind ik ook dat ik niet echt mag klagen. Maar soms hebben we allemaal zo'n moment denk ik, dat we er even klaar mee zijn. Intiem zijn we wel in de vorm van knuffelen en gezellig samen op de bank liggen om een film te kijken etc, maar mijn vriend ziet dat vaak als opening voor meer zeg maar. Samen een avondje weg doen we eigenlijk nooit, zoals ik al aangaf hebben we geen familie om op terug te vallen en vriendinnen die ik kan vragen om op te passen heb ik helaas niet. Ik heb al wel zitten denken om een oppas te zoeken die we zo nu en dan een paar uurtjes 's avonds kunnen laten oppassen maar vind dat moeilijk omdat onze meisjes alleen door mij getroost willen worden als ze wakker worden, zelfs papa is dan niet genoeg. Dat maakt het voor mij een tweestrijd of we dat wel of niet moeten doen. En wat jij zegt, PDaphne, hou ik mezelf ook voor op momenten dat ik het even pittig vind. Ik hoef ook nog maar 8 weken en dat komt ook heus wel goed maar soms heb ik momenten dat ik denk: was het maar vast zover.
Ik zou papa toch wat vaker laten troosten 's nachts. Wat ga je binnen enkele maanden doen? Jezelf in drieën splitsen tijdens de nacht? Hij zal toch ook echt wat gaan moeten bijspringen... En ja, dat is misschien lastig. Maar ik zou er toch aan werken, want anders werk je jezelf binnen de kortste keren de vernieling in. Start bijvoorbeeld met in het weekend eens enkele uurtjes op je eentje op stap te gaan, en hem dan bij de twee meisjes te laten. Ik merk zelf ook dat hoe minder mijn vriend thuis is, hoe meer dochter aan mij hangt. Lijkt me zaak om dat z.s.m. te doorbreken, voor je eigen gezondheid én voor het plezier van je man.
Ik lees vooral veel schuldgevoelens die je in de weg zitten. Schuldig naar je kindjes omdat je niet alles meer kan, schuldig naar je man omdat je minder intiem met hem bent. Mijn advies: accepteer het. Het is nu eenmaal zo en je maakt het alleen maar ongezelliger voor jezelf en de rest van het gezin, door je er zo rot over te voelen. Accepteer het en maak er het beste van. Kijk naar wat je wel nog allemaal kan en doet. Zoals dat je met ze gaat wandelen en naar een lokale speeltuin gaat. Prima toch! Die kleintjes vinden dat allang best joh. En wat betreft je man; je zou kunnen proberen iets meer zin te maken of alternatieven te zoeken. Maar als dat er echt niet in zit, dan is het zo. Je er schuldig over voelen, draagt helemaal niets bij. Praat er met hem over en laat hem weten dat je zijn begrip zeer op prijs stelt. Die grapjes worden vanzelf oud, wanneer je er niet meer op reageert. Sterkte hoor! Ik weet als geen ander hoe je eigen hoofd je enorm in de weg kan zitten.
Er zal altijd iemand zijn die het zwaarder heeft dan jij, ik of iemand anders. Maar betekent dat dat jij niet mag klagen? En mag vinden dat je het als zwaar ervaart? Jawel hoor! Dat mag zeker. En ook gewoon lekker doen af en toe. Gelukkig zit deze periode er bijna voor je op. Nog even volhouden en lukt dat niet? Dan zou ik dit bij je partner aangeven. Dat jij ook even de momentjes voor jezelf kan hebben zodat je er weer tegen aan kan.
Ik herken mij in jou verhaal. Ik ben alleen nog maar 21 weken zwanger en moet dus nog wat langer. Vanaf 6 weken erg ziek en moe geweest; gelukkig ben ik sinds 3 weken niet meer ziek maar die moeheid die blijft. Ik werk in de zorg en in de schoonmaak en heb 2 jongens van 7 en 3 . Ze snappen gelukkig wel dat mama een baby in de buik heeft en soms een beetje moe is dat scheelt. Ook ik ben totaal mij zelf niet en voel me soms net een zombie. Bij mijn andere zwangerschappen was dit heel anders! Mijn buik groeit deze keer ook erg hard en begint al in de weg te zitten. Daarbij heb ik ook ischias wat het werken en zorgen voor de kids ook moeilijker maakt. Vaak denk ik stel je niet zo aan er zijn mensen die het veel zwaarder hebben; maar dit gevoel van niet lekker in je vel zitten ofso is toch wel pittig. Gelukkig begrijpt mijn man mij wel heel goed en steunt mij enorm, ondanks dat ik me een zeur voel. Hij zegt dan ook gooi het er maar uit ik heb nog 19 weken te gaan haha. Het komt allemaal vast wel goed en als ik aan dit wondertje denk voel ik me ook wel weer even wat fijner. Het is soms gewoon zwaar door de hormonen en het zorgen voor 2 Kids maar ook dat komt allemaal goed. Straks hebben we weer een prachtig wonDertje in onze armen en zijn we alles weer vergeten.
Poeh dat is ook niet zo gek hoor met al twee kleintjes. Wat een belasting voor je lichaam en geest moet dat ook zijn zo kort achter elkaar. Ik zou het je niet na doen. Hopelijk dient de baby zich snel aan zodra het mag! Al lijkt dat mij nog zwaarder als de baby er eenmaal is haha
Gewoon even lekker klagen mag en moet kunnen toch? Dat kan ook nog eens een beetje opluchten. Ik ben het inmiddels ook aardig zat! Nu hoef ik niet zo heel lang meer maar in mijn beleving lijkt het wel lang. De vermoeidheid die weer terug is ( zou zo de hele dag in bed kunnen liggen en het grootste deel daarvan slapen) de vermoeide benen, buik in de weg, pijn in m'n rug, soms weer misselijk. Ik ben gewend lekker door de dag te knallen maar wordt nu zo beperkt naarmate het einde inzicht is en ik kan daar heel slecht tegen. Boodschappen doen is al een hele opgave. Ben laatst ook echt in tranen uit gebarsten toen ik na ongeveer 3 kwartier huishouden doodmoe op bed neer plofte.
Het lijkt wel alsof je je in z'n algemeenheid schuldig voelt tov de andere kids dat je nu zwanger bent. Klopt dit gevoelsmatig?