Zwanger zonder mama

Ik sta in dezelfde positie. Alleen heb ik mijn vader begin Februari op 58 jarige leeftijd moeten laten gaan. Was altijd al chronisch ziek. Maar bleek een bacterie bij zich te hebben. En na een kort ziekbed van een week. Waaronder ook 5 dagen intensive care hebben de artsen de moed opgegeven.

Ik ben nu rond de 10 weken zwanger. Het voelt ontzettend dubbel. Hij mag dit niet meer mee maken. En om hem trouwen vind ik ontzettend moeilijk . Mankeer zelf lichamelijk ook van alles en wil niet depri in een hoekje gaan zitten.

Je mag altijd privé een berichtje sturen

 

Hai,
Ik ben mijn moeder tijdens mijn eerste zwangerschap verloren, toen ik 34 weken was, termijn waarbij ik zelf geboren werd... Ze had ook MS. Laatste jaren was er helaas nauwelijks communicatie mogelijk nog, we hebben haar wel kunnen vertellen dat ze oma werd en geloven dat ze dat begreep, maar ze heeft het helaas dus niet mee mogen maken.
Vond dat erg zwaar, ook tijdens de zwangerschap, dat ik nooit met haar heb kunnen praten hoe zij dingen ervaren heeft in haar zwangerschappen, bevalling en toen wij baby waren. Bij haar woning leegmaken vonden we nog wel een plakboek over haar zwangerschappen waarvan ik niet wist dat het bestond, daar heb ik wel veel aan gehad.
Moeilijk inderdaad om een oma voor je kinderen te missen! Juist op die momenten in je leven die zo belangrijk zijn en je zo graag met je familie zou willen delen... Mijn schoonmoeder is helaas ook overleden en met beide opa's is de relatie slecht helaas, vind ik erg moeilijk wel soms. En nu deze zwangerschap m'n stiefmoeder verloren... Pfff. Heb gelukkig wel een hele lieve oom en tante vlakbij wonen die de opa/oma rol een beetje op zich nemen.
Ach ja...
En dan die hormonen helpen ook niet mee hé

 

Mijn moeder overleed 10 jaar geleden, helaas heeft ze mij nooit zien trouwen en ook mijn kinderen heeft ze nooit gekend... Daar denk ik vaak aan...

 

Mijn schoonmoeder overleed (toch nog plotseling ondanks ziekte) en toen waren we ook ineens heel snel zwanger.. Wat een gemis ik had een hele fijne band met der, en mijn man al helemaal! Ons dochtertje hebben we naar vermoed met tweede naam, en weetje? Ze lijkt ontzettend op m'n schoonmoeder! Soms heeel pijnlijk, maar eigenlijk vind ik het nu alleen maar heel erg bijzonder en mooi nu is ze toch nog een beetje bij ons op 1 of andere manier.

 

Mijn oudste dochter heeft de naam van mijn moeder gekregen...

 

Mijn vader is al overleden toen ik zelf een klein meisje was.
Bruiloft en zijn drie kleinkinderen heeft hij dus nooit mee mogen maken.
De kinderen weten ook niet beter als dat ze twee oma's en 1 opa hebben.
Is ook nooit echt een beladen onderwerp geweest.
Onze zoon is wel vernoemd naar mijn vader ( tweede naam) en deed ook mijn moeder erg goed.

 

Helaas heb ik er ervaring mee.. M'n vader is begin maart dit jaar overleden na een ziekbed van 4 maanden.. Zijn grootste wens was opa worden en na m'n miskraam was t dan ook erg zwaar om hem dit in februari te vertellen.. Vond t misschien nog zwaarder om de dag na de uitvaart erachter te komen dat ik weer zwanger was van onze twee wondertjes waarvan ik in november uitgeteld ben.. Dat hij dit niet weet en t niet mee zal maken vind ik vreselijk.. Ik troost me met de gedachte dat hij voor deze wondertjes zal zorgen en alles mee krijgt van daarboven.. Hoe gaan jullie om met al die tegenstrijdige gevoelens van blijheid en verdriet tegelijk?

 

Ook mijn moeder overleed 8 jaar geleden op 47 jarige leeftijd en heeft nooit mijn trouwen en kindjes mee mogen maken.

Ik vind zelf nu nog het ergste gemis ze zou zo'n geweldige oma zijn geweest en zo trots zou ze zijn geweest. Dat doet soms echt pijn ondanks dat ik het al een plekje heb gegeven.

Zo heel vers voor jou en jouw familie en gezin lijkt me dan inderdaad best zwaar om het een plekkie te geven voor jullie. Hopelijk geeft een baby toch weer wat vreugde in de familie.

 

Mijn moeder overleed 19 jaar geleden toen ik zelf nog een klein meisje was.
Mijn vader is anderhalf jaar geleden onverwachts overleden.
Ben nu zwanger van de derde en vind het extra zwaar dat ons kindje zijn/haar oma en opa nooit zal leren kennen.
Ben ontzettend blij dat mijn vader de eerste paar jaar van onze andere twee kinderen wel heeft meegemaakt.
Hij was zo ontzettend trots.

Hoe lang het ook geleden is het blijft pijnlijk en verdrietig, de ene dag lukt het beter om hiermee om te gaan als de andere dag.

 

Helaas kan ik ook mee praten...
Ik heb mijn vader afgelopen mei moeten weg brengen toen ik 13 weken zwanger was, 5 dagen later was ik jarig. Hij wist gelukkig wel dat hij weer opa werdt, maar het doet zo zeer.... Nu 19 weken en 4 dagen zwanger (banner klopt niet) en 25 juli hebbeb we de 20 weken echo...... En dat zal ik niet met hem kunnen delen....
Misschien ook wel extra pijnlijk omdat ik hem 1 december gereanimeerd heb en hem daardoor nog wel 6 maanden heb gegeven....
Hoe je er mee om moet gaan, heb geen idee maar voor mijn dochter en man ga ik door met ons dagelijkse leven met veel gemis.....

 

Herkenbaar mijn moeder is 16 jaar geleden al overleden op 45 jarige leeftijd.
Ik ben getrouwd zonder haar en de jongens zijn geboren.
Vind het erg jammer dat ze dit nooit heeft mogen meemaken met ons.
In 09 mijn sv overleden en in 13 mijn sm zij heeft gelukkig wel heel even van de oudste mogen genieten maar hij heeft geen herinneringen.
Mijn vader leeft gelukkig nog!
Begrijp je gevoel hoor sterkte!

 

Wat veel mensen hebben dit dat toch op jonge leeftijd meegemaakt. Mijn vader is in augustus plotseling overleden op 60 jarige leeftijd, wij hebben nooit afscheid van hem kunnen nemen. Wij waren toen al bezig voor een kleintje, ik vind het een fijn idee dat hij dit wist. Hij wilde dolgraag opa worden en kon niet wachten. 2 maanden later bleek ik eindelijk zwanger te zijn. Wat een geweldig nieuws voor de hele familie was, iets positiefs na het verdriet. Heel wat tranen gelaten, want mijn vader zou opa worden, maar hier niet lijfelijk bij zijn. Toen wij B* verloren tijdens de zwangerschap kwam al het verdriet weer terug. Nu is mijn vader toch opa geworden en heeft hij zijn kleinzoon altijd bij hem. In april bleek ik weer zwanger te zijn. Over het algemeen gaat het goed, maar wat mus ik mijn vader soms enorm. Na elke echo wil ik hem bellen en vertellen dat alles goed is en we weer een stapje dichter bij een gezond kindje zijn. Hij zei altijd, het verdriet blijft, alleen het rauwe randje gaat er af. Echter is dat rauwe randje tijdens de zwangerschap nog enorm aanwezig.

Verdriet is vallen, opstaan en weer doorgaan. Je tranen de vrije loop laten en praten over alles. Sterkte deze zwangerschap meid

 

Zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder zijn overleden. Onze kinderen hebben dus ook geen oma. Ik had het al wel een plekje gegeven maar tijdens een zwangerschap is het toch weer heel actueel zeg maar. Ik vind het heel erg dat ze mijn kinderen niet kent en dat we niet kunnen praten over het beleven van een zwangerschap. Mijn vader weet eigenlijk niets meer over hoe het was toen mijn moeder zwanger was van mij dus daarmee kan ik er ook niet over praten. En het zien van moeders en dochters in de babywinkel of bij de verloskundige vond ik ook heel moeilijk.
Ik probeer nu extra te genieten van mensen om me heen die betrokken zijn. Vrienden, zusje etc. Dat helpt wel wat. Heel veel sterkte en geniet van je zwangerschap.

 

Mijn moeder is op dr 53e (ik was toen 31) overleden aan de gevolgen van MS. Mijn petekindje, dochter van mn zus, heeft nog een jaar mee gemaakt. Mijn dochter, en inmiddels zoontje van zus, niet meer. Ik denkl er regelmatig aan, maar aan de andere kant... Ze was al 17 jaar ziek, woonde al 13 jaar in een verpleeghuis, ze was er al jaren niet meer op de manier dat we haar kenden. Dus ik ben niet anders gewend dat ze er niet is in dat opzicht. Maakt het niet altijd makkelijker, dat niet..

 

Hier is oma...mijn moeder dus...na een jaar ziektebed...kanker....3 weken geleden overleden...heel lastig allemaal...mik vind het vooral moeilijk voor de oudste..die is 5...al gaat ze er heel goed mee om...z heeft ook gezien hoe oma ziek was en hoe het met de week slechter ging met r...maar toen ze overleed en ik dit heel duidelijk uitlegde keek ze wel sip...ze durfde ook niet naar de crematie...dat hoefde van mij ook niet...als we naar opa gaan...zegt ze nog wel we gaan naar opa en oma...en als we daar zijn kijkt ze meteen naar het lege bed...en gaat gewoon spelen...

 

Je krijgt misschien meer reacties dan je dacht.
Mijn schoonvader is gestorven toen ik 13 weken was, maar we zijn wel blij dat hij wist dat we zwanger waren (hadden we met 8 weken verteld). Nu heb ik één opa ook nooit gekend omdat hij gestorven is toen mijn vader nog jong was. Toen ik nog heel klein was wist ik niet beter en dacht ik er ook niet over na. Later vroeg ik me wel ooit af hoe hij was, en af en toe hoorden we thuis ook verhalen over mijn opa van mijn vader of van mijn oma. Dus toen mijn schoonvader stierf hadden we voor de kleine er ook vrede mee, ook deze zal straks niet beter weten. Dat klinkt misschien ergens stom, maar zo zien wij het.
Wat de rest van de familie betrof, omdat ons nieuws net bekend was kwam er ineens veel nadruk op de kleine te liggen. Een paar bleven maar herhalen dat het toch mooi was dat er een kleinkind op komst was en zo er een "positieve" draai aan probeerde te geven. Ze wilde het zelfs tijdens het afscheidswoord benoemen. Hiervan hebben we gezegd dat we dat niet wilde. We hebben ook geprobeerd om de twee gebeurtenissen van elkaar los te koppelen en uiteindelijk is dat ook gelukt.
Iedereen heeft zijn eigen vorm van rouwen en natuurlijk is het fijn om iets te kunnen vieren in mindere tijden, maar dat is het advies dat ik jou zou willen geven. Zie het zelf als twee afzonderlijke gebeurtenissen en mochten andere ze proberen te koppelen praat er dan over om het weer te ontkoppelen. Als ze aan elkaar gelinkt worden doet het meer pijn.
Verder hebben sommige er steun aan om het idee te hebben dat overleden over jou (en de kleine) kunnen waken. Mijn man vind dat echter weer een akelig idee dus ook dat is iets persoonlijks.

Sterkte ermee.