Zus met (mogelijk) borderline, kan er niet meer mee omgaan.

Nou ik herken het egocentrische zeer zeker wel. Al zijn veel mensen met borderline er vaak zelf van overtuigd dat dit niet zo is. Ze zien zichzelf dan vooral als slachtoffer die alles overkomt. Empatisch vermogen is doorgaans afwezig.

 

Geen borderline maar wel ervaring met teleurstellingen in mensen. Ondanks dat het je zus is, misschien helpt het om haar te degraderen tot kennis en haar ook zo te beschouwen. Dan verwacht je niet dat ze wat voor je doet, en je hoeft ook niets voor haar over te hebben. Ik ben ooit een vriendin als kennis gaan beschouwen, na vele teleurstellingen, en heeft hier iig goed geholpen.

Wat betreft hoe zij met je moeder omgaat terwijl de daar woont, dat kan echt niet natuurlijk. Is het een idee om haar desnoods uit huis te zetten? Ik bedoel mensen kunnen altijd wel ergens heen, maar als je niets overhebt voor degene waar je woont, dan is voor mij daar het gat van de deur.

Hoe dat met je kindjes gaat, daar heb ik helaas geen tips voor.

Ik hoop dat het weer goed gaat met je moeder!

 

Mijn sm heeft het. De enige methode is je grenzen stevig bewaken, en emotioneel afstand nemen. Ik kan dat wel, maar mijn partner niet vandaar dat wij nu geen contact hebben. Sterkte!

 

Ik heb werkgerelateerd enorm veel ervaring met deze stoornis, en dan met name vrouwen. Allereerst; dat is het dus. Een persoonlijkheidsstoornis die niet te genezen is. Haar karaktertrekken zullen nooit veranderen, ze zal hooguit kunnen leren hoe ze er een beetje maatschappelijk geaccepteerd mee om kan gaan. En zoeken naar manieren waarop ze er zelf het beste mee om kunnen gaan. Genoeg dames met borderline die het zelf heel goed beseffen en openstaan voor hulp.

Borderline is er in allerlei gradaties maar de dames waar ik mee werk hebben veel overeenkomsten. Extreem impulsief gedrag, het aantrekken en afstoten van mensen (ook id extreme vorm) stemmingswisselingen, zwart wit denken. Het kan extreem vermoeiend zijn om goed om te willen gaan met iemand die hieraan lijdt. Ze weten je knoppen te vinden, drukken net te vaak of te snel en zuigen hiermee energie.

Mijn advies is om altijd en eeuwig je eigen grenzen te bewaken. Duidelijk zeggen wat je echt bedoeld, geen vage termen gebruiken en vooral accepteren dat ze is zoals ze is. Lees er evt eens wat meer over, dan krijg je ook een beetje inzicht.

Verwacht geen empathie van je zus, het is simpelweg iets wat waarschijnlijk niet tot haar kunnen behoort en hoe vervelend ook, sommige dingen kan je haar simpelweg niet aanrekenen. Het is niet voor niets een wetenschappelijk bewezen stoornis.

 

hier ook vaak genoeg met mensen over gehad, die zagen het niet zo bij mij. al vraag ik me ook wel af of ik het eigenlijk wel heb...

 

het kan, het hoeft niet. Zoals bij veel stoornissen kent alles gradaties. De een zal van het een meer last hebben dan van het ander.

Herken jij je wel in de klassieke kenmerken van borderline? Waarom twijfel je er aan?

 

Daarnaast is er ook overlap met andere stoornissen. Waardoor iets anders soms ook voor bps aangezien kan worden.

 

Niet alle reacties gelezen, maar ik wil wel reageren. Ik herken veel gedrag van je zusje in mijn schoonzusje. Mijn schoonzusje en ik hebben en moeilijke start gehad met een paar nare aanvaringen en allerlei vervelende toestanden. Maar nu zijn we na zes jaar, geloof het of niet, beste vrienden geworden. Ik heb me verdiept in Borderline en zij is op mijn aanraden een MBT behandeling gaan doen van een jaar. Ze is er echt op vooruit gegaan, ze heeft veel zelfinzicht gekregen en de omgang tussen haar en anderen is er beter op geworden. We hebben veel steun aan elkaar. Ze zal altijd wel last houden van haar persoonlijkheidsstoornis, maar ze kan er best goed mee omgaan. En als je jezelf er in verdiept krijg je ook inzicht in hoe het bij haar werkt en krijg je waarschijnlijk meer begrip voor haar gedag. Er is mee te leven, er is verbetering mogelijk en er worden op verschillende plaatsen bijeenkomsten georganiseerd voor familieleden en vrienden van Borderliners, om te leren en ervaringen uit te wisselen.

PS: Borderliners kunnen wel degelijk empathie voelen, in tegenstelling tot wat hier eerder geschreven is. Het lijkt alleen niet vanzelf te komen, je moet echt veel uitleggen over je eigen gevoelens, grenzen, regels etc.

 

Mijn zus heeft het ook. Ze heeft nu geen contact met de rest van de familie. Ik kan er ook niet mee omgaan. Ze vraagt constant negatieve aandacht pffff

 

Oeeeff ik ken het. Mijn oudste zus heeft het ook en ooo wat zou ik haat graag eens een paar meppen willen verkopen. We (m'n broer en andere zus en ik) hebben heel vaak met haar gesproken maar het draaide uiteindelijk uit op een gigantische ruzie. Maakte iet uit op welke manier we haar benaderen ze is altijd op haar teentjes getrapt terwijl we het goed bedoelen. Met van alles geholpen enz maar het is nooit goed genoeg. Of het ooit overgaat..nee volgens mij niet. Ze is nu 36

 

TS, heel erg op je grenzen letten. En dat iemand borderline heeft betekent niet dat hij/zij geen verantwoordelijkheid heeft.
Verder: niet iedereen net borderline is hetzelfde, er zijn echt wel gradaties in ernst en verschillen in symptomen. Wat wel altijd speelt is hechtingsproblematiek. Sterkte!

 

Ik heb een schoonzus met borderline en er beroepsmatig mee te maken. Twee dingen kunnen je enorm helpen: 1. Grenzen aangeven: het heeft geen zin om van haar meer te pikken dan van een ander of om voor haar net wat harder te lopen dan voor een ander, want dat gaat ze niet herkennen, niet erkennen en je niet voor bedanken en dan raak jij alleen maar gefrustreerd. 2. Niets of niet te veel van haar verwachten: ze gaat niet leuk en gezellig meedoen, ze gaat niet blij voor jou zijn als het jou voor de wind gaat, etc. Niet omdat ze akelig is, maar omdat ze een heel kwetsbaar zelfbeeld heeft en al veel te druk is met zichzelf boven water te houden. Toen ik me deze twee dingen besefte en ter harte nam is de relatie met mijn schoonzus enorm verbeterd. Maar: je neemt wel voor een deel 'afstand' en je stopt met hopen dat ze zich tot haar volle potentieel kan ontwikkelen. En da's nog altijd wel een beetje verdrietig...

 

Hier een soortgelijk verhaal alleen dan m'n schoonzus. Ze heeft ook borderline en volgens mij nog wel meer klappen van de molen gehad. Mijn man heeft altijd een moeizame band met haar gehad. Gaat eventjes goed en vervolgens gaat het weer fout..... Nadat wij vorig jaar een hele moeilijke situatie hadden, en ze ons liet zitten waardoor wij heel veel stress hebben gehad, hebben wij het contact verbroken... Nu bijna een jaar, en wat een rust! We horen nog weleens wat over haar van m'n schoonmoeder, maar dan gaan onze ogen al rollen want het is alleen maar ellende.

 

Ik werk veel met moeders met borderline wiens kinderen uit huis geplaatst zijn. Erg lastige stoornis is dit, vooral omdat mensen met borderline vaak therapie/medicatie weigeren en hun stoornis niet erkennen.
Psycho-educatie voor jou en je ouders zou een goed begin zijn.
Structuur is heel belangrijk, wisselende diensten/onregelmatige werktijden zijn voor je zus dus helemaal niet goed. Wel knap trouwens dat ze nog werkt, de meeste mensen met borderline die ik ken zijn afgekeurd.
Borderline is zoals iemand anders al schreef niet iets dat uit zichzelf kan genezen, hier is zeer intensieve therapie (3 jaar lang 2x per week) voor nodig en dan nog geneest maar ongeveer de helft.
Als jullie je wat meer verdiept hebben in deze stoornis, kunnen jullie misschien een soort interventie doen met behulp van een GGZ instelling. Voor haar zelf moet dit ook niet prettig zijn.
Voor jezelf: grenzen stellen en het liefst nog even strakker dan je normaal zou doen. Absoluut geen geld lenen, soms kopen mensen met borderline in een opwelling van alles en zo raken ze alleen maar dieper in de schulden. Sterkte!

 

Neem van deze doorgewinterde borderliner aan dat therapie echt geen wondermiddel is. Het draait om wat je in het dagelijks leven doet en leert, leven is niet aan jezelf werken. Het kan heel lang duren om dmv een therapie een persoon te zien worden wie jij graag zou zien.

 

Ze functioneert sociaal emotioneel op het niveau van een dreumes, zo ontstaat borderline. Dus afhankelijk gedrag, ikke zelf doen, nee nee nee, opeens schrikken, in huilen uitbarsten omdat je je eigen snoep hebt opgegeten en erachter komt dat het op is, opgeslokt door eigen emoties en belangen, mensen beoordelen om of ze "veilig" voelen, claimen (mijn therapeut moest me adopteren anders was ik in "crisis" destijds, tot ik besloot dat ik ook wel zin had om een normaal leven te leiden, maar dat was echt niet makkelijk), "oraal" gedrag zoals duimen, roken, veel drinken.

 

Geen empathisch vermogen hebben is géén onderdeel van de DSM-IV criteria van borderline.

Géén empathisch vermogen hebben staat dus totaal los van het hebben van borderline.

 

Ik zit in dezelfde situatie als jij. Schoonzusje heeft gelukkig wel therapie gevolgd, wat toch echt wel de scherpe randjes eraf haalt. Helaas alleenstaande moeder en probeert op allerlei manieren haar kinderen iedere keer hier te droppen. Enige wat goed helpt is om heel duidelijk je grenzen aan te geven en dit consequent te blijven doen. Het gedrag verander je helaas niet. Ze kunnen inderdaad heel moeilijk met die grenzen omgaan (schoonzusje wordt boos of barst in huilen uit), maar probeer dit langs je heen te laten gaan. Haar probleem!
Verder echt de verantwoordelijkheden bij haar laten en dus niet iedere keer haar problemen oplossen. En misschien met de hele familie erop inzetten dat ze weer therapie gaat volgen? Geef dan ook rustig aan dat jullie het op deze manier niet volhouden.

Sterkte!

 

Mijn zus heeft boderline, ik ga wel gewoon met mijn zus om.
Mijn zus heeft er ook niet om gevraagd om zo te zijn. Boderline is trouwens niet zozeer geneesbaar maar een patiënt kan ermee leren omgaan waardoor het naar de achtergrond verdwijnt.
Soms is het moeizaam met mijn zus maar dan neem ik even afstand. En soms is iets ook echt wel moeilijk maar dan houd ik me voor dat zij er ook niks aan kan doen. Ik denk dat je eerst moet gaan accepteren dat ze zo is. Uit jou verhaal en hoe je op je zus reageerd denk ik niet dat dit het geval is.
Die acceptatie is niet zomaar gedaan, ik heb er heel lang over gedaan. Maar het gaf mij wel rust toen die acceptatie er was. En het heeft me enorm geholpen met de omgang tussen ons beide. Ik zou echt nooit met mijn zus willen breken oid om iets waar zij niks aan kan doen. Makkelijk is het zeker niet altijd maar dan neem ik een beetje afstand.