Ik vertel die dingen hoofdzakelijk aan m'n man, maar je kan je familie verderop toch ook bellen of appen als je iets kwijt wilt?! Heb je het thuis met je vriend en dochter wel gezellig, is dat echt een thuis voor je en doen jullie ook leuke dingen met z'n drieën?! Weet niet of je een facebookaccount hebt maar dat is ook een manier om contacten te onderhouden, vernieuwen, je te uiten en op de hoogte te blijven van activiteiten in je omgeving.
Maar wat dan? Jij wilt geen professionele hulp meer, de mensen in jouw omgeving begrijpen het niet of springen er in ieder geval niet op in. Wat dan? Je zegt dat je ooit hoopt de mensen te vinden die je wel waarderen en moeite voor je doen.. Heel begrijpelijk, maar die staan niet in ene op de stoep zeg maar. Super dat je er op uit wilt blijven gaan, maar ook dan is zo iemand er niet in ene. Daarvoor moet je toch echt contacten aangaan, misschien wel heel heel vaak voordat er iets blijvends ontstaat.
Dat kan, maar zou fijn zijn als mensen andersom ook interesse hebben in wat ik doe en wat mij bezig houd. Dat is er dus niet. Telkens 1 richting verkeer. Dat voelt niet prettig. Niet mensen die er onvoorwaardelijk voor je zijn zoals je meeste mensen wel hebben. Dat mis ik.
Ik denk ten eerste dat zij idd niet beseffen hoe groot het gemis is, wat ik begrijp als jij het ze niet vertelt. Plus dat het vertellen daarover niet in een eerste gesprek plaats vind over het algemeen. Ten tweede weet ik haast zeker dat het gevoel van nergens bij horen jouw eigen interpretatie is. Ik denk dat mensen helemaal niet negatief over jou denken, maar door je verleden ga jij dat denken en onbewust ga je daar ook naar gedragen. Dus je gaat afstand houden, waardoor zij jou moeilijker kunnen bereiken of denken dat je geen behoefte hebt aan contact. En dat is die vicieuze cirkel. Jij ziet het als bevestiging dat je nergens bij hoort, dat niemand interesse toont. Hoewel het eigenlijk zo is dat je zelf onbewust die deur dicht houdt.
Dat is inderdaad die vicieuze cirkel. Maar ik heb wel meerdere keren aangegeven wat ik mis. Het is telkens niet opgepakt, wat ik best lomp vind.
Misschien dat die mensen niet weten hóe ze dat kunnen bieden? Wel dat je iets mist, maar niet goed hoe zij er voor jou kunnen zijn. Misschien kun je bv een brief aan je familie schrijven waarin je uitlegt wat je mist en waarop je vanuit hun hoopt. Dat je meer contact wil, dat zij bv eens naar jullie toe komen, zoiets?
en je man, heeft hij wel een vriendenkring? Hebben zijn vrienden ook partners die misschien eens mee kunnen komen? Op die manier ben ik aan een vriendin gekomen toen ik in een heel diep dal zat. Clubjes geloof ik ook niet zo in hoor, ik snap je helemaal wat je zegt over je mamagroepje; bij mij werkt dat ook alleen maar averechts als je mij in een groep vreemden zet.. Dan blijf je altijd een muurbloem. Wat bij mij ook werkte was sportpartner.nl , kun je iemand zoeken om mee te sporten. Dat zijn vaak ook wel mensen die een beetje eenzaam zijn en niet een groot netwerk hebben. Als je samen gaat hardlopen hoef je niet enorm te praten, maar het mag wel.
Ik denk dat je verwachtingen van anderen te hoog is. Dat je door je pestverleden het moeilijk vind om contacten te leggen kan ik heel goed begrijpen. Zelf leg ik ook niet gemakkelijk contacten. Uit persoonlijke ervaring al vaker meegemaakt dat mensen zeggen je te helpen met bepaalde zaken of eens af te spreken, maar als puntje bij paaltje komt houden ze zich daar niet aan. Ik heb me daar vaak genoeg aan gestoord, maar tegenwoordig trek ik me dat niet meer aan. In mijn ogen zegt dit meer over de ander dan over mezelf. Je zult toch ook echt zelf actie moeten ondernemen en anders de situatie accepteren zoals hij nou is.
Ik merk zoveel weerstand in jouw reacties. Gecombineerd met onrealistische verwachtingen van mensen (sorry als het onvriendelijk over komt, zo is het echt niet bedoeld). Misschien angst en verdriet waar je in vast zit. Angst wat de deuren dichttimmert en verdriet dat je graag wilt uiten maar daardoor ook achter die deur vast zit. Met de verwachting dat anderen alles van jouw voorhoofd kunnen lezen is het niet gek dat je wat sneller teleurgesteld raakt. Je zit vast in het negatieve. Ik snap dat jij begrip wilt. Maar wat koop je er eigenlijk voor? Is het niet veel leuker om positieve ervaringen te kunnen delen? Zowel voor jou als voor de ander. Geaccepteerd te worden. Wat schiet je ermee op om erin te blijven hangen? Is het niet veel fijner om iig hoop te hebben dat het beter word? Een plan waar jij je aan kunt vasthouden. Ik heb de hele avond na zitten denken wat ik zou kunnen zeggen omdat ik de situatie rot voor je vind. Maar ik vind het heel lastig om een opening te vinden.
Wat al meerdere keren is gevraagd: hoe zit het met je man/vriend? Heeft hij vrienden? Betrekt hij jou erbij? Ga je wel eens wat doen met hem en zijn vrienden? Of de vrouwen van zijn vrienden? Dat zou een goede optie zijn als je vriend je betrekt bij zijn vriendschappen en je zonde contacten met zijn vrienden ook meer kunt opbouwen. Hebben zij kinderen? Misschien eens met de vrouw/vriendin van 1 van die vrienden en je dochter iets gaan doen? Lijkt me dat je vriend je hierin kan helpen?
Die hoop kan je hebben maar zo denken mensen echt niet, mijn vader overleed in de week voor de zomervakantie op de eerste dag van de vakantie werd hij gecremeerd en in de avond vertrokken de mensen op vakantie prima, maar toen zij na 3 weken terug kwamen werd er letterlijk gezegd ik snap niet dat je er nog zo een probleem van maakt het is 3 weken verder je zal echt door moeten gaan met je leven dat doen wij ook.
Ik vind dat je gigantisch in de slachtofferrol zit. Je zal echt zelf actie moeten ondernemen om je leven te veranderen. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk, niemand anders! Als je geen therapie of iets meer wil, ga dan sporten, sluit je aan bij een zang/knutsel/lees club. En stap uit die comfortzone, want anders gebeurt er gewoon niets. Mensen kunnen geen gedachtes lezen, maar als jij uitspreek hoe eng jij sommige dingen vindt dan komt er al een stuk meer begrip. Veel sterkte en succes!
Ow dat vind ik dan wel weer heel erg. Ik zou zeker na zo een korte tijd niet denken dat je leven weer verder gaat alsof er niets is gebeurd.
Weet niet hoe lang geleden het is dat je voor het laatst bij de huisarts bent geweest maar hoop dat je de stap toch nog een keer wilt maken en dan doorzet, lijkt me wijs. En misschien nog duidelijker zijn naar je naasten toe, want die heb je wel, je vriend (waar je het blijkbaar niet over wilt hebben) en je familie verderop (45 minuten, waar hebben we het over) Blijf in ieder geval niet op die bank zitten kniezen en dromen over hoe leuk het kán zijn maar máák het zelf leuk, voor jezelf én voor je dochtertje. Je wilt niet dat zij later naar een huisarts moet om het over het gemis van een moeder te hebben terwijl ze die gewoon heeft, klinkt misschien hard maar het gaat niet meer om jou alleen, kom op! Er zijn goeie tips gegeven en er is heel veel begrip getoond maar je werkt niet echt mee, maar wie weet zet het je wel aan het denken en doe je er wat mee...ik hoop het van harte, sterkte en succes!
Misschien kan je hier een oproepje plaatsen? Begin je eerst met wat heen-en-weer maillen en/of appen en dat kan je daarna evt. uitbouwen en een keertje afspreken. Of kijken of je mee kan schrijven in het algemene deel? Hier zijn best wat groepjes moeders, bijv. Met dezelfde hobby/sporten/samen afvallen, waar het allang niet meer draait om de hobby, maar waar andere zaken gedeeld warden en er oprechte interesse in in het leven van elkaar. Laagdrempelig en wellicht een goede 1e stap in de juiste richting.
Ik zit al een tijdje mee te lezen en te bedenken wat ik eigenlijk wil zeggen. Om te beginnen even over de bovenstaande quote, op welke manier wil je graag dat mensen dit oppakken? Wil je alleen praten over hoe zwaar je het hebt of wil je liever dat mensen iets leuks met je doen? Of wil je juist meer een gesprekspartner waarmee je over leuke dingen kan praten? En vooral... weten de mensen aan wie je dit hebt aangegeven wat jij precies wilt en nodig hebt? Ikzelf heb een nichtje die ook behoorlijk eenzaam is. Ouders zijn overleden en ze heeft niet veel vrienden. Ze heeft 2 goede vrienden die ongeveer 2 uur hiervandaan wonen. Verder ook geen vriend of kinderen. Ze doet dus heel veel alleen. Ze heeft me wel vertelt dat ze af en toe heel eenzaam is. Ik heb met haar gesproken over wat ik voor haar kan doen en ze wilde graag met mij leuke dingen doen. Dus dat doen we ook wel regelmatig. Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat het initiatief vaker van haar af komt dan van mij. Ik heb het namelijk vrij druk met mijn gezin, werk en sociaal leven en moet toegeven dat ik gewoon af en toe vergeet om haar te bellen of iets af te spreken. Ze stuurde toevallig gisteren een berichtje of ik mee wil naar een bepaalde film die ze graag wil zien. Nou prima, heb meteen een afspraak gemaakt maar het kwam wel weer van van haar kant. Geen onwil maar gewoon drukte. Ook is het niet zo dat wanneer ik iets met vrienden ga doen, ik haar ook bel om mee te gaan. Ze zal toch zelf vrienden moeten maken. Dat kan ik niet voor haar doen. Bij jou merk ik in je berichtjes ook een soort van onwil. Wat begrijpelijk is hoor na alles wat je hebt meegemaakt maar het helpt je helemaal niet op dit moment. Het voelt voor mij een beetje alsof je hebt opgegeven, je achterover bent gaan leunen en nu aan het wachten bent tot andere mensen actie gaan ondernemen. Maar dat gaat echt niet gebeuren. Veel mensen hebben het druk om hun eigen leven in goede banen te leiden en, vooral wanneer er niets van jou afkomt, vergeten ze waarschijnlijk jou een beetje. Dat wil niet zeggen dat ze niet om je geven maar het schiet er misschien wat bij in. Dus ik zou zeggen, bel ze gewoon eens. Vraag zelf of ze iets leuks willen doen. Dan nog even over de bbq bijvoorbeeld. Je vertelde dat je geen aanspraak had. Nu ben ik zelf heel gevoelig voor non verbale communicatie. Wanneer ik iemand in een hoekje zie staan de hele avond met een drankje probeer ik eerst oogcontact te maken. Ik denk namelijk meteen dat iemand er geen zin in heeft, geen contact wil en de avond maar wat aan het uitzitten is. Het is voor mij niet meteen een prikkel om een praatje te gaan maken. Dus al ik oogcontact maak en iemand kijkt bijvoorbeeld weg dan laat ik het vaak zo. Dan ga ik er niet op af. Ik lees in je berichtjes heel veel onwil. Ik wil geen hulp, ik wil geen clubjes, ik wil dat mensen zelf naar mij toekomen. Met daarbij ook een hoop excuses. Ik kan dit niet omdat..... Maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit waar het vandaan komt. Het gaat erom wat je er nu mee doet. Dit klinkt misschien hard, maar de mensen om je heen zijn niet steeds bezig met het feit dat je gepest bent en daardoor moeite hebt met contact. Die reageren op wat ze van je zien en hoe je, je gedraagt. Ik ben ook heel benieuwd hoe de hulpverlening er voor je heeft uitgezien. Uit eigen ervaring weet ik dat je, je helemaal moet kunnen openstellen voor de hulp. Ze gaan niets voor je oplossen, je moet het ook in de hulpverlening helemaal zelf doen. Maar krijgt daar wat steun en tips bij. Waar je dan wel voor moet openstaan en iets voor moet doen. Als je in de hulpverlening hetzelfde reageerde zoals je nu in dit topic doet vraag ik me af of je, je helemaal hebt opengesteld. Of je de tips en hulp ook echt geprobeerd hebt toe te passen in je dagelijkse leven. En of je, je pestverleden ook echt onder ogen bent gekomen. Voor mijn gevoel is dat niet zo en is er in de hulpverlening en met de juiste therapeut echt nog heel veel te behalen. Ik ben zelf een tijdje geleden een soort cursus gaan doen puur voor mezelf. Iets wat ik leuk en interessant vond. In mijn geval een cursus mindfullness. Dat deed ik puur voor mezelf, niet zozeer om mensen te leren kennen. Ik vond het erg leuk om iets te doen want ik zelf heel leuk/interessant vond. Dan maakt het ook niet zoveel uit of ik aanspraak of een klik had met iemand want ik was bezig met iets wat ik leuk vond. Uiteindelijk toch leuke contacten eraan overgehouden. Dus als je iets gaat doen puur voor jezelf, iets wat jij echt heel leuk vind dan is de druk om contact te maken er misschien wat vanaf en gaat het wat soepeler. Denk je er misschien minder bij na. Nou heel verhaal geworden. Ik wil je heel veel sterkte wensen en eigenlijk ook een beetje een schop onder je kont . Echt, probeer niet teveel te denken aan wat je niet hebt want daar verander je helemaal niets aan. Denk aan wat je wel wilt en werk daaraan. Je hebt geen andere optie!
Goed omschreven ienieminie83! Eigenlijk heb je niets te willen. Je moet! Niet voor jezelf, maar iig voor je dochter. Kinderen voelen hun ouders haarfijn aan en nemen (ongewenst) sociaal gedrag over. Zo liet ik zelf altijd een beetje over me heenlopen en gaf ik mijn grenzen niet goed aan. Verassing! In groep 1 kon mijn dochter niet voor zichzelf opkomen, het woordje "nee" stond niet in haar woordnboek zeg maar.... Er werd mij echt een spiegel voorgehouden. Toen ik mijn gedrag veranderde zag ik dezelfde Verandering ook bij mijn dochter (natuurlijk niet in 1 dag) komen... Je wil niet dat je docht op dezelfde manier in het leven staat, eenzaam en ongelukkig is, en moeite heeft met sociale contacten. Vanuit je familie gaat het niet komen, dus neem zelf het initiatief!
Je zegt dat je geen behoefte meer hebt aan therapie e.d. Maar je blijft het pesten wel continu gebruiken als reden waarom je geen contacten legt. Het lijkt mij juist zaak dat aan te pakken zodat het niet zo'n grote rol blijft spelen in het leggen van nieuwe contacten. Heel veel succes!
Inieminie noemt Mindfulness; daar ben ik nu ook mee bezig en het geeft me echt heel veel goeds, veel rust, veel vrijheid, veel openheid. Kan ik ook echt aanraden! Ik ben geen sociaal dier zeg maar, met mindfulness accepteer ik ten eerste veel meer wie ik ben (geen 'waarom zeg je nou niet X?! waarom nodig je die-en-die niet uit voor koffie?!'), en vervolgens ben ik ten tweede ben ik veel opener voor anderen nu en beginnen er spontaan diepere gesprekken ipv enkel koetjes/kalfjes/het weer. Dat komt omdat ik beter voel wat ik voel, beter uit wat ik voel en gewoon minder angst heb om dat te uiten. Ik ben echt nog maar net bezig met mindfulness en ik heb een verleden met (sociale) angststoornissen. Ik pluk er nu al de vruchten van, aanrader dus! Als ik een rijbewijs had, nodigde ik mezelf bij je uit hoor
Wat ook meespeelt is dat je een gezinnetje hebt. Dat is een soort van basis. Als je helemaal alleen zou zijn is het voor anderen veel duidelijker dat je alleen bent. Ik mis ook een beetje het besef dat je vriend echt voor jou gekozen heeft en je een kind hebt wat jou nodig heeft.