Gisteren in de speeltuin wist ik even niet zo goed wat ik met een situatie aan moest: Een jongen was met een soort draaiblokken aan het spelen in de speeltuin en mijn zoon wilde er ook mee spelen. Dat vond dat andere jongetje niet goed en hij sloeg telkens de hand van mijn zoon weg (niet hard, hoor). Ik had niet gezien wie er als eerst mee was gaan spelen, maar ik denk de andere jongen. Het liefst kijk ik het in de speeltuin altijd even aan om te zien hoe de kinderen zelf tot een oplossing komen, maar ik vond het ook niet kloppen dat die jongen sloeg en zei dus dat je niet mag slaan. Tegen mijn zoon zei ik dat hij kon vragen of hij mee mocht spelen. Hij vroeg het heel lief met 'alsjeblieft', maar het mocht niet van die jongen. Ik zei dus maar dat ze om de beurt moesten spelen, wat erin resulteerde dat mijn zoon alleen maar stond te kijken wanneer die andere jongen zou stoppen, en de andere jongen alleen maar keek of mijn zoon zich ermee ging bemoeien. Ik heb mijn zoon dus maar ergens anders mee afgeleid. Hoe gaan jullie met dit soort situaties om? Ik kan een kind van een ander toch niet terecht wijzen omdat hij niet samen wil spelen. Maar het deed me ook pijn om te zien dat mijn zoon niet mee mocht doen. Het had mij wel het mooist geleken als ze samen, of in elk geval tegelijkertijd, hadden kunnen (leren) spelen.
Dat andere kindje was ook een peuter? Op die leeftijd is dat soms nog best moeilijk hoor; samen delen & samen spelen. Soms helpt het als je er gewoon bij gaat zitten en samen gaat spelen. Dan kun je er spelenderwijs voor zorgen dat het wat eerlijker gaat. En anders is het pech. Soms moet je wel eens lang wachten voor je aan de beurt bent. Of je komt helemaal niet aan de beurt. Shit happens. Aande ene kant sneu. Maar aan de andere kant probeer ik het vaak wel zo te bekijken dat dat ook gewoon weer een leerervaring is voor onze zoon. Ik kan niet altijd zijn paadje schoonvegen en hem overal tegen beschermen. Dit is een relatief klein / onschuldig voorvalletje waarbij een kind prima kan oefenen in 'omgaan met teleurstelling'.
Herkenbaar.. alleen in deze situatie is mijn zoontje degene die slaat en niet wilt dat iemand mee speelt. omdat ik dit weet hou ik hem altijd in de gaten en zodra ik zie dat hij slaat of duwd ben ik erbij.. ik vind dit erg moeilijk omdat wat ik ook zeg of doe dit regelmatig voorkomt.. ik hoop nog steeds dat het over gaat en dat het de leeftijd is, hij is nu 2 jaar en 2 maanden.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Ik ben wel het type dat een ander kind wel aan zou spreken. Dus zeggen dat we allemaal samen kunnen spelen zodat iedereen aan de beurt komt. Ik hoop dan dat het kindje er iets mee doet. Zoniet, dan heeft mijn zoon pech. Laatst kwam er een buurt kindje naar mijn toe, omdat zij op de skelter van mijn zoon wilde, maar hij had aangegeven dat hij nu zelf een rondje wilde rijden en daarvoor al had uitgeleend. Ik heb dit meisje ook gezegd dat het zijn skelter is en hij op dit moment er mee speelt en dat ze gewoon even moet wachten.
Mijn zoontje speelt nog graag alleen. Het samen spelen, samen delen begint te komen. Maar vaak ook niet. En het ene kind speelt wel graag samen en het andere kind niet. maar vanaf 3 jaar gaan ze wat meer samen spelen.
Het is soms lastig, sluit me aan bij tupp. Waarom zou je altijd moeten delen? Soms ben je net ergens zelf lekker mee bezig en dan komt er een ander kindje roet in het eten gooien Het is ok om eerst liever zelf je spel even af te maken zonder dat je meteen moet delen. Ik vergelijk het wel eens met volwassenen. Stel je voor dat jij net lekker zit met een boek en je man komt en wilt precies ook dat boek lezen. Jij wilt net zelf even lekker zitten maar dan komt er een 3e persoon die je vertelt dat jullie samen moet lezen of om een om een hoofdstuk. Hoe vind je dat? Ook kinderen hebben het recht om niet meteen te delen. Het is, zoals tupp ook aangaf, een waardevolle les voor jouw zoon. Geduldig zijn en het kindje vragen even aan te geven wanneer hij klaar is. Je kunt dan je zoon aangeven dat leert om geduldig te zijn. Die term kan je nog goed van pas komen. Je kunt zelf nog wel voorleven af en.toe hoe fijn het voor een ander kan zijn om te delen. Bijvoorbeeld door even zelf te schommelen en dan een ander te laten. Je zegt daarbij dat je een ander ook graag laat schommelen en vraagt of jullie om en om kunnen. Je kind ziet dan meteen dat delen leuk kan zijn en dat de schommel ook weer bij je terug komt. Delen ka n angstig zijn; wat als die ander daarna niks teruggeeft? Die angst en dat spel kun je begeleiden.
In dat geval had ik tegen mijn zoontje gezegd dat hij maar even iets anders moest gaan spelen, en dan later terug kon komen om te kijken of de blokken al vrij waren.. Ik zou een kind niet dwingen om samen te spelen. Zeker niet als je allebei in de speeltuin bent met genoeg te doen , elkaar niet kent, en de leeftijd er niet voor is om echt samen te spelen.. Maar ik zou mijn kind als hij met de blokken bezig was, na een poosje zelf spelen wel vragen of hij ook wil delen. Want het is prima als je een poosje zelf speelt met iets, maar dat het ook aardig is als je soms wel deelt. En dat je dan bijvoorbeeld iets afspreekt, desnoods met een stopwacht en de tijd bijhouden..
Volgens mij is dat op die leeftijd best normaal. Lost zich dat op doordat hij ouder wordt en doordat jij hem leert dat dat niet de bedoeling is
Eens met de rest, je kan vragen of iemand samen wil spelen, wil diegene dat niet, ga je wat anders doen en houd je in de gaten of datgene wat je wilde doen vrijkomt. Dat dat andere jongetje sloeg is natuurlijk niet de bedoeling, maar het is ook wel irritant als je bezig bent dat iemand anders er ineens aan gaat zitten (Ik weet niet wat voor draaiblokken het zijn, maar bij onze kinderboerderij heb je van die draaiblokken wat een puzzel is). Je kan dat kind dan prima zeggen dat hij het moet zeggen als hij niet wil dat je zoontje meespeelt in plaats van slaan.
Ik vind het niet zo handig van de ouder van dat jongetje, dat hij of zij na een tijdje het kindje niet even heeft weggehaald om plaats te maken voor andere kindjes. Als mijn kinderen niet willen delen of samen spelen, moeten ze van mij na een tijdje plek maken voor een ander. Klaar. Aan de andere kant is het voor jouw zoontje ook wel leerzaam om hier mee om te leren gaan. Helaas komen zit soort situaties specifiek, maar ook meer algemeen (dingen gaan niet zoals je wilt dat ze gaan ) veel voor en het is handig als je hier op een gezonde, niet al te high-arousal- manier, mee om weet leren te gaan . Voor jezelf leren opkomen is goed, maar leren accepteren dat dingen soms anders zijn dan je ze zou willen is wat mij betreft uiteindelijk nog veel waardevoller. Ik denk dat veel mensen gelukkiger zouden zijn als ze de dingen gewoon wat meer zouden accepteren zoals ze zijn. Ik zou hem dus gewoon maar hebben laten wachten tot hij zelf tot de conclusie gekomen was dat hij beter wat anders kan gaan doen (tenzij hij natuurlijk al teveel in de personal space van het andere jongetje stond).
@tupp: die andere jongen, was al wat ouder, maar ik denk hooguit 4. @Carino: dat van het vragen of de jongen het aan wil geven als hij klaar is, vind ik een goed idee! @deepfreeze: zo zou ik het ook doen als mijn zoon niet zou willen delen, maar een kind van een ander terechtwijzen vind ik natuurlijk wat anders. Vandaar mijn vraag hier @Snoopy1979: ik heb inderdaad gezegd dat die jongen beter kon zeggen dat hij het niet leuk vond ipv te slaan. Ok, bedankt allemaal voor het reageren! Ik weet genoeg
Volgens mij heet dat frustratietolerantie. Dat de achterbank generatie kinderen tegenwoordig zo weinig tegenslagen gewend zijn, alles word geregeld. Niet meer kletsnat door de regen fietsen bijvoorbeeld, maar op de achterbank lekker droog van clubje A naar clubje B gereden worden want stel je voor dat je kind nat wordt, o nee! Blijkbaar is het goed om op jonge leeftijd al te leren ervaren dat frustraties bij het leven horen. En ik denk dat dit soort ervaringen daarbij horen. Ook al zou je het liefste willen dat dat jongetje het goede voorbeeld geeft en laat zien dat je ook samen/om en om kan spelen, maar juist ook deze ervaringen kunnen goed zijn om mee om te leren gaan denk ik.
had ik het laatst nog met mijn schoonmoeder over.. Mijn schoonzusje en schoonmoeder grijpen heel snel in en maken dingen goed als er iets tegenvalt. Ik legde uit dat ze mijn kinderen best even een minuutje(of meer bij de oudste) mogen laten sippen, dat ze ook even de tijd krijgen om te bedenken dat je niet altijd OF hun zin krijgen, OF een leuk alternatief.. Mijn kinderen gaan ook een stuk beter om met dat soort teleurstellingen dan mijn neefjes. Die blijven staan drammen bij dat andere kind, en daarna bij de ouders... De mijne zoeken vaak zelf al een alternatief, of vragen rustig wanneer zij mogen.
Ik vind dit zelf ook een lastige. Zie ik in een speeltuin dat mijn zoon met iets wil spelen waar een ander kindje mee speelt, dan probeer ik hem uit te leggen dat hij even moet wachten. Om vervolgens als mijn zoon met iets speelt en een ander kindje interesse heeft, direct te zeggen: wel samen spelen! Omdat ik dat nou eenmaal sociaal wenselijk vind. Daarmee geef ik een verwarrend en dubbel signaal richting mijn zoon en zo komt hij nooit aan de beurt. Ik heb op het kdv gevraagd hoe zij hier mee om gaan en zij zeggen net als andere hier dat kindjes best even zelf met iets mogen spelen. Als ze klaar zijn kunnen ze het aan het andere kindje geven of op een gegeven moment besluiten het kindje mee te laten spelen. En idd hij zal ook moeten leren dat niet iedereen altijd zin heeft om samen te spelen of dat hij even op zijn beurt moet wachten. Slaan vind ik niet acceptabel en daar had ik ook iets van gezegd.
Als een ander kindje al ergens mee aan het spelen is en liever alleen speelt, heeft mijn zoontje gewoon pech en moet hij daar maar mee dealen. Als hij ergens mee speelt mag hij ook zeggen dat hij nog even zelf wil spelen. Samen spelen is leuk als beide kinderen daar zin in hebben, maar soms mogen ze ook kiezen om zelf met iets te spelen. En dan moeten ze de teleurstelling maar even verwerken, dat hoort ook bij het leven.