Ik praat toch ook zo over mezelf? Toen ik het typte dacht ik moet het niet mijn kind zijn. Maar omdat ik over mezelf praatte als een moeder dacht ik dat het wel kon.
Bewustwording is stap 1, wil en kracht stap 2. Schrijf het op een briefje en plak het op een plek waar je veel langs komt (of stop het in je portemonnee). Je huisarts kan de eerste schakel zijn. You go Girl!
Ja maar hoe. Het voelt nu alsof ik een wiskundig raadsel moet oplossen zonder ooit de uitleg gehad te hebben. Maar ik ga me nu terug trekken want dit is niet mijn topic. Wou TS alleen laten weten dat ze niet de enige is met deze problemen en dat het ook ons probleem is en niet van onze zus, tante of oma.
En toch vind ik dat raar. De mensen om mij heen hebben het wel. Waarom geven mensen niet meer om elkaar? Ik vind dat vreemd.
Klopt maar ze kunnen er wel voor je zijn waardoor iemand net even dat duwtje krijgt om zelf dingen te gaan ondernemen. Wat ze anders niet zou doen.
Lieve cat, Er bestaat maar 1 sleutelwoord voor een gelukkigere toekomst en dat is acceptatie. Je moet gaan accepteren dat dit jouw leven is, zonder ouders en zonder broers of zussen. Daarvoor zul je misschien door een diep dal moeten, maar die situatie zal nooit veranderen. Je kunt geen ouders of familie kopen in de winkel; niks of niemand zal die plaats in kunnen nemen. Je kunt goede vriendinnen krijgen, maar dan nog zullen zij nooit verantwoordelijk kunnen zijn voor het geluk in JOUW leven. Meid, ik heb het zelf allemaal meegemaakt, heb nog dagelijks verdriet dat mijn jeugd geen rozengeur en maneschijn was. Mijn "vader" woont hier vlakbij, en daar besta ik niet voor. Ik was thuis de moeder met mijn 7 jaar voor mijn broertje en die is op 21 jarige leeftijd ook nog eens overleden. Alsof mijn kind gestorven is!En ik ben bijna 42. Het gaat erom wat je met die leegte doet. Ik heb bewust voor 4 kinderen gekozen omdat je van je kind onvoorwaardelijke liefde krijgt. Mijn kinderen zijn heel belangrijk voor mij. En dan nog liep ik vast in het leven hoor. Ik begrijp je heel goed. Ik heb mijn uitlaatklep gevonden in zorgen. Zorgen voor mensen en dieren die me nodig hebben. Vooral nu mijn 3 oudsten groter zijn. Nogmaals; acceptatie. Ik heb geaccepteerd dat ik alleen geboren ben en ook alleen zal gaan. Met al mijn verdriet en geheimen. Ik heb best veel vriendinnen. Omdat ik voor Jan en Alleman klaar sta, goed kan luisteren, adviezen geven. Maar over mezelf zal ik niet veel loslaten, of heel globaal. Ik wil absoluut niet zeggen dat ik het goed doe, op mijn manier. Maar het is mijn manier. Acceptatie. Het is zo (gelopen). Ik koester heel veel haatgevoelens, en die spelen wel eens op. Maar ik wil ze niet meer toelaten. Ik heb geaccepteerd dat ik eenzaam ben. Ook al heb ik mensen om me heen.
Mijn man doet er alles aan om mij dat duwtje te geven en toch lukt het niet. Waarom niet: omdat ik mezelf saboteer. Laat je idee los en probeer je topic nog eens rustig te lezen.
Cat, je zal het echt zelf moeten doen. Je kan gewoon niet verwachten dat mensen jou een duwtje geven. Iedereen op de hele wereld kan jouw advies geven of vertellen wat je wel of niet moet doen, maar uit eindelijk ben jij zelf de gene die stappen moet gaan zetten. Nogmaals: jouw mindset moet veranderen. Maak van iets negatiefs, iets positiefs. Mindsets maken een belangrijk deel van je persoonlijkheid uit, maar ze zijn te veranderen. Alleen al als je weet dat ze bestaan, kan dat ervoor zorgen dat je anders denkt en reageert. Je kunt jezelf aanpakken als je merkt dat je in de greep bent van de statische mindset, bijvoorbeeld als je kansen om te leren laat schieten of ontmoedigd raakt als iets veel inspanning kost. Schakel dan over naar de op groei gerichte mindset: pak kansen, leer van fouten, blijf moeite doen. Simpel voorbeeld: vorig jaar heb ik geroepen dat ik wilde hardlopen en afvallen. De eerste reactie die ik kreeg was: Haha jij? Met een sigaret op je lip zeker. Geloof er niets van. Na zo'n opmerking kan ik zielig in een hoekje blijven staan en die persoon dus gelijk geven of het positieve er van inzien en denken: dikke doei! Ik zal jou eens laten zien dat ik het wel kan! En dat heb ik gedaan!! Ik ben gaan hardlopen, gezond eten en ruim 20 kilo afgevallen!
Rietje wat ik mooie post Toch snap ik oprecht niet waarom je iemand geen duwtje zou geven. Wat is daar mis mee? Ik vind dat raar. Als je er iemand toch mee helpt? Ik denk niet dat ik de denkwijze iemand niet helpen ooit ga begrijpen. Ook snap ik oprecht niet waarom iemand mag accepteren eenzaam te zijn en ik niet mag accepteren dat het is zoals het is. Dat begrijp ik ook niet.
Je blijft in herhaling vallen.... Ga praten met een andere huisarts en hopelijk kan hij/zij je doorsturen. Succes
Je hebt gelijk Cat2; er is niks mis mee om iemand te helpen en een duwtje te geven. En er is ook niks mis mee om jezelf een duwtje te geven en jezelf te helpen. Ik vind het raar dat niemand jou helpt. Maar je helpt jezelf ook niet. En dat vind ik ook raar. Ik vind het ook raar dat jij maar blijft afwachten tot iemand anders jou dat duwtje geeft, terwijl je al zo vaak hebt aangegeven dat dit steeds niet gebeurd. Dan zul je het dus zelf moeten doen. Dit ben je jezelf en je dochter verplicht.
En dit is waar het in je hele topic om gaat... Natuurlijk mag jij accepteren dat het is wat het is, maar als je dat deed had je er geen topic over geopend met in je openingspost nota bene de vraag om tips / adviezen, en bleef je niet jezelf constant herhalen, verheerlijken hoe het er bij anderen (volgens jou) aan toegaat en teruggrijpen op het verleden Acceptatie betekent letterlijk: weloverwogen besluiten dat je de situatie neemt zoals hij is. Mét bijbehorende gevoelens. Door te accepteren, schep je afstand tot de situatie. Meestal levert dat een nieuw perspectief. Zo creëert acceptatie ruimte voor andere gezichtspunten. En op dat punt ben je, zo blijkt uit dit hele topic, nog lang niet... Er is nu nog geen ruimte voor een nieuw perpectief, nieuwe inzichten. En dat geeft niet, maar blijf er niet tegen vechten, als je echt wilt accepteren dat het is zoals het is, moet je het beste te maken van de situatie waarin je nu leeft, of je dit in je eentje (zonder therapie / medicatie) kan opbrengen, ik denk het niet Ik wens je veel sterkte, en toch ook veel geluk in de toekomst, ik denk dat er nog veel meer uit je leven te halen valt dan wat je er nu zelf (niet) van maakt, probeer gelukkig te worden, breek uit die eenzaamheid, voor jezelf, maar vooral ook voor je dochter. Probeer eens te spiegelen, kijk naar je dochter, stel je haar eens voor op jouw leeftijd, of nog wat jonger, wat wil je voor haar, hoe zie je haar toekomst, en wat kan jij hierin voor haar betekenen, welke rol wil jij spelen in haar leven? Als jij een voorbeeld, een rolmodel, voor haar wilt zijn, moet jij jezelf nu bij elkaar pakken, en het leven (want dat is het eigenlijk) nog een kans geven... Want jij (en je vriend) vormt haar basis, haar herinneringen, haar toekomst
Volgens mij proberen we allemaal dat ene duwtje te geven richting jou, zodat je een stap naar voren kan zetten. Zoals ik al zei: iedereen kan tips/adviezen etc geven, maar jij zal uit eindelijk zelf moeten leren lopen. Dat kunnen wij niet voor jou doen. In die zin krijg je nu uit alle hoeken een duwtje. Het is nu aan jou welke kant je er mee op wilt gaan. Jouw laatste zin spreek je jezelf erg tegen. Niemand zegt dat je niet mag accepteren zoals het is. Jij voelt je eenzaam. Dat is jouw gevoel. Maar als je wilt dat er iets veranderd in dat gevoel zul je stappen moeten zetten, anders blijf je stil staan. Als dat is wat je wilt, dan zul je die keuze moeten accepteren.
Word wakker. Je bent geen kind meer. En net als alle volwassenen moet jij het zelf gaan doen. Sta op en ga lopen. https://www.youtube.com/watch?v=lDCzjlIcI30 'Vandaag ben ik gaan lopen Ik was het maanden al van plan Maar pas toen iedereen gezegd had dat het niet kon ging ik lopen Kijk me lopen toch, hier loop ik dan. Vandaag ben ik gaan lopen Ik heb de meningen geteld En heb bedacht dat het niets uit maakt Want als men niks vind word zelfs dat nog als een mening je verteld. Vandaag ben ik gaan lopen En waar ik loop is van nu af aan een weg. Vandaag ben ik gaan lopen Ik maak me klein bij elk geluid Ik ben veel banger dan ik was, toen ik nog stil stond mag zo wezen, maar ik kom eindelijk, ik kom eindelijk voorruit. Vandaag ben ik gaan lopen En waar ik loop is van nu af aan een weg.'
Dat doe ik wel. Heb al veel ondernomen en daarom al alles gehad. Zou niet weten wat Nog meer te doen. Heb ook vaak dingen aangegeven maar wordt niet opgepakt. Ja dan houdt het zo n beetje op. Ik vind het ook raar dat dit zo gaat.
Overigens vind ik het nogal wat om zo van iemand te zeggen dat iemand niks van zijn leven maakt. Dat gaat toch ook veel te ver.