Hoi! Ik heb echt niet alles gelezen maar dit is heel erg herkenbaar voor mij. Hier heb dan nog wel mijn papa maar die is niet zn opa opa die de kindjes mee kan en wil nemen (maakt niet uit want ieder mag zn eigen keuzes maken en het is een lieve man) Mijn moeder is al 16 jaar geleden overleden en mijn schoonouders zijn in '09 en '13 overleden. Dat gemis van niet even wat leuks kunen delen over wat dan ook de onvoorwaardelijke liefde dat mis ik ook zo Idd mensen om je heen die kids wegbrengen want ze mogen logeren bij opa en oma of ze gaan naar de efteling dierentuin want ze hebben iets te vieren met opa en oma vind ik bijzonder verdrietig en jammer maar kan me er altijd gelukkig snel overheen zetten. Ik troost me met dat onze kinderen ons hebben en wij hen en we gewoon heel gelukkig zijn met elkaar. Ik zou toch iets plannen om met je partner en dochter te doen. Maak een concreet plan. Bijvoorbeeld aankomende zaterdag gaan we naar ..... Neem de komende dagen om te bedenken wat nemen we mee? Hoe laat gaan we weg en wat doen we met eten.
Ik heb al heel vaak tegen hem gezegd. Ook boos geworden. Maar er verandert niks, ook geeft hij mij gelijk daarin. Ja daar heb ik niet zoveel aan als het hetzelfde blijft. Ik zoek steeds iemand die er voor mij is. Maar hoor steeds je moet hetzelf doen, iedereen heeft eigen leven enz. Dus word ik op die manier telkens niet gehoord. Dus geen knuffel voor zware dagen en niet iemand die zegt ik ben er voor je terwijl je het zelf oplost Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het moeilijk vind als iemand dit zegt, wat er niet is, is er niet, door iemand die zelf wel nog iets heeft. Dan denk ik toch dat je niet echt begrijpt wat ik bedoel. Wil je nog eens dit stukje lezen? Weet niet of je het dan begrijpt Ja, jouw beeld van anderen is niet realistisch. Ja, je moet het zelf doen. Maar je kan ook niet veel doen zolang de erkenning er niet is dat het k*t is, dat het niet normaal is. Al die stappen die hier worden geadviseerd komen pas daarna. Wanneer je een gebroken arm hebt moet er ook eerst worden vastgesteld dat die arm niet is zoals hij hoort te zijn voordat er een behandelplan kan worden vastgesteld. De reacties hier zijn in de trant van 'operatie, gips, fysiotherapie', terwijl jij op zoek bent naar de arts die zegt dat het inderdaad gebroken is. Begrijp ik dat goed? Ik ben het eens met de reacties dat je het zelf moet doen en er niemand is die het voor je oplost, maar de meeste mensen hebben wel een sparringspartner, iemand die even naar je luistert, waar je even je ei kwijt. Een knuffel voor de zware dagen terwijl jij zelf vecht. Dat betekent niet dat diegene het oplost voor je, maar gewoon zegt 'ik ben er voor je terwijl je het zelf oplost'. En dat mis jij, klopt dat?
Mag ik vragen hoe je dit doet? Mag ook in pb hoor. Ik doe zelf ook weleens iets. Misschien is het hetzelfde? Of misschien heb jij een veel betere tip/methode
Ja dat is moeilijk he. PLannen maken we genoeg. Toch komt het er vaak niet van. Nu dan door ziekte, dat kan gebeuren. Maar soms ook omdat hij steeds uitstelt. Ben al vaak boos om geworden.
Dit heb ik in het topic van Silver lining gepost, misschien heb jij er ook wat aan: Wat ik een heel mooi boek vind, is Zelfcompassie, van Kristin Neff. Zij is psychologe en heeft onderzoek gedaan naar zelfcompassie, een combinatie van mindfulness en oosters gedachtegoed. Het is getoetst en blijkt echt te werken. Ik kan het van harte aanbevelen, zo kun je in en op je eigen tijd stukjes lezen en proberen toe te passen om te accepteren wat je voelt en jezelf daarvoor te vergeven. Als je goed Engels kunt: https://www.youtube.com/watch?v=IvtZBUSplr4 Een TEDx talk van Kristin Neff, waarin ze ingaat op het verschil tussen eigenwaarde en zelfcompassie.
Daarom probeer iets vast te zetten niet tever vooruit. Ziekte kun je niets aan doen logisch maar als jij op maandag zegt zaterdag gaan we.... En dan ook doorpakken mag ook een klein uitje zijn. Bijvoorbeeld samen een naar een strandje aan het water waar het rustig is en telefoon mag mee maar hij moet hem in de auto laten dus alleen voor noodgevallen. Hij moet dan wel met jou praten en met zijn dochter spelen in het water.
Ik ben het met je eens. Ik zal niet zeggen wat hij waarschijnlijk zegt als we het over strandje hebben. Maar ik hoop dat het zo nog eens gaat worden zonder dat ik boos hoef te worden.
Ik denk dat je op zoek bent naar erkenning, in de 1e plaats. Dat iemand je gelijk geeft dat t rot is om er (voor je gevoel) alleen voor te staan. Dat je ouders zijn weggevallen en je vriendenkring zeer beperkt is. Dat mensen (proberen) begrijpen wat dat met je zelfbeeld doet. Als je zo iemand gevonden hebt die naar je kan luisteren ben je al een heel eind. Daarna is er pas ruimte om oplossingen te gaan bedenken. Om aan dit probleem te gaan werken, om aan jezelf te gaan werken. Heb je niet iemand waar je op deze manier je hart kunt luchten? Met wie je een vertrouwensband kan opbouwen, die naar je luistert zonder vooroordelen? (Vaak lukt dit bij een therapeut heel goed, weet ik uit ervaring)
Eliza R hoe jij het zegt, dat klopt ook. Het vervelende is dat veel mensen dan zeggen, je moet het zelf doen, ieder heeft zijn eigen leven enz. Dat maakt het moeilijk.Op die manier word ik niet gehoord. Vaak begrijpen mensen het niet omdat ze zelf wel iemand hebben die hen hoort en die er voor ze is. Weten vaak ook niet hoe het is als je dit niet hebt. Therapeuten heb ik al vaak gehad. Lastig want heeft nooit goed geholpen. Moet je hier dan mee verder gaan?
Jammer dat je het gevoel hebt dat weinig mensen in dit topic je eerder erkenning hebben gegeven. Ik heb die reacties wel gezien en zelf ook gegeven, maar ik blijf dat niet 100x herhalen. Vooral omdat jij aangaf dat je er iets aan wilt doen. Maar zover ben je volgens mij nog niet. Je zit nog in het verwerken van het verlies en gemis. En dat is helemaal niet erg, maar daar zou ik wel professionele hulp bij zoeken die wel bij je past. En ook dat is al meermaals gezegd: als je weet ik hoeveel therapieën en therapeuten hebt gehad, maar het helpt niets, dan was het dus nog niet de juiste.
Je weet helemaal niet of veel anderen wel echt mensen hebben om zich heen. En of die mensen die wel familie om zich heen hebben zich wel gesteund of begrepen voelen. Er zijn al heel wat dames hier die aangegeven hebben dat of niet te hebben of wel familie te hebben, maar zeker niet zo te ervaren. Volgens mij is eenzaamheid een vrij bekend 'verschijnsel', waar veel mensen (met of zonder!) familie (toch) last van hebben.
Ik zou het nog een kans geven en toch weer in therapie gaan. Ik begrijp je gevoelens, heb ook in zo''n soort situatie gezeten. Door mijn adoptieverleden voelde ik me ook onbegrepen. Ik kreeg alleen maar te horen dat ik blij moest zijn dat ik geadopteerd was. Dat het uit liefde was gedaan enz. Ik kon daar niks mee, want zo voelde ik me niet. En hoe konden anderen, die er niks van begrepen, mij verplichten om me zo te voelen? ik ben in therapie gegaan om te gaan accepteren dat ik bepaalde gevoelens (gemis, rouw ) mocht hebben. Dat het er niet toe deed wat anderen van mij verwachten hoe ik me er onder moest voelen. Maar ik werd me er daarna wel van bewust dat ik niet gelukkig was. Toen moest ik aan het werk. En juist omdat er geen mensen om me heen waren die dot meegemaakt hadden, moest ik het alleen doen. Dit heeft veel verdriet en pijn gekost, maar het is me wel gelukt. ik hoop dat jij dat ook eens kunt zeggen.
Tot nu toe heb ik alleen maar meegelezen... Je hebt positieve punten die op dit moment je basis zijn: - Je bent leuk genoeg om een man te hebben die met je samen wil zijn! - Je man wil samen met jou jullie kindje groot brengen! - Je dochtertje doet het binnen de omstandigheden goed en is toch maar mooi al weer met succes zo groot gebracht als ze nu is! Die basis is dus positief en vergeet dit vooral niet in je zoektocht! Je had nu ook alleen en zonder man en kind een kluizenaarsleven kunnen hebben Vervolgens heb je je eigen persoonlijke issues die je met je meedraagt en daarnaast de dingen die niet lekker lopen (even algemeen gehouden). Je issues zijn best wel groot, groter dan wat een gemiddeld mens met zich meedraagt. Dus waarom dan jezelf vergelijken met gemiddelde mensen die minder of geen issues met zich meedragen of de mensen die wel al een weg hebben gevonden in omgaan met hun issues? Dat is een oneerlijk vergelijk voor jezelf, dat vergelijken zal nooit positief uitpakken voor jou, wat voor jouw zelfbeeld weer weinig goed doet. Vergelijk jezelf eens met mensen die ook net zo veel issues hebben op dit moment en misschien dat jij het dan wel ineens veel beter voor elkaar blijkt te hebben in jouw situatie dan wat een ander in jouw situatie ook maar bereikt zou kunnen hebben. Maar ik krijg ook heel erg het idee dat je veel te snel wilt. Je wilt meteen zo een enorme grote stappen maken en direct resultaat zien. Ook de kleine stapjes tellen mee, en waarschijnlijk dat je die niet eens meer ziet als je zo gefocust bent op het grote resultaat, dan zal het al snel tegenvallen. Zoals het nu gaat is duidelijk niet zoals je het wilt, maar gun jezelf ook de zoektocht naar "de weg met de oplossingen" en straf jezelf niet zo hard af als je het resultaat niet meteen ziet of bereikt. Neem alle tijd die je nodig hebt, ook als dat meer is dan wat je eigenlijk zou willen of hopen. Als de stap zo groot lijkt dat je vooraf al denkt dat het je toch niet gaat lukken moet je je stap kleiner maken om wel succes te hebben. Heel erg veel succes met je zoektocht, en wat andere ook zeggen of van je vinden, jij mag je eigen weg bepalen en uitvinden!
Ik denk dat jouw verlangens, het echt diep contact hebben met andere mensen, best haalbaar kan zijn. Maar dat je pas zulke contacten krijgt als het echt klikt met iemand en ik lees dat je zulke vriendschappen momenteel niet hebt. Ik snap dat dat erg moeilijk is en zeker als je veel negatieve ervaringen hebt gehad en er veel angst bij komt kijken. Ik lees ook dat je bijna alles al geprobeerd hebt.. En ik kan me goed voorstellen dat het zo voelt (heel herkenbaar), maar je zit nu ook op een punt dat je niet zoveel meer te verliezen hebt toch? Ik heb ook echt heel diep gezeten, ik had ook bijna geen vriendschappen en na heel hard knokken kan ik nu zeggen dat ik echt gelukkig ben en ook een netwerk van goede vrienden heb opgebouwd. Geloof me, als ik dat kan, dan kun jij dat ook. En de weg daar naartoe was echt ongelofelijk zwaar, maar achteraf is dat het zo waard. En daarmee zeg ik niet dat jij niet hard knokt hoor, maar de jaren waarin ik het hardst geknokt had, merkte ik geen verschil. Dat gevoel is zo uitzichtloos, maar achteraf gezien waren die jaren ook nodig om te komen waar ik nu sta. Het heeft geen zin om te gaan wachten tot er iets bij een ander veranderd, hoe moeilijk het ook is, jij moet/mag nu wat gaan veranderen bij jezelf. En dat kan alleen maar door dingen te doen die je dood eng vindt. Dat zal met vallen en weer opstaan gaan, maar geef vooral niet op als je weer een keer valt (of 10 keer..) Er komt een tijd dat wat je nu zo eng vindt, echt makkelijk(er) wordt. Waar liggen je interesses? Vind je bepaalde dingen in de opvoeding belangrijk, waar je gelijkgestemden in zou kunnen tegenkomen? Of een mama cafe bezoeken? (ik weet het, eng..) Of iets wat je leuk vindt, wat niet kind gerelateerd is, een hobby club? Ik denk dat je niet teveel moet verwachten in korte tijd, maar probeer er op te vertrouwen dat als je nu al die stappen zet, je daar later zoveel profijt aan hebt. Volgens mij ben je heel erg bang weer een therapie aan te gaan, klopt dat? Wat is het ergste wat er zou kunnen gebeuren? Er zullen genoeg therapeuten zijn die niet kundig genoeg zijn of een therapie die niet past, maar je hoeft maar net degene te vinden waar je wel heel veel aan kunt hebben. Dan hoef je (letterlijk) niet alles alleen te doen, daar zijn ze voor he, om je te helpen. En als je het nu niet ziet zitten om alles uit je verleden te verwerken, kunnen zij je ook helpen met de kleine praktische stappen die je zou willen zetten. Succes met je zoektocht. Ik gun het jou en je kindje om 'gewoon' een gelukkige mama te zijn/te hebben..
Inderdaad....je leest alleen maar 'ik heb een moeder, ik heb een vader, ik heb een zus maar je leest niet verder. Je vriend heeft toch ook nog ouders en jij hebt ook nog ooms en tantes alleen er is geen contact, niet het contact wat jullie zouden willen en dat kom ik hier in heel veel verhalen tegen. Ikzelf heb nog een moeder ja maar is zij er voor mij? Nee, niet hoe ik zou willen. Ja, als ik als kind ziek was was ze er maar in m'n volwassen leven kan ik niet met haar praten over mijn problemen, over mijn gevoelens, ze is geen oma voor mijn zoontje zoals ze wel een oma voor mijn neefje en nichtje was en m'n schoonouders (waar inmiddels ook alleen m'n schoonvader nog van leeft) zijn dit ook niet...en ja dat vind ik jammer en daar ben ik boos over geweest en heb daarom gehuild maar zeg ook tegen mezelf "als het er niet is dan is het er niet", ik accepteer de situatie/omstandigheden en ga daarmee om...en dat doe ik niet door op anderen te gaan wachten en/of iets van anderen te verwachten. Ik heb gelukkig wel een begripvolle partner, die mij wel de weg wijst waar nodig...letterlijk ook, heb hetzelfde autoprobleem als jij Maar heb hiervoor relaties gehad waar dat begrip er niet was, zowel niet voor m'n geestelijke als lichamelijke klachten, en dat zijn niet voor niets exen...en daar komt ie weer, ook dat heb je zelf in de hand. Je kan nu op de bank gaan zitten kniezen over je gemis maar daar word je echt niet gelukkiger van. Waar je wel gelukkig van kan worden is het weer (eindelijk zomer) en je dochtertje, ga naar het zwembad/meer/strand in de buurt en maak er een gezellige dag van. Glimlach naar de mensen en kinderen om je heen en kijk ook eens goed om je heen, er zijn er veel meer die er alleen met kind zijn dan dat jij denkt. En nee, daar gaat je gemis niet mee weg maar je gaat misschien wel zien wat je nog wel hebt en wat er nog mogelijk is. Ik ga me met zoontje in ons eigen zwembad vermaken, ook alleen!