Zo kwam het ook niet op mij over hoor Meer sarcasme van mijn kant uit. Maar die vorm is er dus zeker wel helaas.
Dit is dan vaak een narcistische borderlinepersoonlijkheidsstoornis. Dubbele diagnose. Overigens schrik ik best wel van sommige verhalen. Borderliners zijn echt niet allemaal zo!
mijn moeder heeft borderline. ik denk dat zij het wel prima vind dat ze 'zo' is. ze doet er niks aan. ze ziet zichzelf ook niet als ziek helaas. ze is een ster in manipuleren en weet het altijd zo te draaien/brengen dat de ander de schuldige is en zij het zielige slachtoffer. ik heb geaccepteerd dat ze nu eenmaal ziek is en de wereld anders ziet dan dat ik die zie en ook bewust afstand genomen. ze zit nu in een slechte periode en ik heb geen zin in de drama die er omheen hangt. ze zal uit zichzelf ook niet snel contact met mij opnemen.. het moest meestal van mijn kant komen anders was het niet vreemd als ik helemaal niks van haar hoorde.. zal in haar ogen ook vast wel mijn schuld zijn dat we momenteel geen contact hebben. weet je, ik vind het prima zo eigenlijk. mijn oudste dochter vraagt ook nooit naar haar, waarom we haar niet zien en zo. de jongste is nog maar zo klein maar ik denk niet dat ze ooit echt zal weten wie mijn moeder is. mijn moeder heeft jaren geleden besloten dat ze genezen is en heeft zich dus ook al jaren niet laten behandelen terwijl het wel nodig is. ik geloof zelf dat er prima mee te leven is zolang degene met borderline zelf inziet dat ze ziek is en hulp nodig heeft en het ook aanpakt
Ik ken een aantal borderliners, alleen slechte ervaringen mee. Eén heeft me zelfs een tijdje gestalkt. En ik geloof ook best wel dat 'ze' niet allemaal zo zijn, dit zijn enkel mijn ervaringen. Maar omdat ik zelf een ASS heb botst dat teveel en kan ik er absoluut niet mee overweg.
In de praktijk staat 't er niet helemaal los van hoor. Het is moeilijk inleven in anderen als je zelf een identiteitsstoornis/instabiel zelfbeeld hebt. Mijn sm ervaart gebeurtenissen ook compleet anders dan wij. Vaak begrijpt ze dingen wel, maar ze kan dus haar emoties niet reguleren, die zijn te sterk. En op dat vlak valt er dus totaal niet te communiceren.
Pijnlijk herkenbaar. Alles watvje schrijft. Mijn zus woont ook weer bij mijn ouders. We gaan er af en toe heen en dan probeer ik mij zo min mogelijk met haar te bemoeien. Het is héél moeilijk en heeft mijn jeugd ook echt beschadigd. Je bent machteloos. Je wil je ouders beschermen maar omdat zij zo goed kan manipuleren ben jij de slechterik. Ik laat het los. Ik kan niemand redden. We hebben ons eigen gezin! Je ouders zijn volwassen, jij bent niet verantwoordelijk voor hen. Ruzies helpen niet, die win je niet van een borderliner. Ik heb het opgegeven, ben bijna een uur verderop gaan wonen en ik heb nu rust. Van haar in elk geval. Laat je niet meer meezuigen. Zorg voor jezelf. Heel veel sterkte!
Bedankt voor je berichtje. Het is inderdaad precies zoals jij beschrijft en dat is ook voor mijn gevoel het enige wat ik kan doen nu, het loslaten. Als ik het probeer aan te kaarten bij mijn ouders, ligt het ook aan mij, zij weet het toch altijd weer zo te draaien dat het om haar gaat.
Precies. En dat is frustrerend en maakt je doodongelukkig. Ik liet me erin meeslepen jarenlang. Dat doe ik niet meer. Ik koos voor mezelf en mijn rust. En daar is heel veel verdriet en woede aan vooraf gegaan. Het blijft moeilijk. Maar ik ben vrij nu. Dat gun ik jou ook.
Dank je. Ik hoop het ook zo te mogen ervaren binnenkort. Ik vind het vooral ook heel lastig omdat mijn kindjes (de jongste 2, de oudste heeft het al door), ook nog heel erg gek op haar zijn.
Een tante van mij heeft borderline, zelf geen contact mee omdat ik kinderen heb, die maakt ze bang. Het is lastig, ik zou toch het contact minimaliseren en haar uit de weg gaan zover dat kan, laat maar weten dat jij het niet pikt ookal doet het haar niks.
Misschien rustig aan laten verwateren? Het afstand nemen een proces laten zijn? Hier overigens een schoonmoeder met borderline. En een schoonvader met gebrek aan inzicht en inlevingsvermogen. Hij kan het dus niet corrigeren. Toen ik mijn vriend ontmoete kon ik de sporen zien van wat dit met hem gedaan heeft. Ik ben hem gaan helpen en gaan steunen. Ik weet dat je iemand niet moet willen veranderen maar ik zie het in dit geval toch een tikkie anders. Hij is zoveel ontwikkeld met een beetje steun en sturing. Hij mag hartstikke trots op zichzelf zijn hoe hij nu alles aanpakt. Zij manipuleerde iedereen zo dat de mensen om haar heen telkens ruzie met elkaar hadden en zij ongeschonden in een hoekje de wanna be engel kon zijn. Spijtig voor haar, maar ik kan er wel doorheen kijken. Ik wilde dit niet voor mijn kinderen. Ze loopt wel bij de hulpverlening. Dus wie weet verbeterd het nog. Ik hoop dat het contact op een gegeven moment mogelijk gaat zijn. Maar daarvoor moet het echt een positieve aanvulling voor de kinderen zijn.
Ja, ik denk ook dat we het zo gaan laten verlopen, maar ik heb er wel moeite mee. Niet zozeer meer voor mijzelf, want ik ben er klaar mee. Maar voor mijn kinderen vind ik het wel heel erg sneu, we hebben een heel kleine familie en met mijn man zijn ouders hebben we ook nagenoeg geen contact meer. Hij heeft 1 broertje, maar die kijkt ook niet naar de kinderen om. Zou overblijven 1 halfzus en mijn ouders. Maar ja, aan de andere kant, ik weet hoe gekwetst mijn zusje je kan laten voelen en daar wil ik ze ook tegen beschermen. En wat je verder schrijft herken ik ook heel erg. Mijn man is zo veranderd sinds hij uit huis. Hij is daar jarenlang gekleineerd door zijn moeder en zijn vader heeft ook nooit kunnen helpen door een laag iq en een alchoholverslaving. Leuke familie...
Mijn kinderen zijn ook dol op haar! Vooral de oudste, die werd soms boos op mij als ik tegen haar in ging. Dat was heel pijnlijk. Nu begint hij het steeds meer te zien omdat ze ook op hem probeert te leunen. Bij mij brak er echt iets toen ik een keer de huiskamer in kwam lopen en ze in zijn armen zat te huilen omdat haar relatie weer eens uit was. Hij was toen 4 en heeft autisme maar was haar dus aan het troosten. Ik ging bijna van mn stokje van woede! Dat heb ik toen opgelost zonder hem erbij uiteraard. Ik heb haar toen ook echt bedreigd dat ik niet meer voor mezelf insta als ze dit nog 1 keer in haar hoofd haalt. En nu hou ik ze dus zoveel mogelijk weg daar. Super triest want de oudste voelt zich verantwoordelijk voor haar. Hij wilde zelfs later met haar trouwen om voor haar te zorgen. Dat brak mijn hart echt. Hij is nog zo jong en door zijn beperking is hij ontzettend beinvloedbaar. Ik moet mijn kinderen beschermen, linksom of rechtsom. Ze is al een paar keer opgenomen wegens geweld tegen mij en onze ouders. Tijdens haar episodes liep ze met messen achter me aan. Ze heeft zelfs eens met een baksteen mijn deur proberen in te slaan. Mijn geduld en begrip zijn op. Dus zo min mogelijk contact als het goed gaat en géén contact als het slecht gaat. Ze is ziek maar ze mag mijn gezin niet mee trekken. Dat sta ik niet toe.
Ja jammer hè. Hier ook weinig positieve familie en daardoor woog het ook zwaarder. De kinderen hebben alleen nog maar mijn moeder. Waar ik niet de beste band mee heb, maar wel goed is voor mijn kinderen. En ze hebben een tante die heel soms op bezoek komt. Maar ja liever een netwerk aan leuke mensen eromheen dan een netwerk van mensen die je alleen langs laat komen omdat er een bloedband is. En de kinderen hebben ook elkaar
Wow, dat is ook wel heel heftig hoor. Mijn kinderen zijn nooit alleen met haar geweest tot nu toe, dus dat scheelt. Ze is wel altijd heel leuk met ze als ze er zin in heeft, maar ze kunnen er alleen nooit op rekenen. Ze belooft ook altijd van alles, maar ze maakt niks waar. Mijn oudste ziet dat inmiddels ook al, maar ik blijf het lastig. Ik heb (zoals elke moeder denkt natuurlijk haha) de leukste kindjes van de wereld en het doet mij wel pijn dat er zo weinig interesse van haar kant (en van schoonfamilie) komt.
Wat een gebrek aan inzicht. Zo hoor je niet tegen kinderen te doen. Maakt me echt niet uit welke stoornis je hebt. Iedereen laat weleens een traan maar dit...
Ik heb niet alles gelezen en waarschijnlijk zijn jullie de adviezen al gepasseerd, maar wil wel even reageren op de vraag hoe om te gaan met. Een vriendin van mij was ( Ja was) gediagnosticeerd met borderline. Heel vervelend voor haar en voor mij en de andere vriendinnen. Wat ik heb gedaan, m'n andere vriendinnen niet, is altijd eerlijk tegen haar zijn. Als ik het ergens niet mee eens was dan zei ik dat ook. Als ik vond dat haar therapeut (zij was in therapie, jou zus niet wat ik zo lees, dat is wel een wezenlijk verschil) haar iets oplegde wat ik raar vond zei ik dat ook. Ik zei ook vaak dat ze is anders moest gaan denken en niet zo zielig moest doen. Ja dit leverde ruzies op. Maja, op dit moment heeft ze een 'herkeuring' gehad na 3jaar met de diagnose te hebben geleefd en nu is borderline bij haar weggeschreven en gaat het heel goed. Achteraf zegt ze dat ik een grote steun voor haar ben geweest om niet dieper de put in te komen en dat mijn woorden haar met de benen op de grond zette. Kortom, ik denk dat je eerlijk moet blijven en moet zeggen waar je mee zit. Het zal niet bij iedereen zo werken, maar vind dat je nooit een moordkuil van je hart moet maken.
Ik denk dat genezing van Borderline eerder uitzondering is dan regel, helaas. Het is idd heel belangrijk om je grenzen aan te geven, want mensen met borderline gaan de borner (ha pun intended) veel te vaak over. ik maak van mijn hart geen moordkuil, ben er altijd tegenin gegaan. Maar mijn zus gaat dan enkel harder drammen. Ze is al zolang zo, die genezing gaat niet komen, ondanks therapie, meerdere opnames en medicatie. Het zij zo. Dan maar zo min mogelijk contact en maken dat we weg komen op het moment dat ze te ver gaat in haar negativiteit.
Hier zelf de diagnose borderline. Denk dat het meeste wel gezegd is. Al os leven met borderline ook niet fijn voor de persoon zelf. Bij mij gaat het jaren goed en dan komt er weer z'n moment dat ik voel dat het mis gaat dan ga ik meteen naar de huisarts en die stuurt me daar naar therapie. Ik vind ook dat als je borderline hebt je altijd therapie moet nemen. Eerlijk zijn helpt idd ook! Ik begrijp heel goed dat je er niet tegen kunt ik kan in de moeilijke tijden niet Tegen mezelf. Anders miss tegen haar zeggen ik wil dat je in therapie gaat anders verbreek ik het contact dat is duidelijk en ook wel eerlijk. Sterkte en succes