+ Al zou je die engel hebben die overal dat steuntje geeft. Waar ben jij dan nog al die wegvalt? Dan ben je zelf toch ook geen steek verder gekomen?
Maar jij zegt het zelf ook. Terwijl je een man hebt. Dus jij hoeft het ook niet echt alleen te doen. Dus in dat geval is het ook niet helemaal terecht dat jij dat zegt...je voelt je alleen en niet begrepen. Je bent niet alleen..ja je hebt geen directe familieleden. Of eigenlijk heb je die wel maar is de band niet zoals verwacht. Bij mij ook niet. Ik vier ook geen kerst met m'n familie. Collega van mij heeft geen man. Die zit helemaal alleen met kerst. Ook geen gezin. Maar wel familie. Die ziet ze tweede kerstdag maar verder zit ze alleen. Nee je hebt geen band met je familie en dat is k!! Maar je hebt wel een man! Zal menig jaloers op zijn... Ik denk eerder dat je relatie niet echt goed is als je die steun niet bij hem krijgt...dan zou ik daar aan gaan werken denk ik!
Eens met de posten hierboven. Je moet echt uit die cocon van zwaarmoedigheid komen, want jij hebt dat steuntje niet. Wat wil je dan? Daar de rest van je leven over blijven treuren of er wat aan doen? Ik heb dat steuntje ook niet, en dat mis ik soms ook heel erg, maar ik vind dat mijn kinderen niet op hoeven te groeien met een moeder die zo zwaar op de hand is. Pak je momenten, en hou je daaraan vast.
Dit gaat helemaal nergens meer naartoe. De ts kan haar energie beter in een plan van aanpak steken en de reageerders in andere topics. Zelden een topic gezien met zoveel reacties en toch geraken we geen stap verder. Dan zou ik me toch eens afvragen waar dat aan ligt... Edit: dit is niet gemeen bedoeld! Maar dit kan ondertussen voor ts ook niet goed zijn...
Haha, geeft niks. Quoten ging hier ook al een paar keer niet helemaal goed. Als het maar duidelijk is.
Omdat IK inzicht kreeg! Omdat IK me open stelde en positiviteit haalde of wel zocht in dingen. Je kan wel alles projecteren maar daarmee kom je er niet. Waarom alles vergelijken? Is het glas half vol of half leeg? Mijn man heeft een hele zware jeugd gehad. Een moeder die hem liever als een meisje zag, die hem vanaf dag 1 al niet wilde en uit eindelijk het huis uit heeft geplaatst. Hij heeft 10 verschillende pleeggezinnen gehad, hechtingsprobleem door zijn jeugd. Hij heeft veel internaten gezien, gezworven op straat. Een vader dat alcoholist was, een broer die altijd voor getrokken werd. En nog veel meer.. Maar het is de meest sterke krachtige man die ik ken! Alles wat hij nu heeft bereikt, heeft hij volledig zelf opgebouwd. En ook hij heeft nooit gepraat over zijn verleden. Ik heb pas na 7 jaar het hele verhaal gehoord en we zijn 10 jaar samen. Sorry, maar stap uit de slachtoffer rol! Projecteer niet alles op het leven of reactie van een ander. Kijk naar wat JIJ hebt en hebt opgebouwd en borduur daar op voort. Tuurlijk is een steuntje fijn, maar je zal echt moeten beginnen om uit je bubbel te komen. Zodra je een netwerk hebt dan komt dat steuntje vanzelf, maar tot die tijd ben jij zelf de gene die het zal moeten doen.
Door telkens te zeggen dat iemand anders dat steuntje in de rug wel had, doe je alle mensen die zeggen dat ze zelf zo hard geknokt hebben heel erg te kort. En tegelijkertijd houd je jezelf op die manier ook voor dat het eigenlijk onmogelijk is in jouw situatie, want jij hebt dat steuntje niet. Neem het heft in eigen handen.......
Doorzettingsvermogen en positiviteit halen uit de leuke dingen in het leven. Hij heeft het met vlagen echt nog wel eens moeilijk, dat zie ik aan hem. Maar hij weet dat hij niet keer op keer stil kan blijven staan bij het verleden. Hij kijkt naar nu. Hij heeft een prachtige vrouw ( ) en een mooie zoon. We zijn gezond, leuk huis! Hij heeft door zijn verleden letterlijk bijna schijt gekregen aan wat mensen van hem denken. Ik denk dat dit ook wel compensatie gedrag is, door zijn verleden, maar dit is zijn manier en dat is prima. Hij geniet van het leven zoals deze is en vult het in waar hij zich goed bij voelt. En geloof me, zijn jeugd heeft echt wel een diepe wond achter gelaten. Maar stil blijven staan in het verleden, veranderd het verleden niet. De band met zijn moeder is oppervlakkig, dat zal nooit meer goed komen. Mede door dat zij nooit zal inzien wat ZIJ fout heeft gedaan. Het probleem ligt namelijk nooit aan zijn moeder, altijd anderen. Dus op zoek naar erkenning van zn moeder zal hij nooit krijgen. Ik heb ook weinig met zijn moeder, niet alleen door zijn jeugd, maar ook nu zie je dat het verleden zich herhaalt met onze zoon tov andere kleinkinderen. De band met zijn vader is de loop der jaren heel sterk geworden.
Een ander heeft een man en mag daarom niet zeggen dat ze het 'alleen' moet doen. Jij hebt een man, maar jij mag wel zeggen dat je het 'alleen' moet doen. Schiet mij maar lek. Ik vind wat je laat zien in dit topic zwak, gespeend van elk zelfkritisch vermogen, zwelgend in zelfmedelijden en eeuwig slachtofferschap.
Ik denk dat je vooral moet gaan kijken hoe je de band met je man kan verbeteren, als je je mét partner zo alleen voelt. Volgens mij valt daar het meeste te behalen.
Inderdaad... en je kunt wel steeds roepen dat iedereen die zegt dat "je jezelf een schop onder de kont moet geven" jou niet begrijpt, maar die mensen lijken de situatie beter in te schatten dan jijzelf.
Ja inieminie, dit is mijn eerste bericht en dat is ook mijn punt. Mensen hier zijn ook door allerlei diepe dalen gegaan, schrijven dat hier op, doen er moeite voor en dan is het dat de meeste toch wel een zus of moeder hadden dus tja, ze waren niet alleen. Dus? Hoe langer je het maar raar vind dat mensen niet naar je toekomen en zegt alleen te zijn zul je ook alleen blijven. Met deze instelling blijf je zitten waar je zit.. met straks een kind met chagrijnige moeder en ongezellige vader. Wanneer je man niks met jullie onderneemt zou ik me afvragen waarom niet en daarna bij jezelf nagaan wat je verder wilt met je leven. Het is JOUW leven, alles ligt in je eigen hand. Mijn man heeft een zware tijd doorgemaakt vannwege een depressie en ptss en was enkel aan het werk, ik was ook alleen met een schoonfamilie die me liever zag gaan en niet eens mijn kinderen wilde zien en that was my life. Maar waarom je korte leven zo voorbij laten gaan vol negativiteit. Niemand die jouw leven tot een feestje zal omtoveren, dus dat moet je zelf doen. Lees de tips nog eens na en ga ervoor.
En alleen is een relatief begrip... Ik heb ook jarenlang door omstandigheden kerst alleen gevierd, zonder vriend of man (had ik niet), zonder kind (had ik niet), zonder familie (geen contact), vrienden of bekenden (Waren druk bezet / woonde ver weg, 200km+). En ik werkte destijds in een sector waardoor ik niet ver weg kon/mocht gaan. Ik zat dus heel veel alleen. In jou woorden, ben je dus niet alleen. Je bent met je man en je kind.. dat is heel wat meer dan alleen.. Alleen heb ik me nooit eenzaam gevoelt, okay, 1 jaar wel.. voelde me zo kut op 1ste kerstdag, dat ik iemand heb gebeld of ik tweede kerstdag langs mocht komen.. en dat was prima. Ik ben toen met mensen die ik nauwelijks kende (collega was het) mee geweest naar haar familie. Maar dat was echt alleen.. zonder steuntjes in de rug of al die dingen die je zoekt.. ik heb toch echt zelf de telefoon gepakt, gebeld en gevraagd. Jou eenzaamheid heeft dus eigenlijk niks te maken met het wel of niet hebben van mensen om je heen.. want je hebt mensen om je heen. Je hebt die steuntjes in je rug, van je man, je dochter, oom, tante, schoonfamilie, vriendinnen (ook al zie je ze niet zo vaak), vrienden van je man.. Eigenlijk heb je heel veel mensen om je heen.. en heel veel steuntjes in je rug.. alleen je doet/kan er niks mee. Het hele probleem is niet dat je die mensen niet hebt, want je hebt ze wel, maar dat je behoefte heel duidelijk ergens anders ligt. Waar weet ik ook niet.. maar probeer daar eens achter te komen. Waarom zijn alle mensen die je wel om je heen hebt, niet goed genoeg?
Ik zie hier persoonlijk veeeel meer vergelijking met de mensen die ik ken die borderline hebben dan de mensen die ik ken met autisme. Maar misschien zou je je moeten afvragen waarom je partner zo op zichzelf is. Als mijn partner zo in elkaar zou steken zou ik ook geen zin meer hebben om mijn best te doen. Iedereen in dit topic doet haar best jou de situatie in te laten zien, maar het is nutteloos. Persoonlijk denk ik dat jouw partner jou genoeg steunt maar jij ook daar alleen het negatieve zal zien.
Ala ik trouwens zeg dat ik het helemaal zelf heb gedaan, die angststoornis overwinnen, klopt dat toch niet helemaal. Ik heb therapie gehad, ik kon mezelf op mijn therapeut laten steunen 1x per week, en daarna 'schop onder m'n kont' en weer bikkelen. Die optie heb jij ook. Ik heb ook medicatie overwogen, maar wilde het eerst zonder proberen, voor mij lukte het zonder. Als je twijfels hebt over medicatie, kun je daar ook met een psychiater eens over praten, dat kan veel ophelderen. 1 negatieve ervaring met ad zegt echt niet alles he...