Pffff, wat een leuke fase zeg, dat peuterpuberen.... Mijn dochter kan niet praten en kan niet altijd even duidelijk maken wat ze wilt. Of nog beter: wij snappen heel goed wat ze wilt, maar het mag op dat moment gewoon even niet. Nouuuuu, bombs away!! Sjongejonge, wat kan zij dan tekeer gaan zeg. Huilen, schreeuwen, krijsen, slaan, schoppen, hoofdbonken. Soms wel een uur lang (nee, ik overdrijf echt niet, we timen het regelmatig). En dat een behoorlijk aantal keer per dag. Vooral over het hoofdbonken maak ik mij ernstig zorgen. Ze slaat haar hoofd zo hard tegen iets aan, en het gebeurt nu zo vaak, dat ze al weken rondloopt met een permanente blauwe plek op haar voorhoofd! Herkenbaar? Iemand tips?
De peuterpuberteit is inderdaad niet niks. Hier ook volop aan de gang. Het slaan, krijsen en hoofdbonken is hier ook gepasseerd. Wat betreft dat slaan met het hoofdje tegen de muur e.d. dat is hier plots gestopt. Waarom hij dit deed geen idee. Dit gebeurde vooral ook als hij boos was en zijn zin niet kreeg. Maar ik ga er vanuit dat het allemaal wel over gaat. Weer een leuke fase denk ik dan. Momenteel slaat en krabt hij als hij boos is maar door hier steeds consequent op te reageren zal dit wel in orde komen denk ik. Vaak moet ik alleen nog maar beetje boos kijken en hij weet al dat hij even moet gaan zitten om af te koelen. Komt dus wel in orde.
Herkenbaar, alles wat je noemt. Het hoofdbonken vond ik het ergste, dat is hier gelukkig gestopt. Mijn dochter heeft het heel lang gedaan, begon al ergens toen ze een jaar was en is uiteindelijk gestopt toen ze naar het mkd ging. Maar ik ken je verhaal en weet dat dat voor jou dus niet de oplossing kan zijn . Als mijn dochter hoofdbonkte dan ging ik op de grond bij haar zitten, pakte haar bij haar armen zacht vast en zei tegen haar dat ik begreep dat ze boos was om dit of dat (benoemen wat er was). Als het lukte dan pakte ik haar tegen me aan en werd ze vrij snel rustig. Soms hoofdbonkte ze nog even verder op mij, maar liever op mij dan tegen iets hards
Mijn zoon is ook net 2 en is niet zozeer aan het hoofdbonken (gelukkig, wat lijkt me dat naar om te zien!), maar wel aan het brullen. Meestal om niks... Pff...
Het word vaak veroorzaakt doordat we nee zeggen. Niet letterlijk "nee" (want dat is het magische woord, zucht), maar dat ze iets niet mag doen van ons. De laatste tijd heeft ze er vooral moeite mee wanneer wij even niet met haar samen kunnen spelen of wanneer wij na een speelsessie willen dat ze zelfstandig gaat spelen. In principe komt het er op neer dat ze haar zin wilt krijgen en er niet tegen kan wanneer iemand anders zijn/haar wil oplegt. Dan protesteert ze. Logisch natuurlijk, zeker gezien de leeftijd. Maar de manier waarop ze haar zin probeert door te drijven is lastig voor ons. En het feit dat ze zo ontzettend lang in een boze bui blijft hangen. Wanneer ze zo boos wordt, dan kijken we het vaak eerst even een paar tellen aan. Zo kunnen we zien naar welke kant de bui opslaat. Wanneer ze echt doorslaat, dan proberen we ervoor te zorgen dat ze haar hoofd tegen iets relatiefs zachts bonkt. Want bonken, dat doet ze, no matter what. Dat moet er gewoon even uit dan, blijkbaar. Dan pakken we haar meestal op en proberen haar te troosten. Af en toe bonkt ze haar hoofd dan nog een paar keer tegen ons hoofd aan. Het geeft echt verlichting bij haar, dat zie je gewoon in haar ogen. Troosten doen we door haar te knuffelen en eventueel voor haar te zingen. Als echt niks werkt, dan leg ik haar aan de borst. Meestal werkt dit wel. Wat ik eigenlijk nog lastiger vind, is dat ze soms op heel onverwachte momenten ineens kan gaan hoofdbonken. Daar gaat geen boosheid aan vooraf, dat komt pas na het bonken. Bijvoorbeeld, wij zitten op de grond samen een puzzel te maken. Ze stopt het stukje met de hond in het vakje en kijkt mij aan. Ik zeg: "Ja, dat is de hond". Blijkbaar kan dit soms al genoeg trigger zijn voor haar om haar hoofd op de vloer te slaan en daarna boos te worden. Alsof ik niks had mogen zeggen van haar Gek genoeg vindt ze het regelmatig ook gewoon okee wanneer ik wél iets zeg
Ik heb hier geen ervaring mee hoor! Maar als je haar de borst geeft, is dat dan juist niet een beloning op haar negatieve gedrag?
Deze peuter heeft nog totaal geen controle over deze emoties. Dit overkomt haar en dat mag je never nooit niet bestraffen. Wat Ts doet is juist goed, proberen haar kalm te krijgen. mommyowl, ik reageer zo even op je post, het is iets wat bij een groep kinderen voorkomt en het vraagt om een hele specifieke benadering. Ik meen me te herinneren dat jouw dochter vanaf de geboorte al zeer gevoelig reageert toch?
Ik vind het niet typisch iets wat bij peuters hoort. Peuters zijn wel eens gefrustreerd omdat ze nog niet alles duidelijk kunnen maken, maar driftbuien van een uur of hoofdbonken wordt hier echt niet geaccepteerd. Ik vind bv geven of gaan zingen echt wel een soort vsn belonen en vind dat je duidelijk mag maken dat dit totaal ongewenst gedrag is. Het voorbeeld met de puzzel bv...dat jij dan niks mag zeggen...tja pech hebben. Je kunt niet met zn allen op je tenen gaan lopen om het de peuter naar haar zin te maken. Zou leuk zijn met een oudere broer of zus...die moeten de helendag hun mond maar houden ofzo?
Hoofdbonken is iets wat heel veel kindjes doen rond deze leeftijd. Men gaat ervanuit dat dit een prettig gevoel geeft en dat het lijkt alsof ze terug in de baarmoeder zitten en tegen de wanden opbotsen. In eerste instantie is het dus niet erg en kun je dit beter negeren. Dan zal het doorgaans sneller stoppen. Want aandacht er aan geven, positief of negatief, is aandacht en zal haar leren dat ze het kan gebruiken om aandacht te krijgen. 'Ken' ik jou ook buiten zp?
Onthoud echt dat dit soort drift en hoofdbonken iets is waar jouw kind nog geen controle over heeft. Je kunt haar er niet verantwoordelijk voor stellen. Ouders van kinderen met dit soort gedrag snappen dat. Een kind ruimte geven en rustig proberen te krijgen is precies wat je wel moet doen. Wees niet bang voor belonen of iets. Alsof je een kind dat zodanig gefrustreerd is kunt belonen? Voor een kind is deze mate van frustratie ook erg en je kunt niks beters doen dan haar tot kalmte brengen. Harde maatregelen brengen niemand tot rust en zeker een kind van 1/2 niet. Ik stuur je zo even pb. Heb wel veel tips voor je.
nogmaals, nergens staat harde maatregelen. Dat maak jij ervan. De meesten zeggen negeren of vooral niet belonen. Ik vind het erg lastig en hoop dat onze dochter dit niet gaat doen.
Pfieuw ben toch niet gek Ik denk dat het gedrag onmacht, onbegrip en mogelijk overprikkeling is. Of het onvermogen om te uiten wat ze wil of bedoelt. Het klinkt heftiger dan typisch peutergedrag. Zie verder pb
Er bestaat ook een andere vorm en dat is gewoon uit pure frustratie/boosheid. Mijn zoontje bonkt niet meer met z'n hoofd op de grond sinds hij iets beter kan praten. Maar hij kon gewoon tot bloedens toe doorgaan als hem iets niet aanstond (niet naar bed willen,iets niet mogen enz...) Wij hielden hem gewoon tegen als het ons te gek werd. Ook wel gewoon genegeerd hoor. Hij liep ook standaard met een blauwe bult op zijn voorhoofd
Ik ken het hoofdbonken niet van mijn peuter (2jaar 3 maanden). Heb ergens gelezen dat sommige kinderen dit doen als ze last hebben van oren of hoofd in de hoop dat dit nare gevoel weggaat. Andere kinderen doen dit als tic of uiting van spanningen. Het kan toenemen voor er een nieuwe stap in de ontwikkeling is. Benoemen jullie ook alles bijvoorbeeld wij gaan nu samen kleien/ bouwen etc daarna ga ik... vul maar in. Je kan dan terug komen op de afspraak nee we gingen dit samen doen en daarna ging je zelf spelen. Of je gaat nu zelf spelen en als ik ( vul activiteit in) klaar ben dan kunnen we samen.. ( vul activiteit in) duidelijker en geeft een grens aan. Werkt hier ook al is hij er niet altijd mee eens.maar geen megadrama. Wel krokodillentranen op zijn tijd.
Het kan ook zijn uit (oor)pijn. Ook bij boosheid/frustratie is het een uiting van iets. Als jij als ouder weet dat het uit frustratie is kun je proberen deze frustratie voor te zijn. Maar als jij op het moment van hoofdbonken, vaak zelfs ongeacht de reden, hier positief of negatieve aandacht aan schenkt zal een kindje meestal de link leggen "bonken=aandacht, dus als ik aandacht wil moet ik bonken". Beter is afleiden zonder bonken te benoemen of zover mogelijk te negeren.
Dank je voor jullie reacties! Ik had al zo'n vermoeden dat dit iets verder ging dan typisch peuterpuber gedrag. Ik vermoed dat mijn dochter dit inderdaad doet omdat ze gefrustreerd is, met name omdat ze zich niet kan uiten (ze is non-verbaal). Wellicht dat het beter zou gaan als ze beter zou kunnen communiceren. Iets om ons even wat meer in te gaan verdiepen... Ja, we benoemen en "ondertitelen" alles. En we zijn heel consequent in alles (meerdere keren zelfs) aan te kondigen. Dat lijkt ze namelijk wel te snappen en kan dan makkelijker schakelen. Echter, als ze het er niet mee eens is, dan barst de bom