Het onderwijs

Ik vind dat wanneer een school normen en waarden aan de kinderen moet aanleren, dat je eigenlijk al te laat bent. Daar zijn ouders voor.
De manieren die jij noemt, strafregels, u en achternaam vind ik persoonlijk achterhaald en vreselijk ouderwets. Het gaat erom dat je respect hebt voor iemand en respect haal je niet uit het vousvoyeren.

Wat ik belangrijk vind is dat er naar het kind gekeken wordt, maar ik begrijp ook dat dat soms niet haalbaar is in een klas met 30 kinderen.

En individualistisch onderwijs klinkt mooi, maar zo werkt het in het "echte leven" ook niet. Dus laten we ze daar dan maar op voorbereiden.

Wat ik trouwens wel belachelijk vind, is huiswerk in groep 4. Die kindjes zijn nog zo klein en ze moeten al zoveel. Laat ze nog even lekker spelen als ze thuis zijn.

 

Wat vind jij van de nadruk die op de CITO wordt gelegd? Is die druk er echt vanuit de inspectie, vanuit de schoolleiding of is dat een misperceptie van ouders onder invloed van de media? En hoe is het met de registratiedruk? Kan en mag er nog 'gewoon' lesgegeven worden of moet alles vastgelegd worden?

Niet als kritiek op je post, maar omdat ik me afvraag hoeveel tijd leerkrachten daar nou echt mee kwijt zijn en in het verlengde daarvan, hoeveel ik kan vragen van een leerkracht om nog extra te doen voor ons kind. Vanuit mijn eigen smalle perspectief dus, met een kind met een IQ van 145. Is het realistisch om te denken dat (inderdaad zeer afhankelijk van school en leerkracht) op een reguliere school aan haar behoeften kan worden voldaan? Jij bent altijd heel duidelijk en realistisch, vind ik, en je bent een vreemde, dus jouw mening wordt niet gekleurd door anti- of sympathieën jegens ons.

 

Wat grappig, al die verschillen

Ik denk dat het ook heel erg van het kind zelf afhangt. Mijn dochter is helemaal vastgelopen in het klassikale onderwijs waar weinig ruimte is voor eigen inspraak van het kind. Het is eenrichtingsverkeer en het kind moet volgen, ondanks of het daar behoefte aan heeft. Het moet. Klaar.

Wij vinden het belangrijk dat er juist meer naar het kind gekeken moet worden ipv alles op een en dezelfde manier te moeten, dit komt de ontwikkeling naar onze mening ten goede. Ik kwam laatst een mooie uitspraak tegen: "if children don't learn the way we teach, maybe we should teach the way they learn"
Waarom zouden we de nieuwsgierigheid die kinderen van nature hebben niet meer stimuleren door ze daar de ruimte voor te geven en ze daarin serieus te nemen?

Na de zomer gaat ze over naar een school waar ze inderdaad met individuele leerlijnen werken en waar ze geen jaarklassensysteem hebben.

Nogmaals, dit is afhankelijk van het kind. Ieder kind is weer gebaat bij een ander soort onderwijs

 

Onze kinderen volgen het "ouderwetse" basisonderwijs.
Klassikaal leren.
Ik ben niet tegen Montesorrie want ik ken genoeg kinderen die daar prima bij gedijen maar het moet wel bij je kind passen.
De oudste die nu naar de Brugklas gaat zou er volledig op stuklopen maar ik weet zeker dat mijn 10 jarige dochter er heel goed zou gedijen.
Hier hebben we wel een Montesorrie cq Jenaplan BSO en wat is dat heerlijk voor de kinderen.
Kinderen worden vrijgelaten in wat ze willen en moeten helemaal niets maar niet op een manier dat ze aan hun lot worden overgelaten.
Vooral onze middelste heeft daar heel veel baat bij gehad en heeft daar een enorme groei doorgemaakt in haar zelfvertrouwen.
De jongste gaat er straks ook weer 2 middagen heen en ik weet zeker dat het voor haar ook weer heel goed gaat werken.

Het nadeel van het reguliere onderwijs vind ik wel dat er teveel in hokjes wordt gedacht.
Heb je een kind die met de grote stroom meegaat dan is er niets aan de hand maar is je kind net iets anders dat is het al snel een probleem.
Onze middelste loopt een flink stuk voor in de lesstof.
Ze gaat nu naar groep 7 en begin groep 6 begonnen ze al om haar een groep over te laten slaan en direct na de zomer door te stromen naar groep 8.
Op het gebied van leren zou dat prima kunnen maar ze kijken dan niet naar het kind zelf en hoe enorme leuke klas ze nu zit en hoeveel plezier ze daar heeft.
Nu zijn we daar prima uitgekomen en krijgt ze op een andere manier veel leuke uitdagingen maar het gaat niet vanzelf en ze komen niet snel met zelf iets op de proppen.
Nu heb ik wel het idee dat daar de laatste jaren wel verandering in begint te komen en ze er meer open voor staan.

 

En zo hebben we toch allemaal onze dingen?

Je HOEFT niet overal goed in te zijn

Al is het voor je kinderen wel prettig dat je collega er meer mee heeft dan

 

Wat betreft druk van / door cito: Ja, die is er wel degelijk. Wij hebben een paar keer in groep 8 de keuze gemaakt om heel zwakke leerlingen toch met de eindcito mee te laten doen. Omdat ze het zelf wilden en we ze ook de kans wilden geven om te laten zien dat er misschien méér in zat dan praktijkonderwijs. Maar daar zijn we wel op teruggekomen: ze drukken de scores en daardoor kun je als school (na een paar keer) onder toezicht komen te staan. Dat betekent nu dus dat we kinderen eerder op een eigen leerlijn zetten, zodat ze niet mee hoeven te doen met de eindtoets... aan de ene kant walg ik daarvan. Maar je wordt er min of meer toe gedwongen.

De registratiedruk, tja. Da's een moeilijke. Volgens onze staatssecretaris hoeft het allemaal niet. Zo beweert hij de groepsplannen helemaal niet verplicht zijn. Als je maar aantoonbaar maakt dat je doelen hebt geformuleerd, beschrijft hoe je differentieert en na een bepaalde periode je leerkrachthandelen evalueert in relatie tot de behaalde resultaten. Is er toevallig één woord voor die hele lange zin? Juist: da's dus een groepsplan. En zo zijn er meer dingen waarbij de inspectie zegt dat het niet hoeft "als je maar wel..." en dus moet het alsnog. Alleen misschien minder uitgebreid dan wij doen. Maar dat wordt dan weer door het bestuur opgelegd, omdat die als de dood is dat één van hun scholen als zwak wordt bestempeld en dat met een hoop papierwerk kan worden voorkomen.
En als ik vroegah een keer een leerling had die door ouders aangemeld werd voor onderzoek, moest ik één vragenlijst invullen. Dat was zeg maar een dubbel gevouwen A3. En daar deed ik dan nog een uitdraai van de CITO's bij. Goed te doen, zeker als je bedenkt dat het hooguit één leerling per jaar betrof. Nu zijn het vaak meerdere leerlingen per jaar en krijg je per kind minstens twee vragenlijsten. Toppunt was laatst een leerling waarvoor ik 5 vragenlijsten kreeg, die allen meerdere bladen besloegen. Ik heb het nog braaf gedaan, maar daarna wel de IB-er gevraagd om samen met de andere IB-ers een schrijven uit te doen naar de onderzoeksbureaus in onze regio dat we dit dus niet meer gaan doen.

Al met al vind ik het wel steeds meer worden. Ik werk nu bij een aantal vakken digitaal en dat scheelt een hoop correctiewerk. Dat geeft nu even lucht. Maar het is natuurlijk afwachten tot 'iemand' dat merkt en bedenkt dat ze dus wel weer iets anders naar ons toe kunnen schuiven.

Wat betreft differentiëren bij een IQ van 145. Daarmee zit een kind -zoals je weet- behoorlijk ver van het gemiddelde vandaan. Ga je vanaf het gemiddelde 45 IQ-punten naar beneden, zit je dus op 55. Eén kind met zo'n laag IQ zit zelden of nooit in het regulier onderwijs. Ik geloof dat het laagste (gemeten) IQ dat wij bij een leerling op school hebben gehad, rond de 70 zat. Die kan in dezelfde klas zitten als jouw kind. Daar zit dus 75 punten tussen! Dat is nogal wat. En dat betekent dat ze -in een klassikaal systeem- nooit op elke moment van de dag allebei volledig op niveau bediend worden. Nu is dat denk ik ook niet nodig. Maar het is wel prettig als beide kinderen aan het einde van de dag kunnen denken: "Ik heb vandaag iets nieuws geleerd". Dus een deel van het aanbod moet maatwerk zijn.
Lastig? JA! Onmogelijk? Nee, maar ...
het is wel sterk afhankelijk van de leerkracht voor de groep en het materiaal dat de school heeft. Daarbij zal de leerkracht er oog voor moeten hebben dat naast het leerstofaanbod ook juiste begeleiding onmisbaar is. Wanneer jouw kind op niveau uitgedaagd wordt, heeft hij hulp nodig. Maakt hij het zonder hulp, dan doet hij dus iets wat hij al kan. En dan is het dus niet uitdagend. Bovendien hebben hoogbegaafde kinderen meer dan eens te maken met problemen met plannen, doorzettingsvermogen etc. Dat wordt wel eens onderschat. Hoogbegaafde kinderen kunnen alles al toch?? is het vooroordeel.

Je zou de school, als ze ervoor openstaan, kunnen aanraden het boek "De 7 uitdagingen in het onderwijs aan hoogbegaafde kinderen" van Tijl Koenderink kunnen aanraden. Als ze daar niet voor openstaan, zou ik eens doorvragen waar ze dan hun informatie vandaan denken te gaan halen. Bij een onduidelijk antwoord, zou ik daar persoonlijk al mijn conclusies uit trekken.

 

Mijn kinderen zitten op een internationale school met IB-onderwijs. Per jaar hebben ze 6 modules waarbinnen ze werken. De schooldag begint om 08.00 en eindigt om 14.00 voor mijn middelste en om 15.00 voor mijn oudste. Ze hebben vakken als Language, maths, art, performing arts, PE en Arabic (want dat is de locale taal). Na school zijn er nog activiteiten als chess club. Wat ik erg fijn vind, zijn de kleine klassen (maximaal 17 leerlingen) en naast de teacher een assistent.

Leerlijnen worden grotendeels op het eigen niveau gevolgd. Zo is mijn zoon goed in maths dus kreeg hij extra opdrachten en was er extra aandacht voor hem bij het lezen.

Ik vind het zelf een goede vorm van onderwijs. Ik heb ook in Duitsland gewoond en ik vond het onderwijs daar dan weer vreselijk. korte schooldagen en veel huiswerk.

 

Ik neem aan dat je niet ge-immigreert bent maar ge-emigreert?
Snap eerlijk niet dat je dat voor een onderwijsvorm doet, aangezien zoals je zelf al zei, er meer dan voldoende keus in NL is

 

Wat een leuk topic! Ik werk al een fors aantal jaren in het onderwijs (eerst als leerkracht, toen gecombineerd met IB werk, toen gecombineerd met taken als gedragsspecialist, directeur en meerscholendirecteur) en heb vrijwel alle basisschoollagen gezien of ervaren. Ik heb ook meerdere typen onderwijs gezien en ervaren. Daarnaast ben ik moeder van een zevenjarige die uiteraard naar school gaat.

Wat is zie qua onderwijs is dat het ontzettend afhangt waar de school staat, (klein) dorp of stad, wat de mogelijkheden van besturen zijn (financieel gezond of niet), welke leider een bestuur en school heeft (visie op onderwijs) maar uiteraard speelt ook mee wat een kind nodig heeft, op welke manier ouders hun kind zien en de samenwerking met school (en andersom) zoeken. In Nederland zijn legio scholen, er zit altijd een school bij die bij je kind en je oovoedstijl past. Soms zul je hier keuzes voor moeten maken; ver(der) reizen, financieel bijdragen, meehelpen op school ten koste van eigen carrière of andere activiteiten etc.

Ik ken persoonlijk weinig ouders die harde keuzes durven maken, de meeste kinderen gaan naar de school in het dorp waar ze wonen of, als je in de stad woont, de keuzes zijn iets uitgebreider omdat er meer scholen zijn. Er zijn prachtige onderzoeken gedaan over de redenen die ouders betrekken bij het kiezen van een school. In de top drie staan sfeer, dichtbij huis en vriendjes/vriendinnetjes gaan er heen. Aan de ene kant begrijpelijk maar ik vind het ook wel lastig, zeker als een kind iets nodig heeft dat de school dichtbij niet kan leveren. En ja, soms kom je daar pas achter als een kind veel ouder is. En durf je dan nog andere keuzes te maken? Durf je je kind dan nog naar een andere school te laten gaan omdat dit beter is ook al blijft broertje of zusje wel op de huidige school? Ik zou willen dat alle ouders een school kiezen en vinden die het beste bij hun kind past. Dit kan een reguliere basisschool zijn maar net zo goed een SBO of SO als dit nodig is. Dit is geen afgang, deze scholen kunnen meer qua hulp en begeleiding dan een reguliere school.

Mijn advies is dus; verdiep je heel goed de school die je voor ogen hebt voor je kind. Draai een dag mee, lees documentatie, spreek met de directeur etc. En ga niet met de massa mee omdat dit gemakkelijk is.

 

Dank je wel voor je heel uitgebreide antwoord! Ik heb die opmerkingen van Dekker namelijk ook gelezen, en ik las ook dat scholen er toch op afgerekend werden.

Die CITO's (of andere toetsen) zijn dus ook helaas een bepalende factor in het onderwijs. Erg jammer dat cijfertjes je beleid moeten bepalen, dat maakt experimenteren ook erg lastig.

Onze school heeft een hb-specialiste in dienst en het is montessori-onderwijs, dus in theorie zou dat een goede basis zijn voor een zeer individuele leerlijn. Alleen verloopt dat nog niet soepel en is er geen verbreding, dus je houdt gewoon tijd over. De 7 uitdagingen zijn wel behandeld in het team, maar vooral het aansluiten bij top-down denken is nog een puntje. We blijven alert!

 

Leuk om te lezen vanuit de andere kant!

 

maar dat is dus niet meer zo! Kinderen moeten tegenwoordig naar het reguliere onderwijs. Sinds het passend onderwijs is ingevoerd viel mijn zoon buiten de boot voor cluster 2 onderwijs en moest er zo snel mogelijk een andere school gezocht worden. Want zijn indicatie voor cluster 2 zou nooit verlengd worden gezien zijn groei. Dat hij nu op school moeite heeft met alle talige gebieden, ligt de overheid niet wakker van. Zou ik mijn zoon naar een SBO willen hebben, moet school aangeven dat ze handelingsverlegen zijn. En al zou school dat zijn, dat kan hij nog niet naar de school die in dat opzicht onze voorkeur zou genieten, omdat die niet binnen het prachtige samenwerkingsverband valt.
We hebben mazzel dat hij op school gezien kan worden door de logopediste, anders zouden aangewezen zijn op iemand waar we ooit met hem begonnen zijn wat na een jaar nog geen effect had.
Mijn zoon heeft ASS, TOS en vermoedelijk ADHD. Wij genieten hier echt van de positieve effecten van passend onderwijs. Speciaal onderwijs is zeker geen schande. Maar een indicatie krijg je gewoon bijna niet meer.

 

Wat naar om te lezen TopperD. Ik heb deze ervaringen gelukkig totaal niet en wellicht ligt het ook aan de regio waar je woont. Feit is dat SBO/SO veel meer geld kost dan regulier onderwijs en wellicht houden ze je voor dat het niet kan, maar kan er meer dan je denkt. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je kind erg veel groei heeft doorgemaakt en inderdaad te goed is voor een S(B)O. Steeds meer reguliere scholen hebben een specialisme en als dit bij de behoefte van je kind past vind ik mooi dat kinderen thuisnabij onderwijs kunnen krijgen. Maar de scheidslijnen worden steeds dunner en dit maakt het soms wel lastig.

 

Nee hoor is echt zo dat het niet meer zo makkelijk gaat. Die ervaring hebben wij ook. Heeft heel veel zweet, bloed en tranen gekost om mijn dochter daar te krijgen en dat terwijl ze al thuis zat.

 

Ik ben momenteel na drie jaar voor het eerst weer terug in Duitsland omdat we een weekje hier op vakantie zijn en wat het eerste opvalt is de enorme inefficiëntie, ouderwetsheid en desorganisatie. Allemaal zaken die mij totaal nooit opvielen toen ik er nog woonde. Wij woonden in een middelgrote stad in Niedersachsen en zouden sowieso voor een Ganztagschule gekozen hebben.Ten eerste zijn tijden tot 13.00 vreselijk ouderwets. Ik had een baan en maakte me al vreselijk zorgen over hoe dat zou gasn als kind nasr school zou gaan. Ten tweede vond ik de leerstof op school bar weinig maar daarvoor in de plaats zaten sommuge Erstklassler wel drie uur aan hun huiswerk. Hoe bedoel je langer kind zijn? Dat is trouwens ook nog steeds wat ik van vriendinnen in Duitsland hoor. Kinderen gaan nu naar de zweite Klasse en worden geacht bijna een uur lang huiswerk te maken. En die zitten dan op twee verschillende scholen.

Tot nu toe zijn we erg tevreden over het IB-onderwijs op onze school (we hebben ook niet echt een keuze want wonen op een compound) en de kinderen hebben het ook erg naar hun zin. Ze werken hard op school en er wordt veel van ze verwacht maar het is ook een superleuke ervaring.

 

Tuurlijk is het fijn dat mijn zoon naar een school in de buurt kan. Maar dat is vooral voor ons makkelijk, want vriendjes heeft hij eigenlijk niet. Het SO is een veel veiligere omgeving voor hem omdat ze daar ook veel meer kennis hebben van (in het geval van cluster 2) zijn taalproblemen en zijn ASS. Hij zat daar volledig op zijn plek. Bloeide helemaal op, ook op sociaal emotioneel gebied. Maar juist doordat hij daar naar toe kon en er niet een poppetje invloog eens per week om de leerkracht te ondersteunen heeft hij die groei kunnen maken. Want binnen het regulier met de prachtig geschetste voorwaarden van de overheid, had hij het echt niet gered.
Het feit dat ook reguliere scholen een 'specialisme' zouden moeten hebben zorgt ervoor dat je als ouders van een kind met een extra ondersteuningsvraag beperkt wordt in de schoolkeuze en daarbij ook nog eens tegen het feit aanloopt dat wanneer je net als ons, in een uitgestrekt gebied woont, de school met het specialisme waar jou kind baad bij zou hebben, ook rustig 15 km verderop kan zijn. En voor regulier onderwijs gelden over het algemeen geen vergoedingen in de reiskosten of überhaupt ondersteuning in het reizen.
Ik vind dat NL hier wederom de plank finaal misgeslagen heeft. Er zijn allemaal regeltjes bij gekomen, de keuzevrijheid voor ouders van kinderen met een extra ondersteuningsvraag of gebied van onderwijs is drastisch aan banden gelegd. Alsof we het allemaal zo fantastisch vinden dat we ons ook nog druk kunnen maken over hoe we de kinderen in de vrede op tijd op verschillende scholen krijgen, zonder auto. Terwijl het gezinsleven toch al anders is dan dat je je hangend boven de wieg had voorgesteld.
Ik weet zeker dat mijn zoon het binnen het SO tien keer beter zou doen, maar hij komt er momenteel niet voor in aanmerking. Omdat, jawel, zijn scores te goed zijn. En hij is van A/A+ scores op cito's gedaald naar C en DE scores. Nou is CITO hier op school niet leidend, maar ja, zijn rapport heeft dezelfde dalende lijn. Niet dat ie slecht is, maar een stuk minder. Ja, het gaat echt onwijs goed met hem. En de beloofde onderwijsassistentes, die zijn er niet hoor.
Ik snap dat onderwijs geld kost, maar geen (goed) onderwijs is nog duurder.
Daarom vind ik het Noorse systeem ook zo mooi. Ieder kind uit hetzelfde jaar zit gewoon bij elkaar in de klas. Ben je extra ondersteuning nodig, dan is dat er gewoon. Of je nou bovengemiddeld scoort of juist achterloopt. Kinderen leren daar meteen om te gaan met het feit dat lang niet iedereen gelijk is en dat dat prima is.