Ik heb even getwijfeld of ik het hier moest plaatsen maar ik durf het er niet zo goed met iemand anders over te hebben, dus ik hoop dat jullie misschien advies hebben. In januari van dit jaar is ons zoontje geboren. Het is een heel gelukkig ventje en bijna altijd vrolijk en ik ben ook helemaal gelukkig en in de wolken. Nu is er de laatste tijd nogal wat gaande in de wereld en ik merk, zeker de laatste 2 weken, dat ik echt doods en doods bang ben voor wat er misschien zou kunnen gebeuren. Wat als.. hij later bij een mac donalds is waar een of andere gek begint te schieten. Wat als er hier een aanslag komt? Het is van de gekken maar ik durf echt niet meer uit eten te gaan in duitsland (we wonen vlak aan de grens) want wat als er iets gebeurd? Sterker nog, op een openbare plek verschijnen nu lijkt me al helemaal niks. Ik ben al bijna bang om ons zoontje bij de opvang achter te laten want wat als daar wat gebeurd? Ik heb echt al allemaal rampscenario's voorbij zien komen in mijn hoofd en ik barst al bijna in janken uit als ik eraan denk dat ons zoontje ooit iets zou kunnen overkomen. Ik ben normaal gesproken helemaal niet zo bang aangelegd maar als ik er aan denk dat iemand ooit dat lieve vrolijke onschuldige ventje iets aan kan doen dan breekt mijn hart. Word ik gek?
Dit is helaas heel normaal en het gaat nooit meer echt over. Tenminste, tot nu toe is het bij mij niet overgegaan. Het wordt wel minder heftig, het gaat een beetje op en neer, maar ik heb precies hetzelfde gehad toen ze nog zo heel jong was en nog steeds vliegt het me af en toe enorm aan.
O ja, ik had het hier een tijdje terug ook over met mijn eigen moeder en die herkende alles evengoed. Ze vertelde dat ze, toen ik een paar jaar geleden allemaal gedoe had met een terugvlucht en noodweer etc., niet kon slapen omdat ze zo in de rats zat. Ik was toen al 26 jaar en ik ben heel zelfredzaam, maar nu ik zelf moeder ben, begrijp ik precies wat ze bedoelt.
Beetje herkenbaar. Ik heb althans een peuterschool uitgezocht die nog geen uitjes naar pretparken onderneemt Verder wordt het wel minder hoor; op een gegeven moment bedacht ik dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten als er iets gebeurt. Of dat nou op werk of school is. En je kan er alleen voor zorgen dat je kind op een goede plek zit, waar men oplet en de deur niet de hele dag openstaat etc.
Inderdaad het is wel een soort oer instinct dat je je kind wil beschermen. maar het is bij mij echt niet zo dat ik me gek laat maken van angst. En inderdaad ondanks dat ik al bijna 30 ben is mijn moeder nog altijd bezorgd, dus echt weggaan zal niet gebeuren. maar je moet er denk ik mee leren omgaan. Je moet een soort balans vinden tussen je gevoel en je verstand. En nu kun je het nog gewoon gooien op die hormonen die uit je lijf moeten
Dat "hoort" erbij. Elke moeder heeft dit in meer of mindere mate. Het is een beschermings instinct. Je moet je alleen er niet door laten lijden en je kind in angst opvoeden. Ik las voor ik mama was ook verschrikkelijke dingen in de krant,bij ongelukken met kleine kinderen. Dat vond ik toen "gewoon" erg,nu ik mama ben wordt ik er echt naar van en spookt het zo een dag door mijn hoofd.
Dit heeft bij mij echt een grote rol gespeeld.! De eerste 10-11 maanden na mijn bevalling van de oudste vond ik "ontzwangeren" echt onzin. Tot ik zo rond het jaar ineens besefte dat ik tot dan toch écht nog niet mezelf was geweest.. En uiteindelijk maakt de verantwoordelijkheid en zorg voor een kindje dat je nooit meer echt onbezorgd bent. Ik was ook altijd al een huilebalk, maar nu... pppfff..
Hier ben ik het niet mee eens! Tot op zekere hoogte is het normaal om bang te zijn dat je kinderen wat overkomt, maar als je daar paniekaanvallen door krijgt en situaties gaat mijden is er meer aan de hand. Daarmee zeg ik overigens absoluut NIET dat iemand dan gek is. Maar het is wel verstandig om daar dan wat meer hulp bij te vragen en bijvoorbeeld eens met de huisarts te gaan praten.
Mee eens. Hier heb ik er ook wel last van, maar ik kan het nog wel altijd van me afzetten gelukkig. Als het me echt niet lekker zit, dan gaat het niet door.
Nee dat is zo, als het uitloopt op paniekaanvallen en pleinvrees is het niet goed. Die indruk kreeg ik niet van de openingspost.
Heel erg blij om te lezen dat het grotendeels herkenbaar is en dat het er bij hoort! Paniekaanvallen heb ik inderdaad niet, maar het is wel zo dat ik echt niet snel meer naar grote evenementen zal gaan of, zoals ik aangaf, net over de grens eten durf ik echt niet meer. Een grotere stad bezoeken.. denk het niet. En ik betrapte mezelf er net op dat ik een ander rondje dan anders ben gaan lopen met ons zoontje en de hond, omdat het normale rondje over de weilanden e.d. wel heel afgelegen is (en stel dat er een engerd zou lopen..)
Nou he.. ik dacht tijdens mijn zwangerschap de hele tijd: ontzwangeren dat hoef ik niet hoor, ik ben zo weer de oude. Maar merk nu ook echt wel dat de hormonen nog heel veel doen. Laten we dan inderdaad maar hopen dat ze hier ook een hele grote rol in spelen!
Sorry, maar dit vind ik dus buiten het normale vallen. Ik heb bij mijn eerste de verantwoordelijkheid voor een ander leven dan je eigen ook als enorm heftig ervaren, maar ik ben niet gestopt met dingen doen. Misschien kan je hier met je huisarts een gesprek over hebben, lijkt me heel rot als het je zo belemmert in je leven.
Ja ergens in mij heb ik wel zoiets van kom op zeg wat kan er nou gebeuren.. maar toch, stel dat.. Misschien moet ik dat inderdaad doen, maar dat vind ik best moeilijk. Ik hoop ergens ook gewoon dat het misschien een fase is ofzo, juist door al het nieuws nu, bijna dagelijks is er wel iets. Misschien als dat wat rustiger wordt, dat ik dan ook wat zekerder word. Ik heb in ieder geval nu.nl al van mijn telefoon verwijderd want daar werd ik ook alleen maar zenuwachtig van
Dat je je meer bewust bent van zaken door de kleine isheel logisch. Ik kon toen ze klein waren wakker liggen van het idee dat ik in een sloot terecht kwam en me dan druk maakte hoe ik beide kinderen veilig uit de auto kreeg. Dat je op een bepaalde manier stil staat bij het gebeurenin de wereld is ook logisch, maar ik denk dat het jou meer dan gemiddeld bezig houd. Ik vrees dat dat het steeds meer gaat doen. Hoe moeilijk ook, ik denk dat je er verstandig aan doet om er toch eens met je huisarts over te praten. Die kan beter inschatten of het je te veel overheerst of niet. De eerste stap heb je al gezet door er hier over te praten, dat is al heel knap. Ik hoop dat je een weg zult vinden tussen je moederinstincten (niets mis mee) en de groter wordende angst door de ellende om ons heen. Hard gezegd, maar ik vrees dat het alleen maar erger word en ze winnen als we ons gek laten maken door angst en niet meer doen wat we eigenlijk leuk vinden. We moeten als maatschappij onze weg gaan vinden in deze bizarre veranderingen. Veel succes en knap van je dat je het hier bespreekbaar maakt.
Ik ben niet doods bang maar denk wel over dat soort ding na... Toen ik laatst mijn tas aan het opruimen was kwam ik nog een mes tegen van de verhuizing van mijn oma (uitklapbaar Stanley mes met kinderslot) die heb ik er dus weer in gedaan!
Dit! Buiten dat of er iets gaande is in de wereld heb ik het ook met ziekten etc. En niet alleen bij m'n kind maar ook bij m'n directe familie man en beste vriendinnen. Ik bedenk me maar dat het leven komt zoals het komt en dat ik in het opzicht van dood toch geen invloed heb.
Moederschap. Helemaal onbezorgd ben je vervolgens nooit meer want altijd wel die angst ergens dat je kind iets overkomt of je zelf je kinderen niet kan zien opgroeien. En dan zal het nu met je restje zwangerschapshormonen en alle deprimerende media berichtgeving nog wel wat harder binnenkomen bij je. Hopelijk zijn binnenkort de scherpe kantjes er een beetje af voor je meis. Je moet wel gewoon kunnen genieten en lekker erop uit kunnen gaan met je kleintje zonder continu zo angstig te zijn, kinderen pikken dat ook feiloos op helaas. Ik adviseer iemand altijd om hulp in te schakelen als het dagelijks functioneren belemmerd wordt, blijf er dan niet te lang mee rondlopen. Geniet! 😎
Sinds een paar jaren volg ik het nieuws. Maar ook heel veel documentaires (zembla, de monitor, etc). Ik kan ook niet zeggen dat ik er echt vrolijker van word. Omdat ik daarvoor gewoon geen zin had om het te volgen heb ik ook eigenlijk geen idee of het nou allemaal erger is dan vroeger. Met wtc, metro van Londen etc. Het is ook alweer jaren terug dat ik in een buurt woonde waar om de haverklap een afrekening was. Schieten op klaar lichte dag in de kinderspeeltuin. Een man in de tram die naast mij in zijn hoofd gestoken werd en waarbij de mensen mij als schild probeerde te gebruiken. Zijn hele hoofd liep over van het bloed. Tsja of het nu veel vaker gebeurd, zou ik niet weten. Maar ik neig er ook naar om maar te stoppen met het volgen van het nieuws. Tot nu toe heb ik niet het idee dat ik echt iets kan met de nieuwsberichten.