Niemand zegt toch ook dat jullie kindje niet welkom is? Jullie kindje had helaas een ernstige afwijking en dat vind ik heel erg voor jullie, en in jullie geval had ik hetzelfde gedaan want er was ook geen andere keuze... begrijp je? Ik wil helemaal niet dat je denkt dat in mijn ogen jullie een slechte beslissing hebben genomen of wat dan ook.. is helemaal niet waar namelijk. Ik hoop nooit mee te maken wat jullie hebben meegemaakt maar ik blijf nog steeds van mening dat mensen die zeggen: "ieder kindje is welkom" dit doen omdat het zo is, net zoals dat bij jullie waarschijnlijk zo is. Er zijn alleen aandoeningen en situaties waarbij je niets anders kan dan de zwangerschap afbreken en dat is ontzettend naar en verdrietig, maar dat blijft voor eeuwig zo bestaan.. Helaas...
Nogmaals het topic was mi geopend om het over het wel of niet laten doen van prenatale onderzoeken, niet over wat mensen zullen doen (afbreken of voortzetten) als er een uitslag van ern onderzoek niet goed is. Ik denk dat je ook niet daarin een keus kunt maken totdat je er zelf voor staat. Ik heb altijd gezegd: een kindje met down laat ik niet weghalen. Maaaaaar als het kindje daarnaast een scala aan andere afwijkingen zou blijken te hebben waardoor het leven een grote hel zal zijn voor zowel het kindje als voor ons, dan zal mijn keuze ineens veranderen. Maar dat weet je pas als je ervoor komt te staan. Wie weet waar je dan voor kiest?
Misschien begrijp ik je helemaal verkeerd hoor, maar op basis van dit bericht en een paar oudere berichten van jou, krijg ik weleens het idee dat wat jou overkomen is, 'erger' is dan wat mensen overkomt die de keuze maken om af te breken wanneer er een beperking gevonden wordt? Klopt dat gevoel/ die indruk of bedoel je dat helemaal niet? En je mag er zeker je mening over hebben, maar leg die dan idd niet een ander op. Dat werkt beide kanten op.
Ik heb de testen wel gedaan omdat ik wilde weten waar ik aan toe ben wanneer het kindje geboren wordt. Maar in sommige gevallen ook omdat ik dan kan beslissen om te aborteren of niet. Als ik jou verhaal mag interpreteren dan denk ik dat jij het krijgen van een kindje ziet als voortplanten van de mensheid, of dat mensje nu een afwijking/beperking oid heeft of niet, het is welkom. In mijn geval zie ik het krijgen van een kindje als een toevoeging aan mijn leven en daar horen bepaalde dingen niet bij. Ik zou dus een kindje dat gehandicapt is aborteren. Wij hebben binnen de familie ervaring met bepaalde handicaps en ik zou dat niet aankunnen en vind het ook geen toevoeging voor de maatschappij. Nu ik al een kindje hebt zou ik ook bedenken wat het betekent voor de rest van mijn gezin. Een kindje met een handicap betekent ook meer zorg en dus minder aandacht voor mn oudste. Jou ideeën hoeven niet direct raar te zijn, iedereen mag de tests doen, je moet niks, dat is dan jou keuze en dat is prima wat mij betreft. Laat iedereen daarin z'n eigen mening mogen hebben
Maar dat is mijn punt juist. Je geeft nu aan dat als je in mijn situatie had gezeten, je hetzelfde had gedaan. Dat bedoel je vast heel begripvol, maar wat ik probeer uit te leggen is dat hier voor mij een hel aan vooraf is gegaan. Dat wij het echt niet wisten, dat we geen idee hadden wat we moesten doen. En dat we na heel veel verdriet en wanhoop uiteindelijk besloten om haar verder lijden te besparen. Als jij dan net mijn berichtje leest en zegt: "in jullie geval had ik hetzelfde gedaan want er was ook geen andere keuze" dan ga je daarin voorbij aan wat wij moesten doormaken. Hoe kun je nu ineens bepalen wat je zou doen? Dat kun je gewoon niet. Er zijn genoeg mensen die in mijn schoenen stonden, die een andere keuze maakten. Voor hen is het weer heel kwetsend om te lezen dat jij of wie dan ook dat dus niet gedaan zou hebben. Ook zij stonden voor een onmogelijke keuze. Daar kom je niet uit in een fractie van een moment, zoiets kost tijd. En die tijd om dat te bedenken kun je echt alleen maar nemen, wanneer het jou overkomt. Overkomt het je niet, dan hoef je mij en die andere moeders alleen maar sterkte te wensen, te feliciteren met ons kind en tegelijkertijd condolren met ons verlies. Het is wat mij betreft echt geen discussie waarin ik mijn mening ga veranderen en sommigen van jullie ook niet. Ik wil met mijn stukjes een stukje etiquette (ik kan even geen beter woord bedenken) mee geven. Omgaan met iemand die rouwt is heel moeilijk, vaak weten mensen niet wat te zeggen of doen en dan komt er weleens iets uit waarvan de ontvanger denkt: nou, bedankt, maar nu voel ik me nog rotter. Dat wil je voorkomen, toch?
Wauw. Wat heb jij dit ontzettend goed verwoord. Alle lof voor jou. Ik heb de reacties na jouw reactie nog niet eens gelezen, maar ik moet gewoon op je reageren. Laat het kansloze geblaat van iemand die überhaupt nog niet eens zwanger is en dus ook totaal geen idee heeft hoe het voelt om een kind te dragen en daarvan te houden, je dag niet beïnvloeden. Nogmaals, wauw. Je hebt het echt goed verwoord. Liefs
Over respectloos praten gesproken..... De mening en het gevoel van iemand beschrijven als "geblaat" terwijl je niet eens weet waarom diegene nog niet zwanger is is ook ontzetend respectloos. Ik zal nu geen bericht meer plaatsen hier. In jullie beleven is het enige wat klopt jullie gevoel, prima.
Ik heb je verhaal al vaker gelezen en een enorme respect voor wat je allemaal hebt moeten doorstaan en nog steeds doorstaat. Ik kan mij inderdaad niet inbeelden wat een verdriet je gehad moet hebben toen je te horen kreeg dat je kindje niet levensvatbaar is, maar ik kan mij wel inbeelden dat dit een blijvend verdriet is. Ikzelf heb gelukkig nog nooit voor zo'n keuze moeten staan. Ik ben echter wel een moeder die zich allerlei situaties al voor de geest haalt en daarbij echt rauwe gevoelens kan oproepen. Natuurlijk zullen deze gevoelens en de pijn die ik op zo'n moment voel nog geen 100ste zijn van wat jij en andere moeders die hun kindje verloren zijn, gevoeld hebben. Maar ik weet hierbij wel een beetje wat voor besluiten ik zal maken ik bepaalde situaties. Het kan dan altijd nog zijn dat ik op het moment dat ik er echt voorsta, een andere keuze maak, maar toch heb ik mij wel al echt in bepaalde situaties en keuzes verdiept. Wat ik hiermee wil zeggen is dat bepaalde vrouwen nu zeggen van ik zou dezelfde keuze als jou gemaakt hebben, dan bedoelen ze dat echt niet altijd kwetsend. Eerder van ik ben tot mijn eigen gevoel gekomen en gevoeld en gekeken hoe ik mij in zo'n situatie zou voelen. En hoogstwaarschijnlijk zal ik dan die keuze maken. Ik ben het er mee eens dat bepaalden te simpel gaan over kinderen met beperkingen en het ieder kind is welkom. Maar sommigen denken hier wel dieper over na en bedoelen het dan niet kwetsend en beledigend naar vrouwen toe die al voor zo'n keuze gestaan hebben.
En dit ben ik met je eens hoor! Ik denk er zelf ook weleens over na en heb een vermoeden hoe ik waarschijnlijk zou reageren. En dat is goed om over na te denken, absoluut. Er is een dunne maar nog steeds aanwezige scheidslijn tussen erover nadenken en je vermoedens hebben dan sommige ongenuanceerde uitspraken van hier. Verder lief berichtje, dank je wel
Ik denk niet dat Karlijn het zo bedoeld heeft, ik niet in elk geval. Niet iedereen zet haar vruchtbaarheidsproblemen in haar onderschrift. En ik zou het jammer vinden als je daarom niet meer mee wil praten, al is dat je eigen keuze
Ik vind het ook niet nodig om dat soort redenen in mijn onderschrift te zetten, en al helemaal niet om op die manier wel respect te krijgen en anders niet. Iedereen verdiend het met respect behandeld te worden, ik doe dat ook bij jullie. Ik heb nog nooit hier op dit forum expres of bewust iemand gekwetst en dat zou ik ook nooit doen, zo zit ik niet in elkaar. Maar ik vind het erg vreemd en raar om als kansloos beschreven te worden door iemand die me niet kent, dat komt namelijk ook nogal kwetsend over.
Oh maar ik doel niet op jou hoor! Ik doel op degene die deze post geopend heeft. Ik heb het bericht nu al meerdere keren gelezen en iedere keer denk ik, pfff hou toch op. Je hebt er nog niet eens mee te maken met überhaupt een echo of een combinatie test en geen idee hoe je daar op dat moment tegen over staat. Hormonen en een groeiend kindje doen veel met je en vooral met de keuzes die je maakt. Bij mij eerste zwangerschap die eindigde in een MA was ik er van overtuigd dat ik geen combinatietest zou doen. Vielen niet in de risico groep, geen familieleden waar iets afwijkends zit. Maar bij deze zwangerschap hebben we er voor gekozen om het wel te doen. Door de MA. Iedereen is vrij in z'n keuze, maar je kan niet van te voren roepen ik doe dit, ik doe dat als je niet voor de keuze staat op het moment zelf. Misschien is kansloos geblaat niet de meest subtiele woord keuze, het irriteert gewoon. Excuses me voor mijn woordkeuze. Vlinder84 verwoordt het allemaal net een stukje beter en zegt eigenlijk wat ik denk. Dat iemand, ik weet niet meer wie en ik heb ook geen zin om het op te zoeken, zegt; "En daar zijn de moeders die een zs af hebben moeten breken om verschrikkelijke redenen weer." Daar heb ik alleen maar op te zeggen: spoor jij wel?
Dit stukje heb ik zo gauw niet gelezen, maar deze persoon hoeft dit irl echt niet tegen mij te zeggen. Niet om mij, want ik heb blijkbaar een 'goede' reden gehad, maar wel om al die vrouwen die hebben afgebroken om Down, open ruggetje of welke leefbare afwijking dan ook. Het 'grappige' is, is dat deze vrouwen 9 van de 10 keer zelf wel gezonde kindertjes hebben gekregen. Ik gun het niemand, maar deze dames mogen echt een dagje meelopen in de schoenen van iemand die een zwaar gehandicapt of ziek kind heeft. Shocktherapie voor dummies
Wij hebben wel de 20 weken echo gedaan, niet echt een bewuste keuze, vond dat vanzelfsprekend. Geen andere testen. Bij een volgende zwangerschap weer alleen de 20-weken echo. Bij uitzonderlijke afwijkingen waar ons kindje veel zou moeten lijden of geen kans heeft, zou ik overwegen af te breken. Maar bij leefbare aandoeningen zoals down absoluut niet.
Mooi geschreven!! Hier ook een mama die met open mond, verdriet en met verbazing sommige reacties heeft gelezen.
Jammer dat TS na de 3e pagina gestopt is met reageren. Ze had vast niet verwacht dat even lekker haar mening geven dit teweeg zou brengen. Ik laat voor nu maar achterwege wat ik van haar mening/standpunt of redenatie om dit topic op te starten, vind.
Wij hebben wel gekozen voor de combinatietest. Mijn vriend ziet een leven lang zorgen hebben om een kindje niet zitten en denkt dat serieus niet aan te kunnen. Om hem gerust te stellen de test gedaan. Voor mijzelf vond ik het vooral prettig om te weten. Weg laten halen is voor mij geen optie, tenzij er een ander syndroom dan down uit zou komen waarbij het kindje geen (goede) levensverwachting zou hebben. Als de test positief had geweest had ik het heel fijn gevonden om te weten en mij voor te bereiden en ook hoe dan verder met mijn vriend die het niet zou willen. (denk dat hij wel bij zou draaien als het positief had geweest). Kortom, als de test positief had geweest had het kindje er dus gewoon gekomen. Maar voor ons zelf een gerust stelling om te weten dat het kindje (waarschijnlijk) geen chromosoom afwijking heft.
Wij deden wel de combinatietest (ik was toen 27). Als er wat mis is met mijn kind dan wil ik dat weten. Bij een verhoogde kans op Down (of een van de andere dingen waar ze op testen) hadden we de NIPT gedaan. Was daar uit gekomen dat het idd Down (of iets anders) was dan laten we de zwangerschap afbreken. Ben me er van bewust dat het een kansberekening is maar als het na de geboorte niet goed was gebleken sla ik mezelf voor de kop dat ik de test niet heb gedaan. Ik zie, heel hard gezegd, het leven met een gehandicapt kind niet zitten. Heb een zwager met een licht verstandelijke beperking en als je al ziet wat voor drama dat soms is.... Een vriendin met een heel zwaar gehandicapt zoontje, zowel geestelijk als lichamelijk. Het hele gezin heeft er zwaar onder te lijden. Nee, dat wil ik echt niet. Als (klein) kind zal het nog best gaan, maar hoe en wat als hij/zij volwassen is? Ook vraag ik me serieus af wie er voor ons kind moet zorgen als wij er niet meer zijn (of er domweg niet meer toe in staat zijn). Als ik zie welke kant het op gaat in de zorg... Wie zorgt er dan voor mijn kind? Mag je anderen (familie) met die zorg belasten? Daarnaast vind ik het heel bijzonder dat iedereen alles wil weten maar geen combitest laat doen? We weten heel precies wanneer ons ei springt, wanneer en hoe lang we zwanger zijn, krijgen soms al heel vroeg een echo, weten met 4 maanden zwangerschap of het een jongen of meisje is, er worden 3D-echo's gemaakt zodat we alvast weten hoe het kind eruit ziet, alles wordt op de voet gevolgd, we googlen ons suf, maar je zou niet willen weten of je kind down of een andere afwijking heeft (die op te sporen zijn dan he) heeft? PERSOONLIJK vind ik dat toch een beetje vreemd. Goed, dit is dus mijn visie en mijn mening. Dat gezegd hebbend heb ik ook heel veel respect voor mensen die besluiten dat een kindje hoe dan ook welkom is, met of zonder beperking. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken waarom je een bepaalde keuze wel of niet maakt. Er kunnen zo veel factoren meespelen, daar kan een ander niet over oordelen. Zoals mijn verloskundige zei: iedereen kan je van alles vertellen maar uiteindelijk ben JIJ degene die er 's nachts uit moet voor JOUW kind en ben JIJ de persoon die straks 24/7 verantwoordelijk is.
Wij hebben de combinatietest bij beide kinderen niet gedaan, omdat het een kansberekening is en destijds moest je voor zekerheid een vruchtwaterpunctie laten doen met de nodige risico's, dat wilden we niet. Bij de 20 weken echo kunnen ze ook veel zien. En voor sommigen is een kindje, gezond of niet, sowieso welkom, waarom zou je dan uitgebreid alles testen? En zekerheid heb je nooit helemaal, je kind kan ook iets hebben wat niet opgemerkt is, wat bij de geboorte ontstaat of wat later in het leven duidelijk wordt.